INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Pana przedstawione we wniosku z dnia 29.04.2008 r. (data wpływu 12.05.2008 r. ) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wartości diet z tytułu podróży służbowych właściciela firmy transportowej – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 12.05.2008 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wartości diet z tytułu podróży służbowych właściciela firmy transportowej.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca prowadzi działalność gospodarczą w zakresie międzynarodowego transportu drogowego towarów. W ramach prowadzonej działalności Podatnik osobiście wykonuje usługi transportu - jako kierowca dokonuje przewozu towarów.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy Wnioskodawca może zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów w podatku dochodowym wartość diet związanych z wyjazdami w charakterze kierowcy w celu przewozu towarów...

Zdaniem Wnioskodawcy z przepisu art. 22 ust. 1, z uwzględnieniem art. 23 ust. 1 pkt 52 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2000 r. Nr 14, poz. 176 z późn. zm.) wynika, iż kosztami uzyskania przychodów jest wartość diet z tytułu podróży służbowych osób prowadzących działalność gospodarczą i osób z nimi współpracujących - w części nie przekraczającej wysokości diet przysługujących pracownikom określonej w odrębnych przepisach wydanych przez właściwego ministra. W związku z powyższym osoba świadcząca usługi transportu samochodowego, podobnie jak każdy inny podatnik prowadzący działalność gospodarczą może do kosztów uzyskania przychodów zaliczyć wartość diet do wysokości określonego limitu - pod warunkiem, że są one związane z odbywaniem podróży służbowej. Przepisy prawa podatkowego nie definiują podróży służbowej. Natomiast w myśl art. 77 ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. Kodeks pracy (j. t. Dz. U. z 1998 r. Nr 21, poz. 94 z późn. zm.) za podróż służbową uznać należy wykonywanie przez pracownika — na polecenie pracodawcy, zadania służbowego poza miejscowością, w której znajduje się siedziba pracodawcy lub poza stałym miejscem pracy. Definicja ta jakkolwiek pomocna dla określenia pojęcia podróży służbowej nie może mieć decydującego znaczenia dla kosztów uzyskania przychodów na gruncie prawa podatkowego. W sposób oczywisty eliminuje bowiem z kręgu osób uprawnionych do wliczenia diety z tytułu podróży służbowej jako kosztu uzyskania przychodu wszystkich tych, którzy prowadzą działalność gospodarczą na obszarze całego kraju lub za granicą. W związku z powyższym i przy przedstawionym stanie faktycznym za kryterium odbycia podróży służbowej powinno uznać się wyjazd poza miejsce zamieszkania (siedzibę). Podkreślić należy, że zasadą wynikającą z treści art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym jest możliwość odliczenia w celach podatkowych wszelkich kosztów z wyjątkiem wymienionych w art. 23 powołanej ustawy, o ile mają one związek z prowadzoną działalnością, a ich poniesienie może mieć wpływ na wielkość osiągniętego przychodu. W takim ujęciu kosztami tymi będą zarówno koszty pozostające w bezpośrednim związku z uzyskanymi przychodami, jak i pozostające w związku pośrednim, jeśli zostanie wykazane, że w sposób racjonalny poniesiono je w celu uzyskania przychodów. Takimi kosztami pośrednimi są koszty podróży służbowych (por. wyrok NSA z dnia 17.11.2005 r. FSK 2503/04 Monitor Podatkowy 2005/12/2), co wynika także z treści interpretowanego przepisu art. 23 ust. 1 pkt 52 w/w ustawy.

Przepis ten nie zawiera natomiast klauzuli pozwalającej na pozbawienie podatnika prawa do odliczenia w tej części kosztu uzyskania przychodu ze względu na charakter czy rodzaj prowadzonej działalności gospodarczej. Brak jest w tej sytuacji uzasadnionych podstaw do twierdzenia, że przedsiębiorca prowadzący działalność gospodarczą na terenie całego kraju lub poza jego granicami nie odbywa podróży służbowej tylko dlatego, że wykonywane przez niego zadania należą do zakresu prowadzonej przez niego działalności. Odmienne stanowisko prowadziłoby do wniosku, że mimo braku stosownych unormowań w ustawie, skorzystanie z odliczenia kosztów uzyskania przychodów w postaci części diet z tytułu podróży służbowej uzależnione byłoby wyłącznie od jego charakteru i obszaru prowadzenia działalności gospodarczej. Mając powyższe na uwadze, Wnioskodawca uważa iż w jego przypadku uzasadnione jest przyjęcie, że wykonywane w ramach tejże działalności zadanie wiąże się też z odbyciem podróży służbowej. Wnioskodawca powołuje się na orzecznictwa sądowe w tej kwestii m.in. wyroki: NSA z 15 września 2005 r., sygn. akt FSK 2175/04, WSA z 18 października 2006 r., sygn. akt I SA/Łd912/06, WSA z 30 kwietnia 2007 r., sygn. akt III SA/Wa 120/07, WSA z 17 stycznia 2007 r., sygn. akt I SA/Lu 757/06, a także interpretacje indywidualne m.in.: pismo Izby Skarbowej w Kielcach z 26 lipca 2007 r., nr PD1-4151-79/07, pismo Izby Skarbowej w Lublinie z 29 marca 2007 r., nr PD. 2-4117-91/I/06, oraz stosownie do dyspozycji zawartej w art. 121 § 1 i § 2 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (j. t. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.).

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z przepisem art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (tekst jednolity Dz. U. z 2000 r. Nr 14, poz. 176 ze zm.) kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

Aby zatem wydatek mógł być uznany za koszt uzyskania przychodu, winien w myśl powołanego wyżej przepisu, spełniać łącznie następujące warunki:

• pozostawać w związku przyczynowym z przychodem lub ze źródłem przychodu i być poniesiony w celu osiągnięcia przychodu lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów,

• nie znajdować się na liście wydatków nieuznawanych za koszty uzyskania przychodów, wymienionych w art. 23 ust. 1 ustawy,

• a ponadto być właściwie udokumentowany.
  
  

Jednocześnie art. 23 ust. 1 pkt 52 ww. ustawy stanowi, że nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wartości diet z tytułu podróży służbowych osób prowadzących działalność gospodarczą i osób z nimi współpracujących - w części przekraczającej wysokość diet przysługujących pracownikom, określoną w odrębnych przepisach wydanych przez właściwego ministra.

Z przepisu tego wynika, że osobom prowadzącym działalność gospodarczą przysługuje prawo uwzględnienia w koszty uzyskania przychodów wartości diet za czas podróży służbowych w ramach określonego limitu, tzn. do wysokości diet przysługujących pracownikom. Zakresem omawianego unormowania zostały więc objęte osoby prowadzące działalność gospodarczą bez żadnych wyłączeń podmiotowych i przedmiotowych.

Podstawą zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wartości diet z tytułu podróży służbowych osób prowadzących działalność gospodarczą i osób z nimi współpracujących, w wysokości określonej w art. 23 ust. 1 pkt 52 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, jest wykonywanie przez te osoby zadań związanych z prowadzoną działalnością poza „siedzibą” tj. poza miejscem wykonywania działalności, wynikającym np. z wpisu do ewidencji działalności gospodarczej. Bez znaczenia jest natomiast zakres wykonywanych zadań odbywającego podróż. Okoliczność, iż podróże stanowią istotę prowadzonej działalności gospodarczej nie wyklucza możliwości zaliczenia do kosztów podatkowych wartości diet stanowiących ekwiwalent pieniężny przeznaczony na pokrycie zwiększonych kosztów wyżywienia w czasie podróży służbowej, tak na obszarze kraju, jak i poza granicami kraju.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku ul.1-ego Maja 10, 09-402 Płock.