INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2012 r. poz. 749 ze zm.) oraz § 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko przedstawione we wniosku z dnia 15 stycznia 2013 r. (data wpływu 21 stycznia 2013 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie braku opodatkowania czynności polegającej na odpłatnym udostępnianiu przystanków komunikacyjnych - jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 21 stycznia 2013 r. został złożony wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania czynności polegającej na odpłatnym udostępnianiu przystanków komunikacyjnych.

W złożonym wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

Z dniem 1 marca 2011 r. weszła w życie ustawa z dnia 16 grudnia 2010 r. o publicznym transporcie zbiorowym (Dz. U. z 2011 r. Nr 5, poz. 13). Zgodnie z art. 16 ustawy, za korzystanie przez operatora i przewoźnika z przystanków komunikacyjnych, których właścicielem lub zarządzającym jest jednostka samorządu terytorialnego, mogą być pobierane opłaty. Stawka opłaty jest ustalana w drodze uchwały podjętej przez właściwy organ danej jednostki samorządu terytorialnego (w tym przypadku przez Radę Miasta).

Rada Miasta podjęła uchwałę w sprawie określenia przystanków komunikacyjnych, których właścicielem lub zarządzającym jest Gmina, udostępnionych operatorom i przewoźnikom, ustalenia warunków i zasad oraz stawki opłat za korzystanie z tych obiektów.

Ustalona została stawka opłaty w wysokości 0,05 zł za jedno zatrzymanie środka transportu, zgodnie z obowiązującym rozkładem jazdy, na każdym przystanku komunikacyjnym, którego właścicielem lub zarządcą jest Gmina i na korzystanie z którego uzyskane zostało uzgodnienie wydane przez Urząd Miejski. Obowiązek uiszczania opłat wchodzi w życie 1 stycznia 2013 r. Naliczaniem oraz poborem przedmiotowych opłat zajmować się będzie Urząd Miejski. Pobierane opłaty, przeznaczane będą na cele wymienione w art. 16 ust. 7 pkt 1 i 2 ustawy z 16 grudnia 2010 r., tj. utrzymanie porządku i czystości infrastruktury przystankowej.

Urząd Miejski, zgodnie ze statutem nadanym Uchwałą Rady Miejskiej w sprawie nadania statutu Urzędowi Miejskiemu jest gminną jednostką organizacyjną Miasta, nieposiadającą osobowości prawnej. Przedmiotem działalności Urzędu jest świadczenie pomocy Prezydentowi Miasta w zakresie realizacji uchwał Rady Miejskiej i zadań Miasta określonych przepisami prawa. Zgodnie z powyższym, Urząd Miejski wykonuje m.in. zadania organizatora publicznego transportu zbiorowego w rozumieniu ustawy z dnia 16 grudnia 2010 r. o publicznym transporcie zbiorowym

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy opłaty za korzystanie z przystanków komunikacyjnych podlegają opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług...

Zdaniem Wnioskodawcy, opłata za korzystanie z przystanków komunikacyjnych, których właścicielem lub zarządzającym jest Miasto ma charakter daniny publicznej i nie może być uznana za odpłatne świadczenie usług. W związku z tym nie jest ona objęta zakresem przedmiotowym wskazanym w ustawie o podatku od towarów i usług.

Wnioskodawca wskazał, że w celu rozstrzygnięcia wątpliwości związanych z charakterem przedmiotowej opłaty, odwołać się należy do wykładni przeprowadzonej przez Trybunał Konstytucyjny w orzeczeniu sygn. akt P 6/02 z dnia 10 grudnia 2002 r. Przy okazji rozstrzygania konstytucyjności zaskarżonych przepisów ustawy z dnia 21 marca 1985 r. o drogach publicznych (Dz. U. z 2007 r. Nr 19, poz. 115 t.j. z późn. zm.) oraz aktów wykonawczych wydanych na jej podstawie, Trybunał stanął przed koniecznością określenia istoty prawnej opłat za parkowanie pojazdów w strefie płatnego parkowania. Zdaniem Wnioskodawcy wnioskowanie przeprowadzone w ww. sprawie stanowi wskazówkę, umożliwiającą przeprowadzenie poprawnej wykładni w kwestii określenia charakteru opłaty za korzystanie przez przewoźników i operatorów z przystanków udostępnionych przez gminy.

Przywołując brzmienie art. 217 Konstytucji RP który stanowi, iż nakładanie podatków, innych danin publicznych, określanie podmiotów, przedmiotów opodatkowania i stawek podatkowych, a także zasad przyznawania ulg i umorzeń oraz kategorii podmiotów zwolnionych od podatków następuje w drodze ustawy, Wnioskodawca wskazał, że lex specialis w odniesieniu do powyższego przepisu, odnoszące się do danin o charakterze lokalnym, stanowi art. 168 Konstytucji RP. Zgodnie z tą normą „Jednostki samorządu terytorialnego mają prawo ustalania wysokości podatków i opłat lokalnych w zakresie określonym w ustawie”.

W ocenie Wnioskodawcy modelowym przykładem realizacji tych zasad jest ustawa z dnia 12 stycznia 1991 r. o podatkach i opłatach lokalnych (Dz. U. z 2010 r. Nr 95, poz. 613 z późn. zm.), która reguluje najważniejsze elementy konstrukcyjne danin lokalnych (zarówno podatków jak i opłat). Na przykładzie art. 5 ust. 1 pkt 1 lit. a, dotyczącym podatku od nieruchomości, dostrzec można, że w gestii władz samorządowych pozostawiono pewną swobodę w sprecyzowaniu wysokości stawek, choć z uwzględnieniem określonych ustawowo granic.

Rozwiązania prawne, w których przewidziano możliwość wprowadzenie dodatkowych opłat lokalnych (samorządowych), funkcjonują nie tylko w ustawie o podatkach i opłatach lokalnych. Zgodnie np. z art. 57 § 7 Ordynacji podatkowej rada gminy, rada powiatu oraz sejmik województwa może wprowadzić opłatę prolongacyjną - w wysokości nie większej niż określona w § 2 - z tytułu rozłożenia na raty lub odroczenia terminu płatności podatków stanowiących dochód odpowiednio - gminy, powiatu lub województwa.

Wnioskodawca zauważył, że opłaty za korzystanie z przystanków ustalone zostały w drodze ustawowej. Możliwość ich pobierania przez jednostki samorządu terytorialnego wynika wprost z art. 16 ust. 4 ustawy o publicznym transporcie zbiorowym, który z art. 16 ust. 5 precyzuje jednocześnie niezbędne elementy potrzebne do ustanowienia opłaty publicznej (określając podmiot, przedmiot, podstawę oraz stawki opłaty). Analogicznie do przywołanej wyżej ustawy o podatkach i opłatach lokalnych w przedmiocie podatku od nieruchomości, również w tym przypadku - w ocenie Wnioskodawcy - jednostkom samorządu terytorialnego pozostawiono niewielką swobodę w zakresie sprecyzowania wysokości stawki (tylko za zatrzymywanie się na przystankach), co musi nastąpić w drodze uchwały (art. 16 ust. 4 zdanie drugie). Jest to realizacja przywołanej wcześniej zasady, dotyczącej danin lokalnych, wynikającej z art. 168 Konstytucji RP. Wnioskodawca podkreślił, iż opłaty za korzystanie z przystanków i dworców należących do jednostek samorządu terytorialnego wynikają właśnie z ustawy, a nie z uchwały podjętej przez właściwy organ danej jednostki. Uchwała, tak samo jak w przedstawionym wyżej przypadku zawartym w ustawie o podatkach i opłatach lokalnych, precyzuje jedynie wysokość stawki oraz reguluje inne kwestie, takie jak określenie przystanków komunikacyjnych i dworców oraz warunków i zasad korzystania z nich, powierzone danej jednostce mocą delegacji ustawowych.

Ponadto Wnioskodawca wskazał, że kolejną kwestią mogącą nastręczać wątpliwości w kontekście oceny charakteru opłaty za zatrzymywanie się na przystankach i dworcach przez przewoźników i operatorów jest potrzeba odniesienia się do faktu, iż daniny te ponoszone są w związku z określonym świadczeniem jednostki samorządu terytorialnego względem konkretnego zindywidualizowanego podmiotu. Cecha ta powoduje, że występuje tu zbieżność z odpłatnym świadczeniem usług wchodzącym w zakres opodatkowania podatkiem od towarów i usług na podstawie art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku od towarów i usług.

W przedmiotowej sprawie - zdaniem Wnioskodawcy - kluczowe znaczenie ma odniesienie się do szczególnej cechy opłaty odróżniającej ją od innego rodzaju danin, a w szczególności podatków, tj. odpłatności. Oba rodzaje obciążeń są dochodami publicznymi. Opłatą jest danina publicznoprawna charakteryzująca się cechami podobnymi do podatku, z tym że w przeciwieństwie do podatków, jest ona świadczeniem odpłatnym. Oznacza to, że opłaty pobierane są w związku z wyraźnie wskazanymi usługami i czynnościami organów państwowych lub samorządowych, dokonywanymi w interesie konkretnych podmiotów. Są one formą zapłaty za zindywidualizowane świadczenie oferowane przez podmiot prawa publicznego.

W klasycznej postaci opłaty odznaczają się pełną ekwiwalentnością, co oznacza że wartość świadczenia administracyjnego odpowiada wysokości pobranej opłaty (zob. P. Smoleń, Opłaty W. Wojtowicz (red.), A. Gorgol, A. Kuś, A. Niezgoda, P. Smoleń, Zarys finansów publicznych i prawa finansowego, Warszawa 2002, s. 257-258). Oprócz tego, że są świadczeniami odpłatnymi są także - jak podatki - świadczeniami pieniężnymi, powszechnymi, bezzwrotnymi, ustalanymi jednostronnie przez państwo.

Opłaty publiczne pobierane są zawsze w związku z określonym, konkretnym działaniem organów państwa (samorządu terytorialnego). Jeżeli opłata pobierana jest za określoną usługę - może zawierać pewne cechy ceny, jeżeli zaś jest świadczeniem dodatkowym, pobieranym w wysokości wyższej niż faktycznie świadczona usługa - zawiera cechy podatku. Opłaty za zatrzymywanie na przystankach są jedną z form pozyskiwania dochodów budżetów samorządu terytorialnego i powinny być odprowadzane do budżetów jednostek samorządowych. Jako dochody publiczne i przymusowe mogą być pobrane w drodze egzekucji administracyjnej.

Wnioskodawca podniósł, że dla uznania przedmiotowych opłat za dochody i daniny publiczne kluczowe znaczenie mają nie tylko wskazane wyżej cechy ale i okoliczność, że przeznaczane są na cele publiczne. Cele te określone są wyraźnie w ustawie o publicznym transporcie zbiorowym w art. 16 ust. 7 pkt 1 i 2. Istotne jest także to, że opłaty te przewidziane są za korzystanie z obiektów publicznych, jakimi niewątpliwie są przystanki i dworce, których właścicielem lub zarządcą są jednostki samorządu terytorialnego.

Uwzględniając powyższe, zdaniem Wnioskodawcy, stwierdzić należy, że sama cecha odpłatności związana z omawianą opłatą nie może stanowić o uznaniu jej za przedmiot opodatkowania podatkiem od towarów i usług. Zarówno jednak odpłatność, jak i pozostałe cechy wymienione powyżej, jednoznacznie przemawiają za uznaniem przedmiotowych opłat za daninę publiczną.

Wnioskodawca zauważył także, że w analogicznej sprawie dotyczącej rozstrzygania wątpliwości związanych z określeniem istoty opłat za parkowanie pojazdów na drogach publicznych w strefie płatnego parkowania, sądy administracyjne prezentują jednolitą linię orzeczniczą, ostatecznie potwierdzoną w wyroku NSA z dnia 25 maja 2010 r. sygn. akt I FSK 761/09, wskazującą, że opłaty takie mają bez wątpienia charakter daniny publicznej.

Wnioskodawca podniósł, że przedstawiając swoje stanowisko w danej kwestii oparł się w głównej mierze na orzeczeniu Trybunału Konstytucyjnego oraz powołał się na orzeczenie Naczelnego Sądu Administracyjnego lecz ma świadomość, że nie należy im przypisywać decydującej roli. Organ rozstrzygający w przedmiotowej sprawie, nie jest związany przedstawionymi rozstrzygnięciami. Zgodnie z istniejącym w Polsce systemem prawnym orzecznictwo sądowe wiąże jedynie podmioty będące stronami postępowania, w związku z czym każda sprawa traktowana jest w sposób indywidualny i rozstrzygana na podstawie zebranego w danym postępowaniu materiału dowodowego. W przypadku orzecznictwa Trybunału Konstytucyjnego uwzględnić należy jednakże jego wyjątkowy status. Od orzeczeń sądowych odróżnia je powszechnie obowiązujący charakter, rozstrzygają one nie tylko o indywidualnych relacjach prawnych pomiędzy stronami procesu, albo o ukształtowaniu sytuacji konkretnego podmiotu, którego praw i obowiązków dotyczy dane orzeczenie sądowe, ale zawierają treść adresowaną abstrakcyjnie do nieokreślonego kręgu adresatów. Ta cecha dotyczy zarówno abstrakcyjnej, jak i konkretnej kontroli konstytucyjności prawa (a więc dokonywanej w przypadku pytań prawnych i w związku ze skargą konstytucyjną). Z tych powodów, Wnioskodawca prezentując swoje stanowisko oparł się na kierunku wykładni przedstawionym w powołanym wyżej Wyroku Trybunału Konstytucyjnego sygn. akt P 6/02 z dnia 10 grudnia 2002 r.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za nieprawidłowe.

Na podstawie art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (t. j. Dz. U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054 ze zm. ), opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Zgodnie z art. 8 ust. 1 ww. ustawy, przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7, w tym również:

1. przeniesienie praw do wartości niematerialnych i prawnych, bez względu na formę, w jakiej dokonano czynności prawnej;
2. zobowiązanie do powstrzymania się od dokonania czynności lub do tolerowania czynności lub sytuacji;
3. świadczenie usług zgodnie z nakazem organu władzy publicznej lub podmiotu działającego w jego imieniu lub nakazem wynikającym z mocy prawa.

Mając na uwadze treść ww. przepisu należy stwierdzić, że każde świadczenie niebędące dostawą towarów polegające na działaniu, zaniechaniu lub tolerowaniu czyjegoś zachowania stanowi, co do zasady, usługę w rozumieniu ustawy o podatku od towarów i usług. Niemniej jednak muszą być przy tym spełnione następujące warunki:

1. w następstwie zobowiązania, w wykonaniu którego usługa jest świadczona, druga strona (wierzyciel/nabywca) jest bezpośrednim beneficjentem świadczenia;
2. świadczonej usłudze odpowiada świadczenie wzajemne ze strony nabywcy (wynagrodzenie).

Należy podkreślić, iż dane świadczenie podlega jako usługa opodatkowaniu wówczas, gdy ww. warunki będą spełnione łącznie, bowiem aby czynność ta podlegała opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, musi istnieć związek o charakterze przyczynowym pomiędzy świadczoną usługą, a otrzymanym świadczeniem wzajemnym w ten sposób, że wynagrodzenie stanowi należność za wykonaną usługę świadczoną w ramach stosunku prawnego lub dochodzi do wymiany świadczeń wzajemnych. Wynagrodzenie powinno być konsekwencją wykonania świadczenia.

W myśl art. 15 ust. 1 ustawy, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Działalność gospodarcza - jak stanowi ust. 2 powołanego artykułu w brzmieniu obowiązującym do dnia 31 marca 2013 r. - obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody, również wówczas, gdy czynność została wykonana jednorazowo w okolicznościach wskazujących na zamiar wykonywania czynności w sposób częstotliwy. Działalność gospodarcza obejmuje również czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Z kolei ww. przepis w brzmieniu obowiązującym od dnia 1 kwietnia 2013 r. stanowi, iż działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Zgodnie jednak z art. 15 ust. 6 ustawy, nie uznaje się za podatnika organów władzy publicznej oraz urzędów obsługujących te organy w zakresie realizowanych zadań nałożonych odrębnymi przepisami prawa, dla realizacji których zostały one powołane, z wyłączeniem czynności wykonywanych na podstawie zawartych umów cywilnoprawnych.

Powyższy zapis jest odzwierciedleniem art. 13 Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. Urz. UE.L. Nr 347), zgodnie z którym krajowe, regionalne i lokalne organy władzy oraz inne podmioty prawa publicznego nie są uważane za podatników w związku z działalnością, którą podejmują lub transakcjami, których dokonują jako organy władzy publicznej, nawet jeśli pobierają należności, opłaty, składki lub płatności w związku z takimi działaniami lub transakcjami.

Jednakże, w świetle unormowań prawa wspólnotowego w przypadku, gdy organy władzy publicznej bądź urzędy obsługujące te organy podejmują takie działania lub dokonują takich transakcji, są uważane za podatników w odniesieniu do tych działań, lub transakcji, gdyby wykluczenie ich z kategorii podatników prowadziło do znaczących zakłóceń konkurencji.

Na podstawie art. 41 ust. 1 ww. ustawy o podatku od towarów i usług, stawka podatku wynosi 22%, z zastrzeżeniem ust. 2-12c, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 2 i 3, art. 122 i art. 129 ust. 1.

Natomiast stosownie do treści art. 146a pkt 1 ww. ustawy, w okresie od dnia 1 stycznia 2011 r. do dnia 31 grudnia 2013 r., z zastrzeżeniem art. 146f stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 1 i 13, art. 109 ust. 2 i art. 110, wynosi 23 %.

Jednakże, zarówno w treści ustawy, jak i przepisów wykonawczych do niej, ustawodawca przewidział opodatkowanie niektórych czynności stawkami obniżonymi lub zwolnienie od podatku.

Na podstawie § 13 ust. 1 pkt 12 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 4 kwietnia 2011 r. w sprawie wykonania niektórych przepisów ustawy o podatku od towarów i usług (t.j. z 2013 r. Dz. U. poz. 247 ze zm.), zwalnia się od podatku czynności związane z wykonywaniem zadań publicznych nałożonych odrębnymi przepisami, wykonywane w imieniu własnym i na własną odpowiedzialność przez jednostki samorządu terytorialnego, z wyłączeniem czynności wykonywanych na podstawie zawartych umów cywilnoprawnych.

Zgodnie z art. 7 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 16 grudnia 2010 r. o publicznym transporcie zbiorowym (Dz. U. z 2011 r. Nr 5, poz. 13 ze zm.), organizatorem publicznego transportu zbiorowego, zwanym dalej „organizatorem”, właściwym ze względu na obszar działania lub zasięgu przewozów jest gmina:

1. na linii komunikacyjnej albo sieci komunikacyjnej w gminnych przewozach pasażerskich,
2. której powierzono zadanie organizacji publicznego transportu zbiorowego na mocy porozumienia między gminami – na linii komunikacyjnej albo sieci komunikacyjnej w gminnych przewozach pasażerskich, na obszarze gmin, które zawarły porozumienie.

Stosownie do art. 8 ww. ustawy, do zadań organizatora należy:

1. planowanie rozwoju transportu;
2. organizowanie publicznego transportu zbiorowego;
3. zarządzanie publicznym transportem zbiorowym.

Jak stanowi przepis art. 15 ust. 1 powołanej ustawy, organizowanie publicznego transportu zbiorowego polega w szczególności na:

• zapewnieniu odpowiednich warunków funkcjonowania publicznego transportu zbiorowego, w szczególności w zakresie standardów dotyczących przystanków komunikacyjnych oraz dworców (pkt 3 lit. a),

• zapewnieniu odpowiednich warunków funkcjonowania publicznego transportu zbiorowego, w szczególności w zakresie korzystania z przystanków komunikacyjnych oraz dworców (pkt 3 lit. b),

• określaniu przystanków komunikacyjnych i dworców, których właścicielem lub zarządzającym jest jednostka samorządu terytorialnego, udostępnionych dla operatorów i przewoźników oraz warunków i zasad korzystania z tych obiektów (pkt 6).

Określenie przystanków komunikacyjnych i dworców oraz warunków i zasad korzystania, o których mowa w ust. 1 pkt 6, następuje w drodze uchwały podjętej przez właściwy organ danej jednostki samorządu terytorialnego (ust. 2 ww. artykułu).

W myśl art. 16 ust. 1 ww. ustawy, w transporcie drogowym za korzystanie przez operatora i przewoźnika z przystanków komunikacyjnych lub dworców mogą być pobierane opłaty.

Stawki opłat za korzystanie przez operatora i przewoźnika z przystanków komunikacyjnych lub dworców oraz standardy, o których mowa w art. 15 ust. 1 pkt 3 lit. a), są ustalane w drodze negocjacji między gminą, na obszarze której jest usytuowany przystanek komunikacyjny lub dworzec, i właścicielem albo zarządzającym przystankiem komunikacyjnym lub dworcem (art. 16 ust. 2 ustawy).

Z art. 16 ust. 3 ww. ustawy wynika, że stawki opłat, o których mowa w ust. 2, powinny być ustalane z uwzględnieniem niedyskryminujących zasad dla wszystkich operatorów i przewoźników wykonujących publiczny transport zbiorowy na obszarze właściwości organizatora.

W art. 16 ust. 4 cyt. ustawy ustanowiono, iż za korzystanie przez operatora i przewoźnika z przystanków komunikacyjnych lub dworców, których właścicielem albo zarządzającym jest jednostka samorządu terytorialnego, mogą być pobierane opłaty. Stawka opłaty jest ustalana w drodze uchwały podjętej przez właściwy organ danej jednostki samorządu terytorialnego, z uwzględnieniem niedyskryminujących zasad.

Stosownie do treści art. 16 ust. 5 ww. ustawy, stawka opłaty o której mowa w ust. 4, nie może być wyższa niż:

1. 0,05 zł za jedno zatrzymanie środka transportu na przystanku komunikacyjnym;
2. 1 zł za jedno zatrzymanie środka transportu na dworcu.

Natomiast na podstawie art. 16 ust. 7 ustawy, opłaty, o których mowa w ust. 4, stanowią dochód właściwej jednostki samorządu terytorialnego, z przeznaczeniem na:

1. utrzymanie przystanków komunikacyjnych oraz dworców, o których mowa w ust. 4,

oraz

2. realizację zadań określonych w art. 18 - w przypadku gdy organizatorem jest gmina.

W przypadku więc, gdy właściwa jednostka samorządu terytorialnego ustanowi opłatę za korzystanie z przystanków lub dworców (do czego jest – co należy podkreślić – uprawniona, nie zaś zobowiązana, gdyż jak wynika z powołanych przepisów za korzystanie z przystanków „mogą być pobierane opłaty”), jednym z warunków korzystania z tych obiektów, określonych uchwałą wydaną na podstawie art. 15 ust. 2 tej ustawy, powinien być obowiązek ponoszenia przez podmioty świadczące usługi przewozowe tej opłaty w wysokości wynikającej z pomnożenia opłaty przez liczbę zatrzymań wynikającą z rozkładu jazdy.

Z przedstawionego zdarzenia przyszłego wynika, że Rada Miasta podjęła uchwałę w sprawie określenia przystanków komunikacyjnych udostępnionych operatorom i przewoźnikom, ustalenia warunków i zasad oraz stawki opłat za korzystanie z tych obiektów. Stawka opłaty ustalona została w wysokości 0,05 zł za jedno zatrzymanie środka transportu, zgodnie z obowiązującym rozkładem jazdy, na każdym przystanku komunikacyjnym, którego właścicielem lub zarządcą jest Gmina i na korzystanie z którego uzyskane zostało uzgodnienie wydane przez Urząd Miejski. Pobierane opłaty, przeznaczane będą na utrzymanie porządku i czystości infrastruktury przystankowej.

Mając na uwadze treść wniosku oraz powołane wyżej uregulowania prawne stwierdzić należy, że w opisanym przypadku występuje bezpośredni związek o charakterze przyczynowym, pomiędzy działaniami Gminy (czynnościami polegającymi na udostępnianiu przystanków komunikacyjnych), a świadczeniem wzajemnym, tj. opłatą wnoszoną przez operatora i przewoźnika. W związku z tym ww. działania Gminy stanowią usługę w rozumieniu art. 8 ustawy o podatku od towarów i usług. Tak więc otrzymana opłata będzie konsekwencją wykonania świadczenia. Odpowiednie zapisy ustawy o publicznym transporcie drogowym wyraźnie wskazują, że działania podejmowane w tym względzie przez organizatora takiego transportu (jednostkę samorządu terytorialnego) mają charakter działań właściwych dla stosunków cywilnoprawnych. Po pierwsze - opłata za korzystanie z przystanków może, lecz nie musi być pobierana, a po drugie - przepisy dają możliwość zakreślenia przez właściwą jednostkę samorządu terytorialnego maksymalnej wartości tejże opłaty, akcentując przy tym konieczność przestrzegania niedyskryminujących zasad. Okoliczność, że strony stosunku cywilnoprawnego są zobowiązane stosować opłaty w wysokości określonej w uchwale podjętej przez odpowiedni organ jednostki samorządu terytorialnego, nie ma wpływu na opodatkowanie czynności udostępniania przystanków podatkiem od towarów i usług. Mają tu bowiem zastosowanie ogólne zasady określone w przepisach dotyczących podatku od towarów i usług.

W konsekwencji należy stwierdzić, że opłata pobierana od operatorów i przewoźników za zatrzymanie na przystankach komunikacyjnych stanowi wynagrodzenie za usługę, polegającą na udostępnieniu tychże przystanków, przy czym działania podejmowane w tym względzie mają charakter działań z zakresu stosunków cywilnoprawnych.

W przedmiotowej sprawie mamy więc do czynienia z odpłatnym świadczeniem usług, podlegającym opodatkowaniu na zasadach ogólnych, określonych w ww. przepisach ustawy o podatku od towarów i usług.

Tym samym stanowisko Wnioskodawcy, zgodnie z którym korzystanie z przystanków komunikacyjnych, których właścicielem albo zarządzającym jest Miasto ma charakter daniny publicznej, która nie podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, należało uznać za nieprawidłowe.

Końcowo wskazać należy, że na ocenę prawidłowości przedmiotowej kwestii nie mogą wpłynąć powoływane przez Wnioskodawcę orzeczenia sądów administracyjnych, bowiem zapadają one w odniesieniu do indywidualnych i właściwych tylko im stanów faktycznych. W związku z powyższym, nie negując takiego orzecznictwa, jako cennego źródła w zakresie wskazywania kierunków wykładni norm prawa podatkowego, należy zauważyć, że moc obowiązująca wyroków zamyka się w obrębie spraw, w których zostały wydane. Podzielając poglądy sądów zaprezentowane w powołanych przez Wnioskodawcę wyrokach, tut. organ pragnie dodatkowo zwrócić uwagę, iż wyroki te zapadły w odmiennych stanach faktycznych i dotyczą opodatkowania opłat za parkowanie pojazdów w strefie płatnego parkowania.

W tym miejscu podkreślić należy, że o ile Wnioskodawca powołuje wyłącznie korzystne dla strony wyroki, istnieją orzeczenia potwierdzające stanowisko tut. organu. Przykładowo wskazać należy na wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach z dnia 26 marca 2012 r. sygn. akt III SA/Gl 577/12.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Białymstoku, ul. H. Sienkiewicza 84, 15-950 Białystok, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t.j. Dz. U. z 2012 r. poz. 270 ze zm.).

Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Toruniu, 87-100 Toruń, ul. Św. Jakuba 20.