Zgodnie z art. 14a § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa, (Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60) stosownie do swojej właściwości naczelnik urzędu skarbowego, naczelnik urzędu celnego lub wójt, burmistrz (prezydent miasta), starosta lub marszałek województwa na pisemny wniosek podatnika, płatnika lub inkasenta mają obowiązek udzielić pisemnej interpretacji co do zakresu i sposobu zastosowania prawa podatkowego w ich indywidualnych sprawach, w których nie toczy się postępowanie podatkowe lub kontrola podatkowa albo postępowanie przed sądem administracyjnym.

Wnosząca pytanie przedstawiła stan faktyczny, z którego wynika, iż była właścicielem Multimedialnej Sieci Telekomunikacyjnej. Zarząd Spółdzielni uchwałą nr 235/2005 z dnia 28 czerwca 2005 r. podjął decyzję o 7 letnim okresie amortyzacji liniowej sieci TVK (uwzględniono przy tym wycenę kosztów modernizacji sieci). Na tej podstawie Spółdzielnia dokonywała odpisów amortyzacyjnych środka trwałego dla celów bilansowych, wyższych od podatkowej stawki amortyzacyjnej. Amortyzacja w wartości równej różnicy amortyzacji bilansowej ponad amortyzację podatkową nie stanowiła kosztów uzyskania przychodów. W roku bieżącym Spółdzielnia sprzedała opisany środek trwały - sieci telekomunikacyjne po spełnieniu przez strony następujących warunków: uzyskania uchwały Zebrania Przedstawicieli Członków SSM o sprzedaży sieci oraz zapłacenia umówionej ceny i odebrania przedmiotu umowy przez kupującego. Przeniesienie własności na kupującego nastąpiło 15 listopada br.

Wątpliwości Spółdzielni dotyczą kwestii, czy różnica między amortyzacją bilansową, a podatkową od miesiąca, w którym rozpoczęto odpisy amortyzacyjne wg podwyższonej stawki do końca miesiąca, w którym zakończono odpisy amortyzacyjne w wyniku sprzedaży środka trwałego, która nie stanowiła kosztu uzyskania przychodu, powinna być ujęta jako koszt uzyskania przychodu w momencie sprzedaży sieci?

Na tle takich okoliczności faktycznych podatnik formułuje stanowisko, iż przepisy prawa podatkowego skutkują następująco:

• zgodnie z art. 16h ust. 1 pkt 1 ustawy, odpisów amortyzacyjnych dokonuje się od wartości początkowej środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych, z zastrzeżeniem art. 16k, począwszy od pierwszego miesiąca następującego po miesiącu, w którym ten środek lub wartość wprowadzono do ewidencji, z zastrzeżeniem art. 16e, do końca tego miesiąca, w którym następuje zrównanie sumy odpisów amortyzacyjnych z ich wartością początkową lub w którym postawiono je do likwidacji, zbyto lub stwierdzono ich niedobór,
• suma odpisów amortyzacyjnych obejmuje również odpisy, których zgodnie z art. 16 ust. 1 nie uważa się za koszty uzyskania przychodu. Zdaniem Spółdzielni, przepis zawarty w art. 16h ust. 1 ustawy (suma odpisów amortyzacyjnych obejmuje również odpisy, których zgodnie z art. 16 ust. 1 nie uważa się za koszty uzyskania przychodu), nie odnosi się do amortyzacji liczonej zgodnie z ustawą o rachunkowości, która to ustawa określa prawo jednostki do zmiany stawek amortyzacyjnych w art. 32 nakazującym wręcz okresową kontrolę i weryfikację stosowanych stawek amoryzacyjnych. W związku z tym, różnica między amortyzacją bilansową, a podatkową od miesiąca, w którym rozpoczęto odpisy amortyzacyjne wg podwyższonej stawki do końca miesiąca, w którym zakończono odpisy amortyzacyjne w wyniku sprzedaży środka trwałego, która nie stanowiła kosztu uzyskania przychodu, powinna być ujęta jako koszt uzyskania przychodu w momencie sprzedaży sieci.

Naczelnik Zachodniopomorskiego Urzędu Skarbowego w Szczecinie stwierdza, że przedstawione stanowisko jest nieprawidłowe.

Do opisanego stanu faktycznego mają zastosowanie następujące normy prawa podatkowego: art. 7 ust. 1 i 2, art. 15 ust. 6, art. 16h ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz. U. z 2000 r. Nr 54, poz. 654 z późn. zm.).

Zastosowanie powołanych norm skutkuje dokonaniem oceny prawnej stanowiska podatnika, uzasadnionej w sposób następujący.

1. Zgodnie z art. 7 ust. 1 ustawy, przedmiotem opodatkowania podatkiem dochodowym jest dochód bez względu na rodzaj źródeł przychodów, z jakich dochód ten został osiągnięty;

a. w wypadkach, o których mowa w art. 21 i 22, przedmiotem opodatkowania jest przychód.

2. Stosownie do art. 7 ust. 2 ustawy, dochodem jest, z zastrzeżeniem art. 10 i 11, nadwyżka sumy przychodów nad kosztami ich uzyskania, osiągnięta w roku podatkowym;

a. jeżeli koszty uzyskania przychodów przekraczają sumę przychodów, różnica jest stratą.

W myśl art. 15 ust. 6 ustawy, kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z przepisami art. 16a - 16m, z uwzględnieniem art. 16.

Odpisów amortyzacyjnych dokonuje się od wartości początkowej środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych, z zastrzeżeniem art. 16k, począwszy od pierwszego miesiąca następującego po miesiącu, w którym ten środek lub wartość wprowadzono do ewidencji, z zastrzeżeniem art. 16e, do końca tego miesiąca, w którym następuje zrównanie sumy odpisów amortyzacyjnych z ich wartością początkową lub w którym postawiono je w stan likwidacji, zbyto lub stwierdzono ich niedobór; suma odpisów amortyzacyjnych obejmuje również odpisy, których zgodnie z art. 16 ust. 1 nie uważa się za koszty uzyskania przychodu, zgodnie z art. 16h ust. 1 pkt 1 ustawy.

W przedstawionym stanie faktycznym, Spółdzielnia, która była właścicielem systemu Multimedialnej Sieci Telekomunikacyjnej od 2005 r., sprzedała ją w listopadzie br. Spółdzielnia dokonywała odpisów amortyzacyjnych tego środka trwałego dla celów bilansowych, wyższych od podatkowej stawki amortyzacyjnej, a amortyzacja w wartości równej różnicy amortyzacji bilansowej ponad amortyzację podatkową, nie stanowiła kosztów uzyskania przychodów.

Z uwagi na fakt, iż Spółdzielnia dokonywała odpisów amortyzacyjnych od sprzedanej sieci TVK, przy ustalaniu dla celów podatkowych dochodu ze sprzedaży opisanego środka trwałego, kosztem będzie wartość tego środka pomniejszona o dokonane odpisy amortyzacyjne.

Odpisy amortyzacyjne dokonywane zgodnie z ustawą o rachunkowości pozostają bez wpływu na rozliczenia podatkowe, ponieważ z art. 15 ust. 6 ustawy wynika wprost, że kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z przepisami art. 16a - 16m, z uwzględnieniem art. 16.

Oznacza to, że przepisy ustawy o rachunkowości nie są podatkotwórcze i nigdy nie mają przełożenia na rozliczenia podatkowe w zakresie amoryzacji.

Z uwagi na powyższe, różnica między amortyzacją bilansową, a podatkową od miesiąca, w którym rozpoczęto odpisy amortyzacyjne wg podwyższonej stawki do końca miesiąca, w którym zakończono odpisy amortyzacyjne w wyniku sprzedaży środka trwałego, która nie stanowiła kosztu uzyskania przychodu, nie powinna być ujęta jako koszt uzyskania przychodu w momencie sprzedaży sieci. W tym przypadku różnica ta pozostanie wyłącznie kosztem bilansowym, a nie podatkowym.

Powyższa interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez wnioskodawcę i stanu prawnego w dacie zaistnienia tego zdarzenia. Interpretacja nie jest wiążąca dla podatnika, płatnika lub inkasenta, wiąże natomiast właściwe organy podatkowe i organy kontroli skarbowej – do czasu jej zmiany lub uchylenia.

Na postanowienie – zgodnie z art. 14a § 4 i art. 236 § 1 i 2 Ordynacji podatkowej przysługuje zażalenie do Dyrektora Izby Skarbowej w Szczecinie, w terminie 7 dni od daty doręczenia postanowienia stronie, za pośrednictwem Zachodniopomorskiego Urzędu Skarbowego.