Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie
IPPB4/415-803/12-2/MP
z 5 grudnia 2012 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2012 r. poz. 749 ze zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko przedstawione we wniosku z dnia 24.09.2012 r. (data wpływu 27.09.2012 r.), o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych wynikłych po stronie pracownika z tytułu odpłatnego użytkowania samochodu służbowego dla celów prywatnych – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 27.09.2012 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych wynikłych po stronie pracownika z tytułu odpłatnego użytkowania samochodu służbowego dla celów prywatnych.

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe:

Wnioskodawca zajmuje się sprzedażą produktów telekomunikacyjnych, informatycznych. Wnioskodawca zatrudnia wielu pracowników, przedstawicieli handlowych, których głównym zadaniem jest promocja, sprzedaż i wdrażanie produktów Spółki. Przedstawiciele pracują zarówno na terenie siedziby Spółki, jak również na terenie całego kraju. Jednocześnie Spółka dokonała podziału obszaru kraju na części i każda część przyporządkowana została do konkretnego przedstawiciela.

Wnioskodawca zezwala pracownikom na prywatne użycie samochodów służbowych na zasadach określonych w Polityce Samochodowej. Korzystanie z samochodu do celów prywatnych jest odpłatne.
Wnioskodawca korzysta z samochodów na podstawie umowy leasingu. Umowa taka zawiera indywidualne dane dotyczące samochodu (np. numer rejestracyjny), okres przez jaki pojazd będzie eksploatowany przez Spółkę oraz stawkę miesięczną z tytułu zawarcia umowy leasingu.

Spółka zamierza dokonywać wyceny wartości świadczenia usługi dla pracownika wykorzystującego samochód do celów prywatnych i obciążać pracownika na podstawie:

• stawki dziennej z tytułu usługi leasingu lub najmu,
  
• oświadczenia pracownika, co do ilości dni w miesiącu, w których pracownik korzystał z samochodu do celów prywatnych.
  
  

Stawka dzienna za korzystanie z samochodu dla celów prywatnych obliczona będzie poprzez podzielenie sumy kosztów leasingu (rat leasingu podczas całego okresu leasingu - wartość ta jest znana, gdyż jest określona w umowie dotyczącej leasingu) przez liczbę dni, w którym obowiązuje umowa podczas całego okresu leasingu (jak opisano powyżej liczba ta znajduje się w umowie leasingu dotyczącej każdego pojazdu). Każdy pojazd wydany pracownikom Spółki miałby więc swoją indywidualną stawkę dzienną, która odpowiadałaby cenie rynkowej. Wnioskodawca zamierza, co miesiąc, zbierać oświadczenia pracowników, co do ilości dni korzystania z samochodu w celach prywatnych. Wynik przemnożenia stawek za jeden dzień i ilość dni będzie stanowił podstawę ustalenia wartości usługi dla pracownika.

Z uwagi na brak szczególnych regulacji prawnych w kwestii wykorzystywania samochodu służbowego w celach prywatnych, wartość pieniężną polegającą na udostępnieniu do korzystania samochodów służbowych Wnioskodawca ustala w oparciu o zasady określone w art. 11 ust. 2-2b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, tzn. według cen zakupu.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy różnica pomiędzy ceną rynkową a ceną usługi najmu samochodu do celów prywatnych, którą Spółka obciąży pracownika w przypadku, gdy cena dla pracownika zostanie ustalona w oparciu o cenę zakupu, stanowi przychód pracownika ze stosunku pracy?

Zdaniem Wnioskodawcy, w myśl art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Użyty powyżej zwrot „w szczególności” oznacza, że wymienione kategorie przychodów zostały wymienione jedynie przykładowo. Przychodem ze stosunku pracy i stosunków pokrewnych są więc wszelkiego rodzaju wypłaty i świadczenia skutkujące u podatnika powstaniem przysporzenia majątkowego, mające swoje źródło w łączącym pracownika z pracodawcą stosunku pracy lub stosunku pokrewnym.

Z powyższej definicji wynika, że do przychodów pracownika ustawodawca zaliczył nie tylko otrzymane pieniądze, ale i świadczenia, które przybrały postać rzeczy, wykonywania usługi, bądź udostępnienia rzeczy lub prawa. Tak szerokie zdefiniowanie pojęcia przychodu pracownika wskazuje, iż w każdym przypadku, w którym uzyska on jakąś realną korzyść, będzie to rodzić obowiązek zwiększenia jego przychodu z wyjątkiem świadczeń określonych w katalogu zwolnień, zawartym w art. 21 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Przychodem ze stosunku pracy jest wobec powyższego nie tylko wynagrodzenie za pracę, ale również i nieodpłatne świadczenia.

W świetle przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych warunkiem koniecznym do uznania nieodpłatnego świadczenia za przychód, jest jego otrzymanie lub postawienie do dyspozycji podatnika. Dla celów podatkowych natomiast, nieodpłatne świadczenie obejmuje działanie lub zaniechanie na rzecz innej osoby oraz wszystkie zjawiska gospodarcze i zdarzenia prawne, których następstwem jest uzyskanie korzyści kosztem innego podmiotu lub te wszystkie zdarzenia prawne i zdarzenia gospodarcze w działalności osób prawnych, których skutkiem jest nieodpłatne, to jest nie związane z kosztami lub inną formą ekwiwalentu, przysporzenie majątku innej osobie, mające konkretny wymiar finansowy (uchwała NSA z dnia 18 listopada 2002 r., sygn. akt FPS 9/02).

Świadczenia nieodpłatne to szczególnego rodzaju świadczenia, w przypadku których, otrzymujący odnosi określoną korzyść co oznacza, że nie świadczy nic w zamian. Ustawodawca stanowi o nieodpłatnych świadczeniach, innych niż świadczenia w naturze.
Przedmiotem tych świadczeń nie są więc tylko rzeczy, lecz świadczone na rzecz podatnika usługi. Przychód może być wyrażony wyłącznie w pieniądzu. Stąd też przychodem są nie tyle same świadczenia, lecz ich wartość.

O sposobie określania tej wartości stanowi art. 11 ust. 2a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, z którego wynika, iż wartość pieniężną innych nieodpłatnych świadczeń ustala się:

1. jeżeli przedmiotem świadczenia są usługi wchodzące w zakres działalności gospodarczej dokonującego świadczenia - według cen stosowanych wobec innych odbiorców,
2. jeżeli przedmiotem świadczeń są usługi zakupione - według cen zakupu,
   
3. jeżeli przedmiotem świadczeń jest udostępnienie lokalu lub budynku - według równowartości czynszu, jaki przysługiwałby w razie zawarcia umowy najmu tego lokalu lub budynku,
   
4. w pozostałych przypadkach - na podstawie cen rynkowych stosowanych przy świadczeniu usług lub udostępnianiu rzeczy lub praw tego samego rodzaju i gatunku, z uwzględnieniem w szczególności ich stanu i stopnia zużycia oraz czasu i miejsca udostępnienia.
   
   

Zgodnie z art. 11 ust. 2b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, jeżeli świadczenia są częściowo odpłatne, przychodem podatnika jest różnica pomiędzy wartością tych świadczeń, ustaloną według zasad określonych w ust. 2 lub 2a, a odpłatnością ponoszoną przez podatnika.

Biorąc pod uwagę treść wyżej powołanego art. 11 ust. 2a pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, Wnioskodawca stwierdził, iż w przypadku, gdy przedmiotem nieodpłatnego świadczenia są usługi wchodzące w zakres działalności gospodarczej dokonującego świadczenia, wartość takiego świadczenia należy ustalić według cen stosowanych wobec innych odbiorców. Wszelkie świadczenia otrzymywane przez pracownika od pracodawcy stanowią co do zasady, u pracownika przychód ze stosunku pracy podlegający opodatkowaniu. Zatem w sytuacji uiszczenia przez pracownika opłat niższych od opłat, jakie ponoszą z tego tytułu osoby niebędące pracownikami, przychodem u pracownika będzie różnica pomiędzy ceną stosowaną wobec innych osób a ceną uiszczoną przez pracownika.

Jednak po spełnieniu określonych warunków powstała różnica nie będzie przychodem pracownika podlegającego opodatkowaniu w sytuacji, gdy:

• zakład pracy zgodnie z obowiązującym statutem nie prowadzi działalności gospodarczej polegającej na świadczeniu usług, które na preferencyjnych warunkach proponuje swoim pracownikom,
  
• odpłatność pracownika została skalkulowana co najmniej na poziomie,
  
• zakład pracy nie dokonał dopłaty do ceny, jaka została ustalona dla pracowników zakładu.
  
  

W przypadku niespełnienia, choć jednego z podanych warunków powstanie przychód u pracownika podlegający opodatkowaniu.

Z związku z powyższym Wnioskodawca stoi na stanowisku, że w przypadku, gdy:

• Spółka nie prowadzi działalności gospodarczej w zakresie wynajmu i leasingu samochodów,
  
• okresem rozliczeniowy dla Spółki za leasing jest miesiąc a dla pracownika doba,
  
• Spółka obciąży pracownika, kosztami wynajmu samochodu leasingowanego za okres, w którym Pracownik będzie wykorzystywać samochód do celów innych niż służbowe (prywatne),
  
• ceną dla pracownika jest cena zakupu usługi nabytej przez Spółkę podzielona na doby,
  
• cena, za którą pracownik wynajmie samochód będzie odpowiadać kosztom zakupu usługi i okresowi użytkowania pojazdu,
  
  

Pracodawca nie ma podstaw do ustalenia dochodu pracownika na podstawie art. 11 ust. 2b, w szczególności do doliczania do przychodu różnicy miedzy ceną zakupu usługi leasingu a wartością rynkową.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za prawidłowe.

Podstawową zasadą obowiązującą w przepisach ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. j. Dz. U. z 2012 poz. 361 ze zm.) jest zasada powszechności opodatkowania. W myśl tej zasady, wyrażonej w treści art. 9 ust. 1 ww. ustawy, opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

W myśl art. 10 ust. 1 pkt 1 ww. ustawy, źródłem przychodów, jest stosunek służbowy, stosunek pracy, w tym spółdzielczy stosunek pracy, członkostwo w rolniczej spółdzielni produkcyjnej lub innej spółdzielni zajmującej się produkcją rolną, praca nakładcza, emerytura lub renta.

Stosownie do przepisu art. 12 ust. 1 ww. ustawy, za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty, niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Według art. 12 ust. 3 omawianej ustawy wartość pieniężną innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych ustala się według zasad określonych w art. 11 ust. 2-2b.

Z treści art. 11 ust. 2 ww. ustawy wynika, iż wartość pieniężną świadczeń w naturze, z zastrzeżeniem art. 12 ust. 2, określa się na podstawie cen rynkowych stosowanych w obrocie rzeczami lub prawami tego samego rodzaju i gatunku, z uwzględnieniem w szczególności ich stanu i stopnia zużycia oraz czasu i miejsca ich uzyskania.

Natomiast zgodnie z art. 11 ust. 2a ustawy o podatku dochodowym, wartość pieniężną innych nieodpłatnych świadczeń ustala się:

1. jeżeli przedmiotem świadczenia są usługi wchodzące w zakres działalności gospodarczej dokonującego świadczenia - według cen stosowanych wobec innych odbiorców;
   
2. jeżeli przedmiotem świadczeń są usługi zakupione - według cen zakupu;
   
3. jeżeli przedmiotem świadczeń jest udostępnienie lokalu lub budynku - według równowartości czynszu, jaki przysługiwałby w razie zawarcia umowy najmu tego lokalu lub budynku;
   
4. w pozostałych przypadkac
   a podstawie cen rynkowych stosowanych przy świadczeniu usług lub udostępnianiu rzeczy lub praw tego samego rodzaju i gatunku, z uwzględnieniem w szczególności ich stanu i stopnia zużycia oraz czasu i miejsca udostępnienia.
   
   

Przepis art. 11 ust. 2b ww. ustawy stanowi, iż jeżeli świadczenia są częściowo odpłatne, przychodem podatnika jest różnica pomiędzy wartością tych świadczeń, ustaloną według zasad określonych w ust. 2 lub 2a, a odpłatnością ponoszoną przez podatnika.

Zauważyć należy, iż stosownie do postanowień art. 709 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. Nr 6, poz. 93, z późn, zm.), usługa leasingowa, to umowa, w której jedna ze stron (leasingodawca) zobowiązuje się, w zakresie działalności swego przedsiębiorstwa, nabyć rzecz od oznaczonego zbywcy na warunkach określonych w tej umowie, oddać tę rzecz korzystającemu do używania, albo używania i pobierania pożytków przez czas oznaczony, a korzystający zobowiązuje się zapłacić finansującemu, w uzgodnionych ratach, wynagrodzenie pieniężne, równe co najmniej cenie, lub wynagrodzeniu z tytułu nabycia rzeczy przez finansującego.

Wnioskodawca zawierając umowę leasingu, zakupuje u innego podmiotu usługi w niej wymienione i co za tym idzie zakup tej usługi powinien być brany pod uwagę przy ustalaniu uzyskiwanych przez pracownika nieodpłatnych świadczeń z tytułu prawa do korzystania z pojazdu dla celów prywatnych.

Z przedstawionego we wniosku zdarzenia przyszłego wynika jednak, iż Wnioskodawca zezwala pracownikom na prywatne użycie samochodów służbowych na zasadach określonych w Polityce Samochodowej. Korzystanie z samochodu do celów prywatnych jest odpłatne. Wnioskodawca korzysta z samochodów na podstawie umowy leasingu. Spółka zamierza dokonywać wyceny wartości świadczenia usługi dla pracownika wykorzystującego samochód do celów prywatnych i obciążać pracownika na podstawie stawki dziennej z tytułu usługi leasingu lub najmu oraz oświadczenia pracownika, co do ilości dni w miesiącu, w których pracownik korzystał z samochodu do celów prywatnych. Z uwagi na brak szczególnych regulacji prawnych w kwestii wykorzystywania samochodu służbowego w celach prywatnych, wartość pieniężną polegającą na udostępnieniu do korzystania samochodów służbowych Wnioskodawca ustala w oparciu o zasady określone w art. 11 ust. 2-2b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, tzn. według cen zakupu.

W związku z powyższym należy zgodzić się ze stwierdzeniem Wnioskodawcy zawartym w stanowisku, iż w tak przedstawionym zdarzeniu przyszłym pracodawca nie ma podstaw do ustalenia dochodu pracownika na podstawie art. 11 ust. 2b, w szczególności do doliczania do przychodu różnicy miedzy ceną zakupu usługi leasingu a wartością rynkową. Tym samym pracownicy nie otrzymują nieodpłatnego świadczenia. Spółka obciąża ich bowiem z tego tytułu kosztami, określonymi według cen zakupu.

Zatem w tak przedstawionym zdarzeniu przyszłym udostępnienie pracownikom samochodów służbowych do celów prywatnych jest pewnego rodzaju świadczeniem usługi przez pracodawcę na rzecz pracowników, gdyż jak wynika z wniosku usługa ta ma charakter odpłatny i pracownicy Spółki są obciążani kosztami związanymi z użytkowaniem samochodów służbowych do własnych celów prywatnych.

Wobec powyższego stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za prawidłowe.

Jeżeli przedstawione we wniosku zdarzenie przyszłe będzie różniło się od zdarzenia przyszłego występującego w rzeczywistości, wówczas wydana interpretacja nie będzie chroniła Wnioskodawcy w zakresie dotyczącym rzeczywiście zaistniałego zdarzenia przyszłego.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2012 r. poz. 270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy). Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku ul.1-ego Maja 10, 09-402 Płock.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.