POSTANOWIENIE

Naczelnik Pierwszego Urzędu Skarbowego w Opolu, działając na podstawie art. 216 §1, art. 14a §1 i 4 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 roku Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.), po rozpatrzeniu wniosku z dnia 11 stycznia 2007 r., uzupełnionego w dniu 08 lutego 2007 r., w sprawie udzielenia pisemnej interpretacji co do zakresu i zastosowania prawa podatkowego w podatku dochodowym od osób fizycznych odnośnie zapytania czy jest Pani zobowiązana do odprowadzenia podatku dochodowego od wypłaconej przez pracodawcę kwoty, tytułem częściowego zwrotu kosztów ponoszonych przez Panią w związku z podjęciem studiów magisterskich, stwierdza, że stanowisko zajęte przez Panią jest prawidłowe na tle przedstawionego stanu faktycznego sprawy.

UZASADNIENIE

W dniu 11 stycznia 2007 r. do Pierwszego Urzędu Skarbowego w Opolu wpłynął Pani wniosek, uzupełniony następnie w dniu 08 lutego 2007 r. w sprawie udzielenia pisemnej interpretacji co do zakresu i sposobu zastosowania prawa podatkowego w Pani indywidualnej sprawie, w której nie toczy się postępowanie podatkowe lub kontrola podatkowa albo postępowanie przed sądem administracyjnym.

We wniosku zwróciła się Pani z zapytaniem czy jest Pani zobowiązana do odprowadzenia podatku dochodowego od wypłaconej przez pracodawcę kwoty, tytułem częściowego zwrotu kosztów ponoszonych przez Panią w związku z podjęciem studiów magisterskich.

Ze stanu faktycznego przedstawionego we wniosku wynika, że zgodnie z umową zawartą z pracodawcą, otrzymała Pani w 2006 r. dofinansowanie do kosztów opłaty za studia (czesnego) w wysokości 2.000,00 zł. Całkowita wartość czesnego wyniosła 3.400,00 zł. Różnicę kosztów pokryła Pani z własnych środków.

We wniosku, uzupełnionym w dniu 08 lutego 2006 r., prezentuje Pani stanowisko, powołując się na przepis art. 21 ust. 1 pkt 90 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, iż od przedmiotowego dofinansowania nie powinna Pani odprowadzać podatku dochodowego.

Ustosunkowując się do powyższego, Naczelnik Pierwszego Urzędu Skarbowego w Opolu, stwierdza co następuje.

Zgodnie z art. 12 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. Z 2000 r. Nr 14, poz. 176 ze zm.), za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone przez pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

W myśl art. 21 ust. 1 pkt 90 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wolna od podatku dochodowego jest wartość świadczeń przyznanych zgodnie z odrębnymi przepisami przez pracodawcę na podnoszenie kwalifikacji zawodowych i wykształcenia ogólnego pracownika z wyjątkiem wynagrodzeń otrzymywanych za czas urlopu szkoleniowego oraz za czas zwolnień z części dnia pracy, przysługujących pracownikom podejmującym naukę w szkołach lub podnoszącym kwalifikacje zawodowe w formach pozaszkolnych.

Podstawowe regulacje w omawianym zakresie znaleźć można w rozporządzeniu Ministra Edukacji Narodowej oraz Ministra Pracy i Polityki Socjalnej z dnia 12.10.1993 r. w sprawie zasad i warunków podnoszenia kwalifikacji zawodowych i wykształcenia ogólnego dorosłych (Dz. U. Nr 103, poz. 472 ze zm.).

W rozporządzeniu tym zakres świadczeń przysługujących pracownikom został zróżnicowany w zależności od formy kształcenia (szkolnej bądź pozaszkolnej) oraz od faktu, czy pracownik podjął naukę na podstawie skierowania pracodawcy, czy bez tego skierowania. Z pracownikiem, który podejmuje naukę na podstawie skierowania pracodawcy, pracodawca zawiera umowę określającą wzajemne prawa i obowiązki stron (§6 rozporządzenia). Pracownik, który otrzymał od pracodawcy świadczenie, obowiązany jest – w przypadku zaistnienia okoliczności określonych w rozporządzeniu do zwrotu kosztów poniesionych przez pracodawcę na jego naukę.
W świetle przytoczonych przepisów wolne od podatku są świadczenia z tytułu:kształcenia pracownika w formach szkolnych (w szkołach podstawowych, ponadpodstawowych i wyższych) przyznane przez pracodawcę na podstawie § 4 ust. 2 bądź § 5 ust. 1 rozporządzenia – zarówno w przypadku podjęcia nauki na podstawie skierowania pracodawcy, jak i bez tego skierowania, w zakresie:

- zwrotu kosztów przejazdu, zakwaterowania i wyżywienia na zasadach obowiązujących przy podróżach służbowych na terenie kraju, o ile nauka odbywa się w innej miejscowości niż miejsce zamieszkania i miejsce pracy pracownika,
- pokrycia kosztów podręczników i innych materiałów szkoleniowych,
- pokrycia opłaty za naukę, pobieranej przez szkołę.

W związku z powyższym zdaniem tut. organu podatkowego kwota dofinansowania studiów magisterskich na zasadach określonych w § 4 ust. 2 pkt 1 powołanego rozporządzenia Ministra Edukacji Narodowej oraz Ministra Pracy i Polityki Socjalnej z dnia 12.10.1993 r. w sprawie zasad i warunków podnoszenia kwalifikacji zawodowych i wykształcenia ogólnego dorosłych (Dz. U. Nr 103, poz. 472 ze zm.) korzysta ze zwolnienia od podatku dochodowego zgodnie z przepisem art. 21 ust. 1 pkt 90 ustawy z dnia 26.07.1991 r. o podatku dochodowego od osób fizycznych.

Jednocześnie Naczelnik Pierwszego Urzędu Skarbowego w Opolu informuje, że interpretacja o zakresie stosowania prawa podatkowego dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez wnioskodawcę i stanu faktycznego obowiązującego w dacie zaistnienia tego zdarzenia.

Zgodnie z art. 14b § 1 ustawy Ordynacja podatkowa udzielona interpretacja nie jest wiążąca dla podatnika, płatnika lub inkasenta. Jeżeli płatnik, podatnik lub inkasent zastosowali się do tej interpretacji, organ nie może wydać decyzji określającej lub ustalającej zobowiązanie podatkowe bez zmiany albo uchylenia postanowienia, o którym mowa w art. 14a § 4, jeżeli taka decyzja byłaby niezgodna z interpretacją zawartą w tym postanowieniu.

Na niniejsze postanowienie, zgodnie z art. 14a § 4 ustawy – Ordynacja podatkowa przysługuje zażalenie.

Zażalenie, zgodnie z przepisami art. 236 § 2 w związku z art. 239 ustawy Ordynacja podatkowa, wnosi się w terminie 7 dni od dnia doręczenia postanowienia do Dyrektora Izby Skarbowej, za pośrednictwem Naczelnika Pierwszego Urzędu Skarbowego w Opolu.

Zażalenie winno zgodnie z przepisem ar. 222 Ordynacji podatkowej, zawierać zarzuty przeciw postanowieniu, określać istotę i zakres żądania będącego przedmiotem zażalenia oraz wskazywać dowody uzasadniające to żądanie.