INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2007 r. Nr 112, poz. 770) Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy, działając w imieniu Ministra Finansów, stwierdza, że stanowisko przedstawione we wniosku z dnia 13 marca 2008 r. (data wpływu 25 marca 2008 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie powstania obowiązku podatkowego - jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 25 marca 2008 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie powstania obowiązku podatkowego.

W przedmiotowym wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

W 1994 r. w Oddziale Banku powstała należność z tytułu nieopłacenia przez osobę fizyczną (nie będącą pracownikiem Oddziału) świadczonych na jej rzecz usług, tj. noclegi i wyżywienie przez ośrodek wczasowy, podlegający Oddziałowi Banku.

Należność ta została zasądzona na rzecz Oddziału Banku prawomocnym nakazem zapłaty z dnia 21 kwietnia 1995 r., wydanym przez Sąd Rejonowy, który zasądził od dłużnika zapłatę należności głównej, kosztów egzekucyjnych oraz odsetek ustawowych należnych za okres od dnia 24 stycznia 1995 r. do dnia zapłaty włącznie. Po długoletniej bezskutecznej egzekucji, w dniu 27 lutego 2007 r. dłużnik dokonał wpłaty części należności, którą Oddział zaliczył (zgodnie z decyzją Zastępcy Prezesa Banku) na poczet należności głównej i kosztów egzekucyjnych. Do zapłaty pozostały należne odsetki (za okres od 24 stycznia 1995 r. do dnia 27 lutego 2007 r.) w kwocie 11.714 zł 44 gr.

W dniu 14 września 2007 r. została zawarta ugoda cywilna z dłużnikiem, na mocy której Oddział Banku zobowiązał się do umorzenia części odsetek od zasądzonej należności głównej pod warunkiem spłaty przez dłużnika części odsetek w kwocie 2.000 zł. Warunki ugody zostały spełnione przez dłużnika w dniu 21 listopada 2007 r. i zgodnie z decyzją Zastępcy Prezesa Banku doszło do umorzenia odsetek w kwocie 9.714 zł 44 gr.

W toku podejmowanych działań egzekucyjnych ustalono także, że dłużnik nie posiada zameldowania czasowego i stałego, a jedynie adres do korespondencji, który jest miejscem pracy dłużnika.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy wartość umorzonych odsetek od wierzytelności zasądzonej nakazem zapłaty, a następnie objętej ugodą zawartą z dłużnikiem stanowi dla dłużnika przychód opodatkowany podatkiem dochodowym od osób fizycznych, a wierzyciel – Oddział Banku – jest obowiązany sporządzić informację o przychodach z innych źródeł, tj. PIT-8C i przekazać go dłużnikowi oraz do urzędu skarbowego, właściwego dla adresu jego miejsca pracy...

Zdaniem Wnioskodawcy, powołującego się na sentencję wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 14 listopada 2002 r. I SA/Gd 14/00, podjęte przez strony decyzje o umorzeniu części odsetek zarówno u wierzyciela jak i dłużnika są obojętne podatkowo. W sytuacji, gdy umorzenie odsetek nie powoduje powstania przychodu po stronie dłużnika, wierzyciel – Oddział Banku – nie jest zobowiązany do wystawienia informacji PIT-8C.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t.jedn. Dz. U. z 2000 r. Nr 14, poz. 176 ze zm.) opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

W myśl art. 20 ust. 1 ww. ustawy za przychody z innych źródeł, o których mowa w art. 10 ust. 1 pkt 9, uważa się w szczególności: kwoty wypłacone po śmierci członka otwartego funduszu emerytalnego wskazanej przez niego osobie lub członkowi jego najbliższej rodziny w rozumieniu przepisów o organizacji i funkcjonowaniu funduszy emerytalnych, zasiłki pieniężne z ubezpieczenia społecznego, alimenty, stypendia, dotacje (subwencje) inne niż wymienione w art. 14, dopłaty, nagrody i inne nieodpłatne świadczenia nienależące do przychodów określonych w art. 12-14 i art. 17 oraz przychody nieznajdujące pokrycia w ujawnionych źródłach.

Użycie sformułowania „w szczególności” wskazuje, iż definicja przychodów z innych źródeł ma charakter otwarty i do tej kategorii można zaliczyć również przychody inne niż wymienione wprost w przepisie art. 20 ust. 1 ustawy.

Kwestie zobowiązań regulują przepisy Księgi III ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (t. jedn. Dz. U. Nr 16, poz. 93 ze zm.). Zgodnie z art. 359 § 1 odsetki od sumy pieniężnej należą się tylko wtedy, gdy to wynika z czynności prawnej albo z ustawy, z orzeczenia sądu lub z decyzji innego właściwego organu.

W myśl art. 481 § 1 jeżeli dłużnik opóźnia się ze spełnieniem świadczenia pieniężnego, wierzyciel może żądać odsetek za czas opóźnienia, chociażby nie poniósł żadnej szkody i chociażby opóźnienie było następstwem okoliczności, za które dłużnik odpowiedzialności nie ponosi.

Ponadto stosownie do art. 482 § 1 Kodeksu cywilnego od zaległych odsetek można żądać odsetek za opóźnienie dopiero od chwili wytoczenia o nie powództwa, chyba że po powstaniu zaległości strony zgodziły się na doliczenie zaległych odsetek do dłużnej sumy.

Jak wynika z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego, Oddział Banku był wierzycielem wobec osoby fizycznej, od której dochodził, zasądzonej przez Sąd w dniu 21 kwietnia 1995 r., zapłaty kwoty należności głównej, kosztów egzekucyjnych oraz odsetek ustawowych za okres od 24 stycznia 1994 r. do dnia zapłaty. W związku ze spłatą w dniu 27 lutego 2007 r. części kwoty, Oddział Banku zaliczył ją na poczet należności głównej i kosztów egzekucyjnych. Następnie w dniu 14 września 2007 r. zawarto ugodę cywilną, na podstawie której Oddział Banku zobowiązał się do umorzenia części odsetek w kwocie 9.714 zł 44 gr od zasądzonej należności głównej pod warunkiem spłaty przez dłużnika części odsetek, co też doszło do skutku.

Wobec powyższego należy stwierdzić, iż odsetki zasądzone prawomocnym nakazem zapłaty, naliczone za okres od dnia 24 stycznia 1994 r. do dnia 27 lutego 2007 r. stały się wymagalne. Odstąpienie przez Oddział Banku od dochodzenia należnych wymagalnych odsetek ma konkretny wymiar finansowy dla dłużnika, gdyż powoduje, że nie nastąpi uszczuplenie w jego majątku, do którego musiałoby dojść gdyby doszło do spłaty tych należności. Skoro zatem dłużnik osiąga korzyść majątkową to należy u niego rozpoznać przychód. Ponieważ przychód ten nie mieści się w katalogu zwolnień wymienionych w art. 21 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych podlega on opodatkowaniu jako przychód z innych źródeł, a na Oddziale Banku spoczywa obowiązek sporządzenia informacji PIT-8C.

Zgodnie z art. 42a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych osoby fizyczne prowadzące działalność gospodarczą, osoby prawne i ich jednostki organizacyjne oraz jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej, które dokonują wypłaty należności lub świadczeń, o których mowa w art. 20 ust. 1, z wyjątkiem dochodów (przychodów) wymienionych w art. 21, art. 52, art. 52a i art. 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku, od których nie są obowiązane pobierać zaliczki na podatek lub zryczałtowanego podatku dochodowego, są obowiązane sporządzić informację według ustalonego wzoru o wysokości przychodów i w terminie do końca lutego następnego roku podatkowego przekazać podatnikowi oraz urzędowi skarbowemu, którym kieruje naczelnik urzędu skarbowego właściwy według miejsca zamieszkania podatnika, a w przypadku podatników, o których mowa w art. 3 ust. 2a, urzędowi skarbowemu, którym kieruje naczelnik urzędu skarbowego właściwy w sprawach opodatkowania osób zagranicznych.

Zgodnie z § 4 ust. 1 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 sierpnia 2005 r. w sprawie właściwości organów podatkowych (Dz. U. z 2005 r. Nr 165, poz. 1371 ze zm.) właściwość miejscową organów podatkowych w sprawach opodatkowania podatkiem dochodowym od osób fizycznych ustala się według miejsca pobytu osoby fizycznej, jeżeli nie ma ona miejsca zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej.

Zatem w przypadku niemożności ustalenia miejsca zamieszkania podatnika, właściwość miejscową ustala się według miejsca pobytu osoby fizycznej, za takie uznać można również adres do korespondencji. Dlatego też zasadnym stanie się przekazanie informacji o przychodach z innych źródeł oraz o niektórych dochodach z kapitałów pieniężnych PIT- 8C podatnikowi na adres korespondencji, będący jednocześnie miejscem pracy dłużnika oraz urzędowi skarbowemu właściwemu według miejsca pobytu dłużnika.

Dodatkowo należy zauważyć, iż przytoczony przez Wnioskodawcę wyrok z dnia 14 listopada 2002 r. sygn. akt I SA/Gd 14/00 zapadł w indywidualnej sprawie i nie jest wiążący dla organu wydającego niniejszą interpretację.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Złożenie przez Wnioskodawcę fałszywego oświadczenia, że elementy stanu faktycznego objęte wnioskiem o wydanie interpretacji w dniu złożenia wniosku nie są przedmiotem toczącego się postępowania podatkowego, kontroli podatkowej, postępowania kontrolnego organu kontroli skarbowej oraz że w tym zakresie sprawa nie została rozstrzygnięta co do jej istoty w decyzji lub postanowieniu organu podatkowego lub organu kontroli skarbowej – powoduje, iż niniejsza interpretacja indywidualna nie wywołuje skutków prawnych (art. 14b § 4 Ordynacji podatkowej).

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.).

Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Bydgoszczy Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Toruniu, ul. Św. Jakuba 20, 87-100 Toruń.