Naczelnik Pierwszego Urzędu Skarbowego Łódź-Bałuty działając na podstawie:

-art. 14a § 1 i § 4, art. 217 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997r. Ordynacja Podatkowa (Dz. U. z 2005r. Nr 8, poz. 60 ze zm.),-art. 22 ust. 1 , art. 23 ust. 1 pkt 52 ustawy z dnia 26.07.1991r o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2000r. Nr 14, poz. 176 ze zm.)

uznaje za prawidłowe stanowisko przedstawione przez Pana we wniosku z dnia 27.11.2006r. w sprawie możliwości zaliczania do kosztów uzyskania przychodów diet z tytułu podróży zagranicznych związanych z prowadzoną działalnością gospodarczą.

W dniu 27.11.2006r. został złożony w tut. Urzędzie wniosek Pana w sprawie udzielenia pisemnej interpretacji co do zakresu i sposobu zastosowania przepisów prawa podatkowego w podatku dochodowym od osób fizycznych.

Potrzeba wyjaśnienia sposobu stosowania tych przepisów powstała na tle następującego stanu faktycznego:

Od dnia 25.07 2006 r prowadzi Pan działalność gospodarczą w zakresie m.in doradztwa w prowadzeniu działalności gospodarczej i zarządzania, badania rynku i opinii publicznej, zarządzania i kierowania w zakresie prowadzenia działalności gospodarczej.

Z firmą działającą m.in. na terenie Chin i innych krajów Azji zawarł Pan umowę o świadczenie usług polegających m.in. na badaniu rynku , prowadzeniu negocjacji handlowych, wyszukiwaniu dostawców oraz sprawowaniu nadzoru nad dostawami materiałów i towarów.Praca ta wymaga m.in. stałych kontaktów z kontrahentem, i związanych z realizacją zlecenia wyjazdów zagranicznych.

Zdaniem Pana z uwagi na fakt ,iż pobyty za granicą mają związek z uzyskiwanym przychodem z działalności gospodarczej wyjazdy te może Pan traktować jako" podróż służbową" związaną z tą działalnością , i naliczać w koszty działalności równowartość diet z tytułu podróży zagranicznej w wysokości nie przekraczającej diet przysługujących pracownikom.

Dokonując oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego należy oprzeć się na przepisach ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.Generalna zasada zaliczania wydatków do kosztów uzyskania przychodów sformułowana została w art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991r o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2000r. Nr 14, poz. 176 ze zm.) który stanowi, że kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów, lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

Zasady dotyczące zaliczenia do kosztów diet z tytułu podróży służbowych osób prowadzących działalność gospodarczą reguluje zaś art. 23 ust. 1 pkt 52 powołanej wyżej ustawy zgodnie z którym do kosztów uzyskania przychodu nie zalicza się wartości diet z tytułu podróży służbowych osób prowadzących działalność gospodarczą i osób z nimi współpracujących-w części przekraczającej wysokość diet przysługujących pracownikom, określoną w odrębnych przepisach, wydanych przez właściwego ministra.

W świetle wyżej powołanych przepisów osoba prowadząca działalność gospodarczą w związku z wyjazdem służbowym może zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów faktycznie poniesione wydatki, jeżeli ich poniesienie ma lub może mieć wpływ na osiągnięcie przychodu, a wydatki te nie są wymienione w art. 23 ustawy.

Ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych nie definiuje jednak pojęcia podróży służbowej- istotnego dla rozstrzygnięcia sprawy. Definicja ta wynika z przepisów ustawy z dnia 26.06.1974r. Kodeks pracy (Dz. U. z 1998r, Nr 21, poz. 94 ze zm.).

Zgodnie z art. 77(5) § 1 w /w ustawy, pracownikowi wykonującemu na polecenie pracodawcy zadanie służbowe poza miejscowością, w której znajduje się siedziba pracodawcy lub poza stałym miejscem pracy, przysługują należności na pokrycie kosztów związanych z podróżą służbową.

Przepisy rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 19.11.2002r w sprawie wysokości oraz warunków ustalania należności przysługujących pracownikowi zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej z tytułu podróży służbowej poza granicami kraju (Dz. U. z 2002r. Nr 236, poz. 1991 ze zm.) stanowią, że z tytułu podróży odbywanej w terminie i w państwie określonym przez pracodawcę pracownikowi przysługują:

• diety,
• zwrot kosztów:
• przejazdów i dojazdów
• noclegów
• innych wydatków, określonych przez pracodawcę

Z kolei art. 27 ust.1 pkt 3 ustawy z dnia 2 lipca 2004 r o swobodzie działalności gospodarczej (Dz. U. z 2004r. Nr 173, poz. 1807 ze zm.) stanowi, że przedsiębiorca we wniosku o dokonanie wpisu do ewidencji podaje (między innymi) oznaczenie miejsca zamieszkania i adresu, adres do doręczeń przedsiębiorcy oraz adres, pod którym jest wykonywana działalność gospodarcza, a jeżeli przedsiębiorca wykonuje działalność poza miejscem zamieszkania - adres głównego miejsca wykonywania działalności i oddziału, jeżeli został utworzony.

Te same dane podlegają wpisowi do ewidencji (art. 30 ust. 1 pkt 3 wyżej powołanej ustawy o swobodzie działalności gospodarczej).Z powyższej ustawy jednoznacznie wynika, że to sam przedsiębiorca podaje miejsce wykonywania działalności gospodarczej.

W związku z powyższym nie można utożsamiać miejsca wykonywania działalności z miejscem wykonywania czynności składających się na taką działalność. Pojęcia te należy rozróżnić.

Miejsce wykonywania działalności gospodarczej jest jedno (określone we wpisie do ewidencji), zaś czynności wykonywane w ramach działalności gospodarczej, mogą być wykonywane w różnych miejscach w tym także poza granicami kraju.

Dlatego realizowanie przez Pana jako przedsiębiorcę kontraktu poza granicami kraju należy uznać za zagraniczną podróż służbową .

Reasumując, diety z tytułu podróży zagranicznych do wysokości kwot stanowiących równowartość wysokości diet przysługujących pracownikom z tytułu podróży służbowej poza granicami kraju stosownie do art. 22 ust. 1 w związku z art. 23 ust. 1 pkt 52 ustawy o podatku dochodowy od osób fizycznych mogą być kosztem uzyskania przychodów prowadzonej przez Pana działalności gospodarczej.

Pouczenie: Zgodnie z art. 14 b § 1 i § 2 ustawy z dnia 29.08.1997r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2005r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) przedstawiona interpretacja nie jest wiążąca dla wnioskodawców. Jeżeli jednak podatnik, płatnik lub inkasent zastosowali się do interpretacji organ nie może wydać decyzji określającej lub decyzji określającej lub ustalającej ich zobowiązanie podatkowe bez zmiany albo uchylenia postanowienia, o którym mowa w art. 14 a § 4 jeżeli taka decyzja byłaby niezgodna z interpretacją zawartą w tym postanowieniu.

Interpretacja, o której mowa w art. 14 a § 1 jest wiążąca dla organów podatkowych i organów kontroli skarbowej właściwych dla wnioskodawcy i może zostać zmieniona albo uchylona w drodze decyzji, w trybie określonym w § 5