INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2012 poz. 749) oraz § 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki, przedstawione we wniosku z dnia 19 czerwca 2012 r. (data wpływu 25 czerwca 2012 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie sposobu ustalenia okresu trwania jej pierwszego roku podatkowego i kolejnych lat podatkowych:

1. jest prawidłowe - w części dotyczącej pierwszego roku podatkowego Spółki;
   
2. jest nieprawidłowe - w części dotyczącej jej kolejnych lat podatkowych.

UZASADNIENIE

W dniu 25 czerwca 2012 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie sposobu ustalenia okresu trwania jej pierwszego roku podatkowego i kolejnych lat podatkowych.

W przedmiotowym wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny i zdarzenie przyszłe.

W dniu lutym 2011 r. wobec notariusza została zawarta umowa spółki z ograniczoną odpowiedzialnością pod firmą P. Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością (dalej: Spółka). Zgodnie z postanowieniami umowy spółki, rok obrotowy Spółki zaczyna się 1 lipca a kończy się 30 czerwca roku następnego. W punkcie 1 przyjętej przez Spółkę polityki rachunkowości zapisano, że rok obrachunkowy jednostki różni się od roku kalendarzowego, trwa 12 miesięcy, zaczyna się 1 lipca, a kończy 30 czerwca, a księgi rachunkowe zamyka się na dzień kończący rok obrachunkowy.

Spółka nie dokonała jednak wymaganego przepisem art. 8 ust. 5 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t. j. Dz. U. z 2011 r. Nr 74, poz. 397 ze zm.) zawiadomienia o wyborze roku podatkowego innego niż rok kalendarzowy, tj. zgodnego z postanowieniami umowy Spółki i przyjętą polityką rachunkowości.

W związku z powyższym, pierwszy rok podatkowy Spółki, stosownie do postanowień art. 8 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, zakończył się z dniem 31 grudnia 2011 r. Spółka w ustawowym terminie złożyła zeznanie o wysokości dochodu (straty) osiągniętego w roku podatkowym trwającym od rozpoczęcia działalności do dnia 31 grudnia 2011 r. i uiściła należny podatek.

Następnie, w oparciu o przepis art. 8 ust. 4 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, Spółka pismem z dnia 30 stycznia 2012 r. zawiadomiła Naczelnika Urzędu Skarbowego o zmianie roku podatkowego w celu dostosowania go do roku obrotowego wynikającego z umowy Spółki oraz przyjętej polityki rachunkowości, a więc na okres trwający od 1 lipca do 30 czerwca. W związku z powyższym, zgodnie z brzmieniem art. 8 ust. 3 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych rok podatkowy Spółki rozpoczynający się z dniem 1 stycznia 2012 r. został wydłużony do 18 miesięcy kalendarzowych, tj. do dnia 30 czerwca 2013 r.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy Spółka prawidłowo interpretuje przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych w zakresie ustalenia roku podatkowego i związanego z tym obowiązku sporządzenia i złożenia właściwemu naczelnikowi urzędu skarbowego sprawozdania finansowego oraz zeznania o wysokości dochodu (straty) osiągniętej w roku podatkowym...

Zdaniem Wnioskodawcy, o tym, jaki okres będzie uznawany u danego podatnika podatku dochodowego od osób prawnych za rok podatkowy przesądzają zasady określone w art. 8 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Mając na uwadze przedstawiony stan faktyczny, Spółka uważa, że jej pierwszy rok podatkowy trwał od dnia rozpoczęcia działalności do dnia 31 grudnia 2011 r. Jak argumentuje, powyższe stanowisko wynika z brzmienia art. 8 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, zgodnie z którym rokiem podatkowym, z zastrzeżeniem ust. 2, 2a, 3 i 6 jest rok kalendarzowy, chyba że podatnik postanowi inaczej w statucie albo w umowie spółki, albo w innym dokumencie odpowiednio regulującym zasady ustrojowe innych podatników i zawiadomi o tym właściwego naczelnika urzędu skarbowego; wówczas rokiem podatkowym jest okres kolejnych dwunastu miesięcy kalendarzowych. W związku z faktem, że Spółka nie zawiadomiła naczelnika urzędu skarbowego, w przewidzianym w art. 8 ust. 5 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych terminie, o wyborze innego niż rok kalendarzowy roku podatkowego, należało przyjąć, stosownie do brzmienia art. 8 ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, że jej pierwszy rok podatkowy trwał od dnia rozpoczęcia działalności do końca roku kalendarzowego, tj. do dnia 31 grudnia 2011 r. W związku z powyższym, Spółka stosownie do postanowień art. 27 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych złożyła zeznanie o wysokości dochodu (straty) poniesionego w pierwszym roku podatkowym.

Spółka stoi jednocześnie na stanowisku, że jej kolejny rok podatkowy trwać będzie od dnia 1 stycznia 2012 r. do dnia 30 czerwca 2012 r. Stosownie bowiem do brzmienia art. 8 ust. 6 zdanie pierwsze ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, jeżeli z odrębnych przepisów wynika obowiązek zamknięcia ksiąg rachunkowych (sporządzenia bilansu) przed upływem przyjętego przez podatnika roku podatkowego, za rok podatkowy uważa się okres od pierwszego dnia miesiąca po zakończeniu poprzedniego roku podatkowego do dnia zamknięcia ksiąg rachunkowych. Za odrębne przepisy, o których mowa w powołanym przepisie należy uznać – zdaniem Wnioskodawcy – przepis art. 12 ust. 2 pkt 1 ustawy z dnia 29 września 1994 r. o rachunkowości (t. j. Dz. U. z 2009 r. Nr 152, poz. 1223 ze zm.), zgodnie z którym księgi rachunkowe zamyka się na dzień kończący rok obrotowy. Zgodnie z art. 3 ust. 1 pkt 9 ustawy o rachunkowości rok obrotowy, rozumiany jako rok kalendarzowy lub inny okres trwający 12 kolejnych pełnych miesięcy kalendarzowych, lub jego zmiany określa statut lub umowa, na podstawie której utworzono jednostkę.

W przedstawionym stanie faktycznym wskazano, że zgodnie z paragrafem 8 umowy Spółki, rok obrotowy Spółki zaczyna się 1 lipca a kończy się 30 czerwca roku następnego, co potwierdzone zostało następnie w przyjętej przez Spółkę polityce rachunkowości. W związku z faktem, że w trakcie kolejnego roku podatkowego rozpoczynającego się z dniem 1 stycznia 2012 r. nastąpi, zgodnie z odrębnymi przepisami, obowiązek zamknięcia ksiąg rachunkowych na dzień 30 czerwca 2012 r. – zdaniem Spółki – spowoduje to zakończenie roku podatkowego na dzień zamknięcia ksiąg rachunkowych. W związku z powyższym, Spółka zobowiązana będzie, stosownie do brzmienia przepisu art. 27 ust. 1 oraz ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, do złożenia zeznania o wysokości dochodu (straty) osiągniętego w roku podatkowym trwającym od dnia 1 stycznia 2012 r. do dnia 30 czerwca 2012 r. oraz sprawozdania finansowego sporządzonego za rok obrotowy trwający od dnia 1 lipca 2011 r. do dnia 30 czerwca 2012 r.

Z kolei następny rok podatkowy Spółki, uwzględniając brzmienie art. 8 ust. 6 zdanie drugie ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych oraz treść złożonego przez nią w ustawowym terminie zawiadomienia o zmianie roku podatkowego, trwać będzie od dnia 1 lipca 2012 r. do dnia 30 czerwca 2013 r. W konsekwencji, po zakończeniu roku podatkowego z dniem 30 czerwca 2013 r. Spółka, zgodnie z art. 27 ust. 1 oraz ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, zobowiązana będzie do złożenia zeznania o wysokości dochodu (straty) osiągniętego w roku podatkowym trwającym od dnia 1 lipca 2012 r. do dnia 30 czerwca 2013 r. oraz sprawozdania finansowego za rok obrotowy trwający od dnia 1 lipca 2012 r. do dnia 30 czerwca 2013 r.

Przedmiotem niniejszej interpretacji indywidualnej jest ocena stanowiska Wnioskodawcy w części dotyczącej sposobu ustalenia okresu trwania jej pierwszego roku podatkowego i kolejnych lat podatkowych dla potrzeb dokonania rozliczeń podatku dochodowego od osób prawnych. Wniosek Spółki w części dotyczącej obowiązku sporządzenia i złożenia właściwemu naczelnikowi urzędu skarbowego sprawozdania finansowego jest przedmiotem odrębnego rozstrzygnięcia.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego i zdarzenia przyszłego uznaje się za prawidłowe w części dotyczącej pierwszego roku podatkowego Spółki i nieprawidłowe w części dotyczącej jej kolejnych lat podatkowych.

Zgodnie z 18 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t. j. Dz. U. z 2011 r. Nr 74, poz. 397 ze zm.), podstawę opodatkowania tym podatkiem, z zastrzeżeniem art. 21 i 22, stanowi dochód ustalony zgodnie z art. 7 albo w art. 7a ust. 1, po odliczeniu wskazanych w nim wartości. W myśl art. 7 ust. 2, dochodem jest, z zastrzeżeniem art. 10 i 11, nadwyżka sumy przychodów nad kosztami ich uzyskania, osiągnięta w roku podatkowym; jeżeli koszty uzyskania przychodów przekraczają sumę przychodów, różnica jest stratą. Stosownie do art. 19 ust. 1 omawianej ustawy, podatek - z zastrzeżeniem art. 21 i 22 - wynosi 19% podstawy opodatkowania.

Na mocy art. 25 ust. 1 omawianej ustawy, podatnicy, z zastrzeżeniem ust. 1b, 2a, 3-6a oraz art. 21 i 22, są obowiązani wpłacać na rachunek urzędu skarbowego zaliczki miesięczne w wysokości różnicy pomiędzy podatkiem należnym od dochodu osiągniętego od początku roku podatkowego a sumą zaliczek należnych za poprzednie miesiące.

Zgodnie natomiast z art. 27 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, podatnicy, z wyjątkiem zwolnionych od podatku na podstawie art. 6 ust. 1, art. 17 ust. 1 pkt 4a lit. a) i przepisów ustawy wymienionej w art. 40 ust. 2 pkt 8, są obowiązani składać urzędom skarbowym zeznanie, według ustalonego wzoru, o wysokości dochodu (straty) osiągniętego w roku podatkowym - do końca trzeciego miesiąca roku następnego i w tym terminie wpłacić podatek należny albo różnicę między podatkiem należnym od dochodu wykazanego w zeznaniu a sumą należnych zaliczek za okres od początku roku.

Obowiązek prawidłowego ustalenia podstawy opodatkowania, obliczenia i zapłaty podatku dochodowego od osób prawnych co do zasady ciąży zatem na podatnikach. Jak wynika z powołanych przepisów, podstawowym okresem rozliczeniowym tego podatku – tj. okresem, za który ustala się podstawę opodatkowania tym podatkiem, składa zeznanie o wysokości osiągniętego dochodu (poniesionej straty) oraz dokonuje zapłaty należnego podatku jest rok podatkowy.

Zasady określania roku podatkowego dla celów podatku dochodowego od osób prawnych zostały szczegółowo uregulowane w treści art. 8 omawianej ustawy.

Zgodnie z art. 8 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, rokiem podatkowym, z zastrzeżeniem ust. 2, 2a, 3 i 6, jest rok kalendarzowy, chyba że podatnik postanowi inaczej w statucie albo w umowie spółki, albo w innym dokumencie odpowiednio regulującym zasady ustrojowe innych podatników i zawiadomi o tym właściwego naczelnika urzędu skarbowego; wówczas rokiem podatkowym jest okres kolejnych dwunastu miesięcy kalendarzowych.

A zatem, ustawodawca – wprowadzając zasadę, że rok podatkowy pokrywa się z rokiem kalendarzowym – daje jednocześnie podatnikom możliwość przyjęcia jako rok podatkowy innego okresu kolejnych dwunastu miesięcy kalendarzowych. Skorzystanie z tej możliwości jest uzależnione od spełnienia określonych warunków, tj.:

1. zawarcia stosownych postanowień w dokumencie regulującym zasady ustrojowe podatnika;
2. zawiadomienia właściwego naczelnika urzędu skarbowego o dokonanym wyborze roku podatkowego innego niż kalendarzowy.

Zawiadomienia, o którym mowa w art. 8 ust. 1, należy dokonać najpóźniej w terminie 30 dni, licząc od dnia zakończenia ostatniego roku podatkowego (art. 8 ust. 4 ww. ustawy). Natomiast osoby prawne i jednostki organizacyjne, które nie były dotychczas podatnikami w rozumieniu ustawy, dokonują zawiadomienia w terminie 30 dni od dnia rozpoczęcia działalności (art. 8 ust. 5 ustawy). Termin dla zawiadomienia właściwego naczelnika urzędu skarbowego ma charakter terminu materialnoprawnego i nie podlega przywróceniu. Jego uchybienie jest równoznaczne z brakiem skutecznego zawiadomienia organu o przyjęciu roku podatkowego innego niż kalendarzowy – rokiem podatkowym podatnika pozostaje tym samym rok kalendarzowy.

W omawianym art. 8 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych zawarto również zastrzeżenia odnoszące się do określania okresu trwania roku podatkowego w pewnych szczególnych sytuacjach, a mianowicie w przypadku:

1. podjęcia po raz pierwszy działalności, tj. ustalania pierwszego roku podatkowego (art. 8 ust. 2-2a);
2. zmiany roku podatkowego, tj. ustalania pierwszego po zmianie roku podatkowego (art. 8 ust. 3);
3. wynikającego z odrębnych przepisów obowiązku zamknięcia ksiąg rachunkowych (sporządzenia bilansu) przed upływem przyjętego przez podatnika roku podatkowego, tj. ustalania „skróconego” roku podatkowego (art. 8 ust. 6).
   

I tak, stosownie do art. 8 ust. 2 omawianej ustawy, w przypadku podjęcia po raz pierwszy działalności, pierwszy rok podatkowy trwa od dnia rozpoczęcia działalności do końca roku kalendarzowego albo do ostatniego dnia wybranego roku podatkowego, nie dłużej jednak niż dwanaście kolejnych miesięcy kalendarzowych.

Ponadto, w przypadku podjęcia po raz pierwszy działalności w drugiej połowie roku kalendarzowego i wybrania roku podatkowego pokrywającego się z rokiem kalendarzowym, pierwszy rok podatkowy może trwać od dnia rozpoczęcia działalności do końca roku kalendarzowego następującego po roku, w którym rozpoczęto działalność (art. 8 ust. 2a ustawy).

W przypadku, gdy podatnik rozpoczyna działalność i wybierze rok podatkowy niepokrywający się z rokiem kalendarzowym, jego pierwszy rok podatkowy będzie trwał od dnia rozpoczęcia działalności do ostatniego dnia wybranego roku podatkowego, ale nie dłużej niż 12 kolejnych miesięcy kalendarzowych. Nie ma przy tym znaczenia, w której połowie roku kalendarzowego rozpoczął działalność.

W przypadku natomiast, gdy podatnik rozpoczyna działalność i wybierze rok podatkowy pokrywający się z rokiem kalendarzowym, dla ustalenia pierwszego roku podatkowego istotny jest moment rozpoczęcia tej działalności. I tak:

1. jeśli podatnik rozpoczyna działalność w pierwszej połowie roku kalendarzowego, tj. do dnia 30 czerwca - jego pierwszy rok podatkowy trwa od dnia rozpoczęcia działalności do końca roku kalendarzowego, w którym rozpoczął działalność;
2. jeśli podatnika rozpoczyna działalność w drugiej połowie roku kalendarzowego, tj. po dniu 30 czerwca - jego pierwszy rok podatkowy trwa, według jego wyboru:
   
   
   1. od dnia rozpoczęcia działalności do końca roku kalendarzowego, w którym podejmuje działalność, albo
   2. od dnia rozpoczęcia działalności do końca roku kalendarzowego następującego po roku, w którym rozpoczął działalność; Podatnik nie ma przy tym obowiązku zawiadomienia właściwego naczelnika urzędu skarbowego o wyborze „wydłużonego” pierwszego roku podatkowego.
   
   
   

   Na mocy art. 8 ust. 3 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, w razie zmiany roku podatkowego, za pierwszy po zmianie rok podatkowy uważa się okres od pierwszego miesiąca następującego po zakończeniu poprzedniego roku podatkowego do końca roku podatkowego nowo przyjętego. Okres ten nie może być krótszy niż dwanaście i dłuższy niż dwadzieścia trzy kolejne miesiące kalendarzowe.

   Jak wyjaśniono powyżej, ustawodawca dał podatnikowi możliwość przyjęcia jako roku podatkowego: roku kalendarzowego albo innego okresu dwunastu kolejnych miesięcy kalendarzowych. Jednocześnie podatnik może zmienić wybrany sposób określania roku podatkowego, tj. zmienić rok podatkowy z kalendarzowego na inny niż kalendarzowy i odwrotnie. Zmiana taka będzie skuteczna, jeśli będzie wynikać ze zmian postanowień dokumentu regulującego zasady ustrojowe podatnika oraz jeśli zostanie o niej poinformowany właściwy naczelnik urzędu skarbowego. Powyższy przepis normuje sposób ustalenia pierwszego roku podatkowego po takiej zmianie. Co istotne, wprowadza on wymóg, zgodnie z którym pierwszy rok podatkowy po zmianie nie może trwać krócej niż dwanaście i dłużej niż dwadzieścia trzy miesiące.

   Zgodnie natomiast z art. 8 ust. 6 omawianej ustawy, jeżeli z odrębnych przepisów wynika obowiązek zamknięcia ksiąg rachunkowych (sporządzenia bilansu) przed upływem przyjętego przez podatnika roku podatkowego, za rok podatkowy uważa się okres od pierwszego dnia miesiąca następującego po zakończeniu poprzedniego roku podatkowego do dnia zamknięcia ksiąg rachunkowych. W tym przypadku za następny rok podatkowy uważa się okres od dnia otwarcia ksiąg rachunkowych do końca przyjętego przez podatnika roku podatkowego.
   
   

   Odrębnymi przepisami, o których mowa w art. 8 ust. 6 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, normującymi kwestię obowiązku zamknięcia ksiąg rachunkowych przez państwowe gospodarstwa pomocnicze są postanowienia ustawy z dnia 29 września 1994 r. o rachunkowości (t. j. Dz. U. z 2009 r. Nr 152, poz. 1223 ze zm.). Stosownie natomiast do art. 12 ust. 2 ustawy o rachunkowości, księgi rachunkowe zamyka się, z zastrzeżeniem ust. 3, 3a, 3b i 3c:
   
   

   1. na dzień kończący rok obrotowy,
   2. na dzień zakończenia działalności jednostki, w tym również jej sprzedaży, zakończenia likwidacji lub postępowania upadłościowego, o ile nie nastąpiło jego umorzenie,
   3. na dzień poprzedzający zmianę formy prawnej,
   4. w jednostce przejmowanej na dzień połączenia związanego z przejęciem jednostki przez inną jednostkę, to jest na dzień wpisu do rejestru tego połączenia,
   5. na dzień poprzedzający dzień podziału lub połączenia jednostek, jeżeli w wyniku podziału lub połączenia powstaje nowa jednostka, to jest na dzień poprzedzający dzień wpisu do rejestru połączenia lub podziału,
   6. na dzień poprzedzający dzień postawienia jednostki w stan likwidacji lub ogłoszenia upadłości,
   7. na inny dzień bilansowy określony odrębnymi przepisami
   
   
   
   • nie później niż w ciągu 3 miesięcy od dnia zaistnienia tych zdarzeń.



Przepis art. 8 ust. 6 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych obejmuje przypadki, gdy na podstawie przepisów o rachunkowości, podatnik jest zobowiązany do zamknięcia prowadzonych ksiąg rachunkowych (sporządzenia bilansu), które mogą mieć miejsce również w trakcie przyjętego przez podatnika roku podatkowego. W takiej sytuacji, stosownie do omawianego unormowania dochodzi do swoistego „podziału” przyjętego przez podatnika roku podatkowym na dwa lata podatkowe:



1. rok podatkowy obejmujący okres od pierwszego dnia przyjętego przez podatnika („normalnego”) roku podatkowego do dnia zamknięcia ksiąg rachunkowych;
2. następny rok podatkowy obejmujący okres od dnia ponownego otwarcia ksiąg rachunkowych do końca przyjętego przez podatnika („normalnego”) roku podatkowego.




Odnosząc powyższe do przedstawionej sytuacji faktycznej, należy podkreślić, że Wnioskodawcą jest nowopowstała Spółka - podmiot rozpoczynający działalność. W umowie Spółki zapisano, że jej rok obrotowy rozpoczyna się dnia 1 lipca i kończy z dniem 30 czerwca. Podatnik nie dokonał jednak zgłoszenia tej okoliczności właściwemu naczelnikowi urzędu skarbowego.

Tym samym, pierwszy rok podatkowy Spółki należało określić – stosownie do art. 8 ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych – jako okres od dnia rozpoczęcia działalności do końca roku kalendarzowego, nie dłużej jednak niż dwanaście kolejnych miesięcy kalendarzowych. Pierwszy rok podatkowy Wnioskodawcy trwał zatem od dnia rozpoczęcia działalności do dnia 31 grudnia 2011 r.

W dniu 30 stycznia 2012 r., tj. z zachowaniem terminu określonego w art. 8 ust. 4 ustawy, Spółka zawiadomiła właściwego naczelnika urzędu skarbowego o dokonaniu przez nią wyboru jako roku podatkowego kolejnych dwunastu miesięcy podatkowych obejmujących okres od dnia 1 lipca do dnia 30 czerwca. Tym samym, Spółka dokonała skutecznej zmiany roku podatkowego z kalendarzowego na inny niż kalendarzowy.



Stosownie do art. 8 ust. 3 omawianej ustawy, w zaistniałej sytuacji zmiany roku podatkowego, za pierwszy po zmianie rok podatkowy Spółki należy uznać okres:



1. rozpoczynający się od pierwszego miesiąca następującego po zakończeniu poprzedniego roku podatkowego,
2. trwający do końca roku podatkowego nowo przyjętego,
3. nie krótszy niż dwanaście i dłuższy niż dwadzieścia trzy kolejne miesiące kalendarzowe.




W analizowanym przypadku, pierwszy po zmianie rok podatkowy Wnioskodawcy, będący jednocześnie jej drugim rokiem podatkowym, obejmuje zatem okres od dnia 1 stycznia 2012 r. do dnia 30 czerwca 2013 r.

Kolejnym, tj. trzecim rokiem podatkowym będzie natomiast okres od dnia 1 lipca 2013 r. do dnia 30 czerwca 2014 r. (art. 8 ust. 1 ustawy). Ten rok podatkowy będzie zatem w pełni odpowiadał okresowi wybranemu przez podatnika jako rok podatkowy.

Nie można natomiast zgodzić się ze stanowiskiem Wnioskodawcy dotyczącym ustalenia drugiego roku podatkowego jako okresu trwającego od dnia 1 stycznia 2012 r. do dnia 30 czerwca 2012 r. jako dnia zamknięcia jego ksiąg rachunkowych, wynikającego z zakończenia roku obrotowego (bilansowego).

Takie rozwiązanie stałoby w sprzeczności z normą zawartą w art. 8 ust. 3 zdanie drugie ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, wedle której pierwszy po zmianie rok podatkowy nie może być krótszy niż dwanaście i dłuższy niż dwadzieścia trzy kolejne miesiące kalendarzowe. Zgodnie bowiem ze stanowiskiem Spółki, jej pierwszy po zmianie rok podatkowy trwałby sześć miesięcy.

Jednocześnie, w analizowanym przypadku – wbrew stanowisku Wnioskodawcy - nie znajdzie zastosowania art. 8 ust. 6 tej ustawy.

Należy bowiem wskazać, że analiza art. 8 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych i przepisów o rachunkowości prowadzi do wniosku, że w założeniu ustawodawcy rok obrachunkowy powinien być tożsamy z rokiem podatkowym. W szczególności, stosownie do art. 3 ust. 1 pkt 9 ustawy o rachunkowości, ilekroć jest w niej mowa o roku obrotowym, rozumie się przez to rok kalendarzowy lub inny okres trwający 12 kolejnych pełnych miesięcy kalendarzowych, stosowany również do celów podatkowych. Rok obrotowy lub jego zmiany określa statut lub umowa, na podstawie której utworzono jednostkę. Jeżeli jednostka rozpoczęła działalność w drugiej połowie przyjętego roku obrotowego, to można księgi rachunkowe i sprawozdanie finansowe za ten okres połączyć z księgami rachunkowymi i sprawozdaniem finansowym za rok następny. W przypadku zmiany roku obrotowego pierwszy po zmianie rok obrotowy powinien być dłuższy niż 12 kolejnych miesięcy.

Prowadzi to do wniosku, że celem odesłania zawartego w treści art. 8 ust. 6 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych było uregulowanie sposobu postępowania w sytuacjach, z którymi wiąże się obowiązek zamknięcia ksiąg podatkowych w trakcie przyjętego przez podatnika roku podatkowego. Tym samym, art. 12 ust. 2 pkt 1 ustawy o rachunkowości dotyczący końca roku obrotowego, nie jest przedmiotem odesłania zawartego w art. 8 ust. 6 omawianej ustawy podatkowej, bowiem – stosownie do przyjętej koncepcji normatywnej roku podatkowego i roku obrotowego – koniec roku obrotowego powinien pokrywać się z końcem przyjętego przez podatnika roku podatkowego. Przepis art. 8 ust. 6 ustawy podatkowej należy zatem traktować jako przepis szczególny, odnoszący się do incydentalnych przypadków, takich jak np. zakończenie działalności, postawienie jednostki w stan likwidacji lub upadłości, czy zmiana formy prawnej.

Podsumowując, Wnioskodawca prawidłowo ustalił pierwszy rok podatkowy jako okres od dnia rozpoczęcia działalności do dnia 31 grudnia 2011 r. (art. 8 ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych). Błędnie natomiast wskazał we własnym stanowisku w przedmiotowej sprawie okresy trwania kolejnych lat podatkowych. Wbrew twierdzeniom Spółki, jej drugi rok podatkowy obejmuje bowiem okres od dnia 1 stycznia 2012 r. do dnia 30 czerwca 2013 r., niezależnie od okoliczności zamknięcia ksiąg rachunkowych z dniem 30 czerwca 2012 r. (art. 8 ust. 3 ww. ustawy). Kolejne lata podatkowe będą natomiast obejmować okresy kolejnych dwunastu miesięcy od 1 lipca do 30 czerwca, stosownie do wyboru roku podatkowego dokonanego przez Wnioskodawcę.

W konsekwencji, tak ustalone lata podatkowe będą okresami, za które podatnik powinien dokonać rozliczenia podatku dochodowego od osób prawnych, w szczególności ustalić podstawę opodatkowania, złożyć zeznania o wysokości osiągniętego dochodu (poniesionej straty) w roku podatkowym i dokonać zapłaty należnego podatku.

Należy ponadto zaznaczyć, że przepisy o postępowaniu dowodowym nie mają zastosowania w postępowaniu w sprawie wniosku o wydanie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego. Podstawą faktyczną rozstrzygnięcia zawartego w interpretacji indywidualnej jest stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe przedstawione w treści wniosku zainteresowanego. Wobec powyższego, wydając niniejszą interpretację indywidualną, nie dokonano analizy dokumentów załączonych do wniosku Spółki.



Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację – w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t. j. Dz. U. z dnia 13 marca 2012 r. poz. 270). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).



Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Bydgoszczy Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Toruniu, ul. Św. Jakuba 20, 87-100 Toruń.