P O S T A N O W I E N I E

Działając na podstawie art. 14e oraz art. 14a § 4 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (tekst jednolity: Dz.U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.), udzielając interpretacji w zakresie postanowień konwencji z dnia 13 lutego 2002 r. zawartej między Rzecząpospolitą Polską a Królestwem Niderlandów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania i zapobiegania uchylaniu się od opodatkowania w zakresie podatków od dochodu (Dz.U. z 2003 r., Nr 216, poz. 2120)

Minister Finansów uznaje za nieprawidłowe stanowisko przedstawione we wniosku dotyczącym obowiązku podatkowego w Polsce w związku z dochodami uzyskiwanymi z tytułu pracy wykonywanej na terytorium Holandii.

Uzasadnienie

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, iż Podatnik od stycznia 2006 r. pracuje w Holandii na podstawie umowy o pracę na czas określony. Pracodawcą Podatnika jest holenderska firma, która ponosi za niego odpowiedzialność oraz za wykonywaną przez niego pracę, jak również wyposaża Podatnika w ubranie. Wynagrodzenie za wykonywaną pracę wypłaca oraz wszelkie spory pracownicze rozstrzyga pracodawca.

Jednakże to firma pośrednicząca w zatrudnieniu Podatnika, firma holenderska posiadająca oddział w Polsce, opłaca wszystkie składki łącznie z podatkiem dochodowym należnym do zapłaty w Holandii.

Ponadto Podatnik w 2006 r. będzie pracował na terytorium Holandii ponad 6 miesięcy.

W Polsce Podatnik nie uzyskuje żadnych dochodów.

Na terytorium Polski Podatnik przebywa jedynie w trakcie urlopu lub w ramach zakończonego kontraktu. Jednocześnie w Polsce mieszka żona i syn Podatnika.

Podatnik zapytuje, czy dochód uzyskany przez niego w 2006 r. z tytułu pracy wykonywanej na terytorium Holandii podlega w Polsce opodatkowaniu.

Zdaniem Podatnika, nie ma on obowiązku rozliczenia się w Polsce z dochodu uzyskanego z tytułu pracy wykonywanej w Holandii.

Mając na uwadze powyższe, zważono, co następuje.

Zgodnie z art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz.U. z 2000 r., Nr 14, poz. 176 z późn. zm) w brzmieniu obowiązującym w 2006 roku, osoby fizyczne, jeżeli mają miejsce zamieszkania na terytorium Polski, podlegają obowiązkowi podatkowemu od całości swoich dochodów bez względu na miejsce położenia źródeł przychodów (tzw. nieograniczony obowiązek podatkowy).

Natomiast zgodnie z art. 3 ust. 2a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych w brzmieniu obowiązującym do 31.12.2006 r., osoby fizyczne, jeżeli nie mają na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej miejsca zamieszkania, podlegają obowiązkowi podatkowemu tylko od dochodów z pracy wykonywanej na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej na podstawie stosunku służbowego lub stosunku pracy, bez względu na miejsce wypłaty wynagrodzenia, oraz od innych dochodów osiąganych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej (tzw. ograniczony obowiązek podatkowy). Przepisy te zgodnie z art. 4a ustawy stosuje się z uwzględnieniem umów w sprawie zapobieżenia podwójnemu opodatkowaniu, których stroną jest Polska.

Stosownie do art. 4 ust. 1 konwencji wyrażenie "osoba mająca miejsce zamieszkania lub siedzibę w Umawiającym się Państwie" oznacza osobę, która zgodnie z prawem tego Państwa podlega tam opodatkowaniu z uwagi na jej miejsce zamieszkania, miejsce stałego pobytu, miejsce zarządu albo inne kryterium o podobnym charakterze i obejmuje również to Państwo, każdą jego jednostkę terytorialną lub organ lokalny. Jednakże określenie to nie obejmuje osób, które podlegają opodatkowaniu w tym Państwie, w zakresie dochodu osiąganego tylko ze źródeł w tym Państwie.

Z powyższego wynika, iż definicja „miejsca zamieszkania” odnosi się bezpośrednio do określenia „miejsca zamieszkania” przyjętego w ustawodawstwach wewnętrznych państw będących Stronami umowy i uwzględnia różne formy więzi osobistej z państwem, które we własnym ustawodawstwie ustala podstawę do nieograniczonego obowiązku podatkowego.

W obowiązujących w 2006 roku przepisach polskiego prawa podatkowego pojęcie „miejsca zamieszkania” nie zostało zdefiniowane. Definicja miejsca zamieszkania znajduje się w art. 25 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks Cywilny (Dz.U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93 ze zm.). Zgodnie z tym przepisem, miejscem zamieszkania osoby fizycznej jest miejscowość, w której osoba ta przebywa z zamiarem stałego pobytu. Warunek przebywania w danym miejscu ma charakter obiektywny i nie ma problemów dowodowych w wykazaniu, że dana osoba przebywa w danej miejscowości. Zamiar stałego pobytu w określonej miejscowości ma natomiast charakter subiektywny, ponieważ odnosi się do woli danej osoby. Należy jednak zauważyć, iż istnieją kryteria obiektywizujące zamiar stałego pobytu. Uznaje się na przykład, że podatnik wykazuje zamiar stałego pobytu w danej miejscowości jeżeli miejscowość ta stanowi dla niego centrum jego życiowej działalności, ocenianej w aspekcie jego powiązań osobistych i gospodarczych.

W przypadku kiedy podatnik może zostać uznany za posiadającego miejsce zamieszkania jednocześnie w dwóch państwach postanowienia umów o unikaniu podwójnego opodatkowania obligują do zbadania reguł kolizyjnych określonych w art. 4 ust. 2 konwencji, w celu ustalenia jednego państwa rezydencji podatnika.

Zgodnie z art. 4 ust. 2 polsko-holenderskiej konwencji o unikaniu podwójnego opodatkowania jeżeli stosownie do postanowień art. 4 ust. 1 osoba fizyczna ma miejsce zamieszkania w obu Umawiających się Państwach, wówczas stosuje się następujące zasady:

1. osobę uważa się za mającą miejsce zamieszkania w tym Państwie, w którym ma ona stałe miejsce zamieszkania; jeżeli ma ona stałe miejsce zamieszkania w obu Umawiających się Państwach, to uważa się, że ma ona miejsce zamieszkania w tym Państwie, z którym ma ściślejsze powiązania osobiste i gospodarcze (ośrodek interesów życiowych);
2. jeżeli nie można ustalić, w którym Państwie osoba ma ośrodek interesów życiowych, albo jeżeli nie posiada stałego miejsca zamieszkania w żadnym z Państw, to uważa się, że ma ona miejsce zamieszkania w tym Państwie, w którym zwykle przebywa;
3. jeżeli osoba przebywa zazwyczaj w obu Państwach lub nie przebywa zazwyczaj w żadnym z nich, to uważa się, że ma ona miejsce zamieszkania w tym Państwie, którego jest obywatelem;
4. jeżeli osoba jest obywatelem obydwu Państw lub nie jest obywatelem żadnego z nich, to właściwe organy Umawiających się Państw rozstrzygną tę kwestię w drodze wzajemnego porozumienia.

Dokonując analizy stopnia powiązań osobistych i gospodarczych Podatnika należy uznać, iż stosownie do art. 4 ust. 2 lit. a konwencji, pomimo przebywania i wykonywania pracy na terytorium Holandii Podatnik posiada ściślejsze powiązania z Polską, gdzie przebywa żona oraz dzieci Podatnika.

Mając na uwadze opisany we wniosku stan faktyczny oraz przedstawiony powyżej stan prawny, Minister Finansów stwierdza, iż Podatnik w 2006 r. podlegał w Polsce nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu, od całości swoich dochodów, bez względu na miejsce położenia źródeł przychodów.

Stosownie do art. 15 ust. 1 polsko-holenderskiej konwencji uposażenia, płace i inne podobne wynagrodzenia, które osoba mająca miejsce zamieszkania w Umawiającym się Państwie otrzymuje z pracy najemnej, podlegają opodatkowaniu tylko w tym Państwie, chyba że praca najemna wykonywana jest w drugim Umawiającym się Państwie. Jeżeli praca najemna jest tak wykonywana, to otrzymywane za nią wynagrodzenie może być opodatkowane w tym drugim Państwie.

Jednakże zgodnie z art. 15 ust. 2 konwencji wynagrodzenie, jakie osoba mająca miejsce zamieszkania w Umawiającym się Państwie otrzymuje za pracę najemną, wykonywaną w drugim Umawiającym się Państwie, podlega opodatkowaniu tylko w pierwszym Państwie, jeżeli:

1. odbiorca przebywa w drugim Państwie przez okres lub okresy nieprzekraczające łącznie 183 dni podczas dwunastomiesięcznego okresu rozpoczynającego się lub kończącego w danym roku podatkowym i
2. wynagrodzenie jest wypłacane przez pracodawcę lub w imieniu pracodawcy, który nie ma miejsca zamieszkania lub siedziby w drugim Państwie, i
3. wynagrodzenie nie jest ponoszone przez zakład lub stałą placówkę, którą pracodawca posiada w drugim Państwie.

W stosunku do dochodu osiągniętego przez Podatnika z tytułu pracy wykonywanej na terytorium Holandii zastosowanie będą miały przepisy art. 15 ust. 1 konwencji, gdyż warunki zawarte w art. 15 ust. 2 konwencji nie zostały łącznie spełnione.

W związku z powyższym, dochód uzyskany przez Podatnika z tytułu pracy wykonywanej na terytorium Holandii może podlegać opodatkowaniu w Holandii a także w Polsce. Jednakże w celu zapobieżenia podwójnemu opodatkowaniu należy zastosować metodę unikania podwójnego opodatkowania określoną art. 23 ust. 5 litera a. konwencji, zgodnie z którym jeżeli osoba mająca miejsce zamieszkania lub siedzibę w Polsce osiąga dochód, który zgodnie z postanowieniami ww. konwencji może być opodatkowany w Holandii, to w Polsce istnieje możliwość odliczenia od podatku od dochodu tej osoby kwoty równej podatkowi od dochodu zapłaconemu w Holandii. Jednakże takie odliczenie nie może przekroczyć tej części podatku od dochodu, jaka została obliczona przed dokonaniem odliczenia i która odpowiada tej części dochodu, która może być opodatkowana w Holandii. Przepis ten znajduje odzwierciedlenie w art. 27 ust. 9 i 9a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych w brzmieniu obowiązującym do 31.12.2006 r.

Oznacza to, iż na Podatniku ciąży obowiązek rozliczenia się w Polsce z dochodu osiągniętego z tytułu pracy wykonywanej w Holandii.

Reasumując, postanowiono jak w sentencji.

Minister Finansów informuje, że interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Odpowiedź nie jest wiążąca dla podatnika, jest natomiast wiążąca dla właściwych organów podatkowych i organów kontroli skarbowej - do czasu jej zmiany lub uchylenia.

Na niniejsze postanowienie, na podstawie art. 14e § 2, art. 14a § 4 oraz art. 236 § 1 i § 2 pkt 1 Ordynacji podatkowej, Stronie przysługuje zażalenie do Ministra Finansów w terminie 7 dni od daty doręczenia postanowienia.