Na podstawie art. 14 a § 1, § 3, § 4 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997r. Ordynacja podatkowa (tekst jednolity Dz.U. z 2005r., Nr 8, poz. 60 z późń. zm.) w związku z art. 29 ust. 1, art. 41 ust. 3, ust. 4, ust. 6, ust. 7 oraz art. 42 ust. 1 pkt. 2, ust. 12 ustawy z dnia 11 marca 2004r. o podatku od towarów i usług (Dz.U. Nr 54, poz. 535 z późń. zm.) po rozpatrzeniu wniosku o pisemną interpretację co do zakresu i sposobu zastosowania prawa podatkowego , w sprawie określenia podstawy opodatkowania w przypadku eksportu towarów i wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów

Naczelnik Drugiego Wielkopolskiego Urzędu Skarbowego w Kaliszu

stwierdza, że stanowisko przedstawione przez Spółkę w w/w wniosku jest nieprawidłowe

W złożonym wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny:

Spółka w ramach prowadzonej działalności dokonuje wewnątrzwspólnotowych dostaw towarów (WDT) i dostaw do krajów trzecich (eksport). W przypadku nie otrzymania dokumentów, o których mowa w art. 41 ust. 6 i art. 42 ust. 1 pkt 2 ustawy o podatku od towarów i usług, przed złożeniem deklaracji Wnioskodawca opodatkowuje transakcję stawką podatku VAT właściwą przy sprzedaży krajowej, przy czym kwotę wynikającą z faktury traktuje jako kwotę netto. Po otrzymaniu właściwych dokumentów Spółka dokonuje sprzedaży poprzez zastosowanie stawki 0%.

W związku z powyższym Spółka stawia pytanie czy jej postępowanie jest prawidłowe, gdyż obrotem zgodnie z brzmieniem art. 29 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług jest wartość brutto, a tym samym kwota wynikająca z faktury nie powinna być traktowana jako wartość netto (jak czyni to Spółka), ale jako wartość brutto, gdyż tak wskazują przepisy ?

Analiza przepisów prawa podatkowego wskazuje co następuje:

Stosownie do przepisu art. 41 ust. 4 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2004 r. Nr 54, poz. 535 z późn. zm.), w eksporcie towarów, o którym mowa w art. 2 pkt 8 lit. a, stawka podatku wynosi 0 %.

W świetle art. 41 ust. 6 w/w ustawy, stawkę podatku 0 % stosuje się w eksporcie towarów, o którym mowa w ust. 4 i 5, pod warunkiem że podatnik przez złożeniem deklaracji podatkowej za dany miesiąc otrzymał dokument potwierdzający wywóz towaru poza terytorium kraju.

Jeżeli jednak warunek o którym mowa w ust. 6, nie został spełniony, to zgodnie z art. 41 ust. 7 ustawy,podatnik nie wykazuje tej dostawy w ewidencji, o której mowa w art. 109 ust. 3, za dany okres rozliczeniowy, lecz w okresie następnym, stosując stawkę podatku 0%, pod warunkiem otrzymania dokumentu wymienionego w ust. 6 przed złożeniem deklaracji podatkowej za ten okres. W razie nieotrzymania tego dokumentu w terminie określonym w zdaniu poprzednim mają zastosowanie stawki właściwe dla dostawy tego towaru na terytorium kraju.

Jednocześnie należy podkreślić, iż w myśl art. 41 ust. 9 cytowanej ustawy, otrzymanie przez podatnika dokumentu potwierdzającego wywóz towarów poza terytorium Wspólnoty w terminie późniejszym niż określony w ust. 7 upoważnia podatnika do dokonania korekty podatku należnego za okres rozliczeniowy, w którym podatnik otrzymał ten dokument.

Natomiast w przypadku wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów, stosownie do regulacji art. 41 ust. 3 ustawy o podatku od towarów i usług stawka podatku wynosi również 0 %, z zastrzeżeniem art. 42. Przywołany przepis art. 42 ust. 1 pkt 2 ustawy stanowi, iż wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów podlega opodatkowaniu według stawki podatku 0%, pod warunkiem, że podatnik przed złożeniem deklaracji podatkowej za dany okres rozliczeniowy, o którym mowa w art. 99, posiada w swojej dokumentacji dowody, że towary będące przedmiotem wewnątrzwspólnotowej dostawy zostały wywiezione z terytorium kraju i dostarczone do nabywcy na terytorium państwa członkowskiego inne niż terytorium kraju. Jeżeli jednak warunek, o którym mowa w ust.1 pkt 2 art. 42 ustawy nie został spełniony przed złożeniem deklaracji podatkowej za dany okres, podatnik wykazuje tę dostawę w ewidencji ,o której mowa w art. 109 ust. 3, jako dostawę na terytorium kraju.

Wskazane przepisy nie precyzują zasad ustalania podstawy opodatkowania w przypadku braku w określonym terminie wymienionych powyżej dokumentów potwierdzających wywóz towarów. Jednak w opinii tutejszego organu podatkowego z uwagi na to, iż ustawodawca w przepisach art. 41 ust. 7 i art. 42 ust. 12 ustawy o podatku od towarów i usług odwołał się do „dostawy na terytorium kraju” dlatego też przy ustalaniu podstawy opodatkowania należy również posłużyć się przepisami o podstawie opodatkowania dostawy towarów na terytorium kraju.

Zgodnie więc z art. 29 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług, podstawą opodatkowania jest obrót, z zastrzeżeniem ust. 2 – 22, art. 30-32, art. 119 oraz art.120 ust. 4 i 5. Obrotem jest kwota należna z tytułu sprzedaży, pomniejszona o kwotę należnego podatku. Kwota należna obejmuje całość świadczenia należnego od nabywcy. Obrót zwiększa się o otrzymane dotacje, subwencje i inne dopłaty o podobnym charakterze mające bezpośredni wpływ na cenę (kwotę należną) towarów dostarczonych lub usług świadczonych przez podatnika, pomniejszone o kwotę należnego podatku.

W tym miejscu należy nadto zaznaczyć, iż wynagrodzenie z tytułu sprzedaży najczęściej wyrażone jest w formie ceny. Zgodnie zaś z art. 3 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 5 lipca 2001 r. o cenach (Dz. U. Nr 97, poz. 1050 ze zm.) przez cenę należy rozumieć wartość wyrażoną w jednostkach pieniężnych, którą kupujący jest obowiązany zapłacić przedsiębiorcy za towar lub usługę. W cenie uwzględnia się podatek od towarów i usług oraz podatek akcyzowy, jeżeli na podstawie odrębnych przepisów sprzedaż towarów podlega obciążeniu podatkiem od towarów i usług oraz podatkiem akcyzowym.

W związku z powyższym zasadą jest, iż w ramach ustalonych cen zawarty jest już podatek od towarów i usług, jeśli dana transakcja podlega temu podatkowi, chyba że strony w umowie wyraźnie postanowią inaczej. Jeżeli więc strony opodatkowanej transakcji określiły jej cenę, bez wskazania, że jest to wartość netto, do której należy doliczyć VAT, uznać zawsze należy, że jest to cena zawierająca w sobie tenże podatek, w ramach której należny podatek można ustalić tzw. rachunkiem „ w stu”.

Biorąc pod uwagę powyższe przepisy oraz stan faktyczny sprawy należy stwierdzić, iż w przypadku kiedy Spółka nie ma prawa do wykazania danej dostawy jako wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów lub też jako eksportu opodatkowanego preferencyjną stawką podatku VAT 0 %, powinna rozliczyć taką dostawę na terytorium kraju oraz opodatkować ją stawką właściwą dla danego towaru stosując metodę liczenia „ w stu” tj. przyjmując, że wartość dostawy na fakturze jest ceną brutto czyli zawierającą podatek od towarów i usług.

Tak więc stwierdzić należy, iż kwota wykazana na fakturze eksportowej czy też na fakturze dokumentującej WDT jest kwotą należną od nabywcy, a więc kwotą brutto zawierającą w sobie podatek od towarów i usług i nie stanowi ona podstawy opodatkowania. Przy czym kwotę podatku można wyliczyć posługując się wzorem zamieszczonym w § 12 ust. 1 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 25 maja 2005r. w sprawie zwrotu podatku niektórym podatnikom, zaliczkowego zwrotu podatku, wystawiania faktur, sposobu ich przechowywania oraz listy towarów i usług, do których nie mają zastosowania zwolnienia od podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2005r, Nr 95, poz. 798).

Reasumując stwierdzić należy, iż w przedstawionym przez Wnioskodawcę stanie faktycznym, należności pobrane od kontrahentów stanowią kwotę brutto, stąd zasadnym jest obliczenie podatku należnego tzw. rachunkiem „w stu”.

W konsekwencji opisany przez Spółkę sposób postępowania jest nieprawidłowy.

W związku z powyższym orzeczono jak w sentencji postanowienia.

Podkreśla się, że niniejsza interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia tego zdarzenia.