INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2007 r. Nr 112, poz. 770) Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Pana, przedstawione we wniosku z dnia 10 grudnia 2007 r. (data wpływu 11 lutego 2008 r.) uzupełnionym pismem z dnia 30 kwietnia 2008 r. o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie w zakresie opodatkowania dostawy działek - jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 11 lutego 2008 r. został złożony wniosek, uzupełniony pismem z dnia 30 kwietnia 2008 r., o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania dostawy działek.

W przedmiotowym wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

W 2004 roku w drodze działu spadku stał się Pan właścicielem szeregu działek – nieruchomości gruntowych, które zgodnie z obowiązującymi wówczas przepisami stanowiły drogi, tereny niezabudowane, grunty rolne, lasy, tereny mieszkaniowe i nieużytki. W tym samym roku sprzedał Pan niewielką część odziedziczonych nieruchomości, tj. dwie działki budowlane, część drogi oraz udział w drodze. Kolejne dwie działki zbył Pan w 2005 r. Do ceny sprzedawanych działek nie był doliczany podatek od towarów i usług, ponieważ odziedziczonych nieruchomości nie wprowadzał Pan do prowadzonej przez siebie działalności gospodarczej, której przedmiotem jest handel materiałami budowlanymi i mieszanie farb.

Od czasu nabycia w drodze dziedziczenia, przedmiotowe grunty były wykorzystywane zgodnie z ich wcześniejszym przeznaczeniem, tj. na gruntach leśnych prowadzona była gospodarka leśna, a na gruntach rolnych prowadzono chów koni.

W 2006 r. uchwalony został nowy plan zagospodarowania przestrzennego, który zmienił klasyfikację należących do Pana działek, z gruntów rolnych i lasów na tereny przeznaczone pod budownictwo mieszkaniowe oraz usługi. W związku z tym, postanowił Pan podzielić jedną z odziedziczonych działek (1161/36 KW (...)) a następnie ją sprzedać. W tym celu, w 2006 r. zawarł Pan umowę przedwstępną. Oświadczył Pan również, że w przyszłości zamierza dokonać dalszych podziałów i sprzedaży.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie

Czy sprzedaż kolejnych działek wydzielanych z odziedziczonej nieruchomości wiąże się z powstaniem obowiązku podatkowego w podatku od towarów i usług...

Zdaniem Wnioskodawcy, sprzedaż części odziedziczonego gruntu nie może być, co do zasady, uznana za działalność gospodarczą. Nie był to bowiem grunt nabyty z zamiarem dalszej odsprzedaży (nabycie inwestycyjno–spekulacyjne), ale przejęty w drodze dziedziczenia.

Działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność również wówczas, gdy czynność została wykonana jednorazowo w okolicznościach wskazujących na zamiar wykonywania czynności w sposób częstotliwy. Wskazuje Pan, że działalność gospodarcza obejmuje również czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych. W Pana ocenie, ustawodawcy (również temu unijnemu) nie chodziło o opodatkowanie jednorazowo nabytego gruntu, sprzedawanego po latach częściami. Aczkolwiek w wyniku podziału dochodzi formalnie do kilku sprzedaży, to jednak nadal mamy do czynienia z tym samym, nabytym w drodze dziedziczenia, gruntem - nie sprzedaje Pan nic ponad to co nabył 6 lat temu. Zamiar dokonywania czynności w sposób częstotliwy można by podatnikowi przypisać, gdyby sprzedał działkę a jednocześnie nabywał inne z zamiarem dokonywania kolejnych sprzedaży. Nie ma to miejsca w opisanej sytuacji. Dla poparcia swojego stanowiska przywołuje Pan orzeczenie NSA z dnia 29 października 2007 r. sygn. akt I FPS 3/07.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535 ze zm.), opodatkowaniu podlega między innymi odpłatna dostawa towarów na terytorium kraju.

W myśl art. 7 ust. 1 cyt. ustawy przez dostawę towarów rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel.

Przez towary, stosownie do art. 2 pkt 6 ww. ustawy należy rozumieć rzeczy ruchome, jak również wszelkie postacie energii, budynki i budowle lub ich części, będące przedmiotem czynności podlegających opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, które są wymienione w klasyfikacjach wydanych na podstawie przepisów o statystyce publicznej, a także grunty.

Zasadą jest, więc opodatkowanie dostawy gruntów podatkiem od towarów i usług.

Jak stanowi art. 15 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel i rezultat takiej działalności.

Działalność gospodarcza, zgodnie z ust. 2 tego artykułu, obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody, również wówczas, gdy czynność została wykonana jednorazowo w okolicznościach wskazujących na zamiar wykonania czynności w sposób częstotliwy. Działalność gospodarcza obejmuje również czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Za podatnika podatku od towarów i usług należy uznać zatem każdą osobę fizyczną, prawną, jednostkę organizacyjną niemającą osobowości prawnej, która działalność gospodarczą wykonuje samodzielnie, w okolicznościach wskazujących na zamiar wykonywania czynności w sposób częstotliwy, bez względu na cel lub rezultat działalności.

Istotnym elementem w aspekcie opodatkowania podatkiem od towarów i usług dostawy nieruchomości gruntowych wydzielonych z gospodarstwa rolnego jest to, iż przedmiotowe grunty wykorzystywano, jak Pan oświadczył, zgodnie z ich przeznaczeniem, tj. na gruntach leśnych prowadzono gospodarkę leśną, zaś na gruntach rolnych prowadzono chów koni. Uwzględniając treść cytowanego art. 15 ust. 1 i ust. 2 ww. ustawy oraz fakty podane w opisie zdarzenia przyszłego, stwierdzić należy, iż fakt prowadzenia przez Pana gospodarstwa rolnego wskazuje na to, że prowadzi Pan działalność gospodarczą, o której mowa w tych przepisach. Taka klasyfikacja działalności wynika wprost z treści wskazanego przepisu, uznającego - na gruncie ustawy o podatku od towarów i usług - za działalność gospodarczą również działalność prowadzoną przez rolników.

Grunty będące przedmiotem zapytania, jako wykorzystywane w działalności rolniczej, a więc działalności uznanej za działalność gospodarczą na gruncie ustawy o podatku od towarów i usług, należy uznać za związane z tą działalnością. W efekcie sprzedaż gruntów wykorzystywanych do działalności rolniczej należy traktować jak sprzedaż części warsztatu produkcyjnego.

Ustawa o podatku od towarów i usług nie definiuje pojęcia przedsiębiorstwo, dlatego też zasadnym jest przyjęcie uregulowań zawartych w innych aktach prawnych. Przedsiębiorstwo w rozumieniu art. 55¹ ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. Nr 16 poz. 93 ze zm.) jest zorganizowanym zespołem składników materialnych i niematerialnych przeznaczonych do prowadzenia działalności gospodarczej. W przepisach Kodeksu cywilnego gospodarstwo rolne zostało zdefiniowane odrębnie od przedsiębiorstwa w art. 55³, jednak można przyjąć, że spełnia ono określone w Kodeksie cywilnym wymogi właściwe dla przedsiębiorstwa. Biorąc pod uwagę powyższe uregulowania prawne oraz fakt, że działalność gospodarcza w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy o podatku od towarów i usług obejmuje wszelką działalność, w tym wykonywaną przez rolników, można przyjąć, iż gospodarstwo rolne (pomimo jego odrębnego zdefiniowania w ustawie o podatku od towarów i usług), stanowi podobną do przedsiębiorstwa jednostkę organizacyjną, w ramach której prowadzona jest działalność gospodarcza.

Grunty spełniają definicję towarów wynikającą z art. 2 pkt 6 ustawy, a ich sprzedaż jest traktowana jako czynność odpłatnej dostawy towarów na terytorium kraju.

Zgodnie z art. 43 ust. 1 pkt 9 powołanej ustawy, od podatku od towarów i usług - w odniesieniu do gruntów - zwolniona jest jedynie dostawa terenów niezabudowanych innych niż budowlane oraz przeznaczonych pod zabudowę.

W przedstawionym opisie zdarzenia przyszłego wskazuje Pan, że w wyniku przekształcenia dokonał Pan podziału jednej z odziedziczonych działek z myślą o jej sprzedaży. Ponadto, jak zaznaczono we wniosku, ma Pan zamiar dokonać dalszego podziału celem sprzedaży.

W tak przedstawionym stanie okoliczność podziału nieruchomości gruntowej niezabudowanej na mniejsze działki wskazuje, iż powzięto zamiar sprzedaży w sposób zorganizowany i częstotliwy, zmierzający do osiągnięcia korzyści finansowych. Okoliczności sprawy wskazują, że można mówić o działalności gospodarczej w rozumieniu art. 15 ust. 2 powołanej ustawy a dokonujący tych czynności uzyskuje status podatnika podatku od towarów i usług. W przeciwnym razie dzielenie gruntów byłoby niecelowe i ekonomicznie nieuzasadnione.

Odnosząc przedstawione przez Pana okoliczności do powołanych norm prawnych należy stwierdzić, że przedmiotowe działki stanowiły grunty rolne służące działalności gospodarczej, która zgodnie z ustawą o podatku od towarów i usług, obejmuje również działalność rolników.

Zatem uznać należy, że transakcja sprzedaży przedmiotowych działek budowlanych wydzielonych z gruntu rolnego ma związek z działalnością gospodarczą (jest to bowiem sprzedaż majątku wykorzystywanego w prowadzonej działalności rolniczej) i na podstawie art. 5 ust. 1 ww. ustawy podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Końcowo stwierdzić należy, iż powołany przez Pana we wniosku wyrok NSA z dnia 29 października 2007 r. sygn. akt I FPS 3/07, nie może wpłynąć na ocenę prawidłowości w przedmiotowej kwestii. Jest on rozstrzygnięciem w konkretnej sprawie i tylko do niej się zawężaj w związku z tym nie ma mocy powszechnie obowiązującego prawa. Organ podatkowy jest zobowiązany traktować indywidualnie każdą sprawę, a orzeczenia sądów podejmowane są w oparciu o zebrany materiał dowodowy, dlatego trudno jest określić w jakim stopniu przedstawiona sprawa będąca przedmiotem rozstrzygnięcia sądu oraz sytuacja Strony przedstawiona we wniosku jest tożsama. Aby można był utożsamić dany wyrok musiałby on zapaść w sprawie o identycznym stanie faktycznym.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Złożenie przez Wnioskodawcę fałszywego oświadczenia, że elementy stanu faktycznego objęte wnioskiem o wydanie interpretacji w dniu złożenia wniosku nie są przedmiotem toczącego się postępowania podatkowego, kontroli podatkowej, postępowania kontrolnego organu kontroli skarbowej oraz że w tym zakresie sprawa nie została rozstrzygnięta co do jej istoty w decyzji lub postanowieniu organu podatkowego lub organu kontroli skarbowej – powoduje, iż niniejsza interpretacja indywidualna nie wywołuje skutków prawnych (art. 14b § 4 Ordynacji podatkowej).

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Bydgoszczy Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Toruniu, ul. Św. Jakuba 20, 87-100 Toruń.