INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 2 i § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2007 r. Nr 112, poz. 770) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki z o.o., przedstawione we wniosku z dnia 8 lutego 2008 r. (data wpływu 13 luty 2008 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie obniżenia podatku należnego w sytuacji braku potwierdzenia odbioru faktury korygującej przez kontrahenta – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 13 lutego 2008 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie obniżenia podatku należnego w sytuacji braku potwierdzenia odbioru faktury korygującej przez kontrahenta.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca jest firmą handlową zajmującą się sprzedażą towarów. W związku z dokonywaną sprzedażą krajową, Spółka wystawia faktury VAT oraz w uzasadnionych przypadkach korekty do tych faktur. Dokonanie korekty wystawionych faktur w związku z obniżeniem ceny sprzedaży, skutkuje obniżeniem wartości podatku należnego. Wnioskodawca informuje, iż niektórzy z jego kontrahentów nie potwierdzają faktu odbioru faktur korygujących.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy brak potwierdzenia odbioru faktury korygującej przez kontrahenta uniemożliwia Spółce obniżenie podatku należnego, związanego ze sprzedażą krajową udokumentowaną fakturą VAT, która została następnie skorygowana przez Spółkę...

Zdaniem Wnioskodawcy, brak potwierdzenia odbioru faktury korygującej nie stanowi przeszkody do obniżenia przez Spółkę podatku należnego w kwocie wynikającej z wystawionej faktury korygującej.

W uzasadnieniu przedstawionego stanowiska, Wnioskodawca powołuje się na § 16 ust. 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 25 maja 2005 r. w sprawie zwrotu podatku niektórym podatnikom, zaliczkowego zwrotu podatku, wystawiania faktur, sposobu ich przechowywania oraz listy towarów i usług, do których nie mają zastosowania zwolnienia od podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 95, poz. 798 ze zm.), z którego wynika, że sprzedawca jest obowiązany posiadać potwierdzenie odbioru faktury korygującej przez nabywcę; nie dotyczy to eksportu towarów, przypadków określonych w § 11 ust. 2 pkt 3 rozporządzenia, wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów oraz dostawy towarów, dla której miejsce opodatkowania znajduje się poza terytorium kraju. Potwierdzenie odbioru faktury korygującej stanowi podstawę do obniżenia kwoty podatku należnego w rozliczeniu za miesiąc, w którym sprzedawca otrzymał to potwierdzenie, a w przypadku podatników, o których mowa w art. 99 ust. 2 i 3 ustawy o podatku od towarów i usług - w rozliczeniu za kwartał, w którym to potwierdzenie otrzymali, z uwzględnieniem zasad, o których mowa w art. 21 ust. 1 ustawy.

Należy zatem zauważyć, iż przepisy prawa podatkowego wprost nakazują podatnikowi posiadanie potwierdzenia odbioru faktury korygującej w celu obniżenia podatku należnego. Jednakże zamieszczenie tego przepisu w rozporządzeniu, zdaniem Spółki jest niezgodne z Konstytucją RP. Nadto, przepis § 16 ust. 4 ww. rozporządzenia jest również niezgodny z prawodawstwem Unii Europejskiej.

  1. Niezgodność z Konstytucją RP

W świetle art. 92 ust. 1 Konstytucji RP rozporządzenia są wydawane przez organy wskazane w Konstytucji, na podstawie szczegółowego upoważnienia zawartego w ustawie i w celu jej wykonania. Upoważnienie powinno określać organ właściwy do wydania rozporządzenia i zakres spraw przekazanych do uregulowania oraz wytyczne dotyczące treści aktu. Wnioskodawca zauważa, iż rozporządzenie to zostało wydane przez Ministra Finansów na podstawie delegacji wynikającej z art. 87 ust. 11 pkt 3, art. 93 ust. 5, art. 106 ust. 8 pkt 1, art. 113 ust. 14 pkt 2 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2004 roku Nr 54, poz. 535 z późn. zm., dalej „ustawa VAT"). Stąd, ww. rozporządzenie może, zgodnie z § 1 regulować następujące kwestie:

• przypadki, warunki i terminy zwrotu podatku podatnikom określonym w art. 16 ustawy VAT,

• szczegółowy sposób dokumentowania i tryb wypłaty zaliczki otrzymanej przed dokonaniem sprzedaży opodatkowanej oraz przypadki zwrotu tej zaliczki wraz z oprocentowaniem,

• szczegółowe zasady wystawiania faktur, dane, które powinny zawierać, oraz sposób i okres ich przechowywania, listę towarów i usług, o których mowa w art. 113 ust. 13 pkt 1 lit. a i pkt 2 ustawy VAT.

Zdaniem Spółki łatwo można zauważyć, iż wśród spraw, które mogą być przedmiotem regulacji ww. rozporządzenia nie wskazano na kwestie związane z prawem od obniżania podatku należnego. Wprowadzając przepisem § 16 ust. 4 ww. rozporządzenia regułę, zgodnie z którą podatnik ma prawo do obniżenia podatku należnego dopiero po otrzymaniu potwierdzenia odbioru faktury korygującej przez kontrahenta, Minister Finansów przekroczył swoje uprawnienia dane mu przez przepisy Konstytucji RP. Żaden z przepisów ustawy VAT będący podstawą do wydania powołanego powyżej rozporządzenia, zdaniem Wnioskodawcy nie upoważnia Ministra Finansów do wskazania dodatkowych warunków ograniczających prawo do obniżenia podatku należnego. Co więcej, żaden inny przepis ustawy VAT nie stanowi podstawy prawnej dającej Ministrowi Finansów możliwość ustanawiania dodatkowych warunków ograniczających prawo do obniżenia podatku należnego.

Zdaniem Spółki, podobne stanowisko w tej sprawie zajął Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie, który w swoim wyroku z dnia 25 lipca 2007 roku (sygn. akt III SA/Wa 804/2007) stwierdził, że: „Organy skarbowe nie mogą uzależniać prawa do obniżenia przez sprzedawcę obrotu ustalanego na potrzeby VAT od tego, czy nabywca towaru potwierdził odbiór faktury korygującej. Taki wymóg jest sprzeczny z Konstytucją". Identyczne stanowisko zajmowały sądy administracyjne również we wcześniejszych orzeczeniach. Przykładowo w wyroku z dnia 17 sierpnia 2005 roku Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie (sygn. akt III SA/Wa 471/2005) stwierdził: „Minister Finansów nie mógł uzależnić prawa do obniżenia VAT od posiadania potwierdzenia odbioru faktury korygującej. Określenie tego warunku w rozporządzeniu jest niezgodne z Konstytucją".

W zakresie niezgodności z Konstytucją RP przepisów nakładających na podatników dodatkowych ograniczeń w prawie do obniżenia podatku należnego w drodze rozporządzeń wypowiedział się również Trybunał Konstytucyjny. W orzeczeniu z dnia 27 kwietnia 2004 roku (sygn. akt K 24/03) Trybunał stwierdził: „ § 48 ust. 4 pkt 2 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 marca 2002 r. w sprawie wykonania niektórych przepisów ustawy o podatku od towarów i usług oraz o podatku akcyzowym (Dz. U. Nr 27, poz. 268, Nr 46, poz. 438, Nr 155, poz. 1290 i Nr 216, poz. 1828 oraz z 2003 r. Nr 115, poz. 1079, Nr 152, poz. 1483, Nr 158, poz. 1534 i Nr 224, poz. 2229) jest niezgodny z art. 92 ust. 1 i art. 217 Konstytucji".

Wskazany w orzeczeniu Trybunału przepis § 48 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 marca 2002 r. w sprawie wykonania niektórych przepisów ustawy o podatku od towarów i usług oraz o podatku akcyzowym zawierał listę przypadków, których wystąpienie pozbawiało podatnika prawa do obniżenia podatku należnego. W uzasadnieniu przywołanego wyżej orzeczenia Trybunał Konstytucyjny stwierdził, iż katalog takich zdarzeń, w myśl art. 217 Konstytucji winien znaleźć się w ustawie, a nie w akcie niższego rzędu jakim jest rozporządzenie.

W opinii Spółki, konsekwencją tego orzeczenia Trybunału Konstytucyjnego było „przeniesienie" ograniczeń w prawie do obniżenia podatku należnego z rozporządzenia do ustawy VAT, które to nastąpiło na mocy przepisów ustawy z dnia 21 kwietnia 2005 roku o zmianie ustawy o podatku od towarów i usług oraz o zmianie niektórych innych ustaw (Dz. U. z 2005 roku, Nr 90, poz. 756). Tym samym ustawodawca „naprawił" swój błąd legislacyjny zamieszczając w ustawie, a nie w rozporządzeniu przepisy ograniczające prawo do obniżenia podatku należnego. Jednakże ustawodawca w swoim postępowaniu nie był konsekwentny. Jak dotąd bowiem nie został „przeniesiony" do ustawy VAT przepis ograniczający prawo do obniżenia podatku należnego w sytuacji, w której podatnik nie posiada w swojej dokumentacji potwierdzenia odbioru przez kontrahenta faktury korygującej wystawionej przez podatnika. Właściwym wydaje się, mając na uwadze wprowadzenie wyżej przedstawionej nowelizacji ustawy VAT, stwierdzenie, iż normy zawarte w § 16 ust. 4 przedmiotowego rozporządzenia winny również znaleźć się wśród przepisów ustawowych a nie wśród przepisów aktu niższego rzędu jakim jest rozporządzenie. Tym samy powołany przepis § 16 ust. 4 należy, zdaniem Wnioskodawcy uznać za niezgodny z art. 92 oraz art. 217 Konstytucji RP.

Ponadto w wyroku z dnia 11 grudnia 2007 r. (sygn. akt U 6/06) Trybunał Konstytucyjny orzekł, iż § 16 ust. 4 zdanie drugie powołanego rozporządzenia w zakresie, w jakim w przypadku wystawienia faktury korygującej, uzależnia prawo do obniżenia kwoty podatku należnego od posiadania potwierdzenia odbioru tej faktury, jest niezgodny:

1. z art. 29 ust. 4 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług,
2. z art. 92 ust. 1 i art. 217 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej.

Powyższy wyrok, zdaniem Wnioskodawcy oznacza, iż słuszne jest jego stanowisko, iż na gruncie obowiązujących przepisów ustawowych, ma on prawo obniżyć obrót z dniem wystawienia faktury korygującej.

  2. Niezgodność z prawem Unii Europejskiej

W świetle art. 90 ust. 1 Dyrektywy 2006/112/WE RADY z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (dalej „Dyrektywa VAT"), w przypadku anulowania, wypowiedzenia, rozwiązania, całkowitego lub częściowego niewywiązania się z płatności lub też w przypadku obniżenia ceny po dokonaniu dostawy, podstawa opodatkowania jest stosownie obniżana na warunkach określonych przez państwa członkowskie. W tym miejscu, zdaniem Spółki należy jednak podkreślić, iż ustanawiając reguły, warunki obniżania podstawy opodatkowania w przypadku obniżenia ceny po dokonaniu dostawy, państwa członkowskie nie mogą naruszać jednej z podstawowych zasad obowiązujących w prawodawstwie Unii Europejskiej, dotyczącym podatku od wartości dodanej - zasady neutralności. Podobne stanowisko w tej sprawie zajął Europejski Trybunał Sprawiedliwości, który w swoim orzeczeniu z dnia 15 października 2002 r. (sygn. C-427/98) stwierdził, iż niezgodna z Dyrektywą byłaby sytuacja, w której podstawa opodatkowania, stanowiąca podstawę wyliczenia podatku VAT nakładanego na producenta jako podatnika, jest wyższa od kwoty, jaką podatnik ten ostatecznie otrzymuje. W takim przypadku nie jest spełniona zasada neutralności podatku VAT w stosunku do podatników, w tym producenta. Oznacza to, że państwo Polskie nakładając na podatników obowiązek posiadania potwierdzenia odbioru faktury korygującej w celu obniżenia podatku należnego, narusza tym samym zasadę neutralności. Bowiem nawet w przypadku gdy podatnik, który obniżył cenę, dokona zwrotu nadpłaconej kwoty swojemu kontrahentowi, nie będzie miał prawa do obniżenia należnego podatku VAT do czasu otrzymania stosownego potwierdzenia odbioru wystawionej faktury korygującej.

Sytuacja taka skutkuje obciążeniem ciężarem ekonomicznym podatku VAT podmiotu, który nie jest ostatecznym, finalnym nabywcą. W praktyce występują bowiem przypadki, w których podatnik nie z własnej winy nie otrzymuje stosowanego potwierdzenia. W rezultacie, podatnik taki zostałby całkowicie pozbawiony prawa obniżenia podatku należnego, pomimo wystawienia stosownej faktury korygującej obniżającej cenę, a tym samym obniżającej podstawę opodatkowania podatkiem VAT. Spółka uważa, iż warto również podkreślić, że obciążenie takie jest sprzeczne z zasadą faktycznego opodatkowania konsumpcji, wynikającej z art. 2 ust. 1 l Dyrektywy Rady Europejskiej Wspólnoty Gospodarczej. W uzupełnieniu Wnioskodawca dodaje, iż jak wielokrotnie wskazywał w swoich orzeczeniach Europejski Trybunał Sprawiedliwości, przesłanki natury technicznej nie mogą stanowić podstawy do naruszania przez prawodawstwo państw członkowskich zasady neutralności (przykładowo wyrok ETS z dnia 24 października 1996 roku, w sprawie (…), sygn. C-317/94). We wskazanym w zdaniu poprzednim orzeczeniu ETS wskazał nadto, że podstawa opodatkowania stanowiąca podstawę do poboru podatku VAT przez organy skarbowe, nie może być wyższa niż wynagrodzenie faktycznie zapłacone przez odbiorcę końcowego, stanowiące podstawę do wyliczenia ponoszonego przez niego podatku VAT. Zatem w sytuacji, w której podatnik wystawia fakturę korygującą obniżającą cenę, uzależnianie prawa do obniżenia kwoty podatku należnego od faktu posiadania potwierdzenia odbioru przez kontrahenta faktury korygującej wystawionej przez podatnika, należy uznać za niezgodne z przepisami Dyrektywy VAT.

Mając zatem na uwadze wyżej przytoczoną argumentację Wnioskodawca stwierdza, iż przepis § 16 ust. 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 25 maja 2005 r. w sprawie zwrotu podatku niektórym podatnikom, zaliczkowego zwrotu podatku, wystawiania faktur, sposobu ich przechowywania oraz listy towarów i usług, do których nie mają zastosowania zwolnienia od podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 95, poz. 798 ze zm.) jest niezgodny zarówno z Konstytucją RP jak i z przepisami prawodawstwa Unii Europejskiej. W związku z powyższym, w ocenie Spółki, nie musi ona posiadać w swojej dokumentacji potwierdzenia odbioru przez kontrahenta faktury korygującej w celu obniżenia wartości podatku należnego.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za nieprawidłowe.

Zgodnie z przepisem art. 29 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535 ze zm.) zwanej dalej ustawą, podstawą opodatkowania jest obrót, z zastrzeżeniem ust. 2-22, art. 30-32, art. 119 oraz art. 120 ust. 4 i 5. Obrotem jest kwota należna z tytułu sprzedaży, pomniejszona o kwotę należnego podatku. Kwota należna obejmuje całość świadczenia należnego od nabywcy. Obrót zwiększa się o otrzymane dotacje, subwencje i inne dopłaty o podobnym charakterze mające bezpośredni wpływ na cenę (kwotę należną) towarów dostarczanych lub usług świadczonych przez podatnika, pomniejszone o kwotę należnego podatku.

W myśl ust. 4 powołanego artykułu obrót zmniejsza się o kwoty udokumentowanych, prawnie dopuszczalnych i obowiązkowych rabatów (bonifikat, opustów, uznanych reklamacji i skont) i o wartość zwróconych towarów, zwróconych kwot nienależnych w rozumieniu przepisów o cenach oraz zwróconych kwot dotacji, subwencji i innych dopłat o podobnym charakterze, a także kwot wynikających z dokonanych korekt faktur.

Art. 106 ust. 1 ustawy określa, iż podatnicy, o których mowa w art. 15, są obowiązani wystawić fakturę stwierdzającą w szczególności dokonanie sprzedaży, datę dokonania sprzedaży, cenę jednostkową bez podatku, podstawę opodatkowania, stawkę i kwotę podatku, kwotę należności oraz dane dotyczące podatnika i nabywcy (...).

Zgodnie z ust. 8 powołanego artykułu, minister właściwy do spraw finansów publicznych, w drodze rozporządzenia:

1. określi szczegółowe zasady wystawiania faktur, dane, które powinny zawierać, oraz sposób i okres ich przechowywania;
2. może określić wzory faktur dla wszystkich lub niektórych rodzajów czynności;
3. może określić przypadki, w których faktury mogą być wystawiane przez inne przedmioty niż wymienione w ust. 1 i 2, oraz szczegółowe zasady i warunki wystawiania faktur w takich przypadkach.

Na podstawie delegacji ustawowej zawartej w powołanym artykule, Minister Finansów wydał rozporządzenie z dnia 25 maja 2005 r. w sprawie zwrotu podatku niektórym podatnikom, zaliczkowego zwrotu podatku, wystawiania faktur, sposobu ich przechowywania oraz listy towarów i usług, do których nie mają zastosowania zwolnienia od podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 95, poz. 798 ze zm.) regulujące m. in. zagadnienia związane z wystawianiem faktur korygujących.

Stosownie do § 16 ust. 4 wyżej powołanego rozporządzenia, sprzedawca jest obowiązany posiadać potwierdzenie odbioru faktury korygującej przez nabywcę; nie dotyczy to eksportu towarów, przypadków określonych w § 11 ust. 2 pkt 3, wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów oraz dostawy towarów, dla której miejsce opodatkowania znajduje się poza terytorium kraju. Potwierdzenie odbioru faktury korygującej stanowi podstawę do obniżenia kwoty podatku należnego w rozliczeniu za miesiąc, w którym sprzedawca otrzymał to potwierdzenie, a w przypadku podatników, o których mowa w art. 99 ust. 2 i 3 ustawy – w rozliczeniu za kwartał, w którym to potwierdzenie otrzymali, z uwzględnieniem zasad, o których mowa w art. 21 ust. 1 ustawy.

Powołany wyżej przepis art. 29 ust. 4 ustawy, jasno stanowi, iż kwoty, o które zmniejsza się obrót muszą zostać udokumentowane. Faktura korygująca, bez potwierdzenia jej odbioru, nie spełnia powyższej przesłanki i nie stanowi wystarczającej podstawy do obniżenia podatku należnego – dopiero potwierdzenie odbioru faktury korygującej przez nabywcę powoduje akceptację zmiany wartości zawartych na fakturze i daje prawo do takiego obniżenia.

Należy podkreślić, iż potwierdzenie odbioru faktury korygującej pełni istotną rolę w systemie podatku od towarów i usług opartym na metodzie fakturowej, gdyż zapobiega nieuzasadnionym obniżkom podstawy opodatkowania u dostawcy.

Ponadto faktury korygujące są specyficznym rodzajem faktur. Celem ich wystawienia jest doprowadzenie faktury pierwotnej do stanu odpowiadającego rzeczywistości. Uregulowanie zawarte w § 16 ust. 4 cytowanego rozporządzenia ma na celu uniknięcie sytuacji, w której zmniejszenie obrotu i tym samym kwoty podatku należnego u sprzedawcy nie znajduje odzwierciedlenia w zmniejszeniu kwoty podatku naliczonego u nabywcy towarów i usług. Podatek należny u sprzedawcy jest bowiem podatkiem naliczonym u nabywcy towarów i usług. Z powyższego wynika, że skoro będący podstawą opodatkowania obrót zmniejsza się o kwoty udokumentowanych i prawnie dopuszczalnych rabatów, to czynność taka dokonywana przez sprzedawcę towarów i usług powoduje konieczność zmniejszenia kwoty podatku naliczonego u nabywcy. W przeciwnym razie dochodziłoby do obniżenia kwoty lub zwrotu podatku, który w rzeczywistości nie został zapłacony.

Oznacza to, że faktura korygująca musi dotrzeć do nabywcy, nabywca musi potwierdzić ten fakt, by wystawca miał możliwość obniżenia podatku należnego w związku z wystawieniem tej faktury.

Ustawodawca nie sprecyzował, w jakiej formie nabywca ma dokonać potwierdzenia odbioru faktury korygującej. Zatem potwierdzenie może mieć dowolną formę, która pozwoli na jednoznaczne stwierdzenie, iż sprzedawca to potwierdzenie otrzymał. Dopiero posiadanie takiego potwierdzenia uprawnia sprzedawcę do stosownego obniżenia podatku należnego w rozliczeniu za miesiąc (lub kwartał), w którym sprzedawca otrzymał potwierdzenie odbioru faktury przez nabywcę.

Reasumując, brak potwierdzenia odbioru faktury korygującej przez kontrahenta uniemożliwia Spółce obniżenie podatku należnego w kwocie wynikającej z wystawionej faktury korygującej.

Jednocześnie tut. Organ informuje, że powołane przez Wnioskodawcę wyroki polskich sądów administracyjnych dotyczą konkretnych spraw podatników, osadzonych w określonych stanach faktycznych. Rozstrzygnięcia dokonane przez sądy są wiążące wyłącznie w sprawach, w których zostały wydane, a organy podatkowe nie są związane rozstrzygnięciami sądów administracyjnych w indywidualnych sprawach. W związku z powyższym, w niniejszym rozstrzygnięciu nie ustosunkowano się do treści powołanych przez Zainteresowanego wyroków.

W zakresie niezgodności przedmiotowego przepisu rozporządzenia z przepisami Unii Europejskiej wyjaśnić należy, że na mocy Traktatu o przystąpieniu Polski do Unii Europejskiej z dniem 1 maja 2004 r. zaczęło obowiązywać w Polsce prawo wspólnotowe.

Zgodnie z art. 249 Traktatu Rzymskiego, do aktów wspólnotowego prawa należy zaliczyć dyrektywy, które skierowane są do państw członkowskich i określają cel, który powinien zostać osiągnięty w wyznaczonym terminie. Przepisy dyrektyw wiążą państwa członkowskie, do których są kierowane, w odniesieniu do rezultatu, który ma być osiągnięty, pozostawiają jednak organom krajowym swobodę wyboru formy i środków zmierzających do realizacji celu. Zatem państwa członkowskie mają swobodę w zakresie osiągnięcia tych celów. Dyrektywy zawierają szereg przepisów warunkowych, opcyjnych lub pozostawiających państwom członkowskim stosunkowo dużą swobodę co do zakresu implementacji poszczególnych rozwiązań. Wiele przepisów wyznacza jedynie granice obszaru, w którym kraje Unii Europejskiej mogą się stosunkowo swobodnie poruszać.

Odnosząc się do stanowiska Wnioskodawcy, iż regulacja zawarta w przepisie § 16 ust. 4 powołanego wyżej rozporządzenia z powodu swej niekonstytucyjności nie może wywrzeć skutków przewidzianych dla niej przez prawodawcę który ją ustanowił, należy wskazać, iż organy podatkowe nie są uprawnione do orzekania o niekonstytucyjności przepisów prawa. Stosownie do art. 188 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 2 kwietnia 1997 r. (Dz. U. Nr 78, poz. 483 ze zm.) o zgodności przepisów prawa z Konstytucją Rzeczypospolitej Polskiej orzeka wyłącznie Trybunał Konstytucyjny. Zauważa się, iż wyrokiem z dnia 11 grudnia 2007 r., sygn. akt U 6/06 Trybunał Konstytucyjny uznał, iż faktycznie ww. przepis § 16 ust. 4 rozporządzenia jest niezgodny z obowiązującą ustawą o podatku od towarów i usług oraz z Konstytucją. Co do zasady Trybunał jednak zgodził się, że ustawodawca ma prawo do kontrolowania prawidłowości rozliczeń podatku od towarów i usług, dlatego też odroczył utratę obowiązywania mocy niekonstytucyjnego przepisu na maksymalny okres dwunastu miesięcy. Tym samym należy stwierdzić, iż w dacie wydania przedmiotowej interpretacji ww. przepis posiada moc obowiązującą.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.