Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu
ILPP1/443-284/12-4/HW
z 22 czerwca 2012 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 2 i § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko przedstawione we wniosku z dnia 22 marca 2012 r. (data wpływu 27 marca 2012 r.), uzupełnionym pismem z dnia 8 czerwca 2012 r. (data wpływu 13 czerwca 2012 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania podatkiem VAT dostawy działek gruntu – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 27 marca 2012 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania podatkiem VAT dostawy działek gruntu. Przedmiotowy wniosek został uzupełniony w dniu 13 czerwca 2012 r. o doprecyzowanie opisu sprawy.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

Wnioskodawczyni w dniu 20 kwietnia 2000 r. kupiła dwie niezabudowane działki rolne nr 64/1 oraz nr 64/2 o powierzchni odpowiednio: 0,2509 ha oraz 0,2554 ha leżące obok siebie (łączna powierzchnia: 0,4963 ha) celem powiększenia gospodarstwa rolnego.

W roku 2002 uchwalono miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego, w wyniku którego ww. działki znalazły się na terenie objętym symbolem MR, tj. tereny te zostały przeznaczone dla upraw rolnych oraz zabudowy zagrodowej. Tak więc, zdaniem Wnioskodawczyni, tylko osoba o statusie rolnika może wybudować na takim terenie dom czy też budynki gospodarcze, po spełnieniu dodatkowych warunków.

W roku 2007, w związku ze zdarzeniami osobistymi (rozwód oraz konieczność opuszczenia wraz z trójką małoletnich dziećmi domu, w którym Zainteresowana mieszkała z mężem) Zainteresowana postanowiła sprzedać część gruntu, by móc dokończyć budowę domu, który wówczas kupiła w stanie surowym.

Wnioskodawczyni znalazła kupca, który był zainteresowany zakupem gruntu (działki rolnej) tylko i wyłącznie o powierzchni ok. 0,15 ha. Inne, większe go nie interesowały.

Zainteresowana scaliła ww. dwie działki w jedną i dokonała podziału na trzy mniejsze (nr 64/14 o powierzchni 0,1682 ha, nr 64/15 o powierzchni 0,1530 ha oraz nr 64/16 o powierzchni 0,1623 ha). Jednocześnie przy tymże podziale gmina przejęła część gruntu na poszerzenie przebiegającej obok drogi gminnej.

Działki nr 64/14, nr 64/15, nr 64/16 w Księdze Wieczystej jak również w Wypisie i Wyrysie z Rejestru Gruntów mają status gruntów ornych.

W marcu roku 2007 Wnioskodawczyni zawarła wstępną warunkową notarialną umowę sprzedaży, pod warunkiem, że Agencja Nieruchomości Rolnych nie wykona przysługującego jej, na podstawie ustawy z dnia 11 kwietnia 2003 r. o kształtowaniu ustroju rolnego, prawa pierwokupu.

W kwietniu 2007 r. Zainteresowana sprzedała działkę nr 64/15, po nieskorzystaniu przez Agencję Nieruchomości Rolnych z prawa pierwokupu nieruchomości. Uzyskane środki w całości przeznaczyła na budowę domu.

Zainteresowana nigdy nie prowadziła i nie prowadzi działalności w zakresie handlu nieruchomościami.

Dnia 13 czerwca 2012 r. Zainteresowana uzupełniła przedmiotowy wniosek o doprecyzowanie opisu stanu faktycznego wskazując, iż:

• obecnie nie prowadzi pozarolniczej działalności gospodarczej, nie jest zarejestrowanym, czynnym podatnikiem podatku od towarów i usług,
• wcześniej nie dokonywała sprzedaży (dostawy) nieruchomości, których byłaby jedynym właścicielem,
• będąc właścicielem na prawach wspólności ustawowej, będąc w związku małżeńskim z byłym mężem sprzedała 3 działki budowlane: 11 czerwca 2003 r., 15 września 2003 r. oraz 15 kwietnia 2004 r. Środki uzyskane ze sprzedaży tychże działek, przeznaczone były na budowę domu, który po rozwodzie i podziale majątku przypadł byłemu mężowi. Już po rozwodzie, Wnioskodawczyni i jej były mąż będąc współwłaścicielami po 1/2 działek oraz gruntów (w wyniku zniesienia wspólności ustawowej małżeńskiej) sprzedali w dniu 10 sierpnia 2006 r. działkę rolną z dopuszczeniem zabudowy zagrodowej oraz w dniu 8 marca 2008 r. działkę budowlaną,
• środki ze sprzedaży wspólnych działek już po rozwodzie Zainteresowana przeznaczyła na dokończenie domu, który w stanie surowym kupiła po rozwodzie oraz na potrzeby bieżące Wnioskodawczyni i trójki jej dzieci, gdyż nie posiadała żadnych dochodów. Prowadzona przez Zainteresowaną wówczas działalność gospodarcza w zakresie odnowy biologicznej przynosiła straty, Wnioskodawczyni zamknęła ją z początkiem stycznia 2011 r.
• grunt, o którym mowa we wniosku nie był przedmiotem umowy najmu, dzierżawy ani innych umów o podobnym charakterze,
• nie występowała o administracyjne decyzje o warunkach zabudowy dla gruntu, o którym mowa we wniosku,
• nie starała się uzbroić powstałych działek w przyłącza do sieci energetycznej, gazu ani wody. Dwie z powstałych działek leżą przy drodze publicznej. W celu sprzedaży działki Wnioskodawczyni nie umieszczała ofert w radio ani w prasie,
• nie planuje regularnej sprzedaży działek. Do takiej sprzedaży zmusić może Wnioskodawczynię jedynie trudna sytuacja finansowa i brak dochodów.
  
  

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy sprzedaż niezabudowanej działki rolnej nr 64/15, tzw. siedliskowej, w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego leżącej na terenie MR, a więc przeznaczonym pod uprawy rolne oraz zabudowę zagrodową, w Księdze Wieczystej jak również w Wypisie i Wyrysie z Rejestru Gruntów mającej status gruntu ornego, wchodzącej w skład majątku osobistego jest opodatkowana podatkiem od towarów i usług?

Zdaniem Wnioskodawczyni, sprzedaż niezabudowanej działki rolnej (zagrodowej) nr 64/15 nie podlega opodatkowaniu podatkiem VAT.

Nie można uznać za działalność gospodarczą sprzedaży własnego, osobistego majątku, w szczególności prywatnych gruntów, podzielonych na mniejsze elementy i zbywane czy to jednocześnie czy w miarę czasu. Wyprzedaż prywatnego majątku nie jest wykonywana celem osiągania zysku i nie jest kwalifikowana jako działalność gospodarcza. Osoby nie będącej przedsiębiorcą, sprzedającą swój majątek osobisty, który nie był nabyty do celów działalności gospodarczej, jak również w celach odsprzedaży, nie można uznać za podmiot gospodarczy i żądać rozliczenia VAT od tej sprzedaży. Sprzedaż prywatnego majątku przez osoby fizyczne nie podlega przepisom ustawy o VAT.

Ponadto, zgodnie z art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (t. j. Dz. U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054), zwalnia się od podatku VAT dostawę terenów niezabudowanych innych niż tereny budowlane oraz przeznaczone pod zabudowę. Działka rolna, tzw. zagrodowa (siedliskowa) nie jest terenem stricto budowlanym, na którym każdy bez przeszkód może wybudować dom.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawczyni w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (t. j. Dz. U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu ww. podatkiem, podlegają:

1. odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju;
2. eksport towarów;
3. import towarów;
4. wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów za wynagrodzeniem na terytorium kraju;
5. wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów.
   
   

Art. 7 ust. 1 ustawy stanowi, iż przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…).

Pojęcie towaru ustawodawca zdefiniował w art. 2 pkt 6 ustawy. Zgodnie z zapisem zawartym w tym przepisie, przez towary rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

Jak stanowi art. 45 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. Nr 16, poz. 93 ze zm.), rzeczami w rozumieniu niniejszego kodeksu są tylko przedmioty materialne.

Wyjaśnić jednocześnie należy, iż przedmiotami stosunków prawnych są dobra materialne i niematerialne. Wśród dóbr materialnych wyróżniamy m. in. rzeczy (Bednarek Małgorzata, „Mienie”, „Komentarz do art. 44-55 ³ Kodeksu cywilnego”, Zakamycze 1997, komentarz do art. 45 k.c.). Rzeczy dzieli się na nieruchomości i rzeczy ruchome (Piasecki Kazimierz, „Kodeks cywilny, Księga pierwsza. Część ogólna. Komentarz”, Zakamycze 2003, komentarz do art. 45 k.c.).

Natomiast w myśl art. 46 § 1 ww. Kodeksu, nieruchomościami są części powierzchni ziemskiej stanowiące odrębny przedmiot własności (grunty), jak również budynki trwale z gruntem związane lub części takich budynków, jeżeli na mocy przepisów szczególnych stanowią odrębny od gruntu przedmiot własności.

Zgodnie zatem z ww. przepisami, grunt spełnia definicję towaru wynikającą z art. 2 pkt 6 ustawy, a jego sprzedaż jest traktowana jako czynność odpłatnej dostawy towarów na terytorium kraju.

Nie każda czynność stanowiąca dostawę w rozumieniu art. 5 ustawy podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług. Aby dana czynność była opodatkowana tym podatkiem musi być wykonana przez podatnika.

Stosownie do art. 15 ust. 1 ustawy, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Działalność gospodarcza – na mocy ust. 2 powołanego artykułu – obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody, również wówczas, gdy czynność została wykonana jednorazowo w okolicznościach wskazujących na zamiar wykonywania czynności w sposób częstotliwy. Działalność gospodarcza obejmuje również czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Aby zatem dostawę towarów (nawet jednorazową) uznać za działalność gospodarczą, należy wykazać, że w momencie jej realizacji podatnik miał zamiar dokonywać takich czynności wielokrotnie, a wykorzystywane przez niego towary, czy usługi zostały nabyte w celu spożytkowania ich do wykonywania tej czynności.

W rozumieniu powyższych twierdzeń pomóc mogą również zapisy orzeczenia Naczelnego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 29 października 2007 r., sygn. akt I FPS 3/07, w myśl którego formalny status danego podmiotu jako podatnika zarejestrowanego, a także okoliczność, że dana czynność została wykonana wielokrotnie lub jednorazowo, lecz z zamiarem częstotliwości nie mogą przesądzać o opodatkowaniu tej czynności bez każdorazowego ustalenia, czy w odniesieniu do konkretnej czynności podmiot ten występował w charakterze podatnika podatku VAT.

W kwestii opodatkowania dostawy gruntów istotne jest czy w świetle zaprezentowanego we wniosku stanu sprawy Wnioskodawczyni w celu dokonania sprzedaży gruntu podjęła aktywne działania w zakresie obrotu nieruchomościami, angażując środki podobne do wykorzystywanych przez producenta, handlowca i usługodawców w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy, co skutkuje koniecznością uznania jego za podmiot prowadzący działalność gospodarczą w rozumieniu tego przepisu, a więc za podatnika podatku od towarów i usług, czy też sprzedaż nastąpiła w ramach zarządu majątkiem prywatnym. Zwykłe nabycie lub sprzedaż rzeczy nie stanowi wykorzystywania w sposób ciągły majątku rzeczowego w celu uzyskania z tego tytułu dochodu w rozumieniu art. 9 ust. 1 Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej – Dz. U. UE L 347.1 ze zm. – (a tym samym art. 15 ust. 2 ustawy) jako, że jedynym przychodem z takich transakcji może być ewentualny zysk ze sprzedaży tej rzeczy.

Z zawartego we wniosku opisu stanu faktycznego nie wynika jakiekolwiek aktywne działanie Wnioskodawczyni, tj. uzbrojenie, ogłoszenie w prasie w poszukiwaniu nabywców itd., które wskazywałoby na aktywność w zakresie obrotu nieruchomościami.

Ponadto, jak wynika z orzeczenia Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej z dnia 15 września 2011 r. w sprawach C-180 i C-181, dostawę gruntu przeznaczonego pod zabudowę należy uznać za objętą podatkiem od wartości dodanej, pod warunkiem, że transakcja ta nie stanowi jedynie czynności związanej ze zwykłym wykonywaniem prawa własności. Przy spełnieniu powyższych warunków nie ma znaczenia fakt, iż podmiot dokonujący dostawy jest „rolnikiem ryczałtowym”.

W tym miejscu – dla wyjaśnienia zakresu zwykłego wykonywania prawa własności – konieczne jest sięgnięcie do zapisów prawa cywilnego, tj. powołanej wcześniej ustawy Kodeks cywilny.

Zgodnie z art. 140 ww. Kodeksu, w granicach określonych przez ustawy i zasady współżycia społecznego właściciel może, z wyłączeniem innych osób, korzystać z rzeczy zgodnie ze społeczno-gospodarczym przeznaczeniem swego prawa, w szczególności może pobierać pożytki i inne dochody z rzeczy. W tych samych granicach może rozporządzać rzeczą.

Rozporządzanie rzeczą jest drugim spośród wymienionych wyraźnie w art. 140 k.c. uprawnień właściciela do rozporządzania rzeczą (ius disponendi). Podkreślić także należy, iż ustawodawca nie definiuje używanego pojęcia rozporządzenia. Nie klasyfikuje też postaci rozporządzenia. W literaturze zaś podkreśla się zazwyczaj, że chodzi o uprawnienie do wyzbycia się własności i uprawnienie do obciążania prawa własności. Wyzbycie się własności w pierwszym rzędzie obejmuje dokonywaną (inter vivos) czynność przeniesienia własności, dalej zaś czynność rozporządzenia testamentowego (…) (Edward Gniewek „Kodeks cywilny, Księga Druga. Własność i inne prawa rzeczowe. Komentarz, Zakamycze, 2001, Komentarz do art. 140 k.c.).

Z powyższych wyjaśnień wynika zatem, iż dokonanie sprzedaży określonej rzeczy materialnej stanowi naturalny (oczywisty, podstawowy) element wykonywania prawa własności.

Z opisu sprawy wynika, iż Wnioskodawczyni w dniu 20 kwietnia 2000 r. kupiła dwie niezabudowane działki rolne 64/1 oraz 64/2 o powierzchni odpowiednio: 0,2509 ha oraz 0,2554 ha leżące obok siebie (łączna powierzchnia: 0,4963 ha) celem powiększenia gospodarstwa rolnego. W roku 2002 uchwalono miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego, w wyniku którego ww. działki znalazły się na terenie objętym symbolem MR, tj. treny te zostały przeznaczone dla upraw rolnych oraz zabudowy zagrodowej. Tak więc tylko osoba o statusie rolnika może wybudować na takim terenie dom czy też budynki gospodarcze, po spełnieniu dodatkowych warunków. W roku 2007, w związku ze zdarzeniami osobistymi (rozwód oraz konieczność opuszczenia wraz z trójką małoletnich dziećmi domu, w którym Zainteresowana mieszkała z mężem) postanowiła sprzedać część gruntu, by móc dokończyć budowę domu, który wówczas kupiła w stanie surowym. Wnioskodawczyni znalazła kupca, który był zainteresowany zakupem gruntu (działki rolnej) tylko i wyłącznie o powierzchni ok. 0,15 ha. Zainteresowana scaliła ww. dwie działki w jedną i dokonała podziału na trzy mniejsze (64/14 o powierzchni 0,1682 ha, 64/15 o powierzchni 0,1530 ha oraz 64/16 o powierzchni 0,1623 ha). Jednocześnie przy tymże podziale gmina przejęła część gruntu na poszerzenie przebiegającej obok drogi gminnej. Działki nr 64/14, nr 64/15, nr 64/16 w Księdze Wieczystej jak również w Wypisie i Wyrysie z Rejestru Gruntów mają status gruntów ornych.

W marcu roku 2007 Wnioskodawczyni zawarła wstępną warunkową notarialną umowę sprzedaży, pod warunkiem, że Agencja Nieruchomości Rolnych nie wykona przysługującego jej, na podstawie ustawy z dnia 11 kwietnia 2003 r. o kształtowaniu ustroju rolnego, prawa pierwokupu. W kwietniu 2007 roku Zainteresowana sprzedała działkę nr 64/15, po nieskorzystaniu przez Agencję Nieruchomości Rolnych z ww. prawa. Uzyskane środki w całości przeznaczyła na budowę domu. Zainteresowana nigdy nie prowadziła i nie prowadzi działalności w zakresie handlu nieruchomościami. Obecnie Wnioskodawczyni nie prowadzi pozarolniczej działalności gospodarczej, nie jest zarejestrowanym, czynnym podatnikiem podatku od towarów i usług. Wcześniej Zainteresowana nie dokonywała sprzedaży (dostawy) nieruchomości, których byłaby jedynym właścicielem. Wnioskodawczyni będąc wraz z mężem właścicielem na prawach wspólności ustawowej, sprzedała 3 działki budowlane: 11 czerwca 2003 r., 15 września 2003 r. oraz 15 kwietnia 2004 r. Środki uzyskane ze sprzedaży tychże działek, przeznaczone były na budowę domu, który po rozwodzie i podziale majątku przypadł byłemu mężowi. Już po rozwodzie. Będąc współwłaścicielami Zainteresowana i jej mąż sprzedali w dniu 10 sierpnia 2006 r. (po zniesieniu wspólności ustawowej małżeńskiej) działkę rolną z dopuszczeniem zabudowy zagrodowej oraz w dniu 8 marca 2008 r. działkę budowlaną. Środki ze sprzedaży wspólnych działek już po rozwodzie Zainteresowana przeznaczyła na dokończenie domu, który w stanie surowym kupiła po rozwodzie oraz na potrzeby bieżące Wnioskodawczyni i trójki jej dzieci, gdyż nie posiadała żadnych dochodów. Prowadzona przez Zainteresowaną wówczas działalność gospodarcza w zakresie odnowy biologicznej przynosiła straty, Wnioskodawczyni zakończyła ją z początkiem stycznia 2011 r. Grunt, o którym mowa we wniosku nie był przedmiotem umowy najmu, dzierżawy ani innych umów o podobnym charakterze. Wnioskodawczyni nie występowała o administracyjne decyzje o warunkach zabudowy dla gruntu, o którym mowa we wniosku oraz nie starała się uzbroić powstałych działek w przyłącza do sieci energetycznej, gazu ani wody. W celu sprzedaży działki Wnioskodawczyni nie umieszczała ofert w radio ani w prasie. Zainteresowana nie planuje regularnej sprzedaży działek. Do takiej sprzedaży zmusić może Wnioskodawczynię jedynie trudna sytuacja finansowa i brak dochodów.

Mając na względzie powołane przepisy prawa oraz opisany stan faktyczny wskazać należy, iż w przedmiotowej sprawie brak jest przesłanek pozwalających uznać, że dokonując dostawy działki nr 64/15 Wnioskodawczyni wystąpiła w charakterze podatnika. Zainteresowana – jak sama twierdzi – nie wykorzystywała nieruchomości w działalności gospodarczej. Uwzględniając ponadto fakt, iż przedmiotowy grunt został nabyty w celu powiększenia gospodarstwa rolnego stwierdzić należy, iż nic nie wskazuje na to, aby nabyciu nieruchomości towarzyszył zamiar jego późniejszego zbycia oraz wykorzystywania w sposób ciągły dla celów zarobkowych. Zainteresowana nie podejmowała również jakichkolwiek czynności zmierzających do przygotowania działek do zorganizowanej, handlowej sprzedaży, tj. nie występowała do Gminy o przekwalifikowanie przedmiotowej działki na działkę przeznaczoną pod zabudowę, nie dokonywała uzbrojenia w przyłącza do sieci energetycznej, gazowej lub wodnej oraz nie ogłaszała zamiaru sprzedaży działki w prasie, w radiu lub innych mediach. Zatem, Zainteresowana dokonując sprzedaży opisanej we wniosku działki gruntu korzysta z prawa do rozporządzania majątkiem osobistym, co nie jest wykonywaniem działalności gospodarczej, w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy. Brak tego statusu pozbawia Wnioskodawczynię cech podatnika podatku VAT, o którym mowa w art. 15 ust. 1 ustawy w zakresie sprzedaży działek, a dostawę działek cech czynności opodatkowanej, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy.

Reasumując, w związku ze sprzedażą działki nr 64/15 Wnioskodawczyni nie miała obowiązku naliczenia oraz odprowadzenia podatku VAT, bowiem w związku z powyższą transakcją Zainteresowana nie wystąpiła w roli podatnika podatku od towarów i usług.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawczynię i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu, ul. Św. Mikołaja 78/79, 50-126 Wrocław po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t. j. Dz. U. z 2012 r., poz. 270). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.