P O S T A N O W I E N I E

Naczelnik Urzędu Skarbowego w Grudziądzu działając na podstawie: art. 14a ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2005r. Nr 8, poz. 60 ze zm.), po rozpatrzeniu wniosku Pana z dnia 12 marca 2007r. (wpływ w dniu 12 marca 2007r.) w sprawie udzielenia pisemnej interpretacji w zakresie przepisów prawa podatkowego

• u z n a j e za zgodne z obowiązującymi przepisami prawa podatkowego stanowisko Pana wyrażone w wyżej wymienionym wniosku

U Z A S A D N I E N I E

Stan faktyczny sprawy:

Podatnik prowadzi działalność gospodarczą w zakresie świadczenia usług kierowcy od 1.10.2006r. oraz od 12.02.2007r. konserwację i naprawę pojazdów samochodowych. W ramach prowadzonej działalności gospodarczej ponosi wydatki z tytułu wyjazdów służbowych krajowych i zagranicznych.

Wyjazdy te dokumentuje drukami rozliczeniowymi diet potwierdzonymi imienną pieczątką dotyczącą działalności gospodarczej i tarczami tahograficznymi pojazdu.

Pytanie:

Czy koszty uzyskania przychodu dotyczące diet z tytułu podróży służbowej mogą być udokumentowane:

• drukami rozliczeniowymi diet dotyczącymi wyjazdów zagranicznych potwierdzonymi imienną pieczątką prowadzonej działalności gospodarczej,
• tarczami tahograficznymi pojazdu.

Stanowisko podatnika:

Zdaniem podatnika w/w dokumenty są wystarczającymi dowodami do zaliczenia diet w koszty uzyskania przychodu z prowadzonej działalności gospodarczej.

Odpowiedź:

Naczelnik Urzędu Skarbowego w Grudziądzu po sprawdzeniu, że spełnione zostały warunki określone w art. 14 § 1 i § 2 cytowanej ustawy Ordynacja podatkowa – udziela poniższej informacji.

Zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (j.t. Dz. U. z 2000r. Nr 14, poz. 176 z późn. zm.) kosztami uzyskania przychodów z poszczególnego źródła są wszelkie koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

Problematykę zaliczenia w koszty uzyskania przychodów wydatków z tytułu podróży służbowych osób prowadzących działalność gospodarczą, a także osób z nimi współpracujących reguluje przepis art. 23 ust. 1 pkt 52 cytowanej wyżej ustawy o p.d.o.f.

Naczelny Sąd Administracyjny w Warszawie w wyroku z dnia 15 września 2005r. sygn. akt FSK 2175/04 całkowicie podzielił pogląd wyrażony w orzeczeniu Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu z dnia 20 maja 2004r. sygn. akt I S.A./Po 173/02 stwierdzając, iż z przepisu art. 23 ust. 1 pkt 52 ww. ustawy wynika, że ustawodawca wyłącza z kosztów wartość diet z tytułu podróży służbowych osób prowadzących działalność gospodarczą w części przekraczającej wysokość diet przysługujących pracownikom.

Oznacza to, że osobom tym przysługuje prawo uwzględniania w kosztach uzyskania przychodu wartości diet za czas podróży służbowych w ramach zakreślonego limitu tj. w wysokości diet przysługujących pracownikom.

Osoby prowadzące działalność gospodarczą z tytułu odbywania podróży służbowych nie mogą rozliczyć w kosztach uzyskania przychodu kosztów faktycznie poniesionych z tytułu zwiększonych wydatków na koszty utrzymania lecz mogą się rozliczyć tylko swoistym „ryczałtem” – wartością diet za czas podróży służbowej przysługującej pracownikom.

Jak stwierdził Sąd Administracyjny, powołując się na przepisy Kodeksu pracy oraz przepisy wykonawcze do kodeksu pracy, nie można wnioskować, iż przedsiębiorca wykonując zadania gospodarcze firmy poza obszarem kraju, nie odbywa podróży służbowej i to tylko z powodu, że nie jest on pracownikiem albo wykonywane przez niego zadania należą do zakresu działalności gospodarczej.

Za zagraniczną podróż służbową osoby prowadzącej działalność gospodarczą należy uznać wykonywanie bezpośrednio przez przedsiębiorcę zadań firmy poza granicami kraju i nieuprawnionym jest pogląd, że realizacja zasadniczego przedmiotu działalności (w tym wypadku usług transportowych) nie wchodzi w zakres podróży służbowej.

Podobne stanowisko zajął też WSA w Bydgoszczy w wyroku z dnia 28 marca 2006r. sygn. akt I S.A./Bd43/06.

W myśl przepisów § 14 ust. 1 i ust. 2 pkt 5 oraz ust. 3 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 26 sierpnia 2003r. w sprawie prowadzenia podatkowej księgi przychodów i rozchodów (Dz. U. Nr 152, poz. 1475 z późn. zm.) na udokumentowanie zapisów w księdze, dotyczących niektórych kosztów (wydatków), mogą być sporządzone dokumenty zaopatrzone w datę i podpisy osób, które bezpośrednio dokonały wydatków (dowody wewnętrzne), określające: przy zakupie – nazwę towaru oraz ilość, cenę jednostkową i wartość, a w innych przypadkach – przedmiot operacji gospodarczych i wysokość kosztu (wydatku). Dowody te mogą dotyczyć m.in. kosztów diet i innych należności za czas podróży służbowej pracowników oraz wartości diet z tytułu podróży służbowych osób prowadzących działalność gospodarczą i osób z nimi współpracujących.

Dowody wewnętrzne dotyczące rozliczenia kosztów podróży służbowych pracowników oraz wartości diet z tytułu podróży służbowych osób prowadzących działalność gospodarczą i osób z nimi współpracujących powinny zawierać co najmniej następujące dane: imię i nazwisko, cel podróży, nazwę miejscowości docelowej, liczbę godzin i dni przebywania w podróży służbowej (data i godzina wyjazdu oraz powrotu), stawkę i wartość przysługujących diet.

W celu ustalenia wartości diet podlegających zaliczeniu do kosztów uzyskania przychodu za poszczególne lata podatkowe należy sporządzić dowody wewnętrzne odpowiadające wymogom określonym w cytowanych wyżej przepisach prawa podatkowego. Podstawą sporządzenia dowodów wewnętrznych winny być uwierzytelnione karty drogowe i harmonogramy przejazdów bądź inne dokumenty, z których wynika czas i miejsce trwania podróży służbowej.

Jeżeli wskazane przez Pana dokumenty (druki rozliczenia diet i tarcze tahograficzne pojazdu) zawierają wyżej wymienione dane umożliwiające sporządzenie dowodów wewnętrznych, o których mowa wyżej, to mogą stanowić podstawę do zliczenia wskazanych w nich wydatków z tytułu diet do kosztów uzyskania przychodów z prowadzonej działalności gospodarczej.

Mając na uwadze powyższe należało postanowić, jak w sentencji niniejszego postanowienia.

POUCZENIE:

Interpretacja niniejsza nie jest wiążąca dla podatnika, płatnika lub inkasenta, wiąże natomiast właściwe organy podatkowe i organy kontroli skarbowej – do czasu jej zmiany lub uchylenia.

Na niniejsze postanowienie przysługuje stronie na podstawie art.14a §4 ustawy – ordynacja podatkowa, prawo do złożenia zażalenia do Dyrektora Izby Skarbowej w Bydgoszczy za pośrednictwem Naczelnika Urzędu Skarbowego w Grudziądzu w terminie 7 dni od dnia jej doręczenia.