INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2007 r. Nr 112, poz. 770) Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko przedstawione we wniosku z dnia 17 marca 2008 r. (data wpływu 20 marca 2008 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie zwolnienia przedmiotowego świadczeń finansowanych ze środków Zakładowego Funduszu Rehabilitacji Osób Niepełnosprawnych - jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 20 marca 2008 roku został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie zwolnienia przedmiotowego świadczeń finansowanych ze środków Zakładowego Funduszu Rehabilitacji Osób Niepełnosprawnych.

W przedmiotowym wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

Pracownik niepełnosprawny ruchowo, zatrudniony w Zakładzie Pracy Chronionej planuje zakup pralki, lodówki i telewizora. W związku z czym zwrócił się do swego pracodawcy z prośbą o dofinansowanie zakupu ww. sprzętu ze środków Zakładowego Funduszu Rehabilitacji Osób Niepełnosprawnych. Kwota dofinansowania uzależniona jest od tego czy udzielone na ww. cel dofinansowanie jest zwolnione z podatku dochodowego od osób fizycznych.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy dofinansowanie ze środków Zakładowego Funduszu Rehabilitacji Osób Niepełnosprawnych na zakup przez niepełnosprawnego pracownika pralki, lodówki i telewizora podlega zwolnieniu z podatku dochodowego od osób fizycznych na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 27a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych...

Zdaniem Wnioskodawcy, dofinansowanie na zakup pralki, lodówki i telewizora mieści się w pojęciu rehabilitacji społecznej, określonym w art. 9 ustawy z dnia 27 sierpnia 1997 r. o rehabilitacji zawodowej, społecznej oraz zatrudnieniu osób niepełnosprawnych. W opinii Wnioskodawcy sprzęt ten ułatwi pracownikowi codzienne funkcjonowanie. Ponadto poprzez dostęp do aktualnych informacji wydatnie poprawi jakość jego kontaktów społecznych i wpłynie na podniesienie samooceny pracownika, a co za tym idzie wydajności i jakości wykonywanej przez niego pracy oraz jakości relacji ze współpracownikami.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. jedn. Dz. U. z 2000 r. Nr 14, poz. 176 ze zm.) opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a, 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Natomiast w myśl art. 21 ust. 1 pkt 27 lit. a) ww. ustawy wolne od podatku dochodowego są otrzymywane zgodnie z odrębnymi przepisami świadczenia na rehabilitację zawodową, społeczną i leczniczą osób niepełnosprawnych ze środków Państwowego Funduszu Rehabilitacji Osób Niepełnosprawnych oraz z zakładowych funduszy rehabilitacji osób niepełnosprawnych.

Zakres zwolnionych od podatku dochodowego świadczeń, o których mowa w ww. przepisie. określa ustawa z dnia 27 sierpnia 1997 r. o rehabilitacji zawodowej i społecznej oraz zatrudnianiu osób niepełnosprawnych (Dz. U. z 1997 r. Nr 123, poz. 776 ze zm.).

Na podstawie art. 33 ust. 4 powołanej ustawy, środki zakładowego funduszu rehabilitacji osób niepełnosprawnych, z zastrzeżeniem ust. 7c, przeznaczane są na finansowanie rehabilitacji zawodowej, społecznej i leczniczej oraz ubezpieczenie osób niepełnosprawnych, zgodnie z zakładowym regulaminem wykorzystania tych środków.

Szczegółowe zasady przyznawania osobom niepełnosprawnym przedmiotowych świadczeń z zakładowego funduszu rehabilitacji osób niepełnosprawnych reguluje rozporządzenie Ministra Pracy i Polityki Socjalnej z dnia 31 grudnia 1998 r. w sprawie zakładowego funduszu rehabilitacji osób niepełnosprawnych (Dz. U. z 1999 r. Nr 3, poz. 22 ze zm.).

Zgodnie z § 2 ust. 1 powołanego rozporządzenia, środki zakładowego funduszu rehabilitacji osób niepełnosprawnych, zwanego dalej „funduszem rehabilitacji”, przeznaczone są m. in.:

• zakup i naprawę indywidualnego sprzętu rehabilitacyjnego, wyrobów medycznych w tym przedmiotów ortopedycznych oraz środków pomocniczych, urządzeń i narzędzi technicznych oraz środków transportu niezbędnych w rehabilitacji oraz ułatwiających wykonywanie czynności życiowych (pkt 11 lit. c),
• na pomoc indywidualną na adaptację i wyposażenie mieszkań, budynków mieszkalnych oraz obiektów zamieszkałych lub przeznaczonych dla osób niepełnosprawnych, stosownie do potrzeb wynikających z niepełnosprawności (pkt 11 lit. d).

Natomiast definicje rehabilitacji oraz rehabilitacji zawodowej i społecznej zawarte są w art. 7, 8 i 9 powołanej ustawy o rehabilitacji zawodowej i społecznej oraz zatrudnianiu osób niepełnosprawnych.

Rehabilitacja osób niepełnosprawnych oznacza zespół działań, w szczególności organizacyjnych, leczniczych, psychologicznych, technicznych, szkoleniowych, edukacyjnych i społecznych, zmierzających do osiągnięcia, przy aktywnym uczestnictwie tych osób, możliwie najwyższego poziomu ich funkcjonowania, jakości życia i integracji społecznej (art. 7 ust. 1 ustawy).

Zgodnie z art. 8 ust. 1 ww. ustawy rehabilitacja zawodowa ma na celu ułatwienie osobie niepełnosprawnej uzyskania i utrzymania odpowiedniego zatrudnienia i awansu zawodowego przez umożliwienie jej korzystania z poradnictwa zawodowego, szkolenia zawodowego i pośrednictwa pracy.

Natomiast rehabilitacja społeczna ma na celu umożliwianie osobom niepełnosprawnym uczestnictwa w życiu społecznym, a realizowana jest przede wszystkim przez:

1. wyrabianie zaradności osobistej i pobudzanie aktywności społecznej osoby niepełnosprawnej,
2. wyrabianie umiejętności samodzielnego wypełniania ról społecznych,
3. likwidację barier, w szczególności architektonicznych, urbanistycznych, transportowych. technicznych, w komunikowaniu się i dostępie do informacji,
4. kształtowanie w społeczeństwie właściwych postaw i zachowań sprzyjających integracji z osobami niepełnosprawnymi (art. 9 ust. 1).

Pod pojęciem rehabilitacji społecznej rozumie się różne działania pozwalające osobie niepełnosprawnej możliwie najlepiej uczestniczyć w życiu społeczności lokalnej i poza nią. Pozwala to na stwarzanie sytuacji umożliwiających udział w różnorodnych wydarzeniach społecznych i kulturalnych w roli odbiorcy i twórcy kultury w bliższym i dalszym środowisku.

Stwarzanie sytuacji sprzyjających poznawaniu bliskiego otoczenia, w tym instytucji, urzędów placówek kulturalnych, sklepów, punktów usługowych i innych, z których osoba niepełnosprawna będzie korzystała.

Rehabilitacja społeczna to również nauka współżycia i współdziałania w grupie, wyrabiania nawyków kulturalnego zachowania, kształtowania poczucia obowiązku i odpowiedzialności, przestrzegania dyscypliny, wdrażania do sumiennej i systematycznej pracy.

Mając na uwadze stan prawny obowiązujący w powyższym zakresie stwierdzić należy, iż w opisanej we wniosku sytuacji warunkiem zastosowania zwolnienia, o którym mowa w art. 21 ust. 1 pkt 27 lit. a) ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych by udzielone przez pracodawcę dofinansowanie na zakup sprzętu gospodarstwa domowego było zakwalifikowane jako wydatki na cele rehabilitacyjne w zakresie przepisów cytowanego rozporządzenia oraz by stanowiły one świadczenia z zakresu rehabilitacji społecznej.

Z analizy zdarzenia przyszłego opisanego we wniosku wynika, iż przedmiotem dofinansowania ma być zakup pralki, lodówki oraz telewizora.

W świetle przytoczonych uprzednio przepisów uznać należy, iż sprzęt gospodarstwa domowego jakim jest lodówka, pralka czy też telewizor, aczkolwiek są one sprzętem, zwłaszcza pralka i lodówka, ułatwiającym wykonywanie czynności życiowych, nie są sprzętem czy wyposażeniem , o których mowa w ww. rozporządzeniu. Bowiem z treści cytowanych przepisów § 2 ust. 1 pkt 11 lit. c) i d) tego rozporządzenia wynika, iż winien to być sprzęt indywidualny, niezbędny w rehabilitacji osoby niepełnosprawnej i ułatwiający tej osobie wykonywanie czynności życiowych, których utrudnienie wykonania wynika z niepełnosprawności.

Ponadto zakup pralki, lodówki czy telewizora, nie mieści się w pojęciu rehabilitacji społecznej.

Jak bowiem wynika z definicji tego pojęcia, odnosi się ono do działań mających na celu kształtowanie odpowiednich cech czy zachowań osoby niepełnosprawnej, ewentualnie działań polegających na likwidacji barier w komunikowaniu się lub w dostępie do informacji. Zakup sprzętu, o którym mowa we wniosku takich zadań nie realizuje.

A zatem, stwierdzić należy, iż dofinansowania przez pracodawcę zakupu ww. sprzętu gospodarstwa domowego nie można zakwalifikować jako świadczenia na rehabilitację społeczną osoby niepełnosprawnej, o którym mowa w cytowanym na wstępie art. 21 ust. 1 pkt 27 lit. a) ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Bydgoszczy Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Toruniu, ul. Św. Jakuba 20, 87-100 Toruń.