INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 2 i § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki Akcyjnej reprezentowanej przez Pelnomocnika, przedstawione we wniosku z dnia 3 marca 2008 r. (data wpływu 17 marca 2008 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie zastosowania preferencyjnej stawki podatku przy wewnątrzwspólnotowej dostawie towarów – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 17 marca 2008 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie zastosowania preferencyjnej stawki podatku przy wewnątrzwspólnotowej dostawie towarów.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

X sprzedaje towary – w ramach wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów (dalej: WDT) – na rzecz nabywcy z innego państwa członkowskiego Unii Europejskiej. Podmiotem odpowiedzialnym za organizację transportu towarów jest nabywca. Towary są transportowane na zlecenie nabywcy przez przewoźnika (spedytora). Transport towarów odbywa się na warunkach „(…)” (co oznacza, że X jest zobowiązana do dostarczenia towaru przewoźnikowi/spedytorowi – wyznaczonemu przez nabywcę – w siedzibie Spółki). Towary są przewożone przez przewoźnika (spedytora) do punktu przeładunkowego znajdującego się na terenie Niemiec (prowadzonego przez podmiot trzeci). W punkcie przeładunkowym towary są grupowane wraz z towarami od innych dostawców z grupy X i konsolidowane do dostarczenia konkretnym klientom.

Przykładowo, palety z przeznaczeniem na rynek portugalski są transportowane z (…) do punktu konsolidacyjnego, gdzie następnie są grupowane wraz z przesyłkami z innych fabryk i – w dalszej kolejności – transportowane do miejsca przeznaczenia w Portugalii (przez kolejnego przewoźnika/spedytora). Spółka każdorazowo otrzymuje od przewoźnika dokumenty przewozu drogowego (CMR) za odcinek trasy z siedziby Spółki (z Poznania) do punktu przeładunkowego w Niemczech.

List przewozowy dokumentujący odcinek Niemcy – rynek docelowy UE jest wystawiany przez kolejnego przewoźnika (spedytora) i nie specyfikuje on odrębnie wysyłek pochodzących z Polski (które, jak zostało wspomniane wcześniej, stanowią część skonsolidowanej dostawy). Ten list przewozowy nie jest, co do zasady, przekazywany Spółce.

Oprócz dokumentu CMR odnoszącego się do odcinka trasy (…) – punkt przeładunkowy w Niemczech, do każdej z realizowanych w ramach powyższego scenariusza transakcji WDT Spółka posiada także:

1. kopię faktury sprzedaży,
2. specyfikację poszczególnych sztuk ładunku oraz
3. dokumentację pomocniczą o której mowa w art. 42 ust. 11 ustawy o VAT (np.: zamówienie nabywcy, dokument potwierdzający zapłatę za towar).

W związku z powyższym zadano następujące pytania.

1. Czy koniecznym jest dla celów zastosowania 0% stawki podatku VAT posiadanie przez Spółkę listu przewozowego na cały odcinek transportu, tj. z (…) do ostatecznego miejsca przeznaczenia wymienionego na fakturze sprzedaży...
2. Czy wystarczającym dowodem jest dokument CMR na odcinek Polska – Niemcy (tj. punkt przeładunkowy), jako ukazujący dostarczenie towarów na terytorium państwa członkowskiego innego niż terytorium kraju...

Zdaniem Wnioskodawcy, posiadanie dokumentu przewozowego potwierdzającego wywóz poza terytorium Polski (za odcinek Polska – punkt przeładunkowy w Niemczech) spełnia wymóg przepisu art. 42 ustawy o VAT i wystarczająco potwierdza wywóz towarów będących przedmiotem WDT do nabywcy znajdującego się na terytorium państwa członkowskiego innego niż terytorium kraju.

Zdaniem Spółki, fakt posiadania dokumentu przewozowego dokumentującego wywóz towarów z terytorium Polski i dostarczenia do odbiorcy w kraju unijnym innym niż Polska, przy równoczesnym spełnieniu wymogów, o których mowa w art. 42 ust. 3 pkt 2 i 3 ustawy o VAT uprawnia ją do zastosowania 0% stawki VAT.

Zdaniem Spółki, posiadane przez nią dokumenty dotyczące dokonywanych transakcji WDT (zgodnie ze stanem faktycznym przedstawionym we Wniosku) upoważniają ją do zastosowania stawki VAT 0%.

1. Aby zapewnić pełną zgodność przepisów ustawy o VAT z Dyrektywą 2006/112/WE, krajowe regulacje dotyczące opodatkowania WDT powinny być poddane wykładni „prowspólnotowej”, tj. powinny być interpretowane w świetle i treści Dyrektywy – a także orzeczeń ETS – tak, aby osiągnąć skutek w niej zamierzony.W odniesieniu do WDT, zamierzonym przez Dyrektywę 2006/112/WE skutkiem jest zwolnienie takich transakcji z VAT (odpowiadające na gruncie polskich przepisów stawce 0%).
2. Dlatego też, w pierwszej kolejności niezbędna jest weryfikacja, czy wykonywane przez Wnioskodawcę transakcje mogą zostać uznane za WDT w rozumieniu ustawy o VAT oraz prawa wspólnotowego.W opinii Spółki, natura wykonywanych czynności jednoznacznie wskazuje, iż powinny one zostać uznane za WDT.
3. Następnie, konieczna jest odpowiedź na pytanie, czy Spółka spełniła warunki niezbędne do zastosowania stawki 0% w odniesieniu do dokonywanych WDT. Jej zdaniem, nie ulega wątpliwości, iż odpowiedź na to pytanie powinna być pozytywna. Odpowiednie przepisy wymagają bowiem, by X posiadała dokumenty potwierdzające fakt dokonania WDT.

W opinii Spółki, posiadane przez nią dokumenty jednoznacznie potwierdzają, iż wykonane przez nią transakcje powinny zostać uznane za WDT.

Zainteresowany przedstawił szczegółową argumentację potwierdzającą zasadność jego stanowiska.

1. Relacje pomiędzy prawem krajowym a wspólnotowym

Z uwagi na fakt, iż przepisy ustawy o VAT mają na celu implementację do polskiego porządku prawnego wspólnotowych regulacji w zakresie podatku VAT (w tym przede wszystkim Dyrektywy 2006/112/WE), konieczne jest określenie relacji pomiędzy Dyrektywą oraz transponującymi ją przepisami prawa krajowego.

Na gruncie orzecznictwa ETS określone zostały dwie podstawowe zasady w zakresie relacji pomiędzy dyrektywami a prawem krajowym:

1. obowiązek interpretowania prawa krajowego w świetle treści i celu dyrektywy – zgodnie m.in. z orzeczeniem ETS w sprawie C-91/92 (…), „wynikające z dyrektywy zobowiązanie państw członkowskich do osiągnięcia skutku przez nią zamierzonego <...> wiąże wszystkie organy państw członkowskich, włączając, w sprawach leżących w ich jurysdykcji, sądy. Wynika z tego, że stosując prawo krajowe, uprzednie lub późniejsze w stosunku do dyrektywy, sąd krajowy powinien, tak dalece jak jest to możliwe, interpretować prawo krajowe w świetle treści i celu dyrektywy, aby osiągnąć skutek w niej zamierzony”;
2. prawo do powoływania się bezpośrednio na przepisy dyrektywy (które są z punktu widzenia ich treści, bezwarunkowe i wystarczająco precyzyjne do ich bezpośredniego zastosowania) – w przypadku (i) braku implementacji przepisów dyrektywy do krajowego porządku prawnego, (ii) nieprawidłowej implementacji tych przepisów oraz w sytuacji (iii) gdy przepisy krajowe, które prawidłowo transponują tę dyrektywę nie są stosowane w sposób prowadzący do osiągnięcia rezultatu, któremu ona służy.

W orzecznictwie ETS zwraca się uwagę, że organy państw członkowskich powołane do stosowania prawa powinny przyjąć pewną kolejność postępowania: najpierw podjąć próbę „prowspólnotowej” wykładni prawa krajowego, a dopiero potem, jeśli taka wykładnia nie będzie w stanie wyeliminować niezgodności między prawem wspólnotowym a prawem krajowym, odmówić zastosowania prawa krajowego. Zdaniem Spółki, w przedmiotowej sprawie nie jest konieczne stosowanie przepisów Dyrektywy 2006/112/WE z pominięciem regulacji polskiej ustawy o VAT. W szczególności bowiem istnieje możliwość dokonania zgodnej z prawem europejskim wykładni krajowych przepisów, dotyczących możliwości zastosowania stawki VAT 0% w odniesieniu do transakcji WDT. W konsekwencji, wykładnia polskich przepisów dotyczących WDT – w szczególności określających warunki do zastosowania stawki 0% – powinna być dokonywana w świetle i treści Dyrektywy 2006/112/WE (z uwzględnieniem orzeczeń ETS), tak aby osiągnąć skutek w niej zamierzony. Jak zostanie wykazane w pkt 3 poniżej, skutkiem zamierzonym przez Dyrektywę 2006/112/WE w odniesieniu do WDT jest zwolnienie takich transakcji z VAT (odpowiadające na gruncie polskich przepisów stawce 0%).

2. Uznanie transakcji wykonywanych przez Spółkę za WDT

W opinii Spółki poza sporem powinien pozostać fakt, iż wykonywane przez nią transakcje – polegające na sprzedaży towarów na rzecz zagranicznego kontrahenta, której towarzyszy wywóz tych towarów na terytorium innego państwa członkowskiego UE – powinny zostać uznane za WDT.

Zgodnie z art. 13 ust. 1 w związku z ust. 2 pkt 1 ustawy o VAT, przez WDT rozumie się, wywóz towarów z terytorium Polski, w wykonaniu czynności dostawy towarów, na terytorium innego państwa członkowskiego UE, pod warunkiem, że nabywca towarów jest podatnikiem podatku od wartości dodanej zidentyfikowanym na potrzeby transakcji wewnątrzwspólnotowych, na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju.

Stosownie do art. 13 ust. 6 ustawy o VAT, WDT występuje, jeżeli dokonującym dostawy jest podatnik, o którym mowa w art. 15, który zgłosił zamiar dokonywania wewnątrzwspólnotowych dostaw towarów i został zarejestrowany jako podatnik VAT-UE.

Innymi słowy, aby dana transakcja została uznana za WDT powinny zostać spełnione następujące warunki:

1. dostawca i nabywca są podmiotami uprawnionymi do dokonywania transakcji wewnątrzwspólnotowych w rozumieniu przepisów o VAT,
2. dostawca dokonuje dostawy towarów na rzecz nabywcy,
3. powyższej dostawie towarzyszy wywóz towarów z Polski na terytorium innego kraju członkowskiego UE (tj. towar fizycznie opuszcza terytorium Polski).

Spełnienie powyższych warunków oznacza, iż dana transakcja powinna zostać uznana za WDT.

Powyższy wniosek znajduje jednoznaczne potwierdzenie na gruncie orzecznictwa ETS. Przykładowo, w orzeczeniu w sprawie C-409/04 (…), ETS stwierdził, iż WDT następuje wtedy, gdy prawo do rozporządzania towarem jak właściciel zostało przeniesione na nabywcę i gdy dostawca ustali, że towar ten został wysłany lub przetransportowany do innego państwa członkowskiego i że w wyniku wysyłki lub transportu fizycznie opuścił terytorium państwa członkowskiego dostawy.

Jako że transakcje realizowane przez Zainteresowanego spełniają wszystkie powyższe warunki, tj.:

1. zarówno dostawca (Spółka), jak i nabywca są podmiotami uprawnionymi do dokonywania transakcji wewnątrzwspólnotowych w rozumieniu przepisów o VAT,
2. Wnioskodawca dokonuje dostawy towarów na rzecz nabywcy,
3. powyższej dostawie towarzyszy wywóz towarów z Polski (tj. towary fizycznie opuszczają Polskę) na terytorium innego kraju członkowskiego UE (pierwotnie na terytorium Niemiec, skąd następnie są transportowane na zlecenie nabywcy do innego kraju UE)

   – nie ulega wątpliwości, iż stanowią one WDT w rozumieniu przepisów o VAT.

Dlatego też, w dalszej kolejności konieczna jest odpowiedź na pytanie, czy Spółce przysługuje prawo do zastosowania stawki VAT 0% w odniesieniu do dokonywanych WDT.

3. Prawo do stawki 0% przy WDT

W opinii Spółki, zastosowanie stawki VAT 0% w odniesieniu do transakcji WDT jest możliwe w każdym przypadku, w którym podatnik posiada dokumenty jednoznacznie potwierdzające fakt, iż transakcja WDT miała faktycznie miejsce, czyli spełnione zostały wszystkie „wymogi merytoryczne” warunkujące uznanie danej transakcji za WDT, tj.:

1. dostawca i nabywca są podmiotami uprawnionymi do dokonywania transakcji wewnątrzwspólnotowych w rozumieniu przepisów o VAT,
2. dostawca dokonuje dostawy towarów na rzecz nabywcy,
3. powyższej dostawie towarzyszy wywóz towarów z Polski na terytorium innego kraju członkowskiego UE (tj. towar fizycznie opuszcza terytorium Polski).

Wystarczającym zatem – dla celów zastosowania stawki podatku 0% – jest posiadanie przez podatnika dokumentów potwierdzających dokonanie WDT.

Uzasadniając swoje stanowisko, Spółka pragnie wskazać, iż:

1. stawka 0% jest podstawowym narzędziem umożliwiającym funkcjonowanie wspólnotowego systemu opodatkowania transakcji wewnątrzwspólnotowych. Dlatego też, interpretacja przepisów regulujących prawo do zastosowania tej stawki powinna być dokonywana w taki sposób, aby zapewnić jej jak najszersze zastosowanie,
2. z orzecznictwa ETS wynika, iż samo spełnienie warunków pozwalających na uznanie danej transakcji za WDT uprawnia podatnika do zastosowania stawki 0% w odniesieniu do tej transakcji,
3. brzmienie polskich przepisów w zakresie dokumentowania WDT, interpretowanych w świetle i treści Dyrektywy 2006/112/WE, wskazuje jednoznacznie, że jeżeli podatnik nie jest w stanie zgromadzić dokumentów wymienionych w katalogu podstawowym określonym w art. 42 ust. 3 (lub dokumenty wymienione w katalogu podstawowym nie potwierdzają łącznie faktu dokonania WDT), może on udowodnić fakt dokonania WDT za pomocą dowodów pomocniczych (określonych w art. 42 ust. 11 ustawy o VAT),
4. posiadane przez Zainteresowanego dokumenty jednoznacznie potwierdzają fakt dokonania przez niego transakcji WDT. Dlatego też, Spółce powinno przysługiwać prawo do zastosowania stawki VAT 0% w odniesieniu do tych transakcji.

Ad. a)

Zasada braku obciążeń podatkowych związanych z dokonywaniem transakcji wewnątrzwspólnotowych wynika z art. 138 Dyrektywy 2006/112/WE. Zgodnie z tym artykułem, państwa członkowskie zwalniają dostawy towarów wysyłanych lub transportowanych do miejsca przeznaczenia znajdującego się poza terytorium danego państwa, ale na terytorium Wspólnoty, przez sprzedawcę, przez nabywcę lub na ich rzecz, dokonane dla innego podatnika lub osoby prawnej niebędącej podatnikiem, działających w takim charakterze w państwie członkowskim innym niż państwo rozpoczęcia wysyłki lub transportu towarów.

Odzwierciedleniem tej zasady na gruncie polskich przepisów o VAT jest art. 41 ust. 3 ustawy o VAT, w którym stwierdza się, że w wewnątrzwspólnotowej dostawie towarów stawka podatku wynosi 0%.

Stawka 0% (lub – na gruncie przepisów wspólnotowych – zwolnienie z prawem do odliczenia) w odniesieniu do WDT jest narzędziem umożliwiającym prawidłowe funkcjonowanie wspólnotowego systemu opodatkowania transakcji wewnątrzwspólnotowych (zgodnie z którym transakcja wewnątrzwpólnotowa powinna być opodatkowana w państwie członkowskim przeznaczenia), będącego jednym z fundamentów rynku wewnętrznego ustanowionego pomiędzy państwami członkowskimi UE.

Zgodnie z art. 14 TWE, rynek wewnętrzny to obszar bez granic wewnętrznych, na którym zagwarantowany jest m.in. swobodny przepływ towarów. Idea rynku wewnętrznego została wprowadzona w życie z dniem 1 stycznia 1993 r., kiedy to granice celne dzielące państwa członkowskie UE zostały zniesione.

Zniesienie granic celnych spowodowało konieczność wprowadzenia odpowiednich zasad opodatkowania podatkiem od wartości dodanej transakcji dokonywanych pomiędzy podmiotami z różnych państw członkowskich UE, przy uwzględnieniu jednego z podstawowych celów harmonizacji VAT we Wspólnocie, tj. zapewnienia równej konkurencji i braku dyskryminacji przedsiębiorców, towarów czy usług ze względu na kraj pochodzenia. Dlatego też, nie ulega wątpliwości, że wykładnia przepisów pozwalających na zastosowanie stawki 0% przy WDT powinna być dokonywana w taki sposób, aby zapewnić jej jak najszersze zastosowanie.

Stanowisko Spółki znajduje potwierdzenie m.in. w orzecznictwie sądów administracyjnych.

Przykładowo, zdaniem WSA w Warszawie stosowanie stawki 0% z tytułu wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów nie jest wyjątkiem od reguły, lecz regułą, od której wyjątkiem jest stosowanie stawki krajowej.

Oznacza to, że wykładnia przepisów dotyczących warunków, od których spełnienia zależy prawo do zastosowania preferencyjnej stawki podatkowej, powinna być rozszerzająca, a nie zawężająca, zaś wszelkie wątpliwości dotyczące opodatkowania wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów powinny być rozstrzygane na korzyść reguły ogólnej, czyli stosowania stawki 0%.

Ad. b)

Jak wynika z orzecznictwa ETS, wystarczającym warunkiem dla zastosowania stawki 0% jest spełnienie „przesłanek merytorycznych”, pozwalających na uznanie danej transakcji za WDT, omówionych powyżej w pkt 2, tj.:

1. Dostawca i nabywca są podmiotami uprawnionymi do dokonywania transakcji wewnątrzwspólnotowych w rozumieniu przepisów o VAT.
2. Dostawca dokonuje dostawy towarów na rzecz nabywcy.
3. Powyższej dostawie towarzyszy wywóz towarów z Polski na terytorium innego kraju członkowskiego UE (tj. towar fizycznie opuszcza terytorium Polski).

Stanowisko takie zostało przedstawione m.in. w orzeczeniu w sprawie C-395/02 (…). Zdaniem ETS, do obowiązków sądu krajowego należy określenie, czy spełnione zostały przesłanki określone w art. 28c(A)(a) VI Dyrektywy (odpowiednik art. 138 Dyrektywy 2006/112/WE).

Jeżeli tak, /AT nie będzie pobierany od takiej dostawy. Ponadto, jak słusznie zauważył ETS w orzeczeniu w sprawie C-146/05 (…), czynności powinny być (...) opodatkowane z uwzględnieniem ich obiektywnych cech. Jeżeli dostawa spełnia przesłanki dla uznania ją za WDT (określone w przepisach wspólnotowych), to z tytułu takiej dostawy nie powstaje żaden obowiązek w zakresie podatku VAT.

Ad. c)

Odzwierciedleniem normy określonej w art. 273 Dyrektywy 2006/112/WE w polskich przepisach jest zawarty w art. 42 ust. 1 pkt 2 ustawy o VAT wymóg, aby podatnik posiadał w swojej dokumentacji dowody, że towary będące przedmiotem WDT zostały wywiezione z terytorium kraju i dostarczone do nabywcy na terytorium państwa członkowskiego innego niż Polska.

W kolejnych ust. art. 42 ustawodawca wskazał jakiego rodzaju dokumenty podatnik powinien posiadać w celu udokumentowania różnego typu dostaw: ust. 3 dotyczy dostaw z wykorzystaniem transportu dostarczanego przez przewoźnika, ust 4 – dostaw realizowanych własnymi środkami transportu podatnika lub nabywcy, a ust. 5 – dostaw nowych środków transportu.

Stosownie do art. 42 ust. 3 ustawy o VAT, dowodami uprawniającymi do stosowania stawki 0% (o których mowa w art. 42 ust. 1 pkt 2 tej ustawy) są następujące dokumenty, jeżeli łącznie potwierdzają dostarczenie towarów będących przedmiotem wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów do nabywcy znajdującego się na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju:

1. dokumenty przewozowe otrzymane od przewoźnika (spedytora) odpowiedzialnego za wywóz towarów z terytorium kraju, z których jednoznacznie wynika, że towary zostały dostarczone do miejsca ich przeznaczenia na terytorium państwa członkowskiego inne niż terytorium kraju – w przypadku gdy przewóz towarów jest zlecany przewoźnikowi (spedytorowi),
2. kopia faktury,
3. specyfikacja poszczególnych sztuk ładunku.

Jak podkreśla się w orzecznictwie, dokumenty, o których mowa w art. 42 ust. 3, mają „łącznie” potwierdzać określony fakt, co oznacza, że zebrane razem mają dać jednoznaczną informację, której wymaga ten przepis. Ponieważ dokumenty mają „łącznie” potwierdzać określony fakt, podatnik (dostawca) nie musi posiadać wszystkich typów dokumentów wymienionych w art. 42 ust. 3. Wystarczy, że dwa z nich potwierdzają jednoznacznie dostarczenie towarów na terytorium innego państwa członkowskiego (a niekiedy nawet jeden – np. faktura zawierająca specyfikację towarów i będąca jednocześnie dokumentem potwierdzającym przewóz towaru).

Ustawodawca wyraźnie dopuścił dokumentowanie WDT za pomocą innych środków dowodowych, niż przewidziane w art. 42 ust. 3 ustawy o VAT. W przypadku, gdy dokumenty z art. 42 ust. 3-5 ustawy o VAT nie potwierdzają jednoznacznie dokonania wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów (a zatem również w przypadku gdy z przyczyn niezależnych od podatnika brakuje któregoś z dokumentów wskazanych w art. 42 ust. 3 ustawy o VAT) ustawodawca dopuścił – jako dowody, o których mowa w art. 42 ust. 1 pkt 2 ustawy o /AT – wszelkie inne dokumenty, które potwierdzają okoliczność dokonania wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów.

W art. 42 ust. 11 ustawy o VAT został wskazany przykładowy katalog takich dokumentów. Dokumentami takimi mogą być w szczególności:

1. korespondencja handlowa z nabywcą (w tym jego zamówienie);
2. dokumenty dotyczące ubezpieczenia lub kosztów frachtu;
3. dokument potwierdzający zapłatę za towar, z wyjątkiem przypadków, gdy dostawa ma charakter nieodpłatny lub zobowiązanie jest realizowane w innej formie, w takim przypadku inny – dokument stwierdzający wygaśnięcie zobowiązania;
4. dowód potwierdzający przyjęcie przez nabywcę towaru na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium Polski.

Dlatego też, jeżeli podatnik nie jest w stanie zgromadzić dokumentów wymienionych w katalogu podstawowym (lub dokumenty wymienione w katalogu podstawowym nie potwierdzają łącznie faktu dokonania WDT), powinien mieć on prawo zastosowania dowodów pomocniczych w celu skorzystania ze stawki 0%. Podejście takie jest jednoznacznie akceptowane w orzecznictwie sądów administracyjnych.

Ad. d)

Przekładając powyższe argumenty na sytuację Spółki, należy stwierdzić, iż posiadane przez nią dowody dokumentujące fakt wykonania WDT, tj.:

1. dokumenty przewozowe (CMR) dotyczące odcinka trasy z siedziby Spółki (Poznania) do punktu przeładunkowego w Niemczech,
2. kopia faktury,
3. specyfikacja poszczególnych sztuk ładunku,
4. dokumentacja pomocnicza (np.: zamówienie nabywcy, dokument potwierdzający zapłatę za towar),
   - jednoznacznie potwierdzają fakt dokonania transakcji WDT przez Spółkę. W konsekwencji, Spółce powinno przysługiwać prawo do zastosowania stawki VAT 0% w odniesieniu do tych transakcji.

Uznanie odmiennego stanowiska w powyższym zakresie (tj. uzależnienie prawa Spółki do stawki 0% od posiadania dokumentów przewozowych dotyczących odcinka punkt przeładunkowy w Niemczech – punkt docelowy), oprócz naruszenia omówionych powyżej zasad opodatkowania WDT (wynikających z prawa wspólnotowego i krajowego):

1. prowadziłoby nieuchronnie do naruszenia podstawowej zasady europejskiego systemu VAT, tj. zasady neutralności; jak podkreśla się bowiem w orzecznictwie ETS, zwolnienie dostawy wewnątrzwspólnotowej odpowiadającej nabyciu wewnątrzwspólnotowemu pozwala na unikanie podwójnego opodatkowania, a tym samym, naruszania zasady neutralności podatkowej, na której zasadza się wspólny system podatku VAT;
2. naruszałoby zasadę proporcjonalności – jako że nałożenie na Spółkę takiego wymogu (tj. przedstawienia dokumentu, którego zdobycie jest bardzo utrudnione z uwagi na fakt, iż transport na powyższym odcinku jest organizowany przez nabywcę, a Spółka nie ma żadnych kontaktów z przewoźnikiem i co do zasady nie otrzymuje tego dokumentu) przy całkowitym pominięciu posiadanej przez X dokumentacji pomocniczej byłoby wyrazem zastosowania środka nieadekwatnego w stosunku do efektywnego osiągnięcia zamierzonego celu (tj. udowodnienia, że sprzedawane przez Spółkę towary są wywożone na terytorium innego państwa członkowskiego UE);
3. prowadziłoby do naruszenia art. 14 TWE, gwarantującego swobodny przepływ towarów w ramach wspólnego rynku ustanowionego pomiędzy państwami członkowskimi UE;
4. byłoby sprzeczne z zasadą równego traktowania, stanowiącą jedną z podstawowych zasad prawa wspólnotowego i znajdującą swój wyraz także w orzecznictwie ETS; zgodnie z tą zasadą podobne transakcje nie mogą być traktowane odmiennie, chyba że takie odmienne traktowanie znajduje uzasadnienie ekonomiczne.

Innymi słowy, podejście takie prowadziłoby do konkluzji, że identyczna transakcja będzie wywoływała zupełnie odmienne skutki podatkowe w zależności od tego, czy Spółka posiada dokument przewozowy dotyczący odcinka punkt przeładunkowy w Niemczech – punkt docelowy, czy też nie.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Mając powyższe na względzie, stosownie do art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej, odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej oceny stanowiska Wnioskodawcy.

Tut. Organ pragnie zaznaczyć, iż podstawowe znaczenie dla udokumentowania wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów mają dokumenty, wymienione w art. 42 ust. 3 ustawy. Natomiast, dokumenty wymienione w art. 42 ust. 11 ustawy pełnią funkcję uzupełniającą, w przypadku, gdy dokumentacja podstawowa nie potwierdza jednoznacznie dostarczenia towarów do nabywcy.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.