P O S T A N O W I E N I E

Naczelnik Urzędu Skarbowego w Nowym Targu działając na podstawie art. 14a § 4 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) po rozpatrzeniu wniosku z dnia 27 grudnia 2006 r. (data wpływu 29.12.2006 r.) złożone przez podatnika w sprawie udzielenia interpretacji co do zakresu i sposobu zastosowania prawa podatkowego w zakresie podatku dochodowego od osób fizycznych stwierdza, że przedstawione we wniosku stanowisko jest prawidłowe.

U Z A S A D N I E N I E

Stan faktyczny przedstawiony przez podatnika w złożonym wniosku:
Z przedstawionego przez Pana stanu faktycznego wynika, że w dniu 22 grudnia 2006 r. spółka pod firmą X sp. z o. o. i Wspólnicy spółka komandytowa” nabyła zabudowaną nieruchomość i objęła w posiadanie. Z tym dniem Spółka przyjęła do użytkowania i wprowadziła do ewidencji środków trwałych związane z gruntem budynki i budowle, to jest środki trwałe podlegające amortyzacji. Stosownie do przepisu art. 13 ustawy z dnia 16 listopada 2006 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych oraz o zmianie niektórych innych ustaw (Dz.U. Nr 217, poz. 1588), podatnicy, którzy przed dniem 1 stycznia 2007 r. rozpoczęli amortyzację środków trwałych na podstawie art. 22J ust. 1 pkt 3 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz.U. z 2000 r. Nr 14, poz. 176 ze zm.) w brzmieniu obowiązującym przed dniem 1 stycznia 2007 r., stosują do amortyzacji tych środków trwałych przepisy art. 22J ust. 1 pkt 3 powołanej ustawy w brzemieniu obowiązującym przed dniem 1 stycznia 2007 roku.
Powyższym pismem z dnia 27.12.2006 r. zwrócił się Pan z zapytaniem czy do środków trwałych w postaci budynków i budowli wprowadzonych do ewidencji środków trwałych w grudniu 2006 r. (najpóźniej z dniem 31 grudnia 2006 r.) stosuje się art. 22J ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych w brzmieniu obowiązującym przed dniem 1 stycznia 2007 roku.
Stanowisko wnioskodawcy:
Zdaniem Pana powołany przepis uprawnia do stosowania art. 22J ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych w brzmieniu dotychczasowym, to jest obowiązującym przed dniem 1 stycznia 2007 roku, do środków trwałych nabytych przed tym dniem (a więc najpóźniej z dniem 31 grudnia 2006 roku) wprowadzonych do ewidencji środków trwałych. Pogląd ten dodatkowo potwierdza nowe brzmienie przepisów art. 22J ust. 1 pkt 3 i 4 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, obowiązujące od dnia 1 stycznia 2007 roku, w myśl którego także z punktu widzenia nowych zasad amortyzacji tego rodzaju środków trwałych istotny i miarodajny jest moment wprowadzenia do ewidencji środków trwałych.
Ocena prawna stanowisko wnioskodawcy:
W myśl art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2000 r. Nr 14, poz. 176 ze zm.) - u.p.d.o.f. kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23 u.p.d.o.f.. Podatnik musi wykazać, że poniósł koszt celowy i racjonalny przy zachowaniu związków przyczynowo - skutkowych między poniesionym kosztem a zasadnie oczekiwanym przychodem. Konkretny wydatek uznaje się za koszt uzyskania przychodów, jeżeli podatnik faktycznie wydatek poniósł, wykaże związek wydatku z uzyskanym lub racjonalnie spodziewanym przychodem i przedstawi dowód umożliwiający obiektywną ocenę, że powyższe okoliczności miały miejsce.
Natomiast odnośnie do kosztów amortyzacji mają zastosowanie przepisy art. 22 ust. 8 u.p.d.o.f., które mówią, że kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z przepisami art. 22a - 22o, z uwzględnieniem art. 23. Artykuły te stanowią, że amortyzacja będzie kosztem podatkowym, jeżeli będzie dokonywana tylko i wyłącznie zgodnie z przepisami.
Należy zwrócić uwagę na kilka ogólnych kwestii związanych z odpisami amortyzacyjnymi. Odpisy amortyzacyjne powinny być dokonywane zgodnie z aktualnym planem amortyzacji, który określa stawki i roczne kwoty odliczeń dla poszczególnych środków trwałych i wartości niematerialnych i prawnych. Brak tego planu uniemożliwia zaliczenie kosztów amortyzacji do kosztów działalności przedsiębiorstwa. Stanowi on załącznik do zakładowego planu kont.
Ponadto brak ewidencji uniemożliwia ustalenie dat przyjęcia środków trwałych do użytkowania oraz wartości brutto poszczególnych składników majątku trwałego. W konsekwencji brak jest podstaw do uznania za koszt uzyskania przychodów dokonywanych odpisów amortyzacyjnych.Należy posiadać odpowiedni tytuł prawny do środka trwałego. Fakt wykorzystywania faktycznie użytkowanego (bez tytułu prawnego) środka trwałego w działalności gospodarczej uniemożliwia dokonywanie od niego prawnie skutecznych odpisów amortyzacyjnych. Samo wniesienie do spółki określonego wkładu musi być udokumentowane, aby w dokumentacji podatkowo - rachunkowej podmiotu gospodarczego znajdował się dowód na tytuł prawny spółki do tegoż wkładu, szczególnie jeżeli wiążą się z nim następstwa podatkowe. Sam wpis danego środka trwałego do ewidencji nie jest prawotwórczy i nie stanowi tytułu prawnego spółki do tego środka, nie przesądza o nim, nie dokumentuje go ani też nie precyzuje.
Amortyzacji nie podlega ogólna wartość wszystkich zaewidencjonowanych przez podatnika środków trwałych jako ich łączna wartość, lecz poszczególne środki trwałe.
Zgodnie z art. 22a ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz.U. z 2000 r. Nr 14, poz. 176 ze zm.), amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 22c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:
1) budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością,
2) maszyny, urządzenia i środki transportu,
3) inne przedmioty
- o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 23a pkt 1, zwane środkami trwałymi. Natomiast zgodnie z dyspozycją art. 22d ust. 2 ww. ustawy o pdof, składniki majątku, o których mowa w art. 22a-22c, wprowadza się do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych zgodnie z art. 22n ust. 1, najpóźniej w miesiącu przekazania ich do używania. Późniejszy termin wprowadzenia uznaje się za ujawnienia środka trwałego, o którym mowa w art. 22h ust. 1 pkt 4. Z powyższego przepisu wynika podstawowa zasada, iż warunkiem koniecznym, umożliwiającym dokonywanie odpisów amortyzacyjnych od środków trwałych i wartości niematerialnych i prawnych jest wprowadzenie tych składników majątkowych do ewidencji. Wpis do ewidencji następuje najpóźniej w miesiącu przekazania składników majątkowych do używania. Zwrot "do używania" należy rozumieć jako faktyczne korzystanie ze środka trwałego w związku z prowadzoną działalnością gospodarczą, a więc wykorzystywanie go w celu wykonania określonych czynności z działalnością tą związanych. Każde późniejsze ujęcie w ewidencji danego środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej uważa się za ich ujawnienie. Od ujawnionych środków trwałych nie objętych dotychczas ewidencją, zgodnie z art. 22h ust. 1 pkt 4 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych dokonuje się odpisów amortyzacyjnych począwszy od miesiąca następującego po miesiącu, w którym środki te zostały wprowadzone do ewidencji. Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, że w dniu 22 grudnia 2006 r. spółka pod firmą X sp. z o. o. i wspólnicy spółka komandytowa nabyła zabudowaną nieruchomość i objęła ją w posiadanie. W tym samym dniu przyjęła do użytkowania oraz wprowadziła do ewidencji środków trwałych związane z gruntem budynki i budowle, to jest środki trwałe podlegające amortyzacji. Tym samym amortyzacja powinna być dokonywana począwszy od miesiąca następującego po miesiącu, w którym dokonano faktycznej czynności jego wprowadzenia do ewidencji środków trwałych i wartości niematerialnych i prawnych. Dodatkowo Naczelnik tut. Urzędu zwraca uwagę, iż zasady określone w ustawie z dn. 29.09.1994 r. o rachunkowości (Dz.U. z 2002 r. Nr 76, poz. 694 ze zm.) nie muszą bezpośrednio przekładać się na zasady przewidziane w ustawie o podatku dochodowym od osób fizycznych. Z taką sytuacją mamy do czynienia właśnie w przypadku odpisów amortyzacyjnych. Zgodnie z art. 32 ust. 1 ustawy o rachunkowości rozpoczęcie amortyzacji uzależnione jest od momentu przyjęcia środka trwałego do używania, natomiast stosownie do art. 22h ust. 1 pkt 1 i następnych ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych - od momentu wprowadzenia środków trwałych do ewidencji. W efekcie dla celów bilansowych istotnym jest posiadanie przez Spółkę dowodów, potwierdzających fakt przekazania danego składnika majątkowego do używania w konkretnej dacie. Natomiast fakt technicznego przeprowadzenia czynności wprowadzenia środka trwałego do używania nie ma w tym miejscu znaczenia. Odmiennie rzecz się ma z amortyzacją w rozumieniu przepisów podatkowych. To wprowadzenie do ewidencji, a nie moment przyjęcia do używania środka trwałego, warunkuje dokonywanie odpisów amortyzacyjnych.
Biorąc pod uwagę powyższe, a także zapis art. 13 pkt 1 ustawy z dnia 16 listopada 2006 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych oraz o zmianie niektórych innych ustaw (Dz.U. Nr 217, poz. 1588, tj. podatnicy, którzy przed dniem 1 stycznia rozpoczęli amortyzacje środków trwałych na podstawie art. 22j ust. 1 pkt 3 u.p.d.o.f. w brzmieniu obowiązującym przed dniem 1 stycznia 2007 r., stosują do amortyzacji tych środków ww. przepisy, w brzmieniu obowiązującym przed dniem 1 stycznia 2007 r.) oraz generalną zasadę prawa mówiącą, że prawo nie działa wstecz uważa się, że stanowisko Podatnika jest prawidłowe.
Powyższa interpretacja:
- zgodnie z art. 14a § 2 ustawy Ordynacja podatkowa niniejsza interpretacja dotyczy stanu fatycznego przedstawionego przez wnioskodawcę.
- stosownie do art. 14b § 1 i § 2 ustawy Ordynacja podatkowa interpretacja nie jest wiążąca dla wnioskodawcy, wiąże natomiast właściwe dla wnioskodawcy organy podatkowe i organy kontroli skarbowej i może zostać zmieniona albo uchylona wyłącznie w drodze decyzji, w trybie określonym w § 5.