DECYZJA

Na podstawie art. 233 § 2 w związku z art. 239 oraz art. 14b § 5 pkt 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz. U. z 2005r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.), po rozpatrzeniu zażalenia z dnia 25.08.2005r., nr ZDGGK/DRF/P/630/2005 wniesionego przez X, na postanowienie Naczelnika Pierwszego Mazowieckiego Urzędu Skarbowego w Warszawie z dnia 16.08.2005r., nr 1471/NUR1/443-267/05/GW, w sprawie udzielenia pisemnej interpretacji co do zakresu i sposobu zastosowania prawa podatkowego - Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie

postanawia

uchylić postanowienie organu pierwszej instancji w całości i przekazać sprawę do ponownego rozpatrzenia przez ten organ.

UZASADNIENIE

Pismem z dnia 16.05.2005r., nr ZDGGK/DRF/P/341/2005 Strona wystąpiła o udzielenie pisemnej interpretacji dotyczącej kwestii, czy:

- pośrednictwo w sprzedaży kart opłaty drogowej jest czynnością, której wykonanie należy udokumentować fakturą VAT;

- kwotę otrzymanej prowizji z tytułu dystrybucji kart opłaty drogowej należy opodatkować podatkiem od towarów i usług w wysokości 22%;

- kwota prowizji, wyliczonej zgodnie z Porozumieniem z dnia 18.01.2002r. zawartym z Ministrem Infrastruktury jako iloczyn pobieranej opłaty i 7% stawki, powinna być powiększona o 22% VAT.

Strona do w/w wniosku załączyła pismo Urzędu Statystycznego w Łodzi Ośrodek Interpretacji Standardów Klasyfikacyjnych nr OK-5672/KU-1364/2005 z dnia 03.03.2005r., z którego wynika, iż usługi polegające na pośrednictwie w pobieraniu opłat z tytułu dystrybucji kart opłat drogowych, na mocy porozumienia z Ministrem Infrastruktury, mieszczą się w grupowaniu: PKWiU 74.87.14-00.00 „Usługi pośrednictwa komercyjnego i wyceny, z wyłączeniem wyceny nieruchomości”.

Strona zauważyła, że zarówno przepisy ustawy o VAT, jak i przepisy rozporządzeń wykonawczych nie przewidują dla w/w usług obniżonej stawki VAT. Zdaniem Strony właściwą stawką VAT dla powyższych usług jest stawka podstawowa – 22%.

Strona wskazała, iż zgodnie z art. 106 ust.1 ustawy o podatku od towarów i usług, po zakończeniu świadczenia przedmiotowych usług w danym miesięcznym okresie rozliczeniowym wystawia pod adresem Generalnej Dyrekcji Dróg Krajowych i Autostrad (GDDKiA) faktury VAT, na kwotę należnej prowizji powiększonej o 22% VAT.

Jednocześnie w opinii Strony przepisów ustawy z dnia 5 lipca 2001r. o cenach (Dz. U. Nr 97, poz.1050 z późn. zm.) nie można zastosować do regulacji wynikających z przepisów o transporcie drogowym (tj. ustawy z dnia 6 września 2001r. o transporcie drogowym – Dz. U. z 2004r. Nr 204, poz.2088 z późn. zm.). A zatem kwota wynagrodzenia (prowizji) w przedstawionym stanie faktycznym nie zawiera należnego VAT. Zdaniem Strony nie ma podstaw prawnych do tego, aby kwota należnego podatku od towarów i usług była już zawarta w kwocie otrzymanej prowizji.

Ponadto Strona podkreśliła, że w/w stanowisko potwierdzają:

- pismo Dyrektora Izby Skarbowej w Rzeszowie z dnia 28.02.2005r., nr IS.IX.3-0050/483/04;

- pismo Naczelnika Drugiego Urzędu Skarbowego w Lublinie z dnia 21.12.2004r., nr P-3/76/04;

- wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 10 grudnia 1997r., sygn. akt I SA/Gd 276/96;

- pismo Ministerstwa Finansów z dnia 03.09.1999r., nr PP1-7207-309/93/SK.

Postanowieniem z dnia 16.08.2005r., nr 1471/NUR1/443-267/05/GW, Naczelnik Pierwszego Mazowieckiego Urzędu Skarbowego w Warszawie uznał stanowisko Strony za nieprawidłowe.

Na powyższe postanowienie Strona złożyła zażalenie do Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie.

W zażaleniu Strona podnosi, że zaskarżone postanowienie narusza art. 30 ust.1 pkt 4 ustawy o podatku od towarów i usług poprzez brak jego interpretacji oraz art. 14 § 3 Ordynacji podatkowej.

Strona, ponownie przedstawiając stan faktyczny oraz powołując się na w/w pisma i wyrok NSA udowadnia, iż przepisów o cenach nie stosuje się do regulacji wynikających z przepisów o transporcie drogowym, w związku z czym kwota otrzymanej prowizji nie zawiera należnego podatku od towarów i usług.

Jednocześnie Strona podkreśla, że organ pierwszej instancji w zaskarżonym postanowieniu nie dokonał w oparciu o art. 14a § 3 Ordynacji podatkowej oceny prawnej Jej stanowiska w kwestii - czy kwota prowizji, wyliczonej zgodnie z Porozumieniem z dnia 18.01.2002r. zawartym z Ministrem Infrastruktury jako iloczyn pobieranej opłaty i 7% stawki, powinna być powiększona o 22% VAT.

W opinii Strony Naczelnik Pierwszego Mazowieckiego Urzędu Skarbowego w Warszawie nie dokonał jakiejkolwiek wykładni przepisów w przedmiotowej sprawie, w konsekwencji czego nie zastosował się do wytycznych, dotyczących postanowień wydawanych przez organy podatkowe, zawartych w piśmie Ministra Finansów z dnia 28.12.2004r., nr SP/8010-5/2240/04/EZ.

Mając powyższe na uwadze, Strona wskazuje, iż postanowienie Naczelnika Pierwszego Mazowieckiego Urzędu Skarbowego w Warszawie z dnia 16.08.2005r., nr 1471/NUR1/443-267/05/GW powinno zostać zmienione w trybie art. 14b § 5 Ordynacji podatkowej.

W piśmie z dnia 11.10.2005r., będącym uzupełnieniem zażalenia z dnia 25.08.2005r. Strona wnosi ponownie o zmianę zaskarżonego postanowienia i o potwierdzenie, że żaden przepis ustawy o podatku od towarów i usług nie nakazuje, aby na skutek objęcia opodatkowaniem VAT prowizji otrzymanej od GDDKiA, kwota otrzymanej prowizji pozostała w niezmienionej wysokości i winna być traktowana jako kwota brutto.

Strona wnosi także o potwierdzenie, iż jeżeli z przepisów ustawy o transporcie drogowym (wraz z przepisami wykonawczymi) oraz z treści Porozumienia zawartego z Ministrem Infrastruktury nie wynika, że kwota otrzymanej prowizji powinna zawierać w sobie kwotę należnego VAT, to prowizja ta winna być traktowana jako kwota netto, podlegająca powiększeniu o kwotę VAT. Zdaniem Strony dopiero od tak obliczonej prowizji, należy wyliczyć kwotę należnego podatku od towarów i usług, zgodnie z art. 30 ust.1 pkt 4 ustawy o VAT.

Ponadto Strona podkreśla, że obciążenie VAT minimalnej kwoty prowizji stoi w sprzeczności z przepisami zarówno ustawy o transporcie drogowym, jak i rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 2 lipca 2004r. w sprawie wysokości stawek prowizji od opłat pobieranych w transporcie drogowym oraz sposobu jej pobierania i rozliczania (Dz. U. Nr 159, poz.1663 z późn. zm.).

Strona wskazuje, iż zapis, że powinna otrzymywać wynagrodzenie w postaci prowizji w wysokości nie mniejszej niż 7% oznacza, że fakt traktowania prowizji jako kwoty brutto i pomniejszenie jej o kwotę VAT stałyby w sprzeczności z regulacjami ustawy o transporcie drogowym, w świetle której prowizja ta powinna być nie mniejsza niż 7%, ponieważ pobranie VAT powodowałoby uszczuplenie Jej wynagrodzenia do kwoty 5,74%.

Jednocześnie Strona podnosi, że Naczelnik Pierwszego Mazowieckiego Urzędu Skarbowego w Warszawie, w zakresie w jakim Ona i Ministerstwo Infrastruktury określiły swoje intencje co do sposobu traktowania prowizji jako kwoty netto nie jest władny do odmiennego interpretowania tych ustaleń.

Biorąc powyższe pod uwagę Strona wnosi o zmianę zaskarżonego postanowienia w zakresie określenia podstawy opodatkowania podatkiem od towarów i usług i wydanie decyzji potwierdzającej Jej stanowisko.

Strona do pisma z dnia 31.10.2005r., będącego uzupełnieniem w/w zażalenia załączyła streszczenie wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego z dnia 5 października 2005r., sygn. akt III SA/Wa 1935/05 z prośbą o uwzględnienie jego tez przy rozpatrywaniu przedmiotowej sprawy.

Strona w piśmie tym wskazuje, iż w/w wyrok odnosi się do sposobu kalkulacji opłaty ponoszonej przez użytkowników wieczystych na rzecz gmin, do której według WSA powinna być doliczana kwota VAT, tak aby podmiotem ponoszonym rzeczywisty ciężar tego podatku był ostateczny konsument (w tym przypadku użytkownik wieczysty), a nie podatnik (czyli gmina). Zdaniem Strony wyrok ten może być pomocny przy wydawaniu decyzji przez organ drugiej instancji, ponieważ odnosi się do tożsamego problemu dotyczącego sposobu kalkulacji otrzymywanego wynagrodzenia, którym obciąża swojego kontrahenta.

Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie po zapoznaniu się z całością zgromadzonego w sprawie materiału oraz po rozpatrzeniu zażalenia wraz z pismami z dnia: 11.10.2005r. oraz 31.10.2005r. zważył, co następuje:

Na wstępie należy wskazać, że zgodnie z art. 233 § 2 Ordynacji podatkowej, organ odwoławczy może uchylić w całości decyzję organu pierwszej instancji i przekazać sprawę do ponownego rozpatrzenia przez ten organ, jeżeli rozstrzygnięcie sprawy wymaga uprzedniego przeprowadzenia postępowania dowodowego w całości lub w znacznej części. Przekazując sprawę, organ odwoławczy wskazuje okoliczności faktyczne, które należy zbadać przy ponownym rozpatrzeniu sprawy.

W myśl art. 14a § 2 w/w ustawy, składający wniosek (o udzielenie pisemnej interpretacji co do zakresu i sposobu zastosowania prawa podatkowego), podatnik, płatnik lub inkasent jest obowiązany do wyczerpującego przedstawienia stanu faktycznego oraz własnego stanowiska w sprawie.

W związku z powyższym stan faktyczny winien być przedstawiony we wniosku konkretnie, a jego poszczególne elementy powinny być spójne. Natomiast w sytuacji, kiedy wniosek podatnika nie spełnia tych kryteriów, organ podatkowy powinien wystąpić do wnioskodawcy o wyraźne, dokładne opisanie stanu faktycznego.

A zatem jeżeli wniosek nie spełnia powyższych wymogów organ podatkowy wzywa wnoszącego wniosek w trybie art. 169 § 1 Ordynacji podatkowej (stosownie do art. 14a § 5 w/w ustawy) do usunięcia braków formalnych w terminie 7 dni, pouczając jednocześnie o skutkach niespełnienia tego warunku stosownie do art. 169 w/w ustawy.

Natomiast w razie, gdy podmiot uprawniony nie uzupełni wniosku w terminie 7 dni od dnia doręczenia wezwania, organ podatkowy wydaje postanowienie o pozostawieniu wniosku bez rozpatrzenia (art. 169 § 4 Ordynacji podatkowej).

W tym miejscu organ odwoławczy zauważa, iż z przedstawionego w przedmiotowej sprawie stanu faktycznego wynika, że Strona na podstawie Porozumienia zawartego w dniu 18.01.2002r. z Ministrem Infrastruktury pośredniczy w pobieraniu opłat z tytułu dystrybucji kart opłaty drogowej, uprawniających przedsiębiorców do przejazdów pojazdami samochodowymi po drogach krajowych. Na podstawie części III pkt 2 w/w Porozumienia Strona zobowiązana jest do wypełniania karty drogowej zgodnie z rozporządzeniem Ministra Infrastruktury z dnia 14 grudnia 2001r. w sprawie uiszczania przez przedsiębiorców opłat za przejazd po drogach krajowych (Dz. U. Nr 150, poz.1684 z późn. zm.). Wypełniona przez Stronę karta jest dowodem pobrania od klienta opłaty w stosownej wysokości. Strona z tytułu poboru w/w opłat otrzymuje prowizję, która jest potrącana z kwot zainkasowanych wpłat. Natomiast pozostałą kwotę Strona jest obowiązana przekazać na rachunek bankowy Generalnej Dyrekcji Dróg Krajowych i Autostrad (GDDKiA). Strona z tytułu świadczenia w/w usług wystawia faktury VAT dla GDDKiA, doliczając do kwoty otrzymanej prowizji podatek od towarów i usług w wysokości 22%.

Natomiast zgodnie z w/w pismem Urzędu Statystycznego w Łodzi przedmiotowe usługi (tj. usługi polegające na pośrednictwie w pobieraniu opłat z tytułu dystrybucji kart opłat drogowych, na mocy porozumienia z Ministrem Infrastruktury) mieszczą się w grupowaniu: PKWiU 74.87.14-00.00 „Usługi pośrednictwa komercyjnego i wyceny, z wyłączeniem wyceny nieruchomości”.

Odnosząc się do przedstawionego powyżej stanu faktycznego Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie przede wszystkim wskazuje, iż zgodnie z art. 15 ust.6 ustawy o podatku od towarów i usług, nie uznaje się za podatnika organów władzy publicznej oraz urzędów obsługujących te organy w zakresie realizowanych zadań nałożonych odrębnymi przepisami prawa, dla realizacji których zostały one powołane, z wyłączeniem czynności wykonywanych na podstawie zawartych umów cywilnoprawnych.

W kontekście tego przepisu należy podkreślić, że w rozpatrywanej sprawie Minister Infrastruktury wydał akt o charakterze władczym, czyli zezwolenie na przejazd po drogach krajowych. A zatem zdaniem organu odwoławczego, jeżeli Strona tylko pośredniczyła w jego przekazaniu, to czynność taka nie powinna podlegać opodatkowaniu VAT. Analogiczne stanowisko, jak przedstawione powyżej wyraził także Naczelny Sąd Administracyjny (źródło: „Rzeczpospolita” z dnia 19 lutego 2007r., Prawo co dnia, artykuł: „Pośrednik nie musi płacić VAT”).

W tym miejscu organ drugiej instancji wskazuje, iż Naczelnik Pierwszego Mazowieckiego Urzędu Skarbowego w Warszawie w zaskarżonym postanowieniu nie ocenił charakteru czynności wykonywanych przez Stronę, poprzestając jedynie na w/w opinii organu statystycznego, która w tej sprawie nie może mieć przesądzającego znaczenia, co w konsekwencji skutkuje przekazaniem sprawy do ponownego rozpatrzenia na podstawie art. 233 § 2 Ordynacji podatkowej.

W toku ponownego rozpatrzenia przedmiotowej sprawy organ pierwszej instancji winien uzupełnić materiał zgromadzony w sprawie o informacje pozwalające na prawidłowe rozpoznanie zaistniałego stanu faktycznego, zwłaszcza w kontekście art. 15 ust.6 ustawy o podatku od towarów i usług. Dopiero poczynienie ustaleń w powyższej kwestii pozwoli na ocenę, czy wykonywane przez Stronę czynności podlegają opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Konsekwencją zaś ustalenia, że są to czynności podlegające opodatkowaniu, będzie rozstrzygnięcie w zakresie podstawy opodatkowania, stawki oraz udokumentowania fakturą VAT przedmiotowych usług.

Z uwagi na fakt, iż na podstawie art. 127 Ordynacji podatkowej postępowanie administracyjne jest dwuinstancyjne to biorąc pod uwagę wymogi art. 210 § 1 pkt 6 i § 4 w/w ustawy rozpatrzenie przedmiotowej sprawy wymaga uprzedniego przeprowadzenia postępowania wyjaśniającego przez organ pierwszej instancji w omówionej powyżej części. Każda sprawa powinna być bowiem nie tylko rozstrzygnięta, ale i rozpoznana przez dwa organy administracji różnych stopni. Biorąc pod uwagę fakt, iż wydając przedmiotowe postanowienie Naczelnik Urzędu Skarbowego nie zebrał materiałów niezbędnych do udzielenia odpowiedzi na wniosek Strony, konieczne jest zatem przeprowadzenie postępowania wyjaśniającego w tej części, dlatego należało postanowić jak w sentencji.