INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2012 r., poz. 749 ze zm.) oraz § 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy działając w imieniu Ministra Finansów – uwzględniając wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 21 września 2012 r. sygn. akt I FSK 1841/11 oraz wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Szczecinie z dnia 20 lipca 2011 r. sygn. akt I SA/Sz 496/11 stwierdza, że stanowisko przedstawione we wniosku z dnia 2 listopada 2010 r. (data wpływu), uzupełnionym w dniu 28 grudnia 2010 r., o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania sprzedaży działek – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 2 listopada 2010 r. został złożony wniosek, uzupełniony w dniu 28 grudnia 2010 r., o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania sprzedaży działek.

W złożonym wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

W 2002 r. Wnioskodawca nabył dwie działki rolne (o powierzchni 1086 m² oraz 1050 m²) z przeznaczeniem pod zabudowę mieszkaniową. Działki znajdowały się na obszarze gminy, która nie posiadała wówczas planów zagospodarowania przestrzennego, a jedynie studium, w myśl którego nabyte grunty były traktowane jako grunty orne z możliwością zabudowy mieszkaniowej. Wnioskodawca ogrodził sąsiadujące ze sobą działki i w ciągu kilku miesięcy wybudował dom celem zaspokojenia potrzeb mieszkaniowych rodziny, posiłkując się przy tym kredytem hipotecznym. Przed upływem 5 lat od chwili zakupu tych działek doszło do sprzedaży jednej z nich (1050 m²), a przychód w ten sposób uzyskany Wnioskodawca przekazał na cele remontowo-budowlane wybudowanego domu. Wraz z małżonką oraz innym małżeństwem w 2004 r. Wnioskodawca nabył 6,15 ha ziemi rolnej (działka nr 790 o powierzchni 4,99 ha oraz działka nr 413 o powierzchni 1,16 ha ) od miejscowego rolnika, zadłużonego w KRUS. Ziemia została nabyta z zadłużeniem i hipoteką. Zaległość w KRUS została rozłożona na raty i spłacona przez współwłaścicieli w 2008 r. (w konsekwencji wykreślona została hipoteka). W dniu 29 grudnia 2009 r. aktem notarialnym została zniesiona współwłasność zakupionych działek. Mając status rolnika (Wnioskodawca posiada ponad 1 ha ziemi rolnej) Wnioskodawca korzystał dwa razy z dopłat unijnych do ziemi jako dopłaty do łąk. Po stracie pracy Wnioskodawca opłacał KRUS, zaś w chwili złożenia wniosku pracuje za granicą. Od stycznia 2010 r. obszar, do którego należą zakupione działki, został przyłączony do miasta. W związku z nowymi regulacjami w zakresie przedmiotowego gruntu, jeszcze przed przyłączeniem do miasta (listopad 2009 r.), Wnioskodawca podzielił ziemię na 8 sztuk działek (po 30 arów każda). Studium planu zagospodarowania przestrzennego miasta zakłada, że nabyta nieruchomość uzyskała charakter budowlany (pod zabudowę jednorodzinną). Nabywając grunty Wnioskodawca planował początkowo zająć się szkółkarstwem ze współwłaścicielami, którzy taką hodowlą zajmują się. Ponadto nabył ww. grunty w celu powiększenia majątku osobistego i nie planował jej sprzedaży. Zdecydował się dokonać zbycia jednej działki o powierzchni 10 arów (wydzielonej z działki 30-arowej) – w tym zakresie została podpisana umowa przedwstępna sprzedaży w formie aktu notarialnego. Wnioskodawca planuje sprzedaż dwóch działek 30-arowych. Ponadto wystąpił z wnioskiem o podział jednej z działek 30-arowych na 3 działki 10-arowe. Decyzja w sprawie sprzedaży działek wynika ze zmiany przeznaczenia tej ziemi w studium miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego miasta oraz chęci przeznaczenia środków ze sprzedaży tych działek na spłatę kredytu oraz budowę nowego domu. Wnioskodawca dodał, iż na wymienionym gruncie nigdy nie prowadził działalności rolniczej w rozumieniu ustawy o VAT, nie posiadał i nie posiada statusu rolnika ryczałtowego. Nigdy nie udostępniał nieruchomości rolnej, ani nie udostępnia innym osobom na podstawie umowy najmu lub dzierżawy itp.

W uzupełnieniu wniosku Wnioskodawca wskazał, że przedmiotowe działki nigdy nie były wykorzystywane do prowadzenia działalności gospodarczej w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy o VAT. Grunty od momentu ich nabycia były utrzymywane „w dobrej kulturze rolnej”. Mając status rolnika Wnioskodawca korzystał dwa razy z dopłat unijnych do ziemi jako dopłaty do łąk. Nabywając ziemię początkowo planował zająć się szkółkarstwem ze współwłaścicielami, jednak nie podjął żadnych czynności związanych z działalnością szkółkarską. Jeżeli Wnioskodawca będzie dokonywać sprzedaży działek, o których mowa w pytaniu, będą one sprzedawane nie tylko jednemu nabywcy. Na chwilę złożenia uzupełnienia, doszło do sprzedaży 1 działki, wydzielonej z gospodarstwa rolnego (jak wskazano w opisie zdarzenia przyszłego, została podpisana w związku z tym umowa przedwstępna). Działka ta była oferowana ustnie tzw. „drogą pantoflową”. Wnioskodawca planuje zbyć 2 działki 30-arowe, które oferowane będą poprzez agencję nieruchomości. Wnioskodawca nie posiada innych nieruchomości, poza opisanymi powyżej, które zamierzałby zbyć w przyszłości.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy sprzedaż kilku działek wydzielonych z gospodarstwa rolnego (lub wszystkich) nie stanowi działalności gospodarczej w rozumieniu ustawy o podatku od towarów i usług i tym samym dostawa tych działek nie podlega opodatkowaniu podatkiem...

Zdaniem Wnioskodawcy, nie jest działalnością gospodarczą w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy o VAT sprzedaż majątku osobistego, który nie został nabyty w celu jego odsprzedaży. Sprzedaż, nawet wielokrotna, przedmiotów majątku prywatnego osoby fizycznej, które nie są związane z działalnością gospodarczą oraz nie były nabyte w celu ich odsprzedaży, nie ma charakteru handlowego, podlegającego opodatkowaniu. Ponadto planowana sprzedaż działek budowlanych nie nastąpi również w ramach działalności rolniczej (takiej działalności Wnioskodawca nigdy nie prowadził). W związku z tym sprzedaż kilku działek (bądź wszystkich) wydzielonych z gospodarstwa rolnego nie podlega opodatkowaniu podatkiem VAT. Na potwierdzenie własnego stanowiska Wnioskodawca powołał treść art. 5 ust. 1, art. 2 pkt 6, art. 7 ust. 1 oraz art. 15 ust. 1 i 2 ustawy o podatku od towarów i usług. Następnie wskazał, iż nie każda czynność stanowiąca dostawę w rozumieniu art. 7 ustawy podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług. Aby dana czynność podlegała opodatkowaniu tym podatkiem, musi być wykonana przez podmiot, który w związku z jej wykonaniem był podatnikiem podatku od towarów i usług. Z treści art. 2 pkt 1 lit. a Dyrektywy VAT wynika, że opodatkowaniu VAT podlega w szczególności odpłatna dostawa towarów na terytorium państwa członkowskiego przez podatnika działającego w takim charakterze. W tym kontekście, w opinii Wnioskodawcy, należy interpretować przepisy krajowe. Ustawa o VAT określając w art. 5 ust. 1 pkt 1, że opodatkowaniu podlega odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju, nie zawiera zapisu identycznego z regulacjami Dyrektywy VAT. W związku z tym należy zastosować wykładnię prowspólnotową przepisów krajowych. Tym samym, w celu określenia, czy dana sprzedaż powinna podlegać VAT, konieczne jest ustalenie, w jakim charakterze występował dany podmiot. Przytaczając główne tezy z wyroku NSA z dnia 29 października 2007 r. (sygn. akt I FPS 3/07) Wnioskodawca wskazał, iż dostawa towarów (w tym przypadku gruntów) podlegać będzie opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług wyłącznie wówczas, gdy dokonywana jest przez podmiot mający status podatnika, a dodatkowo działający w takim charakterze w odniesieniu do danej transakcji. Istotnym dla określenia, że w odniesieniu do konkretnej dostawy, mamy do czynienia z podatnikiem podatku VAT jest stwierdzenie, że prowadzi on działalność gospodarczą w rozumieniu przepisów ustawy VAT. Zatem, aby uznać, że działa on w charakterze podatnika podatku od towarów i usług, należy stwierdzić, czy sprzedaż działek budowlanych została dokonana w ramach wykonywania jednego z rodzajów działalności wymienionych w art. 15 ust. 2 ustawy o VAT, w tym przypadku działalności handlowej. Wobec powyższego, zdaniem Wnioskodawcy, należy stwierdzić, że działalnością handlową, a zatem i gospodarczą, nie jest sprzedaż majątku osobistego, który nie został nabyty w celu jego odsprzedaży. Wskazano ponadto na wyroki NSA – z dnia 12 stycznia 2010 r. (sygn. akt I FSK 1575/08), z dnia 26 czerwca 2008 r. (sygn. akt I FSK 778/07) oraz z dnia 27 czerwca 2008 r. (sygn. akt I FSK 253/08), a także przytoczono fragment orzeczenia TSUE (sprawa C-291/92 między Finanzamt Ülzen a Dieter Armbrecht). W dalszej części własnego stanowiska Wnioskodawca przedstawił ponownie okoliczności sprawy: nabył wraz z małżonką w 2004 r. niezabudowaną nieruchomość rolną, na której planował zająć się szkółkarstwem, ponadto nabył ją w celu powiększenia majątku osobistego i nie planował jej sprzedaży oraz że dokonał podziału przedmiotowego gruntu zanim został on przyłączony do miasta i w związku z tym na podstawie studium miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego uzyskał charakter budowlany. Następnie Wnioskodawca wyjaśnił, że nie podejmował działań zmierzających do zmiany klasyfikacji tego gruntu z rolnego na budowlany, lecz że było to wynikiem przyjęcia nowego studium, zaś dokonany przez Wnioskodawcę podział – jeszcze przed przyłączeniem nieruchomości do miasta i przyjęciem studium – nie ma wpływu na charakter przyszłej sprzedaży. Powyższe wskazuje, zdaniem Wnioskodawcy, iż nabycie przedmiotowej nieruchomości nie nastąpiło w celach handlowych (w celach odsprzedaży). Jeśli majątek prywatny nie został nabyty przez osobę fizyczną w celu odsprzedaży, to jego sprzedaż nie jest działalnością handlową. Zatem brak zamiaru odsprzedaży gruntu w momencie jego nabycia uniemożliwia przyjęcie, że z tytułu sprzedaży przedmiotowych działek Wnioskodawca stał się podatnikiem podatku od towarów i usług z racji prowadzenia działalności handlowej. W konsekwencji, zbycie nawet kilku działek budowlanych, powstałych z podziału gruntu rolnego, nabytego nie w celu odsprzedaży i po zmianie jego przeznaczenia (z rolnego na budowlany), nie jest działalnością gospodarczą podlegającą podatkowi VAT. Wnioskodawca podkreślił, że sam fakt bycia rolnikiem i posiadania gospodarstwa rolnego nie zawsze przesądza o prowadzeniu działalności rolniczej w rozumieniu ustawy o VAT. Nieruchomość rolna została zakupiona w części z zamiarem prowadzenia działalności rolniczej (szkółkarstwo), jednakże nigdy po zakupie ziemi nie podjął się tej działalności. Skoro nastąpiło wydzielenie z gospodarstwa rolnego działek, które stały się działkami budowlanymi, nie będą one sprzedawane jako grunt rolny, stanowiący część tego gospodarstwa. Sprzedaż ta nie będzie dokonywana w ramach działalności rolniczej, gdyż tego typu działalności nigdy Wnioskodawca nie prowadził, a dokonując dostawy, nie będzie działał jako rolnik. Środki ze sprzedaży działek przeznaczone zostaną na cele prywatne tzn. spłatę zaciągniętego kredytu hipotecznego na budowę zamieszkałego oraz budowę nowego domu. Według Wnioskodawcy, nie powstanie obowiązek podatkowy w podatku od towarów i usług z tytułu dostawy działek budowlanych, bowiem czynność ta wykonana została poza zakresem działalności handlowej. Skutkuje to tym, że Wnioskodawca nie może być uznany za podatnika VAT i to bez względu na to, czy czynność wykona jednorazowo, czy w okolicznościach wskazujących na zamiar wykonywania jej w sposób częstotliwy, czy też wielokrotnie. Końcowo Wnioskodawca przywołał fragment interpretacji indywidualnej Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu z dnia 25 maja 2010 r. nr ILPP1/443-166/07/10-S/HW i wskazał, że dokonując sprzedaży wydzielonych z gospodarstwa rolnego działek (niektórych bądź wszystkich) nie będzie działał w charakterze podatnika i tym samym transakcje te nie będą podlegały opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

W interpretacji indywidualnej z dnia 27 stycznia 2011 r. znak ITPP1/443-1062/10/TS oceniono stanowisko Wnioskodawcy jako nieprawidłowe. Nie zgadzając się z treścią wydanej interpretacji, po uprzednim wezwaniu do usunięcia naruszenia prawa, Wnioskodawca złożył skargę do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Szczecinie.

Wyrokiem z dnia 20 lipca 2011 r. sygn. akt I SA/Sz 496/11 Wojewódzki Sąd Administracyjny w Szczecinie uchylił zaskarżoną interpretację.

W uzasadnieniu wyroku Sąd pierwszej instancji odwołując się do definicji działalności gospodarczej zawartej w art. 15 ust. 2 ustawy o VAT oraz w art. 2 ustawy o swobodzie działalności gospodarczej stwierdził, iż zorganizowanie i ciągłość stanowią cechy znamienne dla działalności gospodarczej. Zdaniem Sądu, kluczowe znaczenie dla oceny sprawy ma szczegółowa analiza okoliczności towarzyszących nabyciu gruntów przez Skarżącego i jego małżonkę, zamiar nabycia przez Stronę skarżącą gruntów, czas dzielący od momentu jego nabycia do jego zbycia, a także przeznaczenie środków finansowych uzyskanych ze sprzedaży tych gruntów – czy konsekwentnie pozostają one w majątku prywatnym Strony skarżącej. W ocenie Sądu w badanej sprawie, o tym czy podmiot ma status podatnika VAT, decyduje nie sam zamiar prowadzenia na zakupionym gruncie działalności gospodarczej w zakresie szkółkarstwa, lecz, czy grunt ten nabyty został w celu jego dalszej odsprzedaży. Na tle przedstawionego stanu faktycznego ustalenia wymaga, w jakim charakterze działała Strona skarżąca (czy w charakterze producenta, handlowca lub w ramach innego zawodu wymienionego w art. 15 ust. 2 ustawy o VAT). By uznać, że strona Skarżąca posiada status podatnika VAT, musiałaby działać jako handlowiec, którego przedmiotem działalności handlowej byłby obrót nieruchomościami (kupno nieruchomości w celu dalszej odsprzedaży), przy czym jako handlowiec powinna mieć zamiar wykonywania tych czynności handlowych w sposób częstotliwy. Sąd stanął na stanowisku, że w stanie faktycznym opisanym przez Stronę sprzedaż wydzielonych działek nie następowała w ramach działalności gospodarczej, trudno bowiem uznać, że działała ona w sposób częstotliwy w charakterze handlowca w zakresie obrotu nieruchomościami, a tym samym, że jest podatnikiem VAT. Wobec tego twierdzenie organu, że już sama czynność zakupu nieruchomości z zamiarem jej wykorzystania w celu prowadzenia działalności gospodarczej stanowi o prowadzeniu przez stronę w tym zakresie działalności gospodarczej, jest wadliwe. Tym samym, w opinii Sądu, brak podstaw do przyjęcia, że planowana sprzedaż działek wydzielonych z majątku prywatnego osoby fizycznej nieprowadzącej działalności gospodarczej podlega podatkowi od towarów i usług.

Minister Finansów kwestionując stanowisko Sądu pierwszej instancji, złożył w dniu 7 września 2011 r. skargę kasacyjną, która wyrokiem Naczelnego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 21 września 2012 r. sygn. akt I FSK 1841/11 została oddalona.

W ww. wyroku Naczelny Sąd Administracyjny wskazał, iż w zakresie problematyki będącej przedmiotem sporu zapadł w dniu 15 września 2011 r. wyrok Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej w sprawach połączonych C-180/10 i C-181/10, Jarosław Słaby przeciwko Ministrowi Finansów (C-180/10), oraz Emilian Kuć, Halina Jeziorska-Kuć przeciwko Dyrektorowi Izby Skarbowej w Warszawie (C-181/10). W orzeczeniu tym Trybunał zajął stanowisko, że dostawę gruntu przeznaczonego pod zabudowę należy uznać za objętą podatkiem od wartości dodanej na podstawie prawa krajowego państwa członkowskiego, jeżeli państwo to skorzystało z możliwości przewidzianej w art. 12 ust. 1 Dyrektywy Rady 2006/112/WE z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej, zmienionej Dyrektywą Rady 2006/138/WE z dnia 19 grudnia 2006 r., niezależnie od częstotliwości takich transakcji oraz od kwestii, czy sprzedawca prowadzi działalność producenta, handlowca lub usługodawcy, pod warunkiem, że transakcja ta nie stanowi jedynie czynności związanej ze zwykłym wykonywaniem prawa własności. Ponadto TSUE wskazał, że osoby fizycznej, która prowadziła działalność rolniczą na gruncie nabytym ze zwolnieniem z podatku od wartości dodanej i przekształconym wskutek zmiany planu zagospodarowania przestrzennego niezależnej od woli tej osoby w grunt przeznaczony pod zabudowę, nie można uznać za podatnika podatku od wartości dodanej w rozumieniu art. 9 ust. 1 i art. 12 ust. 1 Dyrektywy 2006/112, kiedy dokonuje ona sprzedaży tego gruntu, jeżeli sprzedaż ta następuje w ramach zarządu majątkiem prywatnym tej osoby. Tenże Sąd podkreślił natomiast, że jeżeli osoba ta w celu dokonania wspomnianej sprzedaży podejmuje aktywne działania w zakresie obrotu nieruchomościami, angażując środki podobne do wykorzystywanych przez producentów, handlowców i usługodawców w rozumieniu art. 9 ust. 1 akapit drugi Dyrektywy 2006/112, należy uznać ją za podmiot prowadzący „działalność gospodarczą” w rozumieniu tego przepisu, a więc za podatnika podatku od wartości dodanej.

W związku z powyższym NSA podkreślił, że do polskiego systemu nie implementowano art. 12 ust. 1 i 3 Dyrektywy 2006/112/WE. Brak jest bowiem w ustawie o VAT unormowań, które w sposób jasny i precyzyjny wskazywałby na fakt transpozycji do tej ustawy możliwości (opcji) określonej w art. 12 ust. 1 i ust. 3 Dyrektywy, co do uznania za podatnika każdego, kto okazjonalnie dokonuje transakcji związanej z działalnością gospodarczą, w zakresie pojedynczej dostawy terenu budowlanego. Takie stanowisko konsekwentnie prezentowane jest w orzecznictwie, m.in. w wyroku składu siedmiu sędziów z 29 października 2007 r., sygn. akt I FPS 3/07. W tej sytuacji – stwierdził Sąd – o tym, czy dokonujący sprzedaży gruntu budowlanego działał w charakterze podatnika prowadzącego działalność gospodarczą, a nie w ramach zarządu majątkiem prywatnym, wykonując prawo własności, decyduje stopień jego aktywności w zakresie obrotu nieruchomościami, który wskazuje, że angażuje on środki podobne do wykorzystywanych przez producentów, handlowców i usługodawców w ramach prowadzenia działalności gospodarczej. Zdaniem NSA, Skarżący przedstawiając we wniosku stan faktyczny wskazał, że nie podjął aktywnych działań zmierzających do sprzedaży gruntów, takich jak uzbrojenie terenu, czy też działań marketingowych w skali charakterystycznej dla przedsiębiorców. Powyższe zachowania wskazują jednoznacznie, że aktywności Skarżącego w przedmiocie zbycia działek nie można zrównać z działaniami podmiotów zajmujących się profesjonalnie tego rodzaju obrotem. W przedstawionych okolicznościach, zdaniem Sądu, trudno uznać, że Skarżący zamierza podjąć działalność gospodarczą w zakresie obrotu nieruchomościami. Sprzedaż działek nie stanowi przedmiotu działalności gospodarczej Strony. Nie zostały też przedsięwzięte działania wskazujące na zamiar podjęcia działalności mającej za swój przedmiot obrót nieruchomościami (np. uzbrojenie działek, działania marketingowe). Tym samym, realizacja sprzedaży tych działek mieści się w zakresie zarządu majątkiem prywatnym.

W dniu 16 listopada 2012 r. do tutejszego organu wpłynął prawomocny wyrok wydany przez Wojewódzki Sąd Administracyjny w Szczecinie z dnia 20 lipca 2011 r. sygn. akt I SA/Sz 496/11, uchylający zaskarżoną interpretację.

W świetle obowiązującego stanu prawnego – biorąc pod uwagę rozstrzygnięcie zawarte w wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 21 września 2012 r. sygn. akt I FSK 1841/11 oraz Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Szczecinie z dnia 20 lipca 2011 r. sygn. akt I SA/Sz 496/11 – stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za prawidłowe.

Mając powyższe na względzie, stosownie do art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej, odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej oceny stanowiska Wnioskodawcy.

Podkreślić należy, iż niniejsza interpretacja została wydana w oparciu o przedstawione we wniosku zdarzenie przyszłe, co oznacza, iż w przypadku, gdy w toku postępowania podatkowego, kontroli podatkowej, bądź skarbowej zostanie określony odmienny stan faktyczny, interpretacja nie wywoła w tym zakresie skutków prawnych.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Szczecinie, ul. Staromłyńska 10, 70-561 Szczecin, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t.j. Dz. U. z 2012 r., poz. 270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Bydgoszczy Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Toruniu, ul. Św. Jakuba 20, 87-100 Toruń.