Z przedstawionego stanu faktycznego wynika, iż Podatnik dokonał sprzedaży produktów w roku 2006 na rzecz podmiotu zewnętrznego (zwanego dalej Dłużnikiem). Sprzedaż ta została przez Spółkę udokumentowana wystawionymi przez nią fakturami VAT. Zgodnie z przepisami art. 12 ust. 3 i 3a ustawy z dnia 15 lutego 1992r. o podatku dochodowym od osób prawnych (tekst jednolity Dz. U. z 2000r. Nr 54, poz. 654 ze zm.) Spółka zaliczyła kwoty wynikające z tych faktur do swoich przychodów. W związku z tym, iż Dłużnik nie uiścił wynikających z faktur należności po stronie Spółki powstała wierzytelność, która istniała do dnia 30.11.2006r., kiedy „nastąpiło rozliczenie całości wierzytelności Spółki przez Przystępującego do długu”.

W celu zabezpieczenia wierzytelności Spółka zawarła Umowę o przystąpieniu do długu, na podstawie której do długu obok Dłużnika przystąpiła osoba fizyczna (Przystępujący). W tej umowie nastąpiło również przewłaszczenie na rzecz Spółki ruchomości w postaci kotła twarożkarskiego tytułem zabezpieczenia wierzytelności. Zgodnie z zapisami umowy „Dłużnik zatrzymuje przewłaszczone rzeczy w swoim władaniu w charakterze biorącego w użyczenie bez odrębnego wynagrodzenia”.

Następnie Przystępujący wniósł na konto Wierzyciela (Spółki) kaucję z zastrzeżeniem, iż Wierzyciel może zaspokoić się z tej kwoty o ile do 30 listopada 2006r. nie nastąpi spłata wierzytelności przez Dłużnika. Z umowy wynika, iż właścicielem środków pozostaje do momentu zaspokojenia Przystępujący. W dniu 30 listopada 2006r. nastąpiło rozliczenie całości wierzytelności przez Przystępującego do długu.

Spółka stoi na stanowisku, iż fakt złożenia kaucji przez Przystępującego oraz ewentualne zaspokojenie się przez Wierzyciela z tej kaucji jest dla niego podatkowo obojętny w zakresie podatku dochodowego od osób prawnych.

Tutejszy organ podatkowy uznaje za prawidłowe stanowisko Podatnika przedstawione we wniosku.

Sam fakt złożenia kaucji nie może stanowić dla wierzyciela przychodu, gdyż nie jest on dysponentem kaucji. Zatem w tej sytuacji nie można przyjąć, iż takie działanie (złożenie kaucji) wywiera jakikolwiek skutek podatkowy dla Spółki.

Zgodnie z brzmieniem art. 12 ust. 3 i 3a ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, za przychody związane z działalnością gospodarczą uważa się także należne przychody, choćby nie zostały jeszcze faktycznie otrzymane. Za datę powstania przychodu uważa się m. in. dzień wydania rzeczy nie później jednak niż dzień wystawienia faktury.

Z przedstawionego stanu faktycznego wynika, iż Spółka zaliczyła kwotę wynikającą z wystawionych faktur zgodnie z przedstawionymi wyżej zasadami. W związku z powyższym, należy uznać, iż w momencie spłaty wierzytelności (również poprzez zaspokojenie sie wierzyciela z kaucji) po stronie Spółki nie powstaje przychód.