POSTANOWIENIE

Działając na podstawie art. 14a § 1 i § 4 oraz art. 216 § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997r. - Ordynacja podatkowa ( Dz. U. z 2005r. Nr 8, poz. 60 ze zm. ) Naczelnik Urzędu Skarbowego w Kluczborku uznaje za nie prawidłowe stanowisko wnioskodawcy przedstawione w piśmie z dnia 24.01.2007r., które złożono w tut. Urzędzie Skarbowym w dniu 25.01.2007r. w sprawie udzielenia interpretacji co do zakresu i sposobu zastosowania przepisów ustawy z dnia 11 marca 2004r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535 ze zm.).

UZASADNIENIE

Zgodnie z art. 14a § 1 ustawy Ordynacja podatkowa, stosownie do swojej właściwości naczelnik urzędu skarbowego (...) na pisemny wniosek podatnika, płatnika lub inkasenta, jest obowiązany do udzielenia pisemnej interpretacji co do zakresu i sposobu zastosowania przepisów prawa podatkowego w ich indywidualnych sprawach, w których nie toczy się postępowanie podatkowe lub kontrola podatkowa albo postępowanie przed sądem administracyjnym.

Stan faktyczny sprawy:

Starostwo Powiatowe w xxx zawarło przed 1 maja 2004r. z osobami fizycznymi umowy o użytkowanie wieczyste gruntów należących do Skarbu Państwa.

Zapytanie wnioskodawcy:

Czy należny jest podatek od towarów i usług od umów użytkowania wieczystego gruntów Skarbu Państwa zawartych przed 1 maja 2004r., w świetle uchwały Naczelnego Sądu Administracyjnego podjętej w dniu 8 stycznia 2007r, w której to Sąd stwierdził, iż opłata z tytułu użytkowania wieczystego gruntów ustanowiona przed 1 maja 2004r tj. Przed wejściem w życie ustawy z dnia 11 marca 2004r w sprawie podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535 z późn. zm.) ani nie zawiera w sobie należnego podatku ani też nie powinna być powiększona o taki podatek na podstawie przepisów tej ustawy. Ponieważ w ocenie sądu oddanie w użytkowanie wieczyste gruntów należy traktować nie jako świadczenie usług ale jako dostawę towaru gdyż ma ono zbliżony charakter do prawa własności. Przepisy dają użytkownikowi wieczystemu prawo do dysponowania tą nieruchomością w sposób podobny do właściciela, w art. 7 cytowanej ustawy zawarte jest sformułowanie: przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel a nie jako właściciel. Sąd uznał, że jest brak podstaw do opodatkowania opłat rocznych z tytułu wieczystego użytkowania nieruchomości gruntowych przy umowach ustanowionych i wpisanych do ksiąg wieczystych przed 1 maja 2004r, gdyż w tych umowach liczy się moment wydania towaru a ten nastąpił w czasie gdy czynność ta nie podlegała opodatkowaniu. Nie ma znaczenia fakt że opłaty od tych umów wnoszone są co roku jednak w chwili dokonania czynności ustanowienia prawa podatku nie było, więc sposób regulowania zapłaty nie ma znaczenia a uznanie że umowy takie podlegają opodatkowaniu godziłoby też w konstytucyjną zasadę państwa prawa.

Stanowisko wnioskodawcy:

Określając nasze stanowisko w tej sprawie stwierdzamy, że czynności te winny podlegać opodatkowaniu ponieważ przekazanie prawa wieczystego użytkowania następuje w oparciu o umowę cywilnoprawną, nie można go uznać jako dostawy towaru, gdyż nie pozwala na rozporządzanie sie tymi nieruchomościami jako właściciel, jedynie można uznać jako świadczenie usług na rzecz osób fizycznych, prawnych lub nie posiadających osobowości prawnej. Opłaty roczne są zobowiązaniami cywilnoprawnymi uiszczanymi bez wezwania na rzecz właściciela gruntu gdzie stanowią obrót ze sprzedaży.

Ocena prawna stanowiska wnioskodawcy:

Biorąc pod uwagę stan faktyczny przedstawiony we wniosku i obowiązujący w tym zakresie stan prawny, uwzględniając stanowisko zawarte w uchwale siedmioosobowego składu Naczelnego Sądu Administracyjnego w wyroku sygn. akt I FSK 27906 z dnia 8 stycznia 2007 r., który orzekł w tożsamym stanie faktycznym i prawnym, Naczelnik Urzędu Skarbowego w Kluczborku zważył co następuje.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt. 1 ustawy o podatku od towarów i usług z dnia 11 marca 2004 roku (Dz. U. Nr 54, poz. 535 ze zm.) opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlega odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

W myśl art. 7 ust. 1 ustawy o VAT przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt. 1 rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel.

Po oddaniu gruntu w użytkowanie wieczyste korzystający z niego dysponuje nieruchomością i rozporządza nią jak właściciel, a więc zgodnie z powołanym art. 7 ust. 1, czynność tę należy potraktować jako dostawę towarów.

Jak wynika z powołanej uchwały siedmiu sędziów, użytkowanie wieczyste jest takim właśnie prawem rzeczowym zbliżonym do własności, to nie było potrzeby wymieniania go w ustawie o VAT. Momentem realizacji dostawy nieruchomości jest chwila wpisania użytkowania do księgi wieczystej. Skoro miało to miejsce przed 1 maja 2004r, gdy podatku VAT od użytkowania wieczystego nie było, nie powinien być on płacony także dziś, przez żadną ze stron umowy.

Takie stanowisko zajął również Minister Finansów w piśmie nr PT10-812-167/2007/MR/429 z dnia 27.03.2007r., w którym wyjaśnia, iż zgodnie z w/w uchwałą NSA, opłata roczna z tytułu użytkowania wieczystego gruntów, ustanowionego przed 1 maja 2004r., gdy taka czynność nie podlegała podatkowi od towarów i usług, po wejściu w życie ustawy z dnia 11 marca 2004r w sprawie podatku od towarów i usług (Dz.U. Nr 54, poz. 535 ze zm.) ani nie zawiera w sobie należnego podatku, ani też nie powinna być powiększona o taki podatek na podstawie przepisów tej ustawy.

Ze stanu faktycznego wynika, że użytkowanie wieczyste będące przedmiotem sprawy, zostało ustanowione przed 1 maja 2004 r., a więc w okresie kiedy czynność ta nie podlegała opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, w związku z czym biorąc pod uwagę stanowisko NSA zawarte w uchwale z dnia 08 stycznia 2007r i wyjaśnienia Ministra Finansów zawarte w piśmie z dnia 27 marca 2007r, oddanie nieruchomości w użytkowanie wieczyste przed 1 maja 2004 r. jest dostawą towaru dokonaną przed tą datą i nie podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Wobec powyższego wnoszone po tej dacie opłaty przez użytkowników nie powinny ani zawierać w sobie podatku VAT, ani nie powinny być o ten podatek powiększone.

Niniejsza interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego na dzień wydania postanowinia. Na podstawie art. 14b § 1 i § 2 ustawy – Ordynacja podatkowa, interpretacja nie jest wiążąca dla podatnika, wiąże natomiast właściwe organy podatkowe i organy kontroli skarbowej – do czasu jej zmiany lub uchylenia.

Zgodnie z art. 14a § 4 i 236 § 2 pkt 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997r. - Ordynacja podatkowa na niniejsze postanowienie przysługuje zażalenie do Dyrektora Izby Skarbowej w Opolu za pośrednictwem Naczelnika tutejszego Urzędu w terminie 7 dni od daty jego doręczenia. Zażalenie na postanowienie organu podatkowego zgodnie z art. 222 w związku z art. 239 powinno zawierać zarzuty przeciw postanowieniu, określać istotę i zakres żądania będącego przedmiotem zażalenia oraz wskazywać dowody uzasadniające to żądanie.