Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu
ILPB1/415-481/12-2/TW
z 3 sierpnia 2012 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2012 r., poz. 749) oraz § 2 i § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością przedstawione we wniosku z dnia 2 maja 2012 r. (data wpływu 7 maja 2012 r.), o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązków płatnika – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 7 maja 2012 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązków płatnika.

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe.

Wnioskodawca zatrudnia pracowników i jest pracodawcą w rozumieniu art. 3 Kodeksu pracy oraz płatnikiem podatku dochodowego od osób fizycznych zgodnie z art. 31 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. j. Dz. U. z 2012 r., poz. 361, dalej: ustawa o PIT).

Z uwagi na charakter wykonywanej pracy, Wnioskodawca zamierza powierzyć pracownikom, samochody służbowe do wyłącznego korzystania. Konkretny samochód służbowy będzie przypisani do konkretnego pracownika.

Powierzone samochody służbowe stanowią własność Wnioskodawcy lub Wnioskodawca jest ich leasingobiorcą.

Pracownicy, którym zostaną powierzone samochody służbowe, będą mogli użytkować je również do celów prywatnych. Szczegółowe zasady i warunki użytkowania przez pracowników samochodów służbowych do celów prywatnych zostaną określone w regulaminie wewnętrznym Wnioskodawcy.

Z tego regulaminu będzie również wynikać obowiązek pracowników do zagwarantowania bezpieczeństwa przypisanego im samochodu służbowego przed kradzieżą, zniszczeniem lub uszkodzeniem, w szczególności poprzez parkowanie w miejscach gwarantujących stały nadzór nad samochodem, np. na parkingu strzeżonym, w garażu, na prywatnej posesji pracownika.

Wnioskodawca, poza ww. regulaminem, nie będzie wprowadzał innych dodatkowych regulaminów dotyczących bezpośrednio zasad użytkowania samochodów służbowych, jak również nie będzie podpisywał umów cywilnoprawnych w tym zakresie z ww. pracownikami.

W praktyce parkowanie samochodów służbowych po godzinach pracy pracowników będzie następowało w miejscu ich zamieszkania (albo w jego pobliżu), a więc w miejscu innym aniżeli siedziba Wnioskodawcy lub inne miejsce wykonywania pracy, co oznacza, że pracownicy w celu dotarcia do miejsca pracy będą odbywali tymi samochodami przejazdy z miejsca zamieszkania do miejsca pracy i z powrotem.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy na tle przedstawionego zdarzenia przyszłego u pracowników Wnioskodawcy powstanie przychód podlegający opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych z tytułu korzystania z samochodu służbowego w celu dojazdu z miejsca gwarantującego stały nadzór nad samochodem służbowym (miejsca parkowania) do siedziby Wnioskodawcy/innego miejsca wykonywania pracy i z powrotem?

Zdaniem Wnioskodawcy, w opisanym zdarzeniu przyszłym u pracowników nie powstanie przychód podlegający opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych z tytułu korzystania z samochodu służbowego w celu dojazdu z miejsca gwarantującego stały nadzór nad samochodem służbowym (miejsca parkowania) do siedziby Wnioskodawcy/innego miejsca wykonywania pracy i z powrotem.

Celem udostępnienia pracownikom przez Wnioskodawcę samochodów służbowych jest zapewnienie ich dyspozycyjności oraz mobilności, co jest niezbędne z uwagi na charakter wykonywanych obowiązków pracowniczych. Użytkowanie samochodów Wnioskodawcy będzie więc ściśle związane wykonywaniem przez tych pracowników obowiązków służbowych.

Biorąc pod uwagę przepisy prawa pracy, Wnioskodawca powierzy pracownikowi mienie obowiązkiem zwrotu. To z kolei zrodzi po stronie pracownika obowiązek dbania o mienie pracodawcy, zapewnienie mu odpowiedniej ochrony przed ewentualnymi szkodami - na podstawie art. 100 § 2 pkt 4 w zw. z art. 124 § 2 Kodeksu pracy. Niewywiązanie się z tego obowiązku może prowadzić do odpowiedzialności pracownika za szkody powstałe w mieniu pracodawcy.

Z regulaminu wewnętrznego Wnioskodawcy będzie wynikać, że pracownik ma obowiązek zapewnienia właściwej ochrony przed kradzieżą, zniszczeniem lub uszkodzeniem samochodu służbowego, w szczególności poprzez parkowanie indywidualnie przypisanego samochodu służbowego w miejscach gwarantujących stały nadzór. Takim miejscem może być garaż, miejsce parkingowe na prywatnej posesji (np. w miejscu zamieszkania pracownika) czy też parking strzeżony.

Mając na względzie powyższe, parkowanie samochodu służbowego w takim miejscu będzie stanowiło realizację obowiązków służbowych wynikających ze stosunku pracy, tj. obowiązku zapewnienia odpowiedniej ochrony i dbałością o mienie powierzone pracownikowi przez pracodawcę.

W związku z powyższym korzystanie z samochodu służbowego w celu dojazdu z miejsc gwarantującego stały nadzór nad powierzonym samochodem służbowym (miejscu wyznaczonym zgodnie z regulaminem wewnętrznym Wnioskodawcy) do siedziby Wnioskodawcy/innego miejsca wykonywania pracy i z powrotem, które w dalszym ciągu stanowi realizację obowiązków służbowych, nie powinno prowadzić do powstania przychodu ze stosunku pracy.

Stanowisko Wnioskodawcy potwierdzają interpretacje indywidualne wydane w sprawach o zbliżonych stanach faktycznych, przykładowo:

• interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z dnia 14 lutego 2012 r., sygn. akt. IPPB4/415-890/11-4/JK2: „(...) przydzielenie samochodu służbowego, wynikające z charakteru pracy na danym stanowisku nie stanowi przychodu pracownika ze stosunku służbowego, o ile samochód ten jest wykorzystywany w celach służbowych. W konsekwencji przejazdy z miejsca parkowania do miejsca wykonywania obowiązków służbowych nie będą również generowały przychodu ze stosunku pracy. Przejazdy stanowią realizację celu służbowego, jakim jest dbałość o powierzone mienie Spółki wyrażająca się poprzez parkowanie samochodu służbowego w miejscu gwarantującym w najwyższym możliwym stopniu jego bezpieczeństwo, a tym samym stałą gotowość do użytkowania i osiągania przychodu”;
• interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Bydgoszczy z dnia 17 stycznia 2012 r., sygn. akt: ITPB2/415-970/10/12-S/ENB;
• interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu z dnia 1 września 2011 r., sygn. akt: ILPB1/415-426/11-4/AA;
• interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu z dnia 16 czerwca 2011 r., sygn. akt: ILPB2/4 15-642/11-2/JK.
  
  

Podsumowując, skoro Wnioskodawca:

• powierzy pracownikom samochody służbowe do ich wyłącznego korzystania;
• będzie to podyktowane charakterem pracy tych pracowników;
• wskaże w regulacjach wewnętrznych, iż pracownicy mają obowiązek parkować powierzone samochody służbowe w miejscu gwarantującym stały nadzór nad nimi (w przypadku Wnioskodawcy zapis taki będzie wprost wynikał z dokumentu pod tytułem: „Zasady używania przez pracowników samochodów służbowych do celów prywatnych”,

wówczas nie powstanie po stronie pracownika przychód z tytułu dojazdów z miejsca parkowania samochodu służbowego do miejsca wykonywania pracy.

Natomiast nie budzi wątpliwości Wnioskodawcy okoliczność, iż w sytuacji, gdy samochody służbowe będą wykorzystywane przez pracowników do celów prywatnych, wówczas wartość tego świadczenia będzie należało doliczyć do wynagrodzeń tych pracowników i opodatkować podatkiem dochodowym.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. j. Dz. U z 2012 r., poz. 361 ze zm.) opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Zgodnie z art. 11 ust. 1 ww. ustawy, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9 i 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, art. 19 i art. 20 ust. 3, przychodami są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

W myśl art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Przepisy dotyczące określania przychodu ze stosunku pracy, w szczególności dotyczące innych nieodpłatnych świadczeń należy rozpatrywać w kontekście przepisów obowiązujących pracowników określających m.in. zasady użytkowania i dbania o powierzone pracownikom mienie.

Z dyspozycji art. 124 § 2 ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. Kodeks pracy (t. j. Dz. U. z 1998 r. Nr 21, poz. 94 ze zm.) wynika, iż pracownik odpowiada w pełnej wysokości również za szkodę w mieniu innym niż wymienione w § 1, powierzonym mu z obowiązkiem zwrotu albo do wyliczenia się.

Z powyższego wynika, że realizacja obowiązków służbowych przez pracownika nie może generować dla tego pracownika dodatkowego przychodu ze stosunku pracy.

Stosownie do art. 31 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, osoby fizyczne, osoby prawne oraz jednostki organizacyjne nieposiadające osobowości prawnej, zwane dalej „zakładami pracy”, są obowiązane jako płatnicy obliczać i pobierać w ciągu roku zaliczki na podatek dochodowy od osób, które uzyskują od tych zakładów m.in. przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej lub spółdzielczego stosunku pracy.

Mając na uwadze informacje przedstawione we wniosku oraz powołane przepisy wyjaśnić należy, że przydzielenie samochodu służbowego pracownikom do używania go w celach wykonywania wszelkich czynności służbowych oraz zobowiązanie pracownika przez płatnika do parkowania samochodu w miejscu gwarantującym bezpieczeństwo samochodu (np. na parkingu strzeżonym, w garażu, na prywatnej posesji pracownika), a tym samym stałą gotowość do użytkowania i osiągania przychodu, wynikające z charakteru pracy na danym stanowisku, nie stanowi przychodu pracownika ze stosunku pracy. W konsekwencji przejazdy z oraz do wyznaczonego przez pracodawcę miejsca garażowania nie będą również generowały przychodu ze stosunku pracy. Przejazdy te bowiem będą stanowiły realizację celu służbowego jakim jest dbałość o powierzone mienie Zainteresowanego wyrażająca się poprzez garażowanie samochodu służbowego w miejscu zamieszkania (w miejscu do tego przeznaczonym). Tym samym Wnioskodawca jako płatnik nie jest obowiązany do wypełnienia dyspozycji art. 31 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Reasumując, w przedmiotowej sprawie, pracownicy Spółki korzystający z samochodu służbowego w celu dojazdu z miejsca gwarantującego stały nadzór nad samochodem służbowym (miejsca parkowania) do siedziby Wnioskodawcy/innego miejsca wykonywania pracy i z powrotem, nie uzyskają przychodu ze stosunku pracy podlegającego opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych. W związku z tym Wnioskodawca nie będzie zobowiązany jako płatnik do uwzględniania tego faktu przy obliczaniu zaliczki na podatek dochodowy od osób fizycznych.

W odniesieniu do powołanych przez Wnioskodawcę interpretacji indywidualnych, tut. Organ informuje, że zostały one wydane w indywidualnych sprawach i nie mają zastosowania ani konsekwencji wiążących w odniesieniu do żadnego innego zaistniałego stanu faktycznego czy też zdarzenia przyszłego.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu, ul. Św. Mikołaja 78/79, 50-126 Wrocław po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t. j. Dz. U. z 2012 r., poz. 270). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.