INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz. U. z 2012r., poz. 749 ze zm.) oraz § 2 i § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działając w imieniu Ministra Finansów, stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 6 sierpnia 2012r. (data wpływu 10 sierpnia 2012r.), uzupełnionym pismem w dniu 6 listopada 2012r., o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w części dotyczącej m. in. podatku od towarów i usług, w zakresie:

• opodatkowania podatkiem od towarów i usług nabycia w drodze cesji pakietu wierzytelności przeterminowanych bądź trudno ściągalnych - jest nieprawidłowe,
• opodatkowania czynności zmierzających do wyegzekwowania wierzytelności dokonanych w ramach zawieranych umów zlecenia nabycia wierzytelności oraz umów restrukturyzacji – jest prawidłowe,
• opodatkowania czynności zmierzających do wyegzekwowania wierzytelności dokonanych w ramach umowy o świadczenie usług windykacji - jest nieprawidłowe,
• udokumentowania kosztów windykacji wierzytelności notą obciążeniową - jest nieprawidłowe.
  
  

UZASADNIENIE

W dniu 10 sierpnia 2012r. wpłynął do tut. organu ww. wniosek, uzupełniony pismem, które wpłynęło w dniu 6 listopada 2012r., o udzielenie interpretacji przepisów prawa podatkowego w części dotyczącej m.in. podatku od towarów i usług, w zakresie:

• opodatkowania podatkiem od towarów i usług nabycia w drodze cesji pakietu wierzytelności przeterminowanych bądź trudno ściągalnych,
• opodatkowania czynności zmierzających do wyegzekwowania wierzytelności dokonanych w ramach zawieranych umów zlecenia nabycia wierzytelności oraz umów restrukturyzacji,
• opodatkowania czynności zmierzających do wyegzekwowania wierzytelności dokonanych w ramach umowy o świadczenie usług windykacji,
• udokumentowania kosztów windykacji wierzytelności notą obciążeniową.
  
  

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący zaistniały stan faktyczny:

Wnioskodawca jest przedsiębiorcą (czynnym podatnikiem podatku od towarów i usług) zajmującym się m.in. oferowaniem usług obsługi wierzytelności. W ramach tego obszaru prowadzonej działalności Wnioskodawca podejmuje czynności windykacyjne na zlecenie wierzyciela (jako pełnomocnik) a gdy te nie przynoszą efektów, kieruje sprawę na drogę postępowania sądowego, co daje możliwość komorniczego wyegzekwowania należności. Wnioskodawca skupuje również wierzytelności na własny rachunek i dokonuje ich windykacji we własnym zakresie.

Wykonując czynności zmierzające do odzyskania wierzytelności swoich, jak również wierzytelności klientów Wnioskodawca ponosi szereg kosztów, tj. koszty upomnień, koszty usług prawnych (np. sporządzenie pozwu do sądu), opłaty skarbowe od pełnomocnictw, koszty procesowe, koszty windykacyjne, koszty postępowania sądowego, tj. wpis, opłata kancelaryjna, koszty wynagrodzenia pełnomocnika procesowego, koszty nadania klauzuli wykonalności oraz często koszty komornicze. W przypadku części tych kosztów Wnioskodawca wnosi w pozwie o zwrot kosztów procesowych przez dłużnika, a sąd orzeka o ich przysądzeniu. W przypadku, gdy wnioskodawca działa w charakterze pełnomocnika koszty opłat od pełnomocnictw, koszty zabezpieczenia, wpisów, opłat kancelaryjnych ponoszone są bezpośrednio przez Wnioskodawcę, jednak zwracane są przez klientów na podstawie wystawianych not obciążeniowych.

Należy rozróżnić dwie grupy klientów Wnioskodawcy:

• klient zlecający windykację swoich należności (najczęściej w oparciu o Umowę o Świadczenie Usług (poniżej),
• klient zlecający restrukturyzację jego zobowiązań (najczęściej Umowa Restrukturyzacji lub Umowa Zlecenia Nabycia Wierzytelności).
  
  

Współpraca z klientami może również odbywać się na zasadzie jednorazowego zlecenia wyegzekwowania wierzytelności.

W ramach świadczonych usług Wnioskodawca zawiera najczęściej następujące umowy:

1. Umowy zlecenia nabycia wierzytelności. Na mocy tej umowy klient (dający zlecenie) zleca Wnioskodawcy wykupienie jego zobowiązań w drodze umowy cesji wierzytelności. Wnioskodawca zobowiązuje się do nabycia tych zobowiązań w imieniu własnym ale na rachunek Dającego zlecenie, który to zobowiązany jest do zapłaty ustalonej pomiędzy Wnioskodawcą a zbywcą wierzytelności ceny za nabytą wierzytelność. Po korzystnym przeprowadzeniu negocjacji z Wierzycielem Dającego Zlecenie i podpisaniu umowy cesji, Wnioskodawca zobowiązany jest do przygotowania i zawarcia umowy przenoszącej własność nabytej wierzytelności za cenę nabycia na Dającego zlecenie w terminie określonym w umowie zlecenia. Wynagrodzenie Wnioskodawcy stanowi ustalona procentowo w umowie zlecenia nabycia wierzytelności prowizja od kwoty głównej liczona jako różnica pomiędzy ceną zapłaty za zakupioną wierzytelność, a rzeczywistą wartością wierzytelności głównej na dzień otrzymania zlecenia.
2. Umowa Restrukturyzacji, na mocy tego rodzaju umowy Dający Zlecenie zleca Wnioskodawcy restrukturyzację swoich zobowiązań polegającą na doprowadzeniu do zawarcia porozumień, ugód pozasądowych z jego wierzycielami. Wynagrodzeniem Wnioskodawcy jest wówczas ustalona umową prowizja liczona od wartości zawartej ugody lub jeśli ugodą pozasądową została osiągnięta redukcja części zobowiązania Dającego Zlecenie wynagrodzeniem jest prowizja liczona jako różnica pomiędzy wartością zobowiązania a kwotą określoną w ugodzie.
3. Umowy o świadczenie usług Windykacji, na mocy której Wnioskodawca zobowiązuje się do wykonania usługi polegającej na przeprowadzeniu czynności zmierzających do odzyskania należności od dłużników kontrahenta. Podstawą do podjęcia stosownych działań jest tzw. „pisemne zlecenie windykacji”. Za czynności te Wnioskodawca pobiera wynagrodzenie prowizyjne od każdej uzyskanej kwoty.
4. Umowa o Świadczenie Usług Windykacji umożliwia Wnioskodawcy świadczenie powyższej usługi bezpłatnie, w sytuacji, gdy wierzytelność przeznaczona do windykacji wynika z umów handlowych klienta (potwierdzających fakt sprzedaży towarów i usług), w których zawarto zapis, na mocy którego dany kontrahent zobowiązuje się pokryć część kosztów windykacji w przypadku nieuregulowania zobowiązania. Wysokość tych kosztów obliczana jest jako -ustalony w umowie - procent od niezapłaconej na moment zlecenia kwoty głównej powiększonej o odsetki (np. 15%). Jeżeli klient Wnioskodawcy zamieści w umowie handlowej wyżej wspomnianą klauzulę a kontrahent klienta zwleka z zapłatą, Wnioskodawca może nabyć w drodze umowy cesji wierzytelność, w wysokości odpowiadającej kwocie kosztów windykacji, którą dłużnik zobowiązał się pokryć przyjmując zapisy klauzuli. Wyegzekwowana przez Wnioskodawcę kwota wynikająca z powyższego zapisu stanowi każdorazowo wynagrodzenie Wnioskodawcy.
   
   

Jak wynika z powyższego Wnioskodawca zawiera szereg umów cesji wierzytelności. Na mocy zapisów niektórych z nich Wnioskodawca nabywa wierzytelności za cenę niższą od ich wartości nominalnych bez prawa ich powrotnego przeniesienia na cedenta w części wierzytelności przeterminowanych i trudno ściągalnych, w celu odzyskania zakupionych długów na swoją rzecz, przyjmując tym samym na siebie ryzyko niewypłacalności dłużników.

Zawierając z kolei umowy cesji będące wynikiem realizowania postanowień umowy zlecenia nabycia wierzytelności Wnioskodawca działa w swoim imieniu, lecz na rachunek zlecającego, (pośredniczy w zbyciu wierzytelności) nie ponosi więc ryzyka niewypłacalności dłużnika, gdyż to dłużnik jest stroną zobowiązaną do pokrycia ceny za daną wierzytelność.

Wnioskodawca prowadzi podatkową księgę przychodów i rozchodów metodą uproszczoną.

W piśmie uzupełniającym z dnia 6 listopada 2012r. Wnioskodawca wyjaśnił, że oczekuje interpretacji indywidualnej przepisu art. 5 art. 8, art. 43 ustawy o podatku od towarów i usług, bowiem przepisy te zostały wskazane w poz. 61 wniosku ORD-IN. Tym samym, Wnioskodawca nie oczekuje oceny własnego stanowiska w zakresie momentu powstania obowiązku podatkowego oraz podstawy opodatkowania opisanych we wniosku wierzytelności.

W związku z powyższym zadano następujące pytania:

1. Czy nabycie w drodze cesji pakietu wierzytelności przeterminowanych bądź trudno ściągalnych będzie podlegało opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług... (oznaczone we wniosku nr 1)
2. Czy dokonane w ramach zawieranych z klientami umów czynności wyegzekwowania wierzytelności będą podlegały opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług... (oznaczone we wniosku nr 2)
3. Czy Wnioskodawca postępuje prawidłowo obciążając klientów, których reprezentuje kosztami windykacji wierzytelności w drodze noty obciążeniowej... (oznaczone we wniosku nr 4)
   
   

Stanowisko Wnioskodawcy.

Stanowisko do pytania 1.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004r. o podatku od towarów i usług (t.j. Dz. U. z 2011r. Nr 177, poz. 1054), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

W myśl art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (...).

Z kolei, w świetle art. 8 ust. 1 ustawy, przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7, w tym również:

1. przeniesienie praw do wartości niematerialnych i prawnych, bez względu na formę, w jakiej dokonano czynności prawnej,
2. zobowiązanie do powstrzymania się od dokonania czynności lub do tolerowania czynności lub sytuacji,
3. świadczenie usług zgodnie z nakazem organu władzy publicznej lub podmiotu działającego w jego imieniu lub nakazem wynikającym z mocy prawa.
   
   

Wierzytelność jest prawem majątkowym, będącym niewątpliwie przedmiotem obrotu gospodarczego. Jest to prawo jednego podmiotu do żądania od drugiego podmiotu pewnego zachowania się, a więc określonego świadczenia.

Zgodnie z treścią art. 509 § 1 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964r. Kodeks cywilny (Dz. U. Nr 16, poz. 93 ze zm.), wierzyciel może bez zgody dłużnika przenieść wierzytelność na osobę trzecią (przelew), chyba, że sprzeciwiałoby się to ustawie, zastrzeżeniu umownemu albo właściwości zobowiązania. W myśl § 2 cytowanego artykułu wraz z wierzytelnością przechodzą na nabywcę wszelkie związane z nią prawa, w szczególności roszczenie o zaległe odsetki. Natomiast, stosownie do treści art. 510 § 1 ww. ustawy, umowa sprzedaży, zamiany, darowizny lub inna umowa zobowiązująca do przeniesienia wierzytelności przenosi wierzytelność na nabywcę, chyba że przepis szczególny stanowi inaczej albo że strony inaczej postanowiły. Z powyższego wynika, że przeniesienie wierzytelności z majątku dotychczasowego wierzyciela do majątku nabywcy wierzytelności, które następuje na podstawie umowy sprzedaży, zamiany, darowizny lub innej umowy zobowiązującej do przeniesienia wierzytelności, jest skutkiem rozporządzania tą wierzytelnością przez dotychczasowego wierzyciela i stanowi wykonanie przez niego przysługującego mu prawa własności.

Zamiarem Wnioskodawcy zawierającego umowy cesji jest m.in. nabycie od cedenta wierzytelności, poniżej ich wartości nominalnej, bez prawa ich powrotnego przeniesienia na cedenta w części wierzytelności przeterminowanych i trudno ściągalnych, w celu odzyskania zakupionych długów na jego rzecz, przyjmując tym samym na siebie ryzyko niewypłacalności dłużników. Wnioskodawca nabywa wierzytelności za cenę, która odpowiada ich rzeczywistej ekonomicznej wartości. Rzeczywista wartość ekonomiczna wierzytelności, oceniana przez Wnioskodawcę, odpowiada cenie, za jaką wierzytelności są nabywane - tylko w takim zakresie można powiedzieć, że różnica pomiędzy wartością nominalną wierzytelności, a ceną nabycia odzwierciedla rzeczywistą wartość ekonomiczną wierzytelności. Biorąc pod uwagę ryzyko nieściągalności wierzytelności, a także ryzyko poniesienia dodatkowych kosztów niezbędnych do ściągnięcia wierzytelności można ocenić i określić wartość rynkową wierzytelności - będzie ona odpowiadała cenie nabycia od cedenta, a nie różnicy pomiędzy wartością nominalną wierzytelności, a ceną nabycia od cedenta. W związku z zawarciem umowy cesji Wnioskodawca nie otrzymuje od cedenta żadnego wynagrodzenia. Cedent zobowiązany jest jedynie do przelania na rzecz zbywcy wierzytelności, ustalonej w umowie ceny zakupu za wierzytelność, w zamian nie otrzymuje od niego prowizji, lub innego świadczenia pieniężnego. Kwestia opodatkowania transakcji zbycia wierzytelności była przedmiotem rozważań Trybunał Sprawiedliwości UE, który w wyroku z dnia 27 października 2011r. sygn. akt C-93/10, orzekł, iż Podmiot, który na własne ryzyko nabywa trudne wierzytelności po cenie niższej od ich wartości nominalnej nie świadczy odpłatnie usługi w rozumieniu art. 2 pkt 1 Szóstej Dyrektywy i nie dokonuje tym samym czynności z zakresu działalności gospodarczej objętej zakresem stosowania wspomnianej dyrektywy, jeżeli różnica między wartością nominalną wierzytelności a ceną ich sprzedaży odzwierciedla rzeczywistą ekonomiczną wartość owych wierzytelności w chwili sprzedaży.

Na podstawie powyższych kwestii, Wnioskodawca stwierdził, że skoro w wyniku zawarcia umowy cesji Wnioskodawca nie otrzyma od cedenta jakiegokolwiek wynagrodzenia, to w przedmiotowej sprawie nie można mówić o odpłatnym świadczeniu usług, o którym mowa w art. 8 ust. 1 ustawy, co wyłącza opodatkowanie takiej transakcji podatkiem od towarów i usług.

Z treści przytoczonego przepisu, wynika wzajemne wykluczenie się obowiązku podatkowego na gruncie przepisów ustawy o VAT oraz ustawy o podatku od czynności cywilno prawnych. Nie podlegają więc podatkowi od czynności cywilnoprawnych te czynności cywilnoprawne, których dokonanie rodzi obowiązek podatkowy w podatku od towarów i usług. O wyłączeniu z opodatkowania podatkiem od czynności cywilnoprawnych nie decyduje jednak okoliczność, że strony tej umowy posiadają status podatnika podatku od towarów i usług lecz wyłącznie fakt, że przynajmniej jedna ze stron z tytułu dokonania tej konkretnej czynności jest opodatkowana podatkiem od towarów i usług lub jest z tego podatku zwolniona. Skoro Wnioskodawca nie będzie świadczył odpłatnych usług, to czynność nabycia wierzytelności nie będzie korzystała z wyłączenia z opodatkowaniu podatkiem od czynności cywilnoprawnych, o którym mowa w art. 2 pkt 4 ustawy o podatku od czynności cywilnoprawnych..

Odrębną kwestią jest zdaniem Wnioskodawcy opodatkowanie umowy cesji zawartej na mocy umowy zlecenia nabycia wierzytelności. Wnioskodawca stoi bowiem na stanowisku, że czynność zawarcia tej umowy nie podlega opodatkowaniu zarówno podatkiem VAT jak również podatkiem od czynności cywilnoprawnych. Konkluzja ta wynika z faktu, że przedmiotowa cesja jest elementem jednej usługi, wykonywanej na podstawie umowy zlecenia nabycia wierzytelności, która przewiduje otrzymanie przez wnioskodawcę wynagrodzenia, tj. prowizji od kwoty głównej liczonej jako różnica pomiędzy ceną zapłaty za zakupioną wierzytelność, a rzeczywistą wartością wierzytelności głównej na dzień otrzymania zlecenia. W przeciwnym wypadku, doszłoby do podwójnego opodatkowania jednej usługi - pierwszy raz podatek wystąpiłby przy umowie cesji drugi raz podczas opodatkowania prowizji za wykonaną usługę.

Stanowisko do pytania 2 (doprecyzowane w piśmie uzupełniającym z 6 listopada 2012r.).

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004r. o podatku od towarów i usług (t.j. Dz. U. z 2011r., Nr 177, poz. 1054), opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, zwanym dalej „podatkiem, podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

W myśl art. 8 ust. 1 ww. ustawy, przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7 (...).

Aby uznać dane świadczenie za odpłatne, musi istnieć stosunek prawny pomiędzy świadczącym usługę a odbiorcą, zaś w zamian za wykonanie usługi powinno zostać wypłacone wynagrodzenie. Musi istnieć bezpośredni związek pomiędzy świadczoną usługą i przekazanym za nią wynagrodzeniem. Oznacza to, że z danego stosunku prawnego, na podstawie którego wykonywana jest usługa, musi wynikać wyraźna, bezpośrednia korzyść dla świadczącego usługę. W sytuacji, gdy Wnioskodawca wykonuje swoje czynności na podstawie umowy zlecenia nabycia wierzytelności, podejmuje czynności zmierzające do nabycia wierzytelności w imieniu własnym ale na rachunek Dającego zlecenie, tj. podmiotu będącego równocześnie dłużnikiem potencjalnego zbywcy wierzytelności. Nabytą na zlecenie wierzytelnością Wnioskodawca nie może jednak dysponować dowoli, gdyż wiążą go zapisy umowy zlecenia. Formalnie bowiem to dłużnik (Dający zlecenie) zobowiązany jest do zapłaty ceny za zakupioną wierzytelność, a więc to on ponosi koszt nabycia wierzytelności po cenie nominalnej określonej w umowie cesji a nie Wnioskodawca. Dokonując cesji w ramach wspomnianej umowy, Wnioskodawca nie ponosi żadnego ryzyka związanego z niewypłacalnością dłużnika. Po podpisaniu umowy cesji nabycia wierzytelności, Wnioskodawca zobowiązany jest do przygotowania i zawarcia umowy przenoszącej własność nabytej wierzytelności za cenę nabycia na Dającego zlecenie w terminie określonym w umowie zlecenia. Za czynności te Wnioskodawca otrzymuje od zlecającego wynagrodzenie w postaci prowizji. Zgodnie z powyższym, nabycie wierzytelności danego podmiotu na zlecenie należy zakwalifikować jako usługę na rzecz zlecającego nabycie tej wierzytelności, a więc dłużnika wierzyciela. O odpłatności Wnioskodawca może mówić natomiast w odniesieniu do prowizji, która należy się Wnioskodawcy z tytułu nabycia wierzytelności na zlecenie dłużnika. Usługą nie będzie natomiast stricte czynność nabycia długu od wierzyciela na podstawie umowy cesji. Wnioskodawca nie świadczy bowiem na rzecz zbywcy, żadnych usług windykacyjnych bądź innych usług dotyczących pakietu wierzytelności.

Stosownie do art. 19 ust. 1 ustawy, obowiązek podatkowy powstaje z chwilą wydania towaru lub wykonania usługi, z zastrzeżeniem ust. 2-21, art. 14 ust. 6, art. 20 i art. 21 ust. 1.

Jak stanowi art. 19 ust. 4 ustawy, jeżeli dostawa towaru lub wykonanie usługi powinny być potwierdzone fakturą, obowiązek podatkowy powstaje z chwilą wystawienia faktury, nie później jednak niż w 7. dniu, licząc od dnia wydania towaru lub wykonania usługi. Przepis ust. 4 stosuje się odpowiednio do faktur za częściowe wykonanie usługi (art. 19 ust. 5 ustawy). Tym samym, za moment wykonania usługi należy uznać moment realizacji postanowień umowy zlecenia nabycia wierzytelności, tj. podpisania umowy cesji z wierzycielem dającego zlecenie. Późniejsze sporządzenie oraz zawarcie umowy cesji przenoszącej nabytą wierzytelność na dającego zlecenie, nie ma wpływu na powstanie obowiązku podatkowego VAT. Z uwagi na fakt, iż ww. usługa winna zostać udokumentowana fakturą obowiązek podatkowy z jej tytułu powstanie z chwilą wystawienia faktury, które powinno nastąpić nie później niż 7. dnia licząc od dnia wykonania usługi (tj. od dnia podpisania umowy). W razie nie wystawienia faktury w obowiązującym terminie, obowiązek podatkowy powstanie 7. dnia licząc od ww. dnia wykonania usługi.

W stosunku do usług wykonywanych na podstawie umowy o świadczenie usług podstawę opodatkowania podatkiem podatku od towarów i usług będzie stanowiła kwota prowizji obliczona każdorazowo od pozyskanej od dłużników kwot. Wnioskodawca może jednak odstąpić od wynagrodzenia, które otrzymuje bezpośrednio od zleceniodawcy, pod warunkiem, że ten zawrze w swoich umowach handlowych odpowiednią klauzulę, na mocy której kontrahent podpisujący umowę niejako z góry akceptuje obciążenie go w przyszłości kosztami poszczególnych czynności windykacyjnych. W takim przypadku wynagrodzeniem Wnioskodawcy staje się kwota stanowiąca określony procent od należności głównej, którą pokrywa dłużnik. Kwota ta zostaje przeniesiona na Wnioskodawcę w drodze umowy cesji. Kontrahent (wierzyciel) nie jest już więc zobowiązany do zapłaty innego wynagrodzenia na rzecz Wnioskodawcy. Zdaniem Wnioskodawcy, czynność ta w części dotyczącej zapłaty przez dłużników kosztów windykacji nie będzie podlegała opodatkowaniu podatkiem VAT.

Wnioskodawca przejmuje na siebie ryzyko niepokrycia przez dłużnika kosztów windykacji, co oznacza że w swoim imieniu może dochodzić od niego ich zapłacenia w przyszłości.

Podstawę opodatkowania w przypadku czynności realizowanych na mocy umowy restrukturyzacyjnej będzie prowizja liczona od wartości zawartej ugody (porozumienia) lub jeśli ugodą pozasądową została osiągnięta redukcja części zobowiązania Dającego Zlecenie podstawą opodatkowania podatkiem VAT będzie prowizja liczona jako różnica pomiędzy wartością zobowiązania a kwotą określoną w ugodzie.

Obowiązek podatkowy VAT powstanie z chwilą wystawienia faktury, które powinno nastąpić nie później niż 7. dnia licząc od dnia wykonania usługi (tj. zawarcia ugody, porozumienia).

W razie nie wystawienia faktury w obowiązującym terminie, obowiązek podatkowy powstanie 7. dnia licząc od dnia podpisania ugody lub zawarcia porozumienia.

W piśmie uzupełniającym z dnia 6 listopada 2012r. Wnioskodawca w celu doprecyzowania własnego stanowiska dotyczącego pytania nr 2, umieścił następujące stwierdzenia:

1. Czynności dokonane w ramach umowy zlecenia nabycia wierzytelności polegające na nabyciu wierzytelności w imieniu własnym lecz na rachunek Dającego zlecenie podlegają opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług. Nie podlega natomiast opodatkowaniu czynność nabycia długu od wierzyciela na podstawie umowy cesji, której zawarcie stanowi element usługi świadczonej w ramach tej umowy.
2. Czynności zmierzające do odzyskania wierzytelności, dokonane w ramach umowy o świadczenie usług. Czynności te podlegają opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług w zależności od tego, czy Zleceniodawca zawrze w swoich umowach handlowych stosowną klauzulę, na mocy której jego kontrahenci wyrażą zgodę na obciążenie ich w przyszłości poszczególnymi kosztami windykacji. Powstałe na mocy klauzuli koszty windykacji zostają przeniesione na Wnioskodawcę w drodze umowy cesji. Z uwagi na powyższe, jeżeli klauzula zostanie zawarta w umowach handlowych zleceniodawcy, czynności Wnioskodawcy nie będą podlegały opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.
3. Czynności wykonane w ramach umowy restrukturyzacji - podlegają opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.
4. Czynności wykonane w ramach jednorazowego zlecenia wyegzekwowania wierzytelności podlegają opodatkowaniu podatkiem VAT.
   
   

Stanowisko Wnioskodawcy do pytania 4.

W przypadku, gdy Wnioskodawca działa w charakterze pełnomocnika koszty opłat od pełnomocnictw, koszty zabezpieczenia, wpisów, opłat kancelaryjnych ponoszone są bezpośrednio przez Wnioskodawcę, jednak zwracane są przez klientów na podstawie wystawianych not obciążeniowych. Zdaniem Wnioskodawcy, ponieważ koszty te nie stanowią elementu kalkulacyjnego wynagrodzenia Wnioskodawcy (klient informowany jest o konieczności poniesienia wspomnianych kosztów we własnym zakresie) z tytułu świadczonych przez niego usług, nie powinny więc stanowić elementu podstawy opodatkowania usługi zasadniczej na gruncie ustawy o podatku od towarów i usług. Dlatego też, zdaniem Wnioskodawcy, może on w tym zakresie wystawiać noty obciążeniowe.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zaistniałego stanu faktycznego uznaje się za:

• nieprawidłowe – w zakresie opodatkowania podatkiem od towarów i usług nabycia w drodze cesji pakietu wierzytelności przeterminowanych bądź trudno ściągalnych,
• prawidłowe - w zakresie opodatkowania czynności zmierzających do wyegzekwowania wierzytelności dokonanych w ramach zawieranych umów zlecenia nabycia wierzytelności oraz umów restrukturyzacji,
• nieprawidłowe - w zakresie opodatkowania czynności zmierzających do wyegzekwowania wierzytelności dokonanych w ramach umowy o świadczenie usług windykacji,
• nieprawidłowe - w zakresie udokumentowania kosztów windykacji wierzytelności notą obciążeniową.
  
  

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004r. o podatku od towarów i usług (t.j. Dz. U. z 2011r., Nr 177, poz. 1054), zwanej dalej ustawą o VAT, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

W myśl art. 8 ust. 1 ww. ustawy, przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7 (…).

Aby uznać dane świadczenie za odpłatne, musi istnieć stosunek prawny pomiędzy świadczącym usługę a odbiorcą, zaś w zamian za wykonanie usługi powinno zostać wypłacone wynagrodzenie. Musi istnieć bezpośredni związek pomiędzy świadczoną usługą i przekazanym za nią wynagrodzeniem. Oznacza to, że z danego stosunku prawnego, na podstawie którego wykonywana jest usługa, musi wynikać wyraźna, bezpośrednia korzyść dla świadczącego usługę.

Stosownie do brzmienia ust. 2 powyższego artykułu, za odpłatne świadczenie usług uznaje się również:

1. użycie towarów stanowiących część przedsiębiorstwa podatnika do celów innych niż działalność gospodarcza podatnika, w tym w szczególności do celów osobistych podatnika lub jego pracowników, w tym byłych pracowników, wspólników, udziałowców, akcjonariuszy, członków spółdzielni i ich domowników, członków organów stanowiących osób prawnych, członków stowarzyszenia, jeżeli podatnikowi przysługiwało, w całości lub w części, prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego przy nabyciu tych towarów;
2. nieodpłatne świadczenie usług na cele osobiste podatnika lub jego pracowników, w tym byłych pracowników, wspólników, udziałowców, akcjonariuszy, członków spółdzielni i ich domowników, członków organów stanowiących osób prawnych, członków stowarzyszenia, oraz wszelkie inne nieodpłatne świadczenie usług do celów innych niż działalność gospodarcza podatnika.
   
   

Z powyższych przepisów wynika zatem, iż nie ma podstaw do opodatkowania usług świadczonych wprawdzie nieodpłatnie, lecz do celów prowadzonej przez podatnika działalności gospodarczej.

Wierzytelność jest prawem majątkowym, które może być przedmiotem obrotu gospodarczego. Instytucja przelewu wierzytelności została uregulowana w przepisach art. 509-518 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964r. Kodeks cywilny (Dz. U. Nr 16, poz. 93 ze zm.).

Zgodnie z brzmieniem art. 509 § 1 tej ustawy, wierzyciel może bez zgody dłużnika przenieść wierzytelność na osobę trzecią (przelew), chyba że sprzeciwiałoby się to ustawie, zastrzeżeniu umownemu albo właściwości zobowiązania.

W myśl § 2 cytowanego artykułu, wraz z wierzytelnością przechodzą na nabywcę wszelkie związane z nią prawa, w szczególności roszczenie o zaległe odsetki.

Jak stanowi art. 510 § 1 tej ustawy, umowa sprzedaży, zamiany, darowizny lub inna umowa zobowiązująca do przeniesienia wierzytelności przenosi wierzytelność na nabywcę, chyba że przepis szczególny stanowi inaczej albo że strony inaczej postanowiły.

Istotą przelewu wierzytelności jest zatem umowa zawierana przez wierzyciela z osobą trzecią, na mocy której osoba ta nabywa od wierzyciela przysługującą mu wierzytelność. W wyniku przelewu wierzytelności prawa przysługujące dotychczasowemu wierzycielowi przechodzą na nabywcę wierzytelności, przy czym sam stosunek zobowiązaniowy nie ulega zmianie. Na podstawie umowy przelewu wierzytelności cesjonariusz może dochodzić spełnienia określonego świadczenia od dłużnika, przysługuje mu również uprawnienie do rozporządzania wierzytelnością poprzez jej dalszą odsprzedaż, zamianę, darowiznę, zapis w testamencie lub zastaw. W zamian za nabywaną wierzytelność cesjonariusz (nabywca) zobowiązuje się do spełnienia określonego świadczenia na rzecz cedenta. Spełnienie świadczenia, wynikającego z umowy przelewu nastąpi, gdy cedent przeniesie wierzytelność na cesjonariusza, a on zapłaci mu cenę za cedowaną wierzytelność (w sytuacji, kiedy cesja miała charakter odpłatny).

Z powyższego wynika, że przeniesienie wierzytelności z majątku dotychczasowego wierzyciela do majątku nabywcy wierzytelności, które następuje na podstawie umowy sprzedaży, zamiany, darowizny lub innej umowy zobowiązującej do przeniesienia wierzytelności, jest skutkiem rozporządzania tą wierzytelnością przez dotychczasowego wierzyciela i stanowi wykonanie przez niego przysługującego mu prawa własności.

Podkreślić w tym miejscu należy, iż wierzytelność jest prawem majątkowym, będącym przedmiotem obrotu gospodarczego. Przeniesienie praw do wierzytelności jako niematerialnych praw majątkowych, co do zasady, stanowi świadczenie usług w rozumieniu cyt. wyżej art. 8 ust. 1 pkt 1 ustawy o VAT.

W przypadku cesji wierzytelności własnych o świadczeniu usług można mówić w odniesieniu do nabywcy tych wierzytelności. Z punktu widzenia nabywcy wierzytelności do świadczenia usług dochodzi już w momencie samego nabycia tej wierzytelności, bez względu na fakt, czy nabycie zostało dokonane w celu windykacji przez samego nabywcę, czy też w celu dalszej jego odsprzedaży.

W kwestii nabycia wierzytelności po cenie niższej od ich wartości nominalnej wypowiedział się Trybunał Sprawiedliwości UE w wyroku z dnia 27 października 2011r., w sprawie C-93/10. W powyższym orzeczeniu TSUE wskazał, iż artykuł 2 pkt 1 i art. 4 Szóstej Dyrektywy Rady z dnia 17 maja 1977r. w sprawie harmonizacji przepisów Państw Członkowskich dotyczących podatków obrotowych wspólny system podatku od wartości dodanej: ujednolicona podstawa wymiaru podatku Nr 77/388/EWG (Dz. Urz. UE L Nr 145 str. 1, ze zm.) należy interpretować w ten sposób, że podmiot, który na własne ryzyko nabywa trudne wierzytelności po cenie niższej od ich wartości nominalnej, nie świadczy odpłatnie usługi w rozumieniu art. 2 pkt 1 i nie dokonuje tym samym czynności z zakresu działalności gospodarczej objętej zakresem stosowania ww. dyrektywy, jeżeli różnica między wartością nominalną tych wierzytelności a ceną ich sprzedaży odzwierciedla rzeczywistą ekonomiczną wartość owych wierzytelności w chwili sprzedaży.

O ile więc ustalona przez strony umowy cesji cena wierzytelności jest niższa od jej wartości nominalnej i jednocześnie różnica między wartością nominalną tej wierzytelności, a ceną jej sprzedaży, odzwierciedla rzeczywistą ekonomiczną wartość owych wierzytelności w chwili sprzedaży, nie można mówić o odpłatnym świadczeniu usług w rozumieniu art. 8 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług.

Zatem, czynności nabycia na własne ryzyko trudnych, wymagalnych wierzytelności, których cena odzwierciedla faktyczną ekonomiczną wartość tych wierzytelności, w świetle ww. wyroku w sprawie C-93/10, należy traktować jako czynności, do których przepisy ustawy o podatku od towarów i usług nie mają zastosowania.

Z wniosku wynika, że Wnioskodawca w ramach stosunku zobowiązaniowego łączącego go ze zlecającym (dłużnikiem) zobowiązany jest do nabycia od wierzyciela Zlecającego, wierzytelności za cenę określoną w wyniku negocjacji (pomiędzy Wnioskodawcą a wierzycielem). Nabycie wierzytelności stanowi element jednej usługi, wykonywanej na podstawie umowy zlecenia nabycia wierzytelności, która przewiduje otrzymanie przez Wnioskodawcę wynagrodzenia w postaci prowizji od kwoty głównej liczonej jako różnica pomiędzy ceną zapłaty za zakupioną wierzytelność, a rzeczywistą wartością wierzytelności głównej na dzień otrzymania zlecenia.

Z powyższego wynika zatem, że Wnioskodawca dokonuje odpłatnego świadczenia usług, bowiem w ramach zawartej umowy dokonuje nabycia wierzytelności po cenie wynegocjowanej, w zamian za to w oparciu o zapisy zawarte w umowie otrzymuje wynagrodzenie prowizyjne.

W świetle powyższego nie sposób przyjąć, że nabycie wierzytelności odbywa się nieodpłatnie w ramach zawartej umowy. Otrzymane wynagrodzenie prowizyjne przesądza o uznaniu nabycia wierzytelności za odpłatne świadczenie usługi.

Mając na uwadze powyższe, treść powołanych przepisów oraz powołanego wyżej wyroku TSUE z dnia 27 października 2011r., w sprawie C-93/10 należy stwierdzić, że w tym konkretnym przypadku, w sytuacji gdy Wnioskodawca na podstawie umowy zlecenia nabycia wierzytelności otrzymuje wynagrodzenie, tj. prowizję, to wówczas w opisanym przypadku dochodzi do odpłatnego świadczenia usług, o którym mowa w art. 8 ust. 1 ustawy o VAT.

Zatem, stanowisko Wnioskodawcy, że czynność zawarcia tej umowy nie podlega opodatkowaniu podatkiem VAT, należało uznać za nieprawidłowe, bowiem przedmiotowa cesja jest elementem jednej usługi, wykonywanej na podstawie umowy zlecenia nabycia wierzytelności, która przewiduje otrzymanie przez Wnioskodawcę wynagrodzenia, tj. prowizji od kwoty głównej liczonej jako różnica pomiędzy ceną zapłaty za zakupioną wierzytelność, a rzeczywistą wartością wierzytelności głównej na dzień otrzymania zlecenia.

Podobnie jak do kwestii opodatkowania wierzytelności należy podejść do opodatkowania czynności dokonywanych w ramach zawieranych umów, tj. czynności wyegzekwowania wierzytelności. Również w tym przypadku należy w pierwszej kolejności zwrócić uwagę na odpłatność świadczonych usług.

W opisie stanu faktycznego Wnioskodawca wskazał, że w ramach świadczonych usług zawiera umowy cesji wierzytelności. Są to, m. in.:

• Umowa zlecenia nabycia wierzytelności, na mocy której klient zleca Wnioskodawcy wykupienie jego zobowiązań w drodze umowy cesji wierzytelności, zaś Wnioskodawca zobowiązuje się do nabycia tych zobowiązań w imieniu własnym, po cenie, która została ustalona po przeprowadzeniu negocjacji z wierzycielem. Wnioskodawca oprócz negocjacji związanych z ustaleniem ceny zobowiązany jest do przygotowania i zawarcia umowy przenoszącej własność nabytej wierzytelności. Za powyższe czynności Wnioskodawca otrzymuje wynagrodzenie w postaci prowizji od kwoty głównej liczonej jako różnica pomiędzy ceną zapłaty za zakupioną wierzytelność, a rzeczywistą wartością wierzytelności głównej na dzień otrzymania zlecenia.
• Umowa Restrukturyzacji, na mocy tego rodzaju umowy Dający Zlecenie zleca Wnioskodawcy restrukturyzację swoich zobowiązań polegającą na doprowadzeniu do zawarcia porozumień, ugód pozasądowych z jego wierzycielami. Wynagrodzeniem Wnioskodawcy jest wówczas ustalona umową prowizja liczona od wartości zawartej ugody lub jeśli ugodą pozasądową została osiągnięta redukcja części zobowiązania Dającego Zlecenie, wynagrodzeniem jest prowizja liczona jako różnica pomiędzy wartością zobowiązania a kwotą określoną w ugodzie.
• Umowa o świadczenie usług Windykacji, na mocy której Wnioskodawca zobowiązuje się do wykonania usługi polegającej na przeprowadzeniu czynności zmierzających do odzyskania należności od dłużników kontrahenta. Podstawą do podjęcia stosownych działań jest tzw. „pisemne zlecenie windykacji”. Za czynności te Wnioskodawca pobiera wynagrodzenie prowizyjne od każdej uzyskanej kwoty.
  Umowa o Świadczenie Usług Windykacji umożliwia Wnioskodawcy świadczenie powyższej usługi bezpłatnie, w sytuacji, gdy wierzytelność przeznaczona do windykacji wynika z umów handlowych klienta (potwierdzających fakt sprzedaży towarów i usług), w których zawarto zapis, na mocy którego dany kontrahent zobowiązuje się pokryć część kosztów windykacji w przypadku nieuregulowania zobowiązania. Wysokość tych kosztów obliczana jest jako - ustalony w umowie - procent od niezapłaconej na moment zlecenia kwoty głównej powiększonej o odsetki (np. 15%). Jeżeli klient Wnioskodawcy zamieści w umowie handlowej wyżej wspomnianą klauzulę a kontrahent klienta zwleka z zapłatą, Wnioskodawca może nabyć w drodze umowy cesji wierzytelność, w wysokości odpowiadającej kwocie kosztów windykacji, którą dłużnik zobowiązał się pokryć przyjmując zapisy klauzuli. Wyegzekwowana przez Wnioskodawcę kwota wynikająca z powyższego zapisu stanowi każdorazowo wynagrodzenie Wnioskodawcy.
  
  

Z powyższego wynika, iż w przedstawionym stanie faktycznym pomiędzy Wnioskodawcą a Dającym Zlecenie (Zlecającym) istnieje stosunek prawny na podstawie którego występuje świadczenie wzajemne. Podstawą do wzajemnych relacji są zawarte umowy zlecenia nabycia wierzytelności, umowa restrukturyzacji, umowa o świadczenie usług windykacji, które zobowiązują Wnioskodawcę do wykonania czynności określonych w umowie. Za wykonanie tych czynności, Wnioskodawcy, zgodnie z umową przysługuje od zlecającego wynagrodzenie, ściśle określone w umowie. Zatem, w przypadku wykonywania czynności, w ramach zawartych umów opisanych we wniosku, którymi to czynnościami są czynności wyegzekwowania wierzytelności, należy przyjąć, że mamy tutaj do czynienia z odpłatnym świadczeniem usług, podlegającym opodatkowaniu VAT.

Biorąc pod uwagę powyższe, treść powołanych przepisów Wnioskodawcy należy stwierdzić, iż czynności:

• dokonane w ramach umowy zlecenia nabycia wierzytelności,
• wykonane w ramach umowy restrukturyzacji oraz
• wykonywane w ramach usług windykacji

podlegają opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, bowiem Wnioskodawca świadczy ww. czynności za wynagrodzeniem, odpowiednio w postaci:

• prowizji ustalonej procentowo w umowie zlecenia nabycia wierzytelności,
• prowizji liczonej od wartości ugody lub jeśli ugoda pozasądowa została osiągnięta redukcja części zobowiązania, prowizja liczona jako różnica pomiędzy wartością zobowiązania, a kwotą określoną w ugodzie,
• wynagrodzenia prowizyjnego od każdej uzyskanej kwoty (stanowiącego procent od niezapłaconej na moment zlecenia kwoty głównej powiększonej o odsetki).
  
  

W świetle powyższego stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za prawidłowe w zakresie opodatkowania czynności wyegzekwowania wierzytelności świadczonych w ramach umowy zlecenia nabycia wierzytelności, umowy restrukturyzacji, w ramach jednorazowego zlecenia wyegzekwowania wierzytelności. Czynności wykonywane w ramach powyższych umów podlegają opodatkowaniu.

Za nieprawidłowe należy uznać stanowisko Wnioskodawcy w zakresie opodatkowania czynności egzekwowania wierzytelności w ramach umowy o świadczenie usług windykacji. Wnioskodawca wskazał, że należne jest mu wynagrodzenie prowizyjne od każdej wyegzekwowanej kwoty. Wnioskodawca otrzymuje wynagrodzenie niezależnie od klauzuli zawartej w umowie. Zatem czynności wykonywane w ramach umowy o świadczenie usług windykacyjnych niezależnie od klauzul zawartych w umowach handlowych są świadczone odpłatnie (za wynagrodzeniem prowizyjnym) i podlegają opodatkowaniu. Tym samym stanowisko w tym zakresie jest nieprawidłowe.

Odnośnie natomiast kwestii dokumentowania przez Wnioskodawcę kosztów windykacji wierzytelności, opisanych w stanie faktycznym, należy stwierdzić, iż:

W myśl art. 106 ust. 1 ustawy o VAT, podatnicy, o których mowa w art. 15, są obowiązani wystawić fakturę stwierdzającą w szczególności dokonanie sprzedaży, datę dokonania sprzedaży, cenę jednostkową bez podatku, podstawę opodatkowania, stawkę i kwotę podatku, kwotę należności oraz dane dotyczące podatnika i nabywcy, z zastrzeżeniem ust. 1a, 2, 4 i 5 oraz art. 119 ust. 10 i art. 120 ust. 16.

Art. 15 ust. 1 ustawy o VAT stanowi, iż podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Działalność gospodarcza – na podstawie art. 15 ust. 2 ustawy o VAT – obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody, również wówczas, gdy czynność została wykonana jednorazowo w okolicznościach wskazujących na zamiar wykonywania czynności w sposób częstotliwy. Działalność gospodarcza obejmuje również czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Zasady wystawiania faktur zostały określone w rozporządzeniu Ministra Finansów z dnia 28 marca 2011r. w sprawie zwrotu podatku niektórym podatnikom, wystawiania faktur, sposobu ich przechowywania oraz listy towarów i usług, do których nie mają zastosowania zwolnienia od podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 68, poz. 360).

W myśl art. 29 ust. 1 ustawy VAT, obrotem jest kwota należna z tytułu sprzedaży, pomniejszona o kwotę należnego podatku; natomiast sprzedaż stanowi m.in. odpłatną dostawę towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju (art. 2 pkt 22 ustawy VAT).

Z okoliczności przedstawionych we wniosku wynika, iż Wnioskodawca wykonując czynności zmierzające do odzyskania wierzytelności swoich, jak również wierzytelności klientów ponosi szereg kosztów, tj. koszty upomnień, koszty usług prawnych (np. sporządzenie pozwu do sądu), opłaty skarbowe od pełnomocnictw, koszty procesowe, koszty windykacyjne, koszty postępowania sądowego, tj. wpis, opłata kancelaryjna, koszty wynagrodzenia pełnomocnika procesowego, koszty nadania klauzuli wykonalności oraz często koszty komornicze. W przypadku części tych kosztów Wnioskodawca wnosi w pozwie o zwrot kosztów procesowych przez dłużnika, a sąd orzeka o ich przysądzeniu. W przypadku, gdy Wnioskodawca działa w charakterze pełnomocnika koszty opłat od pełnomocnictw, koszty zabezpieczenia, wpisów, opłat kancelaryjnych ponoszone są bezpośrednio przez Wnioskodawcę, jednak zwracane są przez klientów na podstawie wystawianych not obciążeniowych.

Z powyższego wynika, że ww. koszty obok wynagrodzenia prowizyjnego stanowią również kwotę należną Wnioskodawcy. Ponoszone koszty pozostają w bezpośrednim związku z wykonywanymi czynnościami opodatkowanymi, do ich ponoszenia de facto zobowiązany jest klient Wnioskodawcy. Zatem, mimo, że nie są wprost określone jako wynagrodzenie Wnioskodawcy, to stanowią one element kalkulacyjny wynagrodzenia, czyli kwoty należnej Wnioskodawcy, w związku z wykonywanymi czynnościami opodatkowanymi.

Mając na uwadze przedstawiony zakres opodatkowania podatkiem od towarów i usług, stwierdzić należy, że skoro Wnioskodawca świadczy usługi podlegające opodatkowaniu podatkiem VAT, to ponoszone bezpośrednio przez Wnioskodawcę koszty i opłaty związane z odzyskaniem wierzytelności (np. koszty opłat od pełnomocnictw, koszty zabezpieczenia, wpisów, opłat kancelaryjnych) stanowią element kalkulacyjny wynagrodzenia z tytułu świadczenia usług. Tym samym, Wnioskodawca obowiązany jest w tym przypadku do wystawienia faktury VAT.

Zatem, stanowisko Wnioskodawcy w powyższym zakresie jest nieprawidłowe.

Wskazać ponadto należy, iż odpowiedzi udzielono wyłącznie na pytania sformułowane w ww. wniosku z dnia 6 sierpnia 2012r. w części dotyczącej podatku od towarów i usług. Inne kwestie przedstawione w opisanym zaistniałym stanie faktycznym, bądź we własnym stanowisku, które nie zostały objęte pytaniami nie mogą być – zgodnie z art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej – rozpatrzone. Dotyczy to przede wszystkim momentu powstania obowiązku podatkowego oraz podstawy opodatkowania opisanych we wniosku wierzytelności.

Dodatkowo podkreślenia wymaga, iż wskazane przez podatnika regulacje wynikające z ustawy o podatku od czynności cywilnoprawnych nie znajdują zastosowania na gruncie przepisów ustawy o podatku od towarów i usług (każda z ww. ustaw zawiera bowiem odrębne regulacje w tym zakresie), tym samym zagadnienia poruszone przez Wnioskodawcę w zakresie objętym przepisami ustawy o podatku od czynności cywilnoprawnych nie były przedmiotem oceny tut. organu w ramach interpretacji z zakresu podatku od towarów i usług.

W kwestiach dotyczących podatku dochodowego od osób fizycznych oraz podatku od czynności cywilnoprawnych wydane zostaną odrębne rozstrzygnięcia.

Podkreślić należy, iż niniejsza interpretacja została wydana w oparciu o przedstawione we wniosku zaistniały stan faktyczny, co oznacza, iż w przypadku gdy w toku postępowania podatkowego, kontroli podatkowej, bądź skarbowej zostanie określone odmienne zdarzenie, interpretacja nie wywoła w tym zakresie skutków prawnych.

Należy zatem zaznaczyć, że w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu stanu faktycznego, udzielona odpowiedź traci swą ważność.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Zgodnie z przepisem § 1 pkt 1 rozporządzenia Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 28 sierpnia 2008r. w sprawie przekazania rozpoznawania innym wojewódzkim sądom administracyjnym niektórych spraw z zakresu działania ministra właściwego do spraw finansów publicznych, Prezesa Zakładu Ubezpieczeń Społecznych oraz Prezesa Kasy Rolniczego Ubezpieczenia Społecznego (Dz. U. Nr 163, poz. 1016) skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t.j. Dz. U. z 2012r. poz. 270). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.