INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz. U. z 2012 r. poz. 749 ze zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Pani przedstawione we wniosku z dnia 07.01.2013 r. (data wpływu 21.01.2013 r.) uzupełnionego pismem z dnia 11.04.2013 r. (data wpływu: 15.04.2013 r.) w odpowiedzi na wezwanie z dnia 05.04.2013 r. Nr IPPB1/415-99/13-2/KS oraz pismem z dnia 17.04.2013 r. (data wpływu 22.04.2013 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów z tytułu prowadzonej działalności gospodarczej poniesionych wydatków na nabycie udziału w nieruchomości mieszkalnej oraz ujęcia w ewidencji wyposażenia – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 21.01.2013 r. złożyła Pani wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie, dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów z tytułu prowadzonej działalności gospodarczej poniesionych wydatków na nabycie udziału w nieruchomości mieszkalnej oraz ujęcia w ewidencji wyposażenia.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

W 2012 roku Wnioskodawczyni nabyła w drodze umowy sprzedaży do majątku odrębnego udział w nieruchomości mieszkalnej należącej dotychczas do jej męża (małżonkowie posiadają rozdzielność majątkową), dalej: Nieruchomość. Nieruchomość ta (już jest) i będzie przez pewien czas wykorzystywana w działalności gospodarczej Wnioskodawczyni, w części w jakiej nastąpiła sprzedaż udziału.

Na dzień sporządzenia niniejszego zapytania Wnioskodawczyni planuje, że najprawdopodobniej jeszcze w 2013 roku zamieszka w przedmiotowej Nieruchomości, stąd wystąpi konieczność zmiany jej przeznaczenia. Okoliczność ta wpłynie na możliwość równoczesnego prowadzenia w niej pozarolniczej działalności gospodarczej. Innymi słowy Wnioskodawczyni planuje „przeniesienie” działalności do innej, posiadanej przez nią nieruchomości ew. zawarcie umowy najmu lokalu, celem wykonywania tam wspomnianej działalności.

Na dzień sporządzenia niniejszego wniosku nie sposób wykluczyć sytuacji, że przedmiotowa Nieruchomość, w celu pozyskania środków na rozwój działalności gospodarczej nie zostanie wkrótce sprzedana.

Pismem z dnia 09.04.2013 r. (data wpływu: 15.04.2013 r.) w odpowiedzi na wezwanie z dnia 04.04.2013 r. Nr IPPB1/415-87/13-2/KS Wnioskodawczyni uzupełniła wniosek poprzez uiszczenie dodatkowej opłaty oraz przeformułowała pytania oznaczone nr 2 i 3. Natomiast pismem z dnia 17.04.2013 r. (data wpływu 19.04.2013 r.) doprecyzowała pytanie oznaczone nr 4.

W związku z powyższym zadano następujące pytania.

1. Czy prawidłowe będzie jednorazowe zaliczenie do kosztów uzyskania przychodu ceny za udział w Nieruchomości w momencie jej nabycia (i przekazania na potrzeby wykonywanej indywidualnej działalności gospodarczej) tj. w 201 2 roku, przy założeniu, że będzie ona użytkowana krócej niż 1 rok...
2. Czy w sytuacji, gdyby okazało się, iż Wnioskodawczyni wykorzystywać będzie nieruchomość w działalności gospodarczej powyżej 12 miesięcy, zobligowana będzie do ujawnienia Nieruchomości w ewidencji środków trwałych, dokonania korekty kosztów uzyskania przychodów w dacie ich poniesienia oraz rozpoczęcie odpisów amortyzacyjnych począwszy od miesiąca następującego po miesiącu, w którym nieruchomość winna zostać ujęta w ewidencji środków trwałych...
3. Czy w sytuacji użytkowania Nieruchomości w toku działalności gospodarczej przez okres krótszy niż 1 rok i w konsekwencji niezaliczenia jej do środków trwałych w rozumieniu Ustawy przedmiotową Nieruchomość należy traktować jako „wyposażenie w rozumieniu Rozporządzenia i w konsekwencji uwzględnić ją w ewidencji wyposażenia...
4. Czy przekazanie Nieruchomości z powrotem na cele osobiste Wnioskodawczyni przed upływem 12 miesięcy od dnia jej nabycia spowoduje konieczność dokonania korekty kosztów uzyskania przychodów...
5. Czy późniejsza (po zmianie przeznaczenia) sprzedaż lokalu spowoduje konieczność rozpoznania przychodu z tytułu pozarolniczej działalności gospodarczej...
   
   

Przedmiotem niniejszej interpretacji indywidualnej jest odpowiedź na pytania oznaczone nr 1 i 3. W zakresie pozostałych pytań wydane zostaną odrębne rozstrzygnięcia.

Zdaniem Wnioskodawczyni:

Ad.1

Zgodnie z brzmieniem art. 22a ust. 1 Ustawy o PIT amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 22c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne I zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

1. budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością,
2. maszyny, urządzenia I środki transportu,
3. inne przedmioty

- o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy łub umowy określonej w art. 23a pkt 1, zwane środkami trwałymi.

Zdaniem Wnioskodawczyni z przytoczonej definicji jednoznacznie wynika, że o ile przewidywany okres używania Nieruchomości jest krótszy niż rok, Nieruchomość nie może zostać zaklasyfikowana jako środek trwały, od których dokonywane byłby odpisy amortyzacyjne. Natomiast z uwagi na fakt, ze Nieruchomość będzie wykorzystywana na cele związane z prowadzoną indywidualnie działalnością gospodarczą, możliwe jest zaliczenie wydatku poniesionego na jego nabycie do jednorazowo do kosztów uzyskania przychodów w dacie zakupu.

Ad. 3

Zdaniem Wnioskodawczyni, jeżeli planowany czas wykorzystania Nieruchomości w działalności gospodarczej Wnioskodawczyni jest krótszy niż 12 miesięcy, Nieruchomość stanowić będzie „wyposażenie” w rozumieniu Rozporządzenia. Zgodnie z treścią § 3 ust. 7 tego aktu wyposażeniem są rzeczowe składniki majątku, związane z wykonywaną działalnością, niezaliczone zgodnie z przepisami ustawy o podatku dochodowym, do środków trwałych, a tak jest w przedmiotowym stanie faktycznym.

Nieruchomość, ze względu na brzmienie § 4 ust. 2 Rozporządzenia winna zostać uwzględniona w ewidencji wyposażenia. Jak wynika z jego treści ewidencją wyposażenia obejmuje się wyposażenie, którego wartość początkowa, w rozumieniu odrębnych przepisów, przekracza 1.500 zł.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawczyni w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów z tytułu prowadzonej działalności gospodarczej poniesionych wydatków na nabycie udziału w nieruchomości mieszkalnej oraz ujęcia w ewidencji wyposażenia uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (tj. Dz.U. z 2012 r. poz. 361 ze zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23. Z powyższego przepisu wynika, że kosztami uzyskania przychodów są wszelkie koszty, a więc bezpośrednio i pośrednio związane z uzyskiwaniem przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23 powołanej ustawy.

Aby zatem wydatek mógł być uznany za koszt uzyskania przychodu, winien, w myśl powołanego wyżej przepisu, spełniać łącznie następujące warunki:

1. pozostawać w związku przyczynowym z przychodem lub ze źródłem przychodu i być poniesiony w celu osiągnięcia przychodu lub zarachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów,
2. nie znajdować się na liście kosztów nieuznawanych za koszty uzyskania przychodów, wymienionych w art. 23 ust. 1 ustawy,
3. być właściwie udokumentowany.
   
   

Generalnie należy przyjąć, iż kosztami uzyskania przychodów są wszelkie racjonalnie i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z prowadzoną działalnością gospodarczą, których celem jest osiągnięcie przychodów bądź też zabezpieczenie lub zachowanie tego źródła przychodów, o ile w myśl przepisów ww. ustawy nie podlegają wyłączeniu z tychże kosztów. Przy czym związek przyczynowy pomiędzy poniesieniem wydatku, a osiągnięciem przychodu bądź zachowaniem lub zabezpieczeniem jego źródła należy oceniać indywidualnie w stosunku do każdego wydatku. Z oceny tego związku powinno wynikać, że poniesiony wydatek obiektywnie może przyczynić się do osiągnięcia przychodu bądź służyć zachowaniu lub zabezpieczeniu źródła przychodów. Przy czym ciężar wykazania związku poniesionych wydatków z działalnością gospodarczą oraz ich wpływu na wysokość osiągniętego dochodu ciąży na podatniku.

Zgodnie z art. 22a ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, amortyzacji podlegają z zastrzeżeniem art. 22c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

1. budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością,
2. maszyny, urządzenia i środki transportu,
3. inne przedmioty

- o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 23a pkt 1, zwane środkami trwałymi.

Wobec powyższego przy kwalifikowaniu składników majątku do środków trwałych jednym z decydujących kryteriów jest przewidywany okres ich używania dłuższy niż rok.

W myśl art. 22c pkt 2 ww. ustawy, amortyzacji nie podlegają budynki mieszkalne wraz ze znajdującymi się w nich dźwigami lub lokale mieszkalne, służące prowadzonej działalności gospodarczej, lub wydzierżawiane albo wynajmowane, jeżeli podatnik nie podejmie decyzji o ich amortyzacji.

Zgodnie z definicją zawartą w art. 22a ww. ustawy, za środki trwałe podlegające amortyzacji uważa się m.in. budynki, budowle oraz lokale będące odrębną własnością, jeżeli stanowią własność lub współwłasność podatnika, są kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania, przewidywany okres ich używania przekracza rok oraz wykorzystywane są przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą.

Przewidywany okres użytkowania dłuższy niż rok jest jednym z warunków, którego spełnienie pozwala uznać dany składnik majątku za środek trwały. Decyzja o tym, jak długo składnik majątku będzie wykorzystywany przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną działalnością gospodarczą, należy do podatnika.

Przy czym wskazać należy w odniesieniu do kwestii ujęcia składników majątku w ewidencji wyposażenia, że zgodnie z § 3 pkt 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 26 sierpnia 2003 r. w sprawie prowadzenia podatkowej księgi przychodów i rozchodów (Dz. U. Nr 152, poz. 1475 ze zm.) przez wyposażenie rozumieć należy - rzeczowe składniki majątku, związane z wykonywaną działalnością, niezaliczone zgodnie z przepisami ustawy o podatku dochodowym, do środków trwałych.

Stosownie zaś do treści § 4 ust. 1 pkt 2 ww. rozporządzenia, osoby fizyczne, spółki cywilne osób fizycznych, spółki jawne osób fizycznych oraz spółki partnerskie, o których mowa w § 2 ust. 1, obowiązane do prowadzenia księgi, zwane dalej "podatnikami", prowadzą ewidencję wyposażenia. Zgodnie z § 4 ust. 2 ww. rozporządzenia, ewidencją wyposażenia obejmuje się wyposażenie, którego wartość początkowa, w rozumieniu odrębnych przepisów, przekracza 1.500 zł.

Zaznaczyć również należy, że zgodnie z art. 23 ust. 1 pkt 49 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wydatków poniesionych na zakup zużywających się stopniowo rzeczowych składników majątku przedsiębiorstwa, niezaliczanych zgodnie z odrębnymi przepisami do środków trwałych - w przypadku stwierdzenia, że składniki te nie są wykorzystywane dla celów prowadzonej działalności gospodarczej, lecz służą celom osobistym podatnika, pracowników lub innych osób, albo bez uzasadnienia znajdują się poza siedzibą przedsiębiorstwa.

W świetle powyższego, jeżeli zakupiony składnik majątku nie przyczyni się do osiągnięcia przychodu lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, gdyż służył będzie celom osobistym podatnika, pracowników lub innych osób, nie może stanowić kosztów uzyskania przychodów.

Z powołanych przepisów nie wynika, jakie kryteria podatnik powinien brać pod uwagę, przewidując długość okresu użytkowania. Ocena ta może opierać się na subiektywnych przewidywaniach. Jeżeli podatnik przyjmie, że okres używania składnika majątku będzie dłuższy niż rok, wówczas ma prawo zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów odpisy amortyzacyjne dokonane zgodnie z przepisami stosownej ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Jeżeli natomiast przewidywany okres używania składnika majątku wykorzystywanego w działalności gospodarczej nie będzie dłuższy niż rok, i w konsekwencji nie zostanie on zaliczony do środków trwałych, zgodnie z definicją zawartą w art. 22a ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, to składnik ten winien zostać uznany za wyposażenie w tej działalności oraz wprowadzony do ewidencji wyposażenia. Jednocześnie podatnik może zaliczyć poniesione wydatki dotyczące tego składnika majątku do kosztów uzyskania przychodów zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych..

Zaznaczyć jednak należy, że jeżeli po upływie roku składnik majątku, który nie został zaliczony do środków trwałych ze względu na przewidywany okres użytkowania nie dłużysz niż rok będzie nadal użytkowany w prowadzonej przez podatnika działalności gospodarczej zastosowanie znajdzie art. 22e ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Z treści złożonego wniosku wywieść należy, iż w 2012 roku Wnioskodawczyni nabyła w drodze umowy sprzedaży udział w nieruchomości, który jest i będzie przez pewien czas wykorzystywana w działalności gospodarczej Wnioskodawczyni przy założeniu, że okres użytkowania będzie krótszy niż rok.

Mając na uwadze powyższe stwierdzić należy, że jeżeli Wnioskodawczyni dla zakupionego udziału w nieruchomości mieszkalnej wykorzystywanej dla celów prowadzonej działalności gospodarczej określiła okres jego używania krótszy niż rok oraz nie zaliczy go do środków trwałych podlegających amortyzacji, to ten składnik majątku winien zostać uznany za wyposażenie w tej działalności oraz wprowadzony do ewidencji wyposażenia. Jednocześnie wydatki poniesione na nabycie tego udziału przez Wnioskodawczynię mogą być w 2012 r. jednorazowo zaliczone do kosztów uzyskania przychodów na podstawie art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

W świetle powyższego stanowisko Wnioskodawczyni należało uznać za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawczynię i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t. j. Dz. U. z 2012 r. poz. 270). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul 1-go Maja 10, 09-402 Płock.