INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2012 r. poz. 749) oraz § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że Pani stanowisko przedstawione we wniosku z dnia 28 kwietnia 2012 r. (data wpływu do tut. Biura 04 maja 2012 r.), uzupełnionym w dniu 10 lipca 2012 r., o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodu z odpłatnego zbycia lokalu mieszkalnego wydatku na spłatę pożyczki zaciągniętej na uregulowanie zadłużenia obciążającego lokal mieszkalny – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 04 maja 2012 r. wpłynął do tut. Biura ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodu z odpłatnego zbycia lokalu mieszkalnego wydatku na spłatę pożyczki zaciągniętej na uregulowanie zadłużenia obciążającego lokal mieszkalny.

W związku ze stwierdzonymi brakami formalnymi, pismem z dnia 04 lipca 2012 r. Znak: IBPB II/2/415-657/12/MW wezwano wnioskodawczynię do uzupełnienia wniosku. Uzupełnienia dokonano w dniu 10 lipca 2012 r.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

W 2010 r. wnioskodawczyni wraz z mężem znalazła się w bardzo trudnej sytuacji życiowej. Mieszkanie, w którym małżonkowie mieszkali należało do teścia wnioskodawczyni, który był głównym lokatorem. Mieszkanie to było spółdzielczym lokatorskim prawem do lokalu mieszkalnego. Teść wnioskodawczyni nie interesował się tym mieszkaniem i nie opłacał go, co doprowadziło do ogromnego zadłużenia, którego małżonkowie nie mogli zmniejszyć a także nie mogli zwrócić się do Spółdzielni w żadnej sprawie związanej z tym lokalem, bo nie mieli do niego żadnych praw dopóki teść był członkiem Spółdzielni np. małżonkowie nie mogli starać się o dodatek mieszkaniowy z Urzędu Miasta, nie mogli prosić o rozłożenie długu na raty. Odbywały się sprawy sądowe, na które teść wnioskodawczyni ani raz się nie zgłosił, co doprowadziło do utraty przez niego członkostwa i do eksmisji. Chcąc bronić się przed bezdomnością małżonkowie pożyczyli kwotę 14.620 zł na spłatę zadłużenia. Kwoty, które opłacone zostały na nazwisko wnioskodawczyni i jej męża pozwoliły małżonkowi wnioskodawczyni stać się członkiem Spółdzielni. Na wszystkie te opłaty małżonkowie zaciągnęli pożyczkę, którą po przekształceniu mieszkania na własnościowe i sprzedaży w 2011 r. oddali i posiadają dokumenty pożyczki jak i jej zwrotu. Pożyczka oddawana była w obecności adwokata.

Małżonkowie nadal są w trudnej sytuacji życiowej, w związku z czym musieli sprzedać przedmiotowe mieszkanie o powierzchni 56 m², aby spłacić pożyczkę i kupić o połowę mniejsze mieszkanie o powierzchni 27,76 m², które było do kapitalnego remontu.

W uzupełnieniu wniosku wnioskodawczyni wskazała, iż umowa ustanowienia odrębnej własności lokalu mieszkalnego i przeniesienia własności lokalu przez Spółdzielnię zawarta została w dniu 15 października 2010 r.

Przedstawiając własne stanowisko w sprawie wnioskodawczyni wskazała natomiast, że kwota pożyczki przeznaczona została na następujące wydatki:

• w dniu 14 września 2010 r. – czynsz 3.854,40 zł, woda 1.236,49 zł, c.o. 1.992,13 zł, kredyt 3.330,51 zł – razem 10.413,53 zł;
• w dniu 16 września 2010 r. – koszty sądowe 639,29 zł, odsetki od kredytu 684,30 zł, odsetki od czynszu, wody i c.o. 1.241,76 zł – razem 2.565,35 zł;
• w dniu 30 września 2010 r. – zwrot kosztów eksmisji 1.641,30 zł.

Razem 14.620,18 zł.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy wnioskodawczyni może zaliczyć do kosztów uzyskania przychodu pożyczkę w kwocie 14.620 zł...

Zdaniem wnioskodawczyni, tak naprawdę musi zapłacić podatek od kwoty, od której się wzbogaciła, bo pieniądze pożyczyła i oddała i pieniędzy tych nie posiada.

Na tle przedstawionego stanu faktycznego stwierdzam, co następuje:

Zgodnie z art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a)-c) ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t.j. Dz. U. z 2012 r. poz. 361 z późn. zm.) podlegającym opodatkowaniu źródłem przychodu jest odpłatne zbycie, z zastrzeżeniem ust. 2:

1. nieruchomości lub ich części oraz udziału w nieruchomości,
2. spółdzielczego własnościowego prawa do lokalu mieszkalnego lub użytkowego oraz prawa do domu jednorodzinnego w spółdzielni mieszkaniowej,
3. prawa wieczystego użytkowania gruntów,

-jeżeli odpłatne zbycie nie następuje w wykonaniu działalności gospodarczej i zostało dokonane przed upływem pięciu lat, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym nastąpiło nabycie lub wybudowanie.

W świetle powyższego, każda czynność prawna, której przedmiotem jest odpłatne zbycie nieruchomości lub praw wymienionych w art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a)-c) ustawy stanowi źródło przychodów w rozumieniu tego przepisu, jeżeli zostanie dokonana w określonym czasie tj. przed upływem pięciu lat, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym nastąpiło nabycie lub wybudowanie i nie następuje w wykonaniu działalności gospodarczej.

Dla opodatkowania przychodów z odpłatnego zbycia nieruchomości lub praw podatkiem dochodowym od osób fizycznych istotne znaczenie ma zatem data ich nabycia.

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, że w dniu 15 października 2010 r. wnioskodawczyni zawarła ze Spółdzielnią umowę ustanowienia odrębnej własności lokalu mieszkalnego i przeniesienia własności lokalu.

Z uwagi zatem na fakt, iż nabycie przedmiotowego lokalu mieszkalnego nastąpiło w 2010 r., dla oceny skutków podatkowych odpłatnego zbycia znajdą zastosowanie przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych w brzmieniu obowiązującym od dnia 01 stycznia 2009 r. Ustawą z dnia 06 listopada 2008 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. Nr 209, poz. 1316 z późn. zm.) zmieniono m.in. zasady opodatkowania przychodów z odpłatnego zbycia nieruchomości i praw określonych w art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a)-c) ww. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Nowe zasady opodatkowania, w myśl art. 14 ustawy zmieniającej, mają zastosowanie do uzyskanych dochodów (poniesionej straty) od dnia 01 stycznia 2009 r.

I tak w myśl art. 30e ust. 1 i 4 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych w ww. brzmieniu, od dochodu z odpłatnego zbycia nieruchomości i praw określonych w art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a)-c), podatek dochodowy wynosi 19% podstawy obliczenia podatku i jest płatny w terminie złożenia zeznania za rok podatkowy, w którym nastąpiło odpłatne zbycie.

Stosownie do art. 30e ust. 2 ww. ustawy podstawą obliczenia podatku, jest dochód stanowiący różnicę pomiędzy przychodem z odpłatnego zbycia nieruchomości lub praw określonym zgodnie z art. 19, a kosztami ustalonymi zgodnie z art. 22 ust. 6c i 6d, powiększoną o sumę odpisów amortyzacyjnych, o których mowa w art. 22h ust. 1 pkt 1, dokonanych od zbywanych nieruchomości lub praw. Przy czym przychodem z odpłatnego zbycia nieruchomości lub praw majątkowych oraz innych rzeczy, o których mowa w art. 10 ust. 1 pkt 8, jest wartość wyrażona w cenie określonej w umowie, pomniejszona o koszty odpłatnego zbycia. Jeżeli jednak cena, bez uzasadnionej przyczyny, znacznie odbiega od wartości rynkowej tych rzeczy lub praw, przychód ten określa organ podatkowy lub organ kontroli skarbowej w wysokości wartości rynkowej (art. 19 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych).

Pojęcie kosztów odpłatnego zbycia (sprzedaży) nie zostało przez ustawodawcę zdefiniowane w ustawie, należy zatem stosować językowe rozumienie tego wyrażenia, zgodnie z którym za koszty sprzedaży nieruchomości lub praw majątkowych uważa się wszystkie wydatki poniesione przez sprzedającego, które są konieczne, aby transakcja sprzedaży mogła dojść do skutku (wszystkie niezbędne wydatki bezpośrednio związane z tą czynnością). Można do takich kosztów zaliczyć m.in. związane ze zbyciem koszty wyceny nieruchomości przez rzeczoznawcę majątkowego, prowizje pośredników w sprzedaży nieruchomości, koszty ogłoszeń w prasie związanych z zamiarem sprzedaży nieruchomości. Pomiędzy tymi wydatkami a dokonanym odpłatnym zbyciem musi istnieć związek przyczynowo – skutkowy.

Stosownie do art. 22 ust. 6c ww. ustawy koszty uzyskania przychodu z tytułu odpłatnego zbycia, o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a)-c), z zastrzeżeniem ust. 6d, stanowią udokumentowane koszty nabycia lub udokumentowane koszty wytworzenia, powiększone o udokumentowane nakłady, które zwiększyły wartość rzeczy i praw majątkowych, poczynione w czasie ich posiadania. Wysokość tych nakładów, ustala się na podstawie faktur VAT w rozumieniu przepisów o podatku od towarów i usług oraz dokumentów stwierdzających poniesienie opłat administracyjnych (art. 22 ust. 6e ww. ustawy).

W myśl art. 30e ust. 4 ww. ustawy po zakończeniu roku podatkowego podatnik jest obowiązany w zeznaniu podatkowym, o którym mowa w art. 45 ust. 1a pkt 3 (PIT-39), wykazać:

1. dochody uzyskane w roku podatkowym z odpłatnego zbycia nieruchomości i praw majątkowych określonych w art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a-c i obliczyć należny podatek dochodowy od dochodu, do którego nie ma zastosowania art. 21 ust. 1 pkt 131, lub
2. dochody, o których mowa w art. 21 ust. 1 pkt 131.
   
   

Stosownie do treści art. 21 ust. 1 pkt 131 ww. ustawy wolne od podatku dochodowego są dochody z odpłatnego zbycia nieruchomości i praw majątkowych, o których mowa w art. 30e, w wysokości, która odpowiada iloczynowi tego dochodu i udziału wydatków poniesionych na własne cele mieszkaniowe w przychodzie z odpłatnego zbycia nieruchomości i praw majątkowych, jeżeli począwszy od dnia odpłatnego zbycia, nie później niż w okresie dwóch lat od końca roku podatkowego, w którym nastąpiło odpłatne zbycie, przychód uzyskany ze zbycia tej nieruchomości lub tego prawa majątkowego został wydatkowany na własne cele mieszkaniowe; udokumentowane wydatki poniesione na te cele uwzględnia się do wysokości przychodu z odpłatnego zbycia nieruchomości i praw majątkowych.

Stosownie do art. 21 ust. 25 pkt 1 i 2 ww. ustawy, za wydatki poniesione na cele, o których mowa w ust. 1 pkt 131, uważa się:

1. wydatki poniesione na:

1. nabycie budynku mieszkalnego, jego części lub udziału w takim budynku, lokalu mieszkalnego stanowiącego odrębną nieruchomość lub udziału w takim lokalu, a także na nabycie gruntu lub udziału w gruncie albo prawa użytkowania wieczystego gruntu lub udziału w takim prawie, związanych z tym budynkiem lub lokalem,
2. nabycie spółdzielczego własnościowego prawa do lokalu mieszkalnego lub udziału w takim prawie, prawa do domu jednorodzinnego w spółdzielni mieszkaniowej lub udziału w takim prawie,
3. nabycie gruntu pod budowę budynku mieszkalnego lub udziału w takim gruncie, prawa użytkowania wieczystego takiego gruntu lub udziału w takim prawie, w tym również z rozpoczętą budową budynku mieszkalnego, oraz nabycie innego gruntu lub udziału w gruncie, prawa użytkowania wieczystego gruntu lub udziału w takim prawie, jeżeli w okresie, o którym mowa w ust. 1 pkt 131, grunt ten zmieni przeznaczenie na grunt pod budowę budynku mieszkalnego,
4. budowę, rozbudowę, nadbudowę, przebudowę lub remont własnego budynku mieszkalnego, jego części lub własnego lokalu mieszkalnego,
5. rozbudowę, nadbudowę, przebudowę lub adaptację na cele mieszkalne własnego budynku niemieszkalnego, jego części, własnego lokalu niemieszkalnego lub własnego pomieszczenia niemieszkalnego

-położonych w państwie członkowskim Unii Europejskiej lub w innym państwie należącym do Europejskiego Obszaru Gospodarczego albo w Konfederacji Szwajcarskiej,

2. wydatki poniesione na:

1. spłatę kredytu (pożyczki) oraz odsetek od tego kredytu (pożyczki) zaciągniętego przez podatnika przed dniem uzyskania przychodu z odpłatnego zbycia, o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a)-c), na cele określone w pkt 1,
2. spłatę kredytu (pożyczki) oraz odsetek od tego kredytu (pożyczki) zaciągniętego przez podatnika przed dniem uzyskania przychodu z odpłatnego zbycia, o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a)-c), na spłatę kredytu (pożyczki), o którym mowa w lit. a),
3. spłatę każdego kolejnego kredytu (pożyczki) oraz odsetek od tego kredytu (pożyczki) zaciągniętego przez podatnika przed dniem uzyskania przychodu z odpłatnego zbycia, o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a)-c), na spłatę kredytu (pożyczki), o których mowa w lit. a) lub b)

-w banku lub w spółdzielczej kasie oszczędnościowo-kredytowej, mających siedzibę w państwie członkowskim Unii Europejskiej lub w innym państwie należącym do Europejskiego Obszaru Gospodarczego albo w Konfederacji Szwajcarskiej, z zastrzeżeniem ust. 29 i 30.

W przedmiotowej sprawie wnioskodawczyni do kosztów uzyskania przychodu z tytułu odpłatnego zbycia lokalu mieszkalnego chce zaliczyć kwotę pożyczki, która wydatkowana została na spłatę: długu teścia wnioskodawczyni związanego z tym lokalem (czynsz, woda, c.o. wraz z odsetkami), kredytu wraz z odsetkami, kosztów sądowych oraz kosztów eksmisji.

Mając na uwadze powołane wyżej przepisy oraz przedstawiony we wniosku stan faktyczny stwierdzić należy, iż zaciągnięcie pożyczki i uzyskanie od pożyczkodawcy pieniędzy nie jest w świetle prawa podatkowego traktowane jako osiągnięcie przez podatnika przychodu do opodatkowania, a tym samym od kwoty pożyczki nie płaci się w momencie jej uzyskania podatku dochodowego. Zatem spłata pożyczki nie może być uznana za koszt uzyskania przychodu, skoro jej uzyskanie nie jest przychodem do opodatkowania. Spłata pożyczki nie stanowi zatem kosztu nabycia lokalu mieszkalnego, o którym mowa w art. 22 ust. 6c ww. ustawy.

Odnosząc się natomiast do kwestii możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodu wydatków sfinansowanych uzyskaną przez wnioskodawczynię pożyczką zauważyć należy, iż zgodnie z art. 12 ust. 1 ustawy z dnia 15 grudnia 2000 r. o spółdzielniach mieszkaniowych (t.j. Dz. U. z 2003r. Nr 119, poz. 1116 z późn. zm.) w brzmieniu obowiązującym w 2010 r., na pisemne żądanie członka, któremu przysługuje spółdzielcze lokatorskie prawo do lokalu mieszkalnego, spółdzielnia jest obowiązana zawrzeć z tym członkiem umowę przeniesienia własności lokalu po dokonaniu przez niego:

1. spłaty przypadającej na ten lokal części zobowiązań spółdzielni związanych z budową, o których mowa w art. 10 ust. 1 pkt 1, w tym w szczególności odpowiedniej części zadłużenia kredytowego spółdzielni wraz z odsetkami, a jeżeli spółdzielnia skorzystała z pomocy uzyskanej ze środków publicznych lub z innych środków - spłaty przypadającej na ten lokal części umorzenia kredytu w kwocie podlegającej odprowadzeniu przez spółdzielnię do budżetu państwa,
2. spłaty zadłużenia z tytułu opłat, o których mowa w art. 4 ust. 1.
   
   

Warunkiem przekształcenia spółdzielczego lokatorskiego prawa do lokalu w prawo własności jest pokrycie w całości kosztów zadania inwestycyjnego w części przypadającej na ten lokal. Przeniesienie własności lokalu uzależnione zostało więc od spełnienia przez członka spółdzielni określonych warunków finansowych, tj. został on zobowiązany do spłaty przypadającej na ten lokal części zobowiązań związanych z budową lokalu mieszkalnego, w tym spłaty odpowiedniej części zadłużenia kredytowego spółdzielni wraz z odsetkami. Natomiast w sytuacji, gdy spółdzielnia skorzystała z pomocy uzyskanej ze środków publicznych lub z innych środków, członek spółdzielni zobowiązany jest również do spłaty przypadającej na ten lokal części umorzenia kredytu w kwocie podlegającej odprowadzeniu przez spółdzielnię do budżetu państwa. Kolejnym warunkiem jest spłata zadłużenia z tytułu opłat związanych z eksploatacją i utrzymaniem nieruchomości w częściach przypadających na jej lokal, eksploatacją i utrzymaniem nieruchomości stanowiących mienie spółdzielni.

Z przedmiotowego wniosku wynika, iż wnioskodawczyni z uzyskanej pożyczki spłaciła m.in. kredyt w kwocie 3.330,51 zł oraz odsetki od kredytu 684,30 zł. Z wniosku nie wynika natomiast przez kogo oraz na jaki cel kredyt ten został zaciągnięty. Jeżeli zatem spłata dotyczyła zadłużenia kredytowego spółdzielni związanego z budową budynku w części przypadającej na lokal wnioskodawczyni a jego spłata obciążała wnioskodawczynię i jej męża będącego członkiem Spółdzielni na mocy wspomnianego art. 12 ust. 1 ustawy o spółdzielniach mieszkaniowych, z tytułu nabycia odrębnej własności lokalu, to spłata wskazanego kredytu wraz z odsetkami mogłaby zostać zaliczona do kosztów uzyskania przychodu, o których mowa w art. 22 ust. 6c ww. ustawy jako koszt nabycia lokalu. Jeżeli jednak było to zobowiązanie, które obciążało teścia wnioskodawczyni, a którego teść nie płacił regularnie będąc członkiem Spółdzielni w związku z czym wobec Spółdzielni istniał z tego tytułu dług, to takiej spłaty wnioskodawczyni nie będzie mogła potraktować jako kosztu nabycia lokalu mieszkalnego i zaliczyć w koszty uzyskania przychodu ze sprzedaży z przyczyn identycznych jak opisane niżej.

Do kosztów nabycia lokalu nie mogą zostać zaliczone wydatki na spłatę zadłużenia z tytułu opłat eksploatacyjnych (czynsz, woda, c.o.). Opłaty eksploatacyjne lokator winien był bowiem pokrywać na bieżąco, gdyż obowiązek ten był związany z użytkowaniem lokalu. Wydatki te nie mogą być kosztem nabycia lokalu będącego odrębną własnością, gdyż nie ma między ich poniesieniem a nabyciem żadnego związku przyczynowo-skutkowego. Lokator, który posiada zadłużenie z tytułu opłat eksploatacyjnych podlegające spłacie w momencie kiedy chciałby przekształcić prawo lokatorskie w odrębną własność nie może być więc uprzywilejowany wobec lokatorów, którzy takiego zadłużenia nie mają. Lokatorzy ci tego rodzaju wydatków ponoszonych regularnie nie mogą traktować jako kosztu nabycia prawa odrębnej własności. Zatem lokator, który w odróżnieniu od nich zadłużenie posiada i musi je uregulować aby móc przekształcić prawo lokatorskie w odrębną własność, również spłaty tego zadłużenia nie zaliczy do kosztów nabycia prawa odrębnej własności a tym samym nie potraktuje jako kosztu uzyskania przychodu ze sprzedaży. Zauważyć ponadto należy, iż zadłużenie z ww. tytułu było zadłużeniem teścia a nie wnioskodawczyni.

Kosztów uzyskania przychodu z tytułu odpłatnego zbycia lokalu mieszkalnego nie stanowią również koszty sądowe oraz koszty eksmisji, gdyż brak jest związku przyczynowo-skutkowego pomiędzy ich poniesieniem a nabyciem przez wnioskodawczynię lokalu mieszkalnego.

Reasumując, spłata pożyczki nie może być uznana za koszt uzyskania przychodu, o którym mowa w art. 22 ust. 6c ww. ustawy, skoro jej uzyskanie nie jest przychodem do opodatkowania. Natomiast ze wskazanych przez wnioskodawczynię wydatków sfinansowanych uzyskaną przez nią pożyczką do kosztów uzyskania przychodu zaliczyć może jedynie spłatę kredytu wraz z odsetkami, pod warunkiem, że spłata ta dotyczyła zadłużenia kredytowego spółdzielni związanego z budową budynku w części przypadającej na lokal wnioskodawczyni i obciążała wnioskodawczynię i jej męża będącego członkiem Spółdzielni (a nie jej teścia) w związku z nabyciem odrębnej własności lokalu.

W świetle powyższego stanowisko wnioskodawczyni uznać należało za nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez wnioskodawczynię i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach, ul. Prymasa S. Wyszyńskiego 2, 44-100 Gliwice po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2012 r. poz. 270). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.