INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2012 r., poz. 749) oraz § 2 i § 5a rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Łodzi działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy, przedstawione we wniosku z dnia 2 września 2012 r. (data wpływu 12 września 2012 r.), o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie kosztów uzyskania przychodów - jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 12 września 2012 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie kosztów uzyskania przychodów.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

Spółka jawna, w której Wnioskodawca jest wspólnikiem, wybudowała pensjonat w miejscowości nadmorskiej, który wprowadziła do ewidencji środków trwałych w czerwcu 2010 r. W tym też okresie zaczęła go użytkować. Pensjonat jest wykorzystywany wyłącznie na cele związane z prowadzeniem działalności gospodarczej. Zgodnie z umową Spółki i wpisem do KRS, przedmiotem powyższej działalności gospodarczej jest między innymi wynajem obiektów krótkotrwałego zakwaterowania, którym jest pensjonat. Oferta i faktyczna możliwość wynajęcia pokojów w pensjonacie jest aktualna przez cały rok kalendarzowy, ponieważ jest dostosowany do całorocznego pobytu. Jednak z uwagi na znikome zainteresowanie powyższą usługą, w miesiącach poza sezonem wiosenno - letnim nie jest on z reguły wynajmowany, klienci najczęściej korzystają z niego w okresie wiosenno - letnim. Jednak bez względu na to, czy pokoje w pensjonacie są wynajmowane, czy też nie Spółka jest obowiązana ponosić wszelkie koszty związane z jego eksploatacją i używaniem (opłaty za gaz, prąd, podatek od nieruchomości, woda, ścieki, itp.). W przypadku zgłoszenia się klienta przez cały rok kalendarzowy istnieje możliwość wynajęcia pokojów w pensjonacie.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy Wnioskodawca prawidłowo dokonuje miesięcznych odpisów amortyzacyjnych od wartości początkowej oddanego do używania ww. środka trwałego, w sytuacji gdy zainteresowanie jego wynajmem wśród klientów zasadniczo przypada na okres wakacyjny...

Zdaniem Wnioskodawcy, do zaistniałego stanu faktycznego będzie miał zastosowanie art. 22h ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, który mówi, że odpisów amortyzacyjnych dokonuje się: od wartości początkowej środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych, z zastrzeżeniem art. 22k, począwszy od pierwszego miesiąca następującego po miesiącu, w którym ten środek lub wartość wprowadzono do ewidencji (wykazu), z zastrzeżeniem art. 22e do końca tego miesiąca, w którym następuje zrównanie sumy odpisów amortyzacyjnych z ich wartością początkową lub w którym postawiono je w stan likwidacji, zbyto lub stwierdzono ich niedobór; suma odpisów amortyzacyjnych obejmuje również odpisy, których, zgodnie z art. 23 ust. 1, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.

Nie będą miały natomiast zastosowania postanowienia zawarte w art. 22h ust. 1 pkt 3 ww. ustawy, zgodnie z którymi odpisów amortyzacyjnych dokonuje się od używanych sezonowo środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych wyłącznie w okresie ich wykorzystywania, a wysokość odpisu miesięcznego ustala się według wyboru podatnika poprzez podzielenie rocznej kwoty odpisów amortyzacyjnych przez liczbę miesięcy w sezonie albo przez 12 miesięcy w roku.

Zdaniem Wnioskodawcy, regulacja z art. 22h ust. 1 pkt 3 ww. ustawy ma zastosowanie wyłącznie wówczas, gdy dany środek trwały ze swej istoty przeznaczony jest wyłącznie do wykorzystywania w pewnych tylko okresach, w ciągu roku. Z taką sytuacją Wnioskodawca miałby do czynienia, np. w przypadku, gdyby pensjonat nadmorski świadczył usługi, wyłącznie przez sezon wiosenno - letni, zaś w pozostałej części roku był zamknięty i klienci, nawet gdyby byli zainteresowani jego ofertą, nie mogliby korzystać z jego usług. Przepisów powyższych, nie stosuje się zdaniem Wnioskodawcy w sytuacji, gdy ten sam pensjonat funkcjonuje przez cały rok, lecz w określonych jego miesiącach nie ma żadnych klientów z uwagi np. na złe warunki pogodowe.

Zdaniem Wnioskodawcy, sezonowość świadczenia usług nie jest bowiem oceniana pod kątem popytu na nie w danych okresach, lecz uzależniona jest od faktycznej gotowości do ich świadczenia. Pensjonat posiada m.in. system grzewczy, wodno - kanalizacyjny, które zapewniają komfortowe warunki pobytu w pensjonacie, nawet w miesiącach zimowych, gdy temperatura spada poniżej - 20°C. W przypadku gdyby jakikolwiek klient chciał skorzystać z oferty w każdym czasie może on wynająć pokój w pensjonacie. Sam fakt, że jak dotąd, żaden klient w okresie jesienno - zimowym nie korzystał z takiej oferty nie potwierdza tego, że jest ona świadczona wyłącznie sezonowo. Zdaniem Wnioskodawcy z tą drugą sytuacją mógłby mieć do czynienia wtedy, gdyby potencjalny klient miał możliwość skorzystania z oferty wyłącznie w określonych miesiącach (lato).

Powyższa okoliczność na gruncie przedmiotowej sprawy z całą pewnością nie zachodzi, a zatem, zdaniem Wnioskodawcy, w przedstawionym stanie faktycznym nie znajdzie zastosowania art. 22h ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, dlatego w sposób prawidłowy dokonywane są comiesięczne odpisy amortyzacyjne od wartości początkowej środka trwałego jakim jest pensjonat.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. j. Dz. U. z 2012 r., poz. 361 ze zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

Z powyższego przepisu wynika, że kosztami uzyskania przychodów są wszelkie koszty, a więc bezpośrednio i pośrednio związane z uzyskiwaniem przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23 powołanej ustawy.

Aby zatem dany wydatek mógł zostać zaliczony do kosztów uzyskania przychodu musi spełniać łącznie następujące przesłanki:

• musi być poniesiony w celu osiągnięcia przychodu lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodu,

• nie może być wymieniony w art. 23 ww. ustawy, wśród wydatków niestanowiących kosztów uzyskania przychodów,

• musi być należycie udokumentowany.
  
  

Generalnie należy przyjąć, iż kosztami uzyskania przychodów są wszelkie racjonalnie i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z prowadzoną działalnością gospodarczą, których celem jest osiągnięcie przychodów bądź też zabezpieczenie lub zachowanie tego źródła przychodów, o ile w myśl przepisów ww. ustawy nie podlegają wyłączeniu z tychże kosztów. Przy czym, związek przyczynowy pomiędzy poniesieniem wydatku a osiągnięciem przychodu, bądź zachowaniem lub zabezpieczeniem jego źródła należy oceniać indywidualnie w stosunku do każdego wydatku. Z oceny tego związku powinno wynikać, że poniesiony wydatek obiektywnie może przyczynić się do osiągnięcia przychodu bądź służyć zachowaniu lub zabezpieczeniu źródła przychodów. Przy czym obowiązek wykazania ww. związku spoczywa na podatniku.

Koszty poniesione na zachowanie źródła przychodu to koszty, które poniesione zostały, aby przychody z danego źródła przychodów w dalszym ciągu uzyskiwano oraz aby takie źródło w ogóle dalej istniało. Natomiast za koszty służące zabezpieczeniu źródła przychodów należy uznać koszty poniesione na ochronę istniejącego źródła przychodów, w sposób, gwarantujący bezpieczne funkcjonowanie tego źródła. Istotą tego rodzaju kosztów jest więc ich obligatoryjne poniesienie w celu niedopuszczenia do utraty źródła przychodu w przyszłości.

Stosownie do art. 22 ust. 4 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, koszty uzyskania przychodów, z zastrzeżeniem ust. 5 i 6, są potrącane tylko w roku podatkowym, w którym zostały poniesione.

W myśl art. 22 ust. 8 ww. ustawy, kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z art. 22a-22o, z uwzględnieniem art. 23.

Stosownie do treści art. 22a ust. 1 tej ustawy, amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 22c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

1. budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością,
2. maszyny, urządzenia i środki transportu,
3. inne przedmioty

-o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 23a pkt 1, zwane środkami trwałymi.

Zgodnie z art. 22b ust. 1 ww. ustawy, amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 22c, nabyte nadające się do gospodarczego wykorzystania w dniu przyjęcia do używania:

1. spółdzielcze własnościowe prawo do lokalu mieszkalnego,
2. spółdzielcze prawo do lokalu użytkowego,
3. prawo do domu jednorodzinnego w spółdzielni mieszkaniowej,
4. autorskie lub pokrewne prawa majątkowe,
5. licencje,
6. prawa określone w ustawie z dnia 30 czerwca 2000 r. – Prawo własności przemysłowej (Dz. U. z 2003 r. Nr 119, poz. 1117, ze zm.),
7. wartość stanowiąca równowartość uzyskanych informacji związanych z wiedzą w dziedzinie przemysłowej, handlowej, naukowej lub organizacyjnej (know-how)

-o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane przez niego do używania na podstawie umowy licencyjnej (sublicencji), umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 23a pkt 1, zwane wartościami niematerialnymi i prawnymi.

W myśl art. 22h ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, odpisów amortyzacyjnych dokonuje się od wartości początkowej środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych, z zastrzeżeniem art. 22k, począwszy od pierwszego miesiąca następującego po miesiącu, w którym ten środek lub wartość wprowadzono do ewidencji (wykazu), z zastrzeżeniem art. 22e, do końca tego miesiąca, w którym następuje zrównanie sumy odpisów amortyzacyjnych z ich wartością początkową lub w którym postawiono je w stan likwidacji, zbyto lub stwierdzono ich niedobór; suma odpisów amortyzacyjnych obejmuje również odpisy, których, zgodnie z art. 23 ust. 1, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.

Natomiast stosownie do art. 22h ust. 1 pkt 3 wyżej powołanej ustawy, odpisów amortyzacyjnych dokonuje się od używanych sezonowo środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych w okresie ich wykorzystywania; w tym przypadku wysokość odpisu miesięcznego ustala się przez podzielenie rocznej kwoty odpisów amortyzacyjnych przez liczbę miesięcy w sezonie albo przez 12 miesięcy w roku.

Wysokość odpisu miesięcznego może zostać zatem ustalona na dwa sposoby:

• przez podzielenie rocznej kwoty odpisów amortyzacyjnych przez liczbę miesięcy w sezonie (w miesiącach używania składniki majątku ulegają przyspieszonej amortyzacji, a suma odpisów w tych miesiącach jest w tym przypadku równa odpisowi rocznemu) lub

• przez podzielenie rocznej kwoty odpisów amortyzacyjnych przez 12 miesięcy w roku (następuje wówczas wydłużenie okresu amortyzowania).
  
  

W obu przypadkach odpisy amortyzacyjne ujmowane są w kosztach uzyskania przychodów tylko w miesiącach wykorzystywania środków trwałych.

Z opisu stanu faktycznego przedstawionego we wniosku wynika, że Spółka jawna, w której Wnioskodawca jest wspólnikiem wybudowała pensjonat w miejscowości nadmorskiej, który wprowadziła do ewidencji środków trwałych w czerwcu 2010 r. W tym też okresie zaczęła go użytkować. Pensjonat jest wykorzystywany wyłącznie na cele związane z prowadzeniem działalności gospodarczej. Zgodnie z umową Spółki i wpisem do KRS, przedmiotem powyższej działalności gospodarczej jest między innymi wynajem obiektów krótkotrwałego zakwaterowania, którym jest pensjonat. Oferta i faktyczna możliwość wynajęcia pokojów w pensjonacie jest aktualna przez cały rok kalendarzowy, ponieważ jest dostosowany do całorocznego pobytu. Jednak z uwagi na znikome zainteresowanie powyższą usługą, poza sezonem wiosenno - letnim, nie jest on z reguły wynajmowany. Klienci najczęściej korzystają z niego w okresie wiosenno - letnim. Jednak bez względu na to, czy pokoje w pensjonacie są wynajmowane, czy też nie, Spółka ponosi wszelkie koszty związane z jego eksploatacją i używaniem (opłaty za gaz, prąd, podatek od nieruchomości, woda, ścieki, itp.).Wnioskodawca wskazuje, iż w przypadku zgłoszenia się klienta przez cały rok kalendarzowy istnieje możliwość wynajęcia pokojów w pensjonacie.

Mając na uwadze przedstawiony we wniosku opis stanu faktycznego oraz powołane przepisy prawa, stwierdzić należy, że skoro pensjonat dostosowany jest do całorocznego pobytu i istnieje możliwość wynajęcia pokojów przez cały rok, to w sytuacji gdy zainteresowanie jego wynajmem wśród klientów przypada na okres wakacyjny, nie może stanowić to przesłanki powodującej ujmowanie odpisów amortyzacyjnych w koszty uzyskania przychodów tylko w miesiącach faktycznego wykorzystywania pensjonatu.

Skoro zatem, pensjonat jest przygotowany do świadczenia usług przez cały rok, a nie tylko w miesiącach w których jest najwyższe zainteresowanie na świadczenie ww. usług, Wnioskodawca ma prawo do dokonania odpisów amortyzacyjnych od wartości początkowej środka trwałego, w myśl art. 22h ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Nadmienić należy, iż w myśl art. 8 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, przychody z udziału w spółce niebędącej osobą prawną, ze wspólnej własności, wspólnego przedsięwzięcia, wspólnego posiadania lub wspólnego użytkowania rzeczy lub praw majątkowych u każdego podatnika określa się proporcjonalnie do jego prawa do udziału w zysku (udziału) oraz, z zastrzeżeniem ust. 1a, łączy się z pozostałymi przychodami ze źródeł, z których dochód podlega opodatkowaniu według skali, o której mowa w art. 27 ust. 1. W przypadku braku przeciwnego dowodu przyjmuje się, że prawa do udziału w zysku (udziału) są równe.

Zgodnie z treścią ust. 2 pkt 1 ww. przepisu, zasady wyrażone w ust. 1 stosuje się odpowiednio do rozliczania kosztów uzyskania przychodów, wydatków niestanowiących kosztów uzyskania przychodów i strat.

Wobec powyższego poniesione koszty uzyskania przychodów podlegają rozliczeniu u jej wspólników, proporcjonalnie do ich udziałów w Spółce.

Jednocześnie podkreślenia wymaga, że przy wydawaniu niniejszej interpretacji tutejszy Organ dokonał wyłącznie analizy okoliczności podanych we wniosku.

Rolą postępowania w sprawie wydania indywidualnej interpretacji przepisów podatkowych w trybie art. 14b ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2012 r., poz. 749) nie jest ustalanie, czy przedstawiony we wniosku stan faktyczny jest zgodny ze stanem rzeczywistym. Ustalenie stanu rzeczywistego stanowi domenę ewentualnego postępowania podatkowego. To na podatniku ciąży obowiązek udowodnienia w toku tego postępowania dowodowego okoliczności faktycznych, z których wywodzi on dla siebie korzystne skutki prawne. W przeciwnym wypadku interpretacja indywidualna nie będzie chroniła Wnioskodawcy.

Ponadto z uwagi na to, że wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego, dotyczącej stosowania przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych w zakresie kosztów uzyskania przychodów, został złożony przez jednego ze wspólników Spółki jawnej, zaznacza się, że interpretacja nie wywiera skutku prawnego dla pozostałych wspólników tej Spółki.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t. j. Dz. U. z 2012 r., poz. 270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Łodzi, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Piotrkowie Trybunalskim, ul. Wronia 65, 97-300 Piotrków Trybunalski.