Zgodnie z art. 14a § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa, (Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60) stosownie do swojej właściwości naczelnik urzędu skarbowego, naczelnik urzędu celnego lub wójt, burmistrz (prezydent miasta), starosta lub marszałek województwa na pisemny wniosek podatnika, płatnika lub inkasenta mają obowiązek udzielić pisemnej interpretacji co do zakresu i sposobu zastosowania prawa podatkowego w ich indywidualnych sprawach, w których nie toczy się postępowanie podatkowe lub kontrola podatkowa albo postępowanie przed sądem administracyjnym.

Z przedstawionego stanu faktycznego wynika, że w marcu 2006 r. Podatnik wraz żoną sprzedali dwa lokale położone w Kołobrzegu. W terminie czternastu dni od daty sprzedaży zadeklarowali wydatkowanie uzyskanego przychodu na cele mieszkaniowe określone w ustawie o podatku dochodowym od osób fizycznych, co skutkowało brakiem obowiązku wpłaty zryczałtowanego podatku dochodowego w wysokości 10% uzyskanego z tego tytułu przychodu. W tym samym miesiącu Podatnik wraz z żoną zakupili budynek mieszkalny i rozpoczęli jego przebudowę. Ponoszone przez małżonków wydatki dokumentowane były rachunkami (fakturami) wystawionymi na imię obojga małżonków. Z powodu pogarszającego się stanu zdrowia Podatnik zdecydował się na zawarcie z żoną umowy majątkowej i wyłączenie małżeńskiej wspólności ustawowej w drodze umowy zawartej w formie aktu notarialnego, i dokonaniu na rzecz żony darowizny przypadającej na niego 1/2 części budynku mieszkalnego.

Uwzględniając powyższy stan faktyczny Podatnik stoi na stanowisku, że przypadająca na niego część przychodu uzyskanego ze sprzedaży lokali powinna zostać wydatkowana do dnia sporządzenia aktu notarialnego - umowy darowizny, ponieważ nie zamierza kupować kolejnej nieruchomości, w związku z czym nie będzie ponosił dalszych wydatków na cele mieszkaniowe.

Naczelnik Urzędu Skarbowego w Kołobrzegu po przeanalizowaniu przedstawionego stanu faktycznego stwierdza, że stanowisko Podatnika jest zgodne z prawem.

W myśl art. 6 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych – zwanej dalej „ustawą” - małżonkowie podlegają odrębnemu opodatkowaniu od osiąganych przez nich dochodów. Zasada ta ma zastosowanie także w odniesieniu do uzyskanego przez małżonków przychodu ze sprzedaży rzeczy lub praw majątkowych, o których mowa w art. 10 ust. 1 pkt 8 ustawy, wchodzących w skład ich majątku dorobkowego, co do których każdy ze współmałżonków jest współwłaścicielem na zasadach współwłasności łącznej (bezudziałowej). Problematyka małżeńskich ustrojów majątkowych została uregulowana w dziale III Kodeksu rodzinnego i opiekuńczego (K.r.o). Wspólność ustawowa charakteryzuje się tym, że w czasie jej trwania małżonkowie nie mają określonych udziałów w majątku wspólnym, nie mogą zatem rozporządzać udziałami, a także nie mogą żądać podziału majątku objętego wspólnością (art. 35 K.r.o.). Dopiero z chwilą ustania wspólnoty ustawowej wspólność ta ulega przekształceniu. Małżonkowie – stosownie do art. 47 § 1 K.r.o. - mogą przez umowę zawartą w formie aktu notarialnego wspólność ustawową rozszerzyć lub ograniczyć albo ustanowić rozdzielność majątkową lub rozdzielność majątkową z wyrównaniem dorobków (umowa majątkowa). Celem takiej umowy majątkowej jest odstąpienie od ustawowych zasad ustroju wspólności majątkowej i określenie przez małżonków, w sposób dobrowolny (umowny), zasad przynależności poszczególnych rodzajów składników majątkowych do majątku wspólnego lub do majątków odrębnych małżonków, a czasem także ustalenie w odmiennej wysokości ich udziałów w majątku wspólnym na wypadek ustania wspólności. Z chwilą ustania wspólności ustawowej małżonkowie mają równe udziały w majątku wspólnym (art. 43 § 1 K.r.o.), stanowiącym ich dorobek.

W przypadku sprzedaży nieruchomości i praw wchodzących w skład majątku wspólnego małżonków ma zastosowanie wskazana wyżej zasada odrębnego opodatkowania. Dlatego też do ustalenia przychodu z tego tytułu należy zastosować przepis art. 8 ustawy ust. 1 ustawy, zgodnie z którym przychód ze wspólnej własności u każdego podatnika określa się proporcjonalnie do jego prawa w udziale w zysku. W przypadku braku przeciwnego dowodu przyjmuje się, że prawa do udziału w zysku są równe. Takie uregulowanie opodatkowania podatkiem dochodowym przychodów ze wspólnej własności oznacza, iż obowiązek podatkowy obciąża każdego z małżonków z osobna. Dlatego też dla każdego z małżonków, będących odrębnymi podatnikami, źródłem przychodów – stosownie do art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a ustawy - jest odpłatne zbycie, z zastrzeżeniem ust. 2, nieruchomości lub ich części oraz udziału w nieruchomości, jeżeli odpłatne zbycie nie następuje w wykonywaniu działalności gospodarczej i zostało dokonane przed upływem pięciu lat licząc od końca roku kalendarzowego, w którym nastąpiło nabycie lub wybudowanie. Dokonując sprzedaży nieruchomości przed upływem pięciu lat, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym nastąpiło nabycie występuje przychód podlegający opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych na podstawie art. 28 ustawy, w brzmieniu obowiązującym do 31 grudnia 2006 r. Przepis ten nakłada obowiązek zapłaty podatku od przychodu ze sprzedaży nieruchomości lub praw majątkowych, chyba że podatnik w tym samym terminie złoży oświadczenie, że przychód uzyskany ze sprzedaży wyda na cele określone w art. 21 ust. 1 pkt 32 lit. a ustawy. Dla uzyskania zwolnienia od podatku na podstawie przedmiotowego przepisu ustawy każdy z małżonków, będący odrębnym podatnikiem, musi spełniać wskazane w nim wymogi. Warunkiem skorzystania ze zwolnienia od podatku dochodowego dochodu ze sprzedaży nieruchomości wymienionych w ustawie jest wyłącznie wydatkowanie otrzymanych środków pieniężnych na cele określone w art. 21 ust. 1 pkt 32 lit. a ustawy w okresie wskazanym przez ustawodawcę, tj. nie później niż w okresie dwóch lat od dnia sprzedaży. Jeżeli nie zostaną spełnione te warunki, tj. przychód nie zostanie przez podatnika wydatkowany w ciągu dwóch lat na wskazane cele mieszkaniowe, to podatek od tego przychodu płatny jest najpóźniej następnego dnia po upływie terminu określonego w tym przepisie wraz z odsetkami.

Zgodnie z powyższym, jeżeli Podatnik złoży naczelnikowi urzędu skarbowego oświadczenie o wydatkowaniu kwoty uzyskanej ze sprzedaży nieruchomości na cele mieszkaniowe i następnie w okresie dwóch lat od dnia sprzedaży wydatkuje przypadającą na niego część uzyskanej ze sprzedaży kwoty, wówczas może korzystać ze zwolnienia z opodatkowania podatkiem dochodowym od osób fizycznych.

W przedstawionym stanie faktycznym Podatnik dokona zbycia w drodze darowizny przypadającej mu w udziale części nieruchomości. Do momentu upływu dwuletniego okresu przeznaczonego na wydatkowanie przychodu z odpłatnego zbycia nie będzie ponosił dalszych wydatków na własne cele mieszkaniowe wskazane w ustawie. W takim wypadku kwotę przychodu ze sprzedaży lokali podatnik może wydatkować do dnia zbycia części budynku mieszkalnego w formie darowizny, bowiem nie posiadając własnego lokalu ani własnego budynku mieszkalnego nie może on korzystać ze zwolnienia, o którym mowa w art. 21 ust. 1 pkt 32 lit. a ustawy, a ewentualne wydatki poniesione na budynek stanowiący odrębny majątek żony nie mogą stanowić wydatków na cele mieszkaniowe męża, o których mowa w art. 21 ust. 1 pkt 32 lit. a ustawy.

Ponadto skorzystanie przez Podatnika ze zwolnienia przedmiotowego z podatku dochodowego od osób fizycznych na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 32 lit.a ustawy jest możliwe tylko w przypadku poniesienia udokumentowanych wydatków. W sytuacji, gdy dokumentami tymi są rachunki lub faktury wystawione na imię obojga małżonków, to należy przyjąć, że oboje małżonkowie ponieśli wydatki w równych częściach, co oznacza, że każdy z nich może przyjąć, iż poniósł wydatek w połowie kwoty widniejącej na rachunku.

Końcowo Naczelnik Urzędu Skarbowego w Kołobrzegu informuje, że przedmiotowa interpretacja przepisów prawa podatkowego dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia tego zdarzenia. Interpretacja ta nie jest wiążąca dla Podatnika, wiąże natomiast właściwe organy podatkowe i organy kontroli skarbowej - do czasu jej zmiany lub uchylenia (art. 14b § 1 i 2 Ordynacji podatkowej).

Na postanowienie – zgodnie z art. 14a § 4 i art. 236 § 1 i 2 Ordynacji podatkowej przysługuje zażalenie do Dyrektora Izby Skarbowej w Szczecinie, w terminie 7 dni od daty doręczenia postanowienia stronie, za pośrednictwem Urzędu Skarbowego Kołobrzegu.