DECYZJA

Na podstawie art. 54 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 roku Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.), po rozpatrzeniu skargi z dnia 27.03.2007 r. skierowanej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, a dotyczącej decyzji Dyrektora Izby Skarbowej Warszawie z dnia 19.02.2007 r. Nr 1401/BF-I/4117-14/57/06/AG odmawiającej zmiany lub uchylenia postanowienia Naczelnika Urzędu Skarbowego Warszawa - Praga z dnia 20.11.2006 r. Nr US34/DD2/415/41/2006 w przedmiocie udzielenia pisemnej informacji co do zakresu stosowania przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie

orzeka

uchylić decyzję Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z dnia 19.02.2007 r. Nr 1401/BF-I/4117-14/57/06/AG oraz poprzedzające je postanowienie Naczelnika Urzędu Skarbowego Warszawa - Praga z dnia 20.11.2006 r. Nr US34/DD2/415/41/2006 i uznać stanowisko zawarte we wniosku z dnia 29.09.2006 r. za prawidłowe.

UZASADNIENIE

Pan T – pełnomocnik Pana R, pismem z dnia 29.09.2006 r., wystąpił z wnioskiem o udzielenie pisemnej interpretacji co do zakresu i sposobu zastosowania prawa podatkowego – przepisów ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Jak wynikało ze stanu faktycznego przedstawionego we wniosku, Pan R, w ramach prowadzonej działalności gospodarczej, realizuje m.in. umowę zawartą z M, na podstawie której świadczy (jako podwykonawca firmy M) usługi przetwarzania danych na rzecz N, przede wszystkim na terenie Belgii. Realizacja wskazanego kontraktu wiąże się z koniecznością pobytu Podatnika głównie w Belgii. Z uwagi na status N – agencja wojskowa – usługi świadczone są przez Pana R przeważnie w dni powszednie. Natomiast w sytuacji, gdy Podatnik nie wraca do kraju i nie wykonuje usług bezpośrednio na terenie N, podejmowane są działania związane z przygotowaniem do dalszej realizacji kontraktu.

Mając na uwadze przedstawiony stan faktyczny Pełnomocnik Strony wyraził stanowisko, że Podatnik ma prawo do zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wartości diet z tytułu wyjazdu służbowego za cały okres pobytu w podróży, łącznie z sobotami i niedzielami.

Postanowieniem z dnia 22.11.2006 r. Nr US34/DD2/415/41/2006, Naczelnik Urzędu Skarbowego Warszawa - Praga uznał stanowisko Strony za nieprawidłowe. W uzasadnieniu przedmiotowego postanowienia stwierdzono, że wnioskodawcy nie przysługuje prawo zaliczenia w koszty uzyskania przychodów diet z tytułu pobytu za granicą, z uwagi na zawarty kontrakt związany z wyjazdem poza siedzibę firmy, gdyż nierozerwalnie wiąże się z istotą świadczonych usług.

Na powyższe postanowienie wniesiono zażalenie, w którym zarzucono naruszenie przepisu art. 23 ust. 1 pkt 52 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych polegające na bezpodstawnym przyjęciu, że realizowanie przez podatnika zasadniczego przedmiotu działalności nie wchodzi w zakres podróży służbowych.W związku z powyższym Pełnomocnik wniósł o uchylenie postanowienia w całości i o wydanie rozstrzygnięcia co do istoty sprawy.

Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie, nie podzielając stanowiska zaprezentowanego w zażaleniu, decyzją z dnia 19.02.2007 r. Nr 1401/BF-I/4117-14/57/06/AG odmówił zmiany lub uchylenia postanowienia Naczelnika Urzędu Skarbowego Warszawa - Praga.

We wniesionej na decyzję Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie skardze Pełnomocnik Skarżącego przedstawił zarzuty naruszenia przepisu art. 23 ust. 1 pkt 52 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, polegające na bezpodstawnym przyjęciu, że realizowanie przez podatnika zasadniczego przedmiotu działalności nie wchodzi w zakres podróży służbowych, co w konsekwencji skutkuje tym, że wartość diet związanych z tymi podróżami nie stanowi kosztów uzyskania przychodów.

Z uwagi na przedstawione zarzuty Pełnomocnik Skarżącego wniósł o uchylenie w całości decyzji Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie i poprzedzającego ją postanowienia Naczelnika Urzędu Skarbowego Warszawa – Praga.

Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie, po ponownym rozpoznaniu zarzutów skargi z uwzględnieniem dotychczasowego orzecznictwa Wojewódzkiego i Naczelnego Sądu Administracyjnego stwierdza, iż zarzuty skargi zasługują na uwzględnienie.

Zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26.07.1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (jedn. t. Dz. U. z 2000 r. Nr 14, poz. 176 ze zm.) do kosztów uzyskania przychodów zalicza się wszelkie wydatki poniesione w celu osiągnięcia przychodu. Wyjątki od tej zasady wymienione są w art. 23 ustawy.

Z podlegającego interpretacji przepisu z art. 23 ust. 1 pkt 52 wynika, że ustawodawca wyłącza z kosztów wartość diet z tytułu podróży służbowych osób prowadzących działalność gospodarczą ale tylko w części przekraczającej wysokość diet przysługujących pracownikom. Oznacza to, że osobom tym przysługuje prawo uwzględnienia w kosztach uzyskania przychodu wartości diet za czas podróży służbowych w ramach zakreślonego limitu, tj. w wysokości diet przysługujących pracownikom.

Jak wynika z dotychczasowego orzecznictwa sądu administracyjnego, osoby prowadzące działalność gospodarczą z tytułu odbywania podróży służbowych nie mogą rozliczyć w kosztach uzyskania przychodu kosztów faktycznie poniesionych z tytułu zwiększonych wydatków na koszty utrzymania, lecz mogą się rozliczyć tylko swoistym "ryczałtem" - wartością diet za czas podróży służbowej przysługującą pracownikom.

Należy zauważyć, iż przepis art. 23 ust. 1 pkt 52 ustawy nie ogranicza kręgu podmiotów, do którego się odnosi poprzez definicję pojęcia „podróż służbowa”. Użyte bowiem pojęcie „podróż służbowa” nie ma ustawowej definicji w prawie podatkowym, a sięganie do definicji zawartej w kodeksie pracy jest zdaniem Sądu nieuprawnione (wyrok WSA z dnia 05.03.2007 r. Sygn. akt III S.A./Wa 3827/06). Za nieuprawnione należy również uznać stanowisko, iż realizowanie zasadniczego przedmiotu działalności przez osoby prowadzące tą działalność nie wchodzi w zakres podróży służbowych. Ustawodawca w interpretowanym przepisie nie ograniczył kręgu objętych nim podmiotów ze względu na rodzaj prowadzonej działalności. Dlatego w niniejszej sprawie za podróż służbową należy uznać bezpośrednie wykonywanie przez przedsiębiorcę zadań związanych z prowadzeniem działalności gospodarczej poza granicami kraju.

Mając na względzie powyższe rozważanie Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie uznał, iż stanowisko wyrażone we wniosku z dnia 29.09.2006 r. jest prawidłowe, stąd orzeczono jak w sentencji.