INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 2 i § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Pana …, przedstawione we wniosku z dnia 18 lutego 2008 r. (data wpływu 22 lutego 2008 r.), uzupełnionym w dniu 3 kwietnia 2008 r., o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wierzytelności nieściągalnych – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 22 lutego 2008 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wierzytelności nieściągalnych.

Wniosek nie spełniał wymogów formalnych, o których mowa w art. 14b § 3 ustawy Ordynacji podatkowej, w związku z czym pismem z dnia 28 marca 2008 r., znak ILPB1/415-131/08-2/AA, na podstawie art. 169 § 1 tej ustawy wezwano Wnioskodawcę do usunięcia braków w terminie 7 dni od dnia doręczenia wezwania pod rygorem pozostawienia bez rozpatrzenia.

Wezwanie skutecznie doręczono w dniu 31 marca 2008 r., a w dniu 3 kwietnia 2008 r. wniosek uzupełniono o brakujące informacje.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

W dniu 24 września 2005 r. Wnioskodawca złożył do Sądu Rejonowego wniosek dotyczący zgłoszenia wierzytelności w postępowaniu upadłościowym dłużnika X.. W dniu 9 października 2007 r. otrzymał informację o uznaniu wierzytelności. Uznane sumy to: 234.533,15 zł w kategorii III i 4.330,93 zł w kategorii IV grupa 3. Dnia 5 listopada 2007 r. Wnioskodawca wystąpił do Sądu z wnioskiem o odpis wyniku postępowania upadłościowego. W listopadzie 2007 roku otrzymał postanowienie Sądu Rejonowego o zakończeniu postępowania upadłościowego, w którym wykazano, że masa upadłości została całkowicie zlikwidowana, a sporządzone przez syndyka plany podziału wierzytelności wykonane. Zaspokojone zostały wierzytelności w kategorii I i II. Ponadto Wnioskodawca informuje, że wymienione wierzytelności, na podstawie art. 14 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, zostały zarachowane jako przychody należne firmy.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy na podstawie postanowienia Sądu, Wnioskodawca do kosztów uzyskania przychodów prowadzonej działalności gospodarczej za 2007 rok, może zaliczyć wierzytelność w wysokości 234.533,15 zł (pomimo złożenia już deklaracji)...

Wnioskodawca podaje, że w dniu 3 kwietnia 2007 r. syndyk złożył sprawozdanie ostateczne. Masa upadłości została całkowicie zlikwidowana, a sporządzone przez syndyka plany podziału wykonane, (wierzytelności kategorii I zaspokojone w 100%, wierzytelności kategorii II zaspokojone w 58,48%). Wierzytelności w kategorii III i w kategorii IV grupa 3 nie zostały zaspokojone, w związku z tym Wnioskodawca uważa, że może zaliczyć wierzytelności nieściągalne do kosztów uzyskania przychodów.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. j. Dz. U. z 2000 r. Nr 14, poz. 176 ze zm.) kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

W myśl art. 23 ust. 1 pkt 20 ww. ustawy nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wierzytelności odpisanych jako nieściągalne, z wyjątkiem takich wierzytelności nieściągalnych, które uprzednio na podstawie art. 14 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych zostały zarachowane jako przychody należne i których nieściągalność została uprawdopodobniona.

Przy czym zgodnie z art. 14 ust. 1 ww. ustawy za przychód z działalności, o której mowa w art. 10 ust. 1 pkt 3, uważa się kwoty należne, choćby nie zostały faktycznie otrzymane, po wyłączeniu wartości zwróconych towarów, udzielonych bonifikat i skont. U podatników dokonujących sprzedaży towarów i usług opodatkowanych podatkiem od towarów i usług za przychód z tej sprzedaży uważa się przychód pomniejszony o należny podatek od towarów i usług.

Natomiast przepis art. 23 ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych stanowi, że za wierzytelności, o których mowa w ust. 1 pkt 20, uważa się te wierzytelności, których nieściągalność została udokumentowana:

1. postanowieniem o nieściągalności, uznanym przez wierzyciela jako odpowiadające stanowi faktycznemu, wydanym przez właściwy organ postępowania egzekucyjnego, albo
postanowieniem sądu o:
  a) oddaleniu wniosku o ogłoszenie upadłości obejmującej likwidację majątku, gdy majątek niewypłacalnego dłużnika nie wystarcza na zaspokojenie kosztów postępowania lub
  b) umorzeniu postępowania upadłościowego obejmującego likwidację majątku, gdy zachodzi okoliczność, o której mowa w lit. a), lub
  c) ukończeniu postępowania upadłościowego obejmującego likwidację majątku, albo
3. protokołem sporządzonym przez podatnika, stwierdzającym, że przewidywane koszty procesowe i egzekucyjne związane z dochodzeniem wierzytelności byłyby równe albo wyższe od jej kwoty.

W cytowanych przepisach art. 23 ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych dokonano ścisłego i wyczerpującego przedstawienia jakimi środkami można dokumentować nieściągalność wierzytelności. Jest to wyliczenie kompletne, co oznacza, że jakikolwiek inny dokument niż wymieniony w tym przepisie nie może skutecznie udokumentować faktu nieściągalności wierzytelności. Uznanie wierzytelności za nieściągalną może nastąpić wyłącznie w wymienionych przypadkach, stanowią one bowiem katalog zamknięty.

Udokumentowanie nieściągalności wierzytelności w inny sposób niż wskazany w ustawie o podatku dochodowym od osób fizycznych, nie skutkuje powstaniem prawa do zaliczenia ich wartości do kosztów uzyskania przychodów w podatku dochodowym.

Treść art. 23 ust. 2 ww. ustawy zawiera katalog orzeczeń, których wydanie przez właściwy organ pozwala uznać nieściągalność danej wierzytelności za uprawdopodobnioną. Wśród nich znajduje się także postanowienie sądu o ukończeniu postępowania upadłościowego obejmującego likwidację majątku, przy czym wymaga podkreślenia, że ich treść nie powinna budzić wątpliwości co do istnienia bądź nieistnienia majątku, z którego może być zaspokojona egzekwowana wierzytelność.

Dlatego też, z treści postanowień wydawanych przez właściwy organ powinno jasno wynikać, czy i w jakim zakresie roszczenia te zostały zaspokojone.

Mając na uwadze przedstawiony przez Wnioskodawcę stan faktyczny oraz obowiązujący stan prawny, stwierdzić należy, iż w przypadku gdy wierzytelność została wcześniej zaliczona do przychodów należnych na podstawie art. 14 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, a jej nieściągalność została udokumentowana postanowieniem Sądu Rejonowego z dnia 2 maja 2007 r. o zakończeniu postępowania upadłościowego X., z którego wynika likwidacja majątku dłużnika, to ta wierzytelność będzie mogła stanowić koszt uzyskania przychodów w prowadzonej przez Wnioskodawcę działalności, jednakże wyłącznie w kwocie netto (tj. kwocie pomniejszonej o należny podatek od towarów i usług). Wierzytelności Wnioskodawcy nie brały udziału w podziale środków funduszu masy, gdyż należały do III i IV kategorii zaspokojenia, które to kategorie nie podlegały zaspokojeniu, w związku z czym można je uznać za nieściągalne i zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów w roku 2007.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno