P O S T A N O W I E N I E

Na podstawie art. 14a § 4 w związku z § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 roku Ordynacja podatkowa (t.j. Dz. U. z 2005r. Nr 8, poz. 60 ze zm.), po rozpatrzeniu wniosku Strony, z dnia 20.11.2006r. (wpływ do tut. Urzędu 20.11.2006r.) o udzielenie pisemnej interpretacji co do zakresu i sposobu zastosowania prawa podatkowego, tj. czy paragony fiskalne uzyskane za przejazd pracownika taksówką w celach służbowych, są wystarczającym dowodem do zaliczenia tych wydatków za koszty uzyskania przychodów, Naczelnik Pierwszego Mazowieckiego Urzędu Skarbowego w Warszawie - biorąc pod uwagę przedstawiony stan faktyczny oraz stan prawny

p o s t a n a w i a

uznać stanowisko Strony za prawidłowe.

U z a s a d n i e n i e

Z przedstawionego przez Stronę we wniosku stanu faktycznego wynika, że pracownicy Spółki podróżują w celach służbowych taksówkami.Spółka stoi na stanowisku, iż paragon fiskalny nie jest wystarczającym dowodem do uznania tego typu wydatku za koszt uzyskania przychodów. W ocenie Spółki jeżeli sprzedawca jest płatnikiem podatku VAT, klient powinien uzyskać fakturę, natomiast jeżeli sprzedawca płatnikiem VAT nie jest, to klient powinien uzyskać rachunek. Zdaniem Strony, tłumaczenie, że uzyskanie faktury zajmuje zbyt wiele czasu, jest zasadne tylko w przypadku drobnych kwot. Natomiast w innych przypadkach dla podmiotu, który jest podatnikiem VAT potwierdzeniem wykonania usługi jest wyłącznie faktura bądź rachunek i tylko wtedy można zaliczyć dany wydatek do kosztów uzyskania przychodów.

Biorąc pod uwagę przedstawiony stan faktyczny oraz stanowisko Strony, Naczelnik tutejszego Urzędu stwierdza, co następuje:

Stosownie do art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 roku o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz. U. z 2000r. Nr 54, poz. 654 ze zm.) w brzmieniu obowiązującym do 31.12.2006r., kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1. Zgodnie z utrwalonym w orzecznictwie poglądem warunkiem uznania określonego wydatku za koszt uzyskania przychodu jest prawidłowe jego udokumentowanie. Istotą problemu jest w tym przypadku prawidłowa dokumentacja wydatków mających stanowić koszty uzyskania przychodów. Zgodnie z art. 9 ust. 1 w/w ustawy podatnicy są zobowiązani do prowadzenia ewidencji rachunkowej, zgodnie z odrębnymi przepisami, w sposób zapewniający określenie wysokości dochodu (straty), podstawy opodatkowania i wysokości należnego podatku za rok podatkowy. Przepis ten stanowi więc odwołanie do ustawy z dnia 29 września 1994 roku o rachunkowości (Dz. U. z 2002r. Nr 76, poz. 694 ze zm.), która w art. 20 stanowi, iż do ksiąg rachunkowych należy wprowadzić, w postaci zapisu, każde zdarzenie, które nastąpiło w tym okresie sprawozdawczym. Podstawą zapisów w księgach są dowody księgowe stwierdzające dokonanie operacji gospodarczej. Stosownie do art. 21 ust. 1 tej ustawy dowód księgowy winien zawierać co najmniej: określenie rodzaju dowodu i jego numeru identyfikacyjnego, określenie stron (nazwy, adresy) dokonujących operacji gospodarczej, opis operacji oraz jej wartość, jeżeli to możliwe, określoną także w jednostkach naturalnych, datę dokonania operacji, a gdy dowód został sporządzony pod inną datą - także datę sporządzenia dowodu, oraz niekoniecznie (art. 21 ust. 1a) podpis wystawcy dowodu oraz osoby, której wydano lub od której przyjęto składniki aktywów, stwierdzenie sprawdzenia i zakwalifikowania dowodu do ujęcia w księgach rachunkowych przez wskazanie miesiąca oraz sposobu ujęcia dowodu w księgach rachunkowych (dekretacja), podpis osoby odpowiedzialnej za te wskazania. Jednakże w świetle orzecznictwa NSA, a także praktyki organów skarbowych z ostatnich lat dopuszczalne jest uznanie paragonu fiskalnego za przejazd taksówką jako dowodu umożliwiającego zaliczenie tego wydatku do kosztów podatkowych. W wyroku z dnia 13.03.2001r., sygn. akt III SA 68/00 NSA stwierdził, że wadliwość dowodu księgowego nie może oznaczać a priori, że dany koszt nie wystąpił. W ustawie o podatku dochodowym od osób prawnych nie określono bowiem zasad, w myśl których powinno być udokumentowane poniesienie kosztów. Przepisy o rachunkowości mają tu charakter posiłkowy. Fakt posiadania faktury VAT wskazuje po prostu, iż dany wydatek z pewnością został poniesiony. Natomiast jeżeli z innej dokumentacji i okoliczności wynika, iż wydatek potwierdzony paragonem fiskalnym został poniesiony, będzie on mógł stanowić koszt uzyskania przychodów. Nie może to być jednak dowód samodzielny, gdyż fakt poniesienia tego wydatku powinien być potwierdzony także innymi dokumentami (np. raportami pracowników, wewnętrznymi procedurami weryfikacyjnymi potwierdzającymi zasadność poniesienia wydatku). W podobnej sprawie, takie stanowisko zajął Naczelnik tutejszego Urzędu w postanowieniu z dnia 08.06.2006r., znak 1471/DPD1/423-50/06/KK. Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika jednak, że chodzi o paragon jako samodzielny dowód potwierdzający poniesienie przez Spółkę wydatku. W takiej sytuacji, zdaniem Naczelnika tutejszego Urzędu paragon sam w sobie nie spełnia warunków prawidłowego dowodu księgowego (nie można na jego podstawie określić, czy wydatek został faktycznie poniesiony w związku z odbytą przez pracownika podróżą służbową), przez co nie może również stanowić dokumentu umożliwiającego zaliczenie tego typu wydatku do kosztów uzyskania przychodów. W związku z powyższym, w ocenie Naczelnika tutejszego Urzędu, przedstawione we wniosku stanowisko Strony jest prawidłowe.Mając powyższe na uwadze, postanowiono jak we wstępie.Niniejsze postanowienie dotyczy wyłącznie stanu faktycznego przedstawionego we wniosku oraz obowiązującego w tym stanie faktycznym stanu prawnego.

Pouczenie

1.Niniejsza interpretacja nie jest wiążąca dla Strony i jest wiążąca dla organów skarbowych oraz organów kontroli skarbowej właściwych dla Strony – do czasu jej zmiany lub uchylenia (art. 14 § 1 i 2 ustawy – Ordynacja podatkowa).2.Na niniejsze postanowienie służy Stronie zażalenie do Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie, za pośrednictwem Naczelnika tutejszego Urzędu Skarbowego, w terminie 7 dni od dnia jego doręczenia (art. 14a § 4 ustawy – Ordynacja podatkowa).