INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Pani, przedstawione we wniosku z dnia 14.03.2008 r. (data wpływu 17.03.2008 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie opodatkowania przychodu z tytułu sprzedaży roszczeń do nieruchomości – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 17.03.2008 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie opodatkowania przychodu z tytułu sprzedaży roszczeń do nieruchomości.

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe.

Wnioskodawczyni, na mocy upoważnienia siostry, jest jedynym spadkobiercą nieruchomości rolnej należącej do rodziców. Nieruchomość ta została przejęta przez Skarb Państwa w ramach reformy rolnej. Do chwili obecnej Wnioskodawczyni nie otrzymała żadnego odszkodowania. Nieruchomość nigdy nie była wykorzystywana na cele określone w PKWN. Istniejąca możliwość odkupienia nieruchomości w ramach przysługującego pierwokupu z upustem nie jest dostępna dla Wnioskodawczyni.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Jakie zobowiązania finansowe ciążyłyby na Wnioskodawczyni w przypadku sprzedaży prawa pierwokupu, jako sprzedaży praw i roszczeń do nieruchomości...

Zdaniem Wnioskodawczyni

Wnioskodawczyni uważa, że na podstawie art. 21 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, jest zwolniona z opodatkowania na takiej samej zasadzie jak właściciele ziem zaburzańskich.

W trybie artykułu ustawy Ordynacja podatkowa Wnioskodawczyni wnosi o zwolnienie z podatku dochodowego lub zaniechania jego poboru z uwagi na ważny interes podatnika, zasady praworządnego państwa i sprawiedliwości.

Będąca obecnie w toku ustawa reprywatyzacyjna przewiduje rekompensaty jedynie dla właścicieli mienia pozostawionego za Bugiem. W ten sposób Polska nierówno traktuje obywateli, gdyż ci za Bugiem otrzymują rekompensatę, a ci przed Bugiem szans takich nie otrzymali, choć obie te grupy społeczne utraciły niemal wszystko. Zdaniem Wnioskodawczyni wystarczy przywołać art. 21 ust. 1 pkt 30 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych lub pkt 120.

Obecnie trwają prace nad ustawą reprywatyzacyjną przewidującą odszkodowanie również dla byłych ziemian. uchwalenie jej, zdaniem Wnioskodawczyni, jest nieuniknione ze względu na szkody, jakie niesie jej zaniechanie. Ustawa ta ma wyjść z założenia, że zarówno w wypadku zwrotu w naturze, jak i w przypadku odszkodowania procentowego żaden podatek nie będzie należny. Zdaniem Wnioskodawczyni wydaje się to w pełni słuszne, biorąc pod uwagę fakt, że Państwo już się wzbogaciło przez pozyskanie nieruchomości a pobór podatku byłby ponownym wzbogaceniem, przy czym właściciele byliby stratni dwukrotnie: utrata własności oraz podatek od zbycia praw.

Wnioskodawczyni zwraca uwagę, że suma podatku o zwolnienie z którego prosi jest znikoma w odniesieniu do wartości nieruchomości odebraną przez reformę rolną.

W aktualnym systemie prawa bez ustawy reprywatyzacyjnej Wnioskodawczyni posiada jedyne uprawnienie w postaci art. 34 (ustawa z dnia 31 sierpnia 1997 r. o gospodarce nieruchomościami).

Ponieważ Wnioskodawczyni nie ma środków na nabycie zdecydowała się sprzedać to uprawnienie. W związku z powyższym, zdaniem Wnioskodawczyni, pozyskane środki należy traktować analogicznie jak odszkodowanie za wywłaszczenie lub rekompensatę za mienie zaburzańskie. Wnioskodawczyni uważa, że gdyby otrzymała tę rekompensatę byłaby ona nieopodatkowana.

Na tle przedstawionego zdarzenia przyszłego stwierdzam, co następuje.

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 roku o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. j. Dz. U. z 2000 r. Nr 14, poz. 176 ze zm.) opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku. Zatem wszelkie dochody podatnika nie wymienione enumeratywnie w katalogu zwolnień przedmiotowych podlegają opodatkowaniu.

Natomiast stosownie do art. 10 ust. 1 pkt 7 ww. ustawy, źródłami przychodów są kapitały pieniężne i prawa majątkowe, w tym odpłatne zbycie praw majątkowych innych niż wymienione w pkt 8 lit. a)-c).

Art. 11 ust. 1 ustawy stanowi natomiast, iż przychodami, z zastrzeżeniem art. 14 - 16, 17 ust. 1 pkt. 6 i 9, 19 i art. 20 ust. 3, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

W świetle art. 18 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych za przychód z praw majątkowych uważa się w szczególności przychody z praw autorskich i praw pokrewnych w rozumieniu odrębnych przepisów, praw do projektów wynalazczych, praw do topografii układów scalonych, znaków towarowych i wzorów zdobniczych, w tym również z odpłatnego zbycia tych praw.

Zawarte w powołanym wyżej art. 18 wyliczenie praw majątkowych ma charakter otwarty, o czym świadczy użyte przez ustawodawcę sformułowanie "w szczególności". Należy zatem przyjąć, iż do katalogu praw majątkowych objętych zakresem regulacji art. 18 ww. ustawy można zaliczyć także inne prawa nie wymienione w tym przepisie.

Jednocześnie treść tego przepisu wskazuje, że opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych podlegają zarówno przychody z wykonania (wykorzystania) tych praw jak również z ich sprzedaży lub zamiany.

Przepisy prawa podatkowego oraz prawa cywilnego nie definiują pojęcia prawa majątkowego. Podobnie brak również definicji majątku. Przez „prawa” należy rozumieć tutaj prawa podmiotowe, które mogą występować w postaci roszczeń, uprawnień kształtujących, czy zarzutów.

Mając powyższe na uwadze należy stwierdzić, że kwota uzyskana przez Zainteresowaną z tytułu sprzedaży przysługującego Jej roszczenia w postaci prawa pierwokupu nieruchomości zajętej na rzecz Skarbu Państwa stanowi przychód z praw majątkowych, w rozumieniu art. 10 ust. 1 pkt 7 oraz art. 18 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Przychody uzyskane z tytułu sprzedaży roszczeń do nieruchomości zajętych na rzecz Skarbu Państwa nie znajdują się w zawartym w art. 21 katalogu przychodów zwolnionych z opodatkowania. Przepisy dotyczące zwolnień przedmiotowych, stanowią odstępstwo od generalnej zasady powszechnego opodatkowania. Wszelkie zwolnienia w prawie podatkowym są bowiem wyjątkiem od konstytucyjnej zasady powszechności opodatkowania, dlatego też wykładnia przepisów ustanawiających te zwolnienia musi być wykładnią ścisłą.

Wobec powyższego, wbrew temu co twierdzi Wnioskodawczyni, niedopuszczalne jest analogiczne stosowanie w przypadku zbycia roszczeń do nieruchomości, art. 21 ust. 1 pkt 30 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, gdyż na jego podstawie zwolnione z opodatkowania są przychody uzyskane ze sprzedaży prawa wieczystego użytkowania lub nieruchomości nabytych stosownie do przepisów o gospodarce nieruchomościami w zamian za mienie pozostawione za granicą.

Reasumując należy stwierdzić, iż uzyskany przez Zainteresowaną przychód z tytułu sprzedaży prawa pierwokupu przedmiotowej nieruchomości, jako przychód z praw majątkowych, podlega opodatkowaniu podatkiem dochodowym.

Zgodnie z art. 9 ust. 1a ww. ustawy, dochody z praw majątkowych podlegają kumulacji z innymi dochodami. Natomiast stosownie do art. 45 ust. 1 powyższej ustawy, przychody z ww. tytułu należy wykazać w zeznaniu rocznym, składanym w terminie do dnia 30 kwietnia roku następującego po roku podatkowym. W tym samym terminie podatnik zobowiązany jest wpłacić należny z tego tytułu podatek (art. 45 ust. 4 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych).

Odnosząc się natomiast do wniosku Zainteresowanej, dotyczącego zwolnienia z opodatkowania przez tut. organ uzyskanego przez Nią przychodu z tytułu sprzedaży prawa pierwokupu nieruchomości, Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie stwierdza co następuje.

Zgodnie z art. 67a § 1 ustawy Ordynacja podatkowa, organ podatkowy, na wniosek podatnika, z zastrzeżeniem art. 67b, w przypadkach uzasadnionych ważnym interesem podatnika lub interesem publicznym, może:

1. odroczyć termin płatności podatku lub rozłożyć zapłatę podatku na raty;
2. odroczyć lub rozłożyć na raty zapłatę zaległości podatkowej wraz z odsetkami za zwłokę lub odsetki określone w decyzji, o której mowa w art. 53a;
3. umorzyć w całości lub w części zaległości podatkowe, odsetki za zwłokę lub opłatę prolongacyjną.
   
   

Zgodnie z zawartą w art. 13 § 1 ww. ustawy definicją organu podatkowego, jest nim między innymi, stosownie do swojej właściwości, naczelnik urzędu skarbowego. Organem podatkowym kompetentnym w ww. sprawach jest naczelnik urzędu skarbowego właściwy według miejsca zamieszkania Wnioskodawczyni, nie natomiast Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawczynię i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1 Maja 10, 09-402 Płock.