INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2007 r. Nr 112, poz. 770) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Miasta, przedstawione we wniosku z dnia 07.04.2008 r. (data wpływu 21.04.2008 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania i wystawienia faktury za zajęcie pasa drogowego celem umieszczenia reklamy lub pod kioski handlowe - jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 21.04.2008 r. wpłynął ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania i wystawienia faktury za zajęcie pasa drogowego celem umieszczenia reklamy lub pod kioski handlowe.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

Miasto jako zarządca dróg wydaje decyzje administracyjne na zajęcie pasa drogowego celem umieszczenia reklamy lub pod kioski handlowe zgodnie z ustawą z dnia 21.03.1985 r. o drogach publicznych art. 40 (tekst jednolity Dz. U. z 2007 r. Nr 19, poz. 115 z późn. zm.)

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy powinien potwierdzić zaistniały fakt Fakturą VAT i opodatkować w/w decyzje...

Zdaniem Wnioskodawcy wydanie decyzji zezwalającej na zajęcie pasa drogowego na cele reklamowe i pod kioski handlowe należy do kategorii spraw z zakresu administracji publicznej i zgodnie z art. 15 ust. 6 ustawy o podatku od towarów i usług nie uznaje się za podatnika VAT gminy przy wykonywaniu zadań publicznych i w związku z tym nie ma obowiązku wystawiania faktury VAT.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej zaistniałego stanu faktycznego uznaje się za nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 15 ust. 6 ustawy nie uznaje się za podatnika organów władzy publicznej oraz urzędów obsługujących te organy w zakresie realizowanych zadań nałożonych odrębnymi przepisami prawa, dla realizacji których zostały one powołane, z wyłączeniem czynności wykonywanych na podstawie zawartych umów cywilnoprawnych.

Jednocześnie z przepisu § 8 ust. 1 pkt 13 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 27 kwietnia 2004 r. w sprawie wykonania niektórych przepisów ustawy o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2004r. Nr 97, poz. 970) wynika, iż zwalnia się od podatku czynności związane z wykonywaniem zadań publicznych nałożonych odrębnymi przepisami, wykonywane w imieniu własnym i na własną odpowiedzialność przez jednostki samorządu terytorialnego, z wyłączeniem czynności wykonywanych na podstawie zawartych umów cywilnoprawnych.

Z przywołanych przepisów wynika, iż czynności podejmowane przez jednostki samorządu terytorialnego wykonujące zadania publiczne nałożone odrębnymi przepisami korzystania ze zwolnienia w podatku od towarów i usług w związku z realizacją zadań podejmowanych jako podmioty prawa publicznego oraz wynikających z odrębnych przepisów prawa.

Art. 7 ust. 1 ustawy z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie terytorialnym (Dz. U. z 1990 r. ze zm.) stanowi, iż zaspokajanie zbiorowych potrzeb wspólnoty należy do zadań własnych gminy. W szczególności zadania własne obejmują sprawy gminnych dróg, ulic, mostów, placów oraz organizacji ruchu drogowego. Ponadto art. 8. ust. 1 ww. ustawy reguluje, iż ustawy mogą nakładać na gminę obowiązek wykonywania zadań zleconych z zakresu administracji rządowej.

Art. 19 ust. 1 stanowi, iż organ administracji rządowej lub jednostki samorządu terytorialnego, do którego właściwości należą sprawy z zakresu planowania, budowy, przebudowy, remontu, utrzymania i ochrony dróg, jest zarządcą drogi. Zarządcami dla poszczególnych kategorii dróg są:

• krajowych – Generalny Dyrektor Dróg Krajowych i Autostrad,

• wojewódzkich – zarząd województwa,

• powiatowych – zarząd powiatu,

• gminnych – wójt (burmistrz, prezydent miasta).
  
  

Na podstawie art. 40 ust. 1 i 2 ustawy z dnia 21 marca 1985 r. o drogach publicznych (tekst jedn. z 2007 r. Dz. U. Nr 19, poz. 115 ze zm.) zajęcie pasa drogowego na cele umieszczenia w pasie drogowym obiektów budowlanych niezwiązanych z potrzebami zarządzania drogami oraz reklam wymaga zezwolenia zarządcy drogi, w drodze decyzji administracyjnej. W myśl ust. 3 ww. artykułu za zajęcie pasa drogowego pobiera się opłatę.

Z treści wniosku wynika, iż Miasto jako zarządca drogi na podstawie art. 40 ust. 1 ustawy o drogach publicznych w drodze decyzji administracyjnej zezwala za zajęcie pasa drogowego na cele niezwiązane z budową, przebudową, remontem, utrzymaniem i ochroną dróg. Zgodnie z art. 40 ust. 2 pkt 3 ww. ustawy zezwolenie dotyczy umieszczenia w pasie drogowym obiektów budowlanych niezwiązanych z potrzebami zarządzania drogami lub potrzebami ruchu drogowego oraz reklam. Za zajęcie pasa drogowego pobiera się opłatę, której wysokość (określoną w ustawie o drogach publicznych) Miasto ustala w drodze decyzji administracyjnej Miasto jako zarządca drogi przy udzieleniu zezwolenia na zajęcie pasa drogowego.

Omawiane działania gminy mieszczą się w zakresie działania i zadaniach własnych tego organu określonych w ustawie o samorządzie terytorialnym. Miasto realizuje czynności związane z wykonywaniem zadań publicznych nałożonych odrębnymi przepisami (ustawa o drogach publicznych). Należy stwierdzić, że Miasto jako jednostka samorządu terytorialnego, wydaje decyzje administracyjne na zajęcie pasa drogowego celem umieszczenia reklamy lub pod kioski handlowe zgodnie z ustawą z dnia 21 marca 1985 r. o drogach publicznych – za co pobiera opłaty – spełnia dyspozycję § 8 ust. 1 pkt 13 rozporządzenia Ministra Finansów. Tym samym powyższe czynności podlegają przepisom ustawy o podatku od towarów i usług, ale korzystają ze zwolnienia od tego podatku. Zatem, Miasto ma obowiązek dokumentowania te czynności fakturami VAT, o których mowa w art. 106 ust. 1 ustawy.

W świetle powyższego stanowisko Wnioskodawcy, iż opłaty pobierane zgodnie z art. 15 ust. 6 ustawy o VAT nie podlegają opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, należało uznać za nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1 Maja 10, 09-402 Płock.