P O S T A N O W I E N I E

Na podstawie art. 14a § 4 w zw. z § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997r. – Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2005r. Nr 8, poz. 60 ze zm.), po rozpatrzeniu wniosku o udzielenie pisemnej interpretacji co do zakresu i sposobu zastosowania prawa podatkowego w zakresie podatku od towarów i usług, Naczelnik Urzędu Skarbowego w Warszawie #8722; biorąc pod uwagę przedstawiony stan faktyczny oraz stan prawny

postanawia:

uznać stanowisko Strony za prawidłowe.

U z a s a d n i e n i e

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, że Strona zobowiązana jest na postawie umowy agencyjnej oraz dystrybucyjnej do zdobywania w zamian za prowizję klientów zainteresowanych nabywaniem produktów kontrahenta, m.in. środków chemicznych wykorzystywanych do produkcji papieru. W myśl postanowień umowy kontrahent może wypowiedzieć umowę w części – w odniesieniu do niektórych produktów – zachowując 12 miesięczny termin wypowiedzenia przypadający na koniec roku. W związku ze sprzedażą przez kontrahenta na rzecz podmiotu trzeciego części przedsiębiorstwa, w ramach którego wytwarzane były środki chemiczne wykorzystywane do produkcji papieru, konieczne stało się rozwiązanie umowy ze Stroną w zakresie, w jakim odnosiła się ona do ww. środków. Na mocy porozumienia pomiędzy Stroną, kontrahentem a podmiotem trzecim (nabywcą części przedsiębiorstwa kontrahenta) Strona zgodziła się na rozwiązanie umowy agencyjnej bez zachowania terminu wypowiedzenia, w części dotyczącej środków chemicznych wykorzystywanych do produkcji papieru, w zamian za odszkodowanie wypłacone przez podmiot trzeci. W związku z tym Strona zwróciła się o potwierdzenie, iż otrzymane odszkodowanie jest neutralne dla rozliczeń z tytułu podatku od towarów i usług. Zgodnie z art. 8 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535 ze zm.) przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7, w tym również: 1) przeniesienie praw do wartości niematerialnych i prawnych, bez względu na formę, w jakiej dokonano czynności prawnej; 2) zobowiązanie do powstrzymania się od dokonania czynności lub do tolerowania czynności lub sytuacji; 3) świadczenie usług zgodnie z nakazem organu władzy publicznej lub podmiotu działającego w jego imieniu lub nakazem wynikającym z mocy prawa. Wobec powyższego należy stwierdzić, że każde świadczenie niebędące dostawą towarów polegające na działaniu, zaniechaniu lub tolerowaniu czyjegoś zachowania stanowi co do zasady usługę w rozumieniu ustawy o podatku od towarów i usług. Niemniej muszą być przy tym spełnione następujące warunki: w następstwie zobowiązania, w wykonaniu którego usługa jest świadczona, druga strona (wierzyciel/nabywca) jest bezpośrednim beneficjentem świadczenia, świadczonej usłudze odpowiada świadczenie wzajemne ze strony nabywcy (wynagrodzenie) Należy podkreślić, iż oba ww. warunki winny być spełnione łącznie, aby świadczenie podlegało jako usługa opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług. W przedmiotowym stanie faktycznym dochodzi natomiast do wypłaty odszkodowania w związku z niedotrzymaniem przez zleceniodawcę terminu wypowiedzenia, czyli jednostronnym ekwiwalentem pieniężnym wypłaconym tytułem rekompensaty utraconych korzyści, które Strona odniosłaby (lub mogłaby odnieść), gdyby umowa została rozwiązana zgodnie z jej postanowieniami, tj. z zachowaniem 12 - miesięcznego okresu wypowiedzenia. Można w tym miejscu wykazać iż kwestia odpłatności była wielokrotnie przedmiotem rozstrzygnięć Europejskiego Trybunału Sprawiedliwości (ETS), który m.in. w orzeczeniu w sprawie C-16/93 pomiędzy R.J. Tolsma a Inspecteur der Omzetbelasting Leeuwarden (Holandia) podkreślił, iż dla wystąpienia opodatkowania podatkiem od towarów i usług konieczne staje się zaistnienie bezpośredniego związku płatności z konkretną czynnością oraz istnienie konsumenta tej czynności. Natomiast w orzeczeniu w sprawie C-215/94 pomiędzy Jurgen Mohr a Finanzamt Bad Segeberg ETS stwierdził, iż w związku z brakiem świadczenia (korzyści), pozwalającego uznać za konsumentów usługi podmioty wypłacające kary umowne, zobowiązanie dające podstawę do wypłaty kary nie stanowi usługi w rozumieniu VI Dyrektywy . Kwestia płatności o charakterze odszkodowawczym stała się przedmiotem analizy także w wyroku z dnia 1 lipca 1972 r. w sprawie 222/81 pomiędzy BAZ Bausystem AG a Finanzamt München für Korperschafte, w którym ETS powołując się na przepisy II Dyrektywy Rady Unii Europejskiej stwierdził, iż nie można uznać za element wynagrodzenia odszkodowania za nieterminowe wykonanie usługi, a w konsekwencji podstawę opodatkowania. Reasumując, stwierdzić zatem należy, iż w przedstawionym stanie faktycznym przedmiotowa płatność na rzecz Strony nie stanowi wynagrodzenia za świadczoną usługę, lecz rekompensatę za utracone korzyści, jakie mogłaby ona uzyskać kontynuując umowę aż do upływu okresu wypowiedzenia. W konsekwencji jej otrzymanie nie rodzi obowiązku podatkowego z tytułu wykonania czynności opodatkowanej podatkiem od towarów i usług i nie pociąga za sobą konieczności wystawienia faktury VAT.