INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770) Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko przedstawione we wniosku z dnia 14 lutego 2008 roku (data wpływu 18 lutego 2008 roku) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie powstania obowiązku podatkowego z tytułu przeniesienia przez dzierżawcę na rzecz wydzierżawiającego własności nakładów poczynionych na cudzej rzeczy oraz wartości, na jaką winna opiewać faktura dokumentująca tą transakcję - jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 18 lutego 2007 roku został złożony wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie powstania obowiązku podatkowego z tytułu przeniesienia przez dzierżawcę na rzecz wydzierżawiającego własności nakładów poczynionych na cudzej rzeczy oraz wartości, na jaką winna opiewać faktura dokumentująca tą transakcję.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

W dniu 22 czerwca 2006 roku pomiędzy M. i N. prowadzącymi działalność gospodarczą w formie spółki cywilnej pod nazwą "M." z siedzibą w Ł., jako Dzierżawcą a Gminą Miejską Ł., jako Wydzierżawiającym, zawarta została umowa dzierżawy, zgodnie z którą Wydzierżawiający oddał Dzierżawcy do używania część stanowiącej własność Gminy działki zabudowanej budynkiem kina z salą kinową na okres 20 lat, tj. od dnia 22 czerwca 2006 roku do dnia 21 czerwca 2026 roku. Przedmiotowa umowa zakładała przeznaczenie sali kinowej na projekcje filmów, działalność kulturalno-rozrywkową oraz organizację pozostałych imprez, a terenu przyległego na inną działalność gospodarczą. Strony ustaliły roczny czynsz dzierżawny na kwotę 48.692,30 zł netto powiększoną o 22% VAT, w łącznej kwocie 59.404,60 zł, z uwzględnieniem wzrostu cen odpowiadającego wskaźnikowi wzrostu cen detalicznych towarów i usług konsumpcyjnych roku poprzedniego, ogłoszonego przez Prezesa GUS w Monitorze Polskim.

W ramach wartości czynszu dzierżawnego brutto za cały okres dzierżawy Dzierżawca zobowiązany został do poniesienia na określonej wyżej nieruchomości nakładów, których szacunkowa wartość została określona przez Wydzierżawiającego na kwotę 1.080.000 zł (z umowy dzierżawy nie wynika, czy wskazana kwota nakładów jest wartością brutto czy netto). Przedmiotowe nakłady Dzierżawca miał wykonać m.in. zgodnie z zakresem robót zawartym w projekcie budowlano-wykonawczym, specyfikacją techniczną wykonania i odbioru robót oraz przedmiarem robót. Wskazać należy jednak, że powyższe dokumenty miały charakter jedynie dokumentacji wstępnej. Z uwagi bowiem na zmianę cen rynkowych zarówno materiałów budowlanych, jak i usług budowlano-montażowych, a także fakt, iż przedmiotowe dokumenty zawierały błędy oraz nie obejmowały wszystkich prac, których wykonanie było konieczne w ramach zaplanowanego remontu, zarówno kosztorys prac jak i ich zakres uległ zmianom. Niniejsze spowodowało, iż faktyczna wartość poniesionych przez Dzierżawcę nakładów różniła się od wartości nakładów oszacowanych we wstępnym kosztorysie.

Wskazać należy, iż strony w treści zawartej umowy przewidziały określone zasady wzajemnych rozliczeń, w tym w zakresie czynszu dzierżawy oraz przedmiotowych nakładów.

Nakłady, o których mowa powyżej, Dzierżawca jest zobowiązany rozliczyć do dnia 30 czerwca każdego roku, udostępniając Wydzierżawiającemu wszelką niezbędną dokumentację związaną z ich realizacją.

Data podpisania bezusterkowego protokołu końcowego odbioru stanowi datę zakończenia robót i przejęcia wykonanych nakładów na własność Wydzierżawiającego. Kolejno, w terminie 7 dni od daty podpisania bezusterkowego protokołu końcowego odbioru, Dzierżawca przedkłada Wydzierżawiającemu kosztorys końcowy, powykonawczy. Zatwierdzenie przez Wydzierżawiającego kosztorysu powykonawczego jest równoznaczne z zaliczeniem nakładów – do wykonania których Dzierżawca jest zobowiązany na mocy wskazanej umowy dzierżawy – na poczet czynszu dzierżawnego.

Jednocześnie wskazać należy, iż wydatki poniesione na wskazane powyżej nakłady poczynione w ramach wykonania umowy dzierżawy, Dzierżawca ujmuje jako koszt, który aktualizuje się w pełnej wysokości w momencie przeniesienia własności nakładów na rzecz Wydzierżawiającego.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy w przedmiotowym stanie faktycznym, Dzierżawca winien wystawić na rzecz Wydzierżawiającego fakturę VAT z tytułu przeniesienia przez Dzierżawcę na rzecz Wydzierżawiającego własności nakładów poczynionych na nieruchomości, a jeśli tak to w jakich terminach Dzierżawca winien wystawić z tego tytułu fakturę VAT oraz na jaką kwotę winna zostać wystawiona taka faktura tj., na szacunkową (wynikającą ze wstępnego kosztorysu), czy rzeczywistą wartość kosztów prac remontowych poniesionych w ramach zobowiązania Dzierżawcy do przeniesienia nakładów wskazanych w umowie dzierżawy...

Zdaniem Wnioskodawcy, zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 roku o podatku od towarów i usług, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlega m.in. odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju. Natomiast zgodnie z art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1 rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel.

Mając powyższe na względzie uznać należy, iż przeniesienie przez Dzierżawcę na rzecz Wydzierżawiającego prawa własności do nakładów poczynionych na nieruchomości zawiera się w definicji towaru, o której mowa powyżej i z uwagi na ich odpłatny charakter podlegają ustawie o podatku od towarów i usług.

Obowiązek podatkowy z tytułu przeniesienia przez Dzierżawcę na rzecz Wydzierżawiającego własności nakładów poczynionych na nieruchomości zgodnie z art. 19 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług powstaje co do zasady z chwilą wydania towaru, jednakże jeżeli dostawa towaru powinna być potwierdzona fakturą, obowiązek podatkowy powstaje z chwilą wystawienia faktury, nie później jednak, niż w 7 dniu, licząc od dnia wydania towaru (art. 19 ust. 4 ustawy).

Potwierdzając powyższe wskazać należy, iż stosownie do treści § 13 ust. 1 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 25 maja 2005 roku w sprawie zwrotu podatku niektórym podatnikom, zaliczkowego zwrotu podatku, wystawiania faktur sposobu ich przechowywania oraz listy towarów i usług, do których nie mają zastosowania zwolnienia od podatku od towarów i usług, fakturę wystawia się nie później niż siódmego dnia od dnia wydania towaru z zastrzeżeniem § 14 i 15.

Dalsze przepisy ustawy o podatku od towarów i usług nakładają na podatników tego podatku obowiązek wystawiania faktur VAT stwierdzających w szczególności dokonanie sprzedaży, datę dokonania sprzedaży, cenę jednostkową bez podatku, podstawę opodatkowania, stawkę, kwotę podatku, kwotę należności oraz dane dotyczące podatnika i nabywcy (por. art. 106 ust. 1 i ust. 2 ustawy).

Podsumowując w ocenie Wnioskodawcy Dzierżawca jest zobowiązany do wystawiania na rzecz Wydzierżawiającego faktury VAT z tytułu przeniesienia przez Dzierżawcę na rzecz Wydzierżawiającego własności nakładów poczynionych na nieruchomości w terminie nie później niż siódmego dnia od dnia wydania Wydzierżawiającemu tychże nakładów, tj. licząc od dnia podpisania bezusterkowego protokołu końcowego odbioru poczynionych nakładów, zdefiniowanego w umowie dzierżawy, jako dzień przejęcia przez Wydzierżawiającego na własność przedmiotowych nakładów.

Odnosząc się natomiast do kwestii na jaką wartość winna zostać wystawiona przez Dzierżawcę na rzecz Wydzierżawiającego przedmiotowa faktura, tj. na szacunkową (wynikającą ze wstępnego kosztorysu) czy rzeczywistą wartość kosztów prac remontowych poniesionych w ramach zobowiązania Dzierżawcy do poniesienia nakładów wskazanych w umowie dzierżawy, wskazać należy co następuje.

Podstawą opodatkowania stosownie do art. 29 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług jest obrót, z zastrzeżeniem ust. 2-22, art. 30-32, art. 119 oraz art. 120 ust. 4 i 5. Obrotem jest kwota należna z tytułu sprzedaży, pomniejszona o kwotę należnego podatku. Kwota należna obejmuje całość świadczenia należnego od nabywcy. Obrót zwiększa się o otrzymane dotacje, subwencje i inne dopłaty o podobnym charakterze mające bezpośredni wpływ na cenę (kwotę należną) towarów dostarczanych lub usług świadczonych przez podatnika, pomniejszone o kwotę należnego podatku. Dotyczy to również otrzymanych zaliczek na dotacje, subwencje oraz inne dopłaty o podobnym charakterze, natomiast jeżeli należność jest określona w naturze, podstawą opodatkowania jest wartość rynkowa towarów pomniejszona o kwotę podatku (art. 29 ust. 3 ustawy). Jednocześnie w przypadku wykonania czynności, o których mowa w art. 5 ustawy, dla których nie została określona cena, podstawą opodatkowania jest wartość rynkowa towarów lub usług pomniejszona o kwotę podatku, z zastrzeżeniem ust. 10 i 12 ustawy (art. 29 ust. 9 ustawy).

Z uwagi na fakt, iż wydatki poniesione na wskazane powyżej nakłady poczynione w ramach wykonania umowy dzierżawy Dzierżawca ujmuje jako koszt, który aktualizuje się w pełnej wysokości w momencie przeniesienia własności nakładów na rzecz Wydzierżawiającego, ustalenie kwestii wartości po jakiej Dzierżawca winien przenieść niniejsze nakłady na własność Wydzierżawiającego, tj. czy po wartości szacunkowej czy rzeczywistej, ma wpływ na rozliczenie Dzierżawcy jako podatnika. W sytuacji bowiem, jeśli Dzierżawca winien dokonać przeniesienia tychże nakładów po wartości szacunkowej, czyli niższej niż rzeczywista wartość, wówczas powodowałoby to powstanie straty w ramach działalności Dzierżawcy.

Podsumowując, w ocenie Wnioskodawcy Dzierżawca winien wystawić na rzecz Wydzierżawiającego fakturę VAT z tytułu przeniesienia przez Dzierżawcę na rzecz Wydzierżawiającego własności nakładów poczynionych na nieruchomości, zawierającą rzeczywistą wartość kosztów prac remontowych w ramach zobowiązania Dzierżawcy do poniesienia nakładów wskazanych w umowie dzierżawy.

Odmienna interpretacja, tj. ustalenia jako podstawy opodatkowania szacunkowej (wynikającej ze wstępnego kosztorysu) wartość kosztów prac remontowych poniesionych w ramach zobowiązania Dzierżawcy do poniesienia nakładów wskazanych w umowie dzierżawy, prowadziłoby do sytuacji, w której Dzierżawca wystawiałby na rzecz Wydzierżawiającego fakturę VAT, która nie przedstawiałaby realnych wartości, tym samym poświadczałaby wartości nieprawdziwe.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535 ze zm.) opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają m.in. odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

W przepisie art. 8 ust. 1 ustawy zdefiniowano, iż przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7, w tym również:

1. przeniesienie praw do wartości niematerialnych i prawnych, bez względu na formę, w jakiej dokonano czynności prawnej;
2. zobowiązanie do powstrzymania się od dokonania czynności lub do tolerowania czynności lub sytuacji;
3. świadczenie usług zgodnie z nakazem organu władzy publicznej lub podmiotu działającego w jego imieniu lub nakazem wynikającym z mocy prawa.

Zgodnie z ogólną zasadą, określoną w art. 19 ust. 1 ustawy, obowiązek podatkowy powstaje z chwilą wydania towaru lub wykonania usługi, z zastrzeżeniem ust. 2-21, art. 14 ust. 6, art. 20 i art. 21 ust. 1, przepisy ustawy przewidują jednakże sytuacje, w których obowiązek podatkowy powstaje w sposób szczególny, i tak w myśl art. 19 ust. 4 ustawy, jeżeli dostawa towaru lub wykonanie usługi powinny być potwierdzone fakturą, obowiązek podatkowy powstaje z chwilą wystawienia faktury, nie później jednak niż w 7. dniu, licząc od dnia wydania towaru lub wykonania usługi. Przepis ust. 4 stosuje się odpowiednio do faktur za częściowe wykonanie usługi (art. 19 ust. 5 ustawy).

Podstawą opodatkowania stosownie do postanowień art. 29 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług jest obrót, z zastrzeżeniem ust. 2-22, art. 30-32, art. 119 oraz art. 120 ust. 4 i 5. Obrotem jest kwota należna z tytułu sprzedaży, pomniejszona o kwotę należnego podatku. Kwota należna obejmuje całość świadczenia należnego od nabywcy. Obrót zwiększa się o otrzymane dotacje, subwencje i inne dopłaty o podobnym charakterze mające bezpośredni wpływ na cenę (kwotę należną) towarów dostarczanych lub usług świadczonych przez podatnika, pomniejszone o kwotę należnego podatku. Zgodnie z ust. 2 art. 29 cytowanej ustawy w przypadku gdy pobrano zaliczki, zadatki, przedpłaty lub raty, obrotem jest również kwota otrzymanych zaliczek, zadatków, przedpłat lub rat, pomniejszona o przypadającą od nich kwotę podatku. Dotyczy to również otrzymanych zaliczek na dotacje, subwencje i na inne dopłaty o podobnym charakterze.

W myśl art. 106 ust. 1 ustawy, podatnicy, o których mowa w art. 15, są obowiązani wystawić fakturę stwierdzającą w szczególności dokonanie sprzedaży, datę dokonania sprzedaży, cenę jednostkową bez podatku, podstawę opodatkowania, stawkę i kwotę podatku, kwotę należności oraz dane dotyczące podatnika i nabywcy, z zastrzeżeniem ust. 2, 4 i 5 oraz art. 119 ust. 10 i art. 120 ust. 16. Przepisy m.in. ust. 1 stosuje się odpowiednio do części należności otrzymywanych przed wydaniem towaru lub wykonaniem usługi (art. 106 ust. 3 ustawy).

Stosownie do § 13 ust. 1 i 2 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 25 maja 2005 r. w sprawie zwrotu podatku niektórym podatnikom, zaliczkowego zwrotu podatku, wystawiania faktur, sposobu ich przechowywania oraz listy towarów i usług, do których nie mają zastosowania zwolnienia od podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 95, poz. 798 ze zm.), fakturę wystawia się nie później niż siódmego dnia od dnia wydania towaru lub wykonania usługi, z zastrzeżeniem § 14 i 15, natomiast w przypadku gdy podatnik określa w fakturze, zgodnie z § 9 ust. 1 pkt 3, wyłącznie miesiąc i rok dokonania sprzedaży, fakturę wystawia się nie później niż siódmego dnia od zakończenia miesiąca, w którym dokonano sprzedaży.

W przedmiotowej sprawie przeniesienie nakładów poniesionych na modernizację sali kinowej będącej przedmiotem umowy dzierżawy – wbrew stanowisku Wnioskodawcy - nie może być uznane za dostawę towarów, rozumianą jako „odrębny przedmiot przeniesienia własności", ponieważ efekty tych nakładów, stanowiąc nierozerwalną część składową nieruchomości, już w chwili ich poniesienia należą do jej właściciela.

Czynność przeniesienia poniesionych nakładów inwestycyjnych na właściciela nieruchomości nie jest dostawą towarów, bowiem nie mieści się także w definicji towaru, zawartej w art. 2 pkt 6 cytowanej wyżej ustawy o podatku od towarów i usług, zgodnie z którą przez towary rozumie się rzeczy ruchome, jak również wszelkie postacie energii, budynki i budowle lub ich części, będące przedmiotem czynności podlegających opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, które są wymienione w klasyfikacjach wydanych na podstawie przepisów o statystyce publicznej, a także grunty.

Brzmienie powołanego wcześniej przepisu art. 8 ust. 1 ww. ustawy sprawia, że zawarta w nim definicja „świadczenia usług" ma charakter dopełniający definicję „dostawy towarów" i jest wyrazem realizacji powszechności opodatkowania podatkiem od towarów i usług transakcji wykonywanych przez podatników w ramach ich działalności gospodarczej. Skoro w ustawie określono, iż przez usługę należy rozumieć każde świadczenie na rzecz danego podmiotu, to dokonywanie przez Spółkę nakładów na modernizację dzierżawionej nieruchomości jest świadczeniem Dzierżawcy na rzecz Wydzierżawiającego. Odpłatnością za ww. świadczenie jest kwota, którą Wydzierżawiający zgodnie z umową musi uiścić za poniesione nakłady, przy czym nie ma obowiązku, by zapłata wyrażona była w pieniądzu, stanowić ją może bowiem określone w naturze ekwiwalentne świadczenie w postaci towaru lub usługi.

Zastosowanie w niniejszej sprawie oprócz przepisów ustawy o podatku od towarów i usług mają przepisy ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. Nr 16, poz. 93 ze zm.). Zgodnie z art. 693 K.c. przez umowę dzierżawy wydzierżawiający zobowiązuje się oddać dzierżawcy rzecz do używania i pobierania pożytków przez czas oznaczony lub nie oznaczony, a dzierżawca zobowiązuje się płacić wydzierżawiającemu umówiony czynsz. Podstawę uzyskania zwrotu nakładów poniesionych na rzecz stanowi art. 676 K.c., zgodnie z którym jeżeli dzierżawca ulepszył rzecz dzierżawioną, w braku odmiennej umowy, może według swego wyboru albo zatrzymać ulepszenie za zapłatą sumy odpowiadającej ich wartości w chwili zwrotu albo żądać przywrócenia stanu poprzedniego.

Sposób rozliczenia się przez strony umowy dzierżawy w związku z nakładami poczynionymi przez Dzierżawcę na rzecz dzierżawioną, pozostawiony jest - w ramach swobody zawierania umów - woli stron, chyba że ze względu na treść lub cel umowa w tym przedmiocie sprzeciwiałaby się właściwości (naturze) stosunku najmu, ustawie lub zasadom współżycia społecznego (art. 3531 k.c.). Umowa, według której wartość nakładów poczynionych przez najemcę zostanie zwrócona przez wynajmującego w ten sposób, że kwota odpowiadająca wartości tych nakładów będzie zaliczana na poczet czynszu dzierżawnego – jak ma to miejsce w przedmiotowej sprawie jest w pełni dopuszczalna, co usankcjonował również Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 7 kwietnia 2005 roku sygn. akt II CK 565/04.

W przedstawionym we wniosku stanie faktycznym mamy do czynienia z zatrzymaniem nakładów za kwotę odpowiadającą wartości poniesionych przez Dzierżawcę w trakcie roku (będącego okresem rozliczeniowym) wydatków na towary i usługi nabyte w celu przeprowadzenia robót zawartych w protokole budowlano-wykonawczym. Przeniesienie zatem nakładów ulepszających nieruchomość z uwagi na fakt, że przedmiotem świadczenia jest przekazanie za wynagrodzeniem ulepszeń na cudzą rzecz stanowi odpłatne świadczenie usług w ujęciu art. 8 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług, a tym samym podlegać będzie opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Jednocześnie druga strona umowy – Wydzierżawiający, świadczy na rzecz Wnioskodawcy usługę dzierżawy, która to usługa również ma odpłatny charakter, czego nie zmienia fakt odmiennego uregulowania formy zapłaty należności czynszowych poprzez zaliczenie na ich poczet kosztów nakładów na dzierżawionej nieruchomości ponoszonych przez podmiot zobowiązany do płacenia czynszu. Mamy więc do czynienia w przedmiotowej sprawie z dwoma świadczeniami wzajemnymi, bezpośrednimi, ekwiwalentnymi i kompensującymi się, gdzie Wydzierżawiający w ramach należnego mu czynszu przejmuje wartość nakładów poczynionych na jego rzeczy, Dzierżawca zaś w zamian za wartość nakładów poczynionych na cudzej rzeczy korzystać może z przedmiotu umowy dzierżawy.

Jak stanowi art. 106 ust. 1 ustawy, podatnicy, o których mowa w art. 15, są obowiązani wystawić fakturę stwierdzającą w szczególności dokonanie sprzedaży, datę dokonania sprzedaży, cenę jednostkową bez podatku, podstawę opodatkowania, stawkę i kwotę podatku, kwotę należności oraz dane dotyczące podatnika i nabywcy, z zastrzeżeniem ust. 2, 4 i 5 oraz art. 119 ust. 10 i art. 120 ust. 16.

W sytuacji zatem, gdy przeniesienie nakładów na rzecz właściciela ulepszanej nieruchomości podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, dla wypełnienia dyspozycji art. 106 ust. 1 ustawy, Wnioskodawca powinien świadczoną przez siebie usługę udokumentować fakturą VAT.

Jak wynika ze złożonego wniosku poniesione nakłady Dzierżawca jest zobowiązany rozliczyć do dnia 30 czerwca każdego roku, udostępniając Wydzierżawiającemu wszelką niezbędną dokumentację związaną z ich realizacją. Data podpisania bezusterkowego protokołu końcowego odbioru stanowi datę zakończenia robót i przejęcia wykonanych nakładów na własność Wydzierżawiającego.

Usługa przeniesienia nakładów realizowana jest zatem przez Dzierżawcę w momencie rozliczania nakładów – w dacie podpisania bezusterkowego protokołu końcowego, gdyż w tym czasie Wydzierżawiający staje się faktycznym dysponentem ulepszeń, które zatrzymuje. Obowiązek podatkowy z tytułu świadczenia tej usługi powstaje zatem po stronie Dzierżawcy w ciągu 7 dni od dnia, gdy usługa została wykonana czyli od daty podpisania bezusterkowego protokołu końcowego.

Zgodzić się zatem należy ze stanowiskiem Wnioskodawcy, iż fakt ten winien zostać udokumentowany fakturą VAT, wystawioną nie później niż siódmego dnia od dnia wykonania usługi zgodnie z § 13 ust. 1 cytowanego wcześniej rozporządzenia.

Odnośnie kwestii, na jaką wartość winna zostać wystawiona faktura, tj. na szacunkową (wynikającą ze wstępnego kosztorysu) czy rzeczywistą wartość kosztów prac remontowych poniesionych w ramach zobowiązania Dzierżawcy do poniesienia nakładów wskazanych w umowie dzierżawy, stwierdzić należy, iż przepisy ustawy o podatku od towarów i usług nie narzucają podatnikom w tym zakresie żadnych reguł, istotne jest jedynie, aby zgodnie z art. 32 ustawy, wartość rozliczanych nakładów nie odbiegała od przeciętnych cen stosowanych w danej miejscowości lub na danym rynku w dniu wykonania świadczenia pomniejszonych o podatek.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Złożenie przez Wnioskodawcę fałszywego oświadczenia, że elementy stanu faktycznego objęte wnioskiem o wydanie interpretacji w dniu złożenia wniosku nie są przedmiotem toczącego się postępowania podatkowego, kontroli podatkowej, postępowania kontrolnego organu kontroli skarbowej oraz że w tym zakresie sprawa nie została rozstrzygnięta co do jej istoty w decyzji lub postanowieniu organu podatkowego lub organu kontroli skarbowej – powoduje, iż niniejsza interpretacja indywidualna nie wywołuje skutków prawnych (art. 14b § 4 Ordynacji podatkowej).

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Bydgoszczy Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Toruniu, ul. Św. Jakuba 20, 87-100 Toruń.