INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 2 i § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770) Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Pana P. B., przedstawione we wniosku z dnia 1 kwietnia 2008r. (data wpływu 3 kwietnia 2008r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie ewidencjonowania sprzedaży monet kolekcjonerskich przy zastosowaniu kasy rejestrującej – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 3 kwietnia 2008r. wpłynął ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie ewidencjonowania sprzedaży monet kolekcjonerskich przy zastosowaniu kasy rejestrującej.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący zaistniały stan faktyczny:

Wnioskodawca prowadzi działalność w zakresie sprzedaży monet kolekcjonerskich. W dniu 7 marca 2008r. Wnioskodawca zakupił z NBP monety okolicznościowe 2 zł, stanowiące równocześnie powszechnie obowiązujący środek płatniczy. Zakupione monety stanowią wartość kolekcjonerską z uwagi na fakt, że monety są zakupione bezpośrednio z NBP czyli bezpośrednio z mennicy.

Bank odmówił wystawienia faktury z uwagi na fakt, że monety te są równocześnie monetami obiegowymi i udokumentował zakup potwierdzeniem operacji zamiany.

Potwierdzenie realizacji zamiany jest dowodem bankowym potwierdzającym fakt dokonania operacji zgodnie z jej rzeczywistym przebiegiem, posiada dane wystawcy dowodu - pieczęć bankową, opis operacji, datę przeprowadzenia transakcji, wartość operacji, podpisy osób uprawnionych do wystawienia dowodu.

Istotny jest również fakt, że zakup w NBP możliwy jest tylko po cenie nominalnej. Potwierdzenie realizacji transakcji wprowadzono do podatkowej księgi przychodów i rozchodów jako inny dowód księgowy do kolumny 10 – zakup towarów i materiałów. Przedmiotowe monety 2 zł są również zakupywane od osób fizycznych w cenie wyższej od nominalnej na podstawie umowy kupna sprzedaży. Zakupy od osób fizycznych do podatkowej księgi przychodów rozchodów wprowadzane są analogicznie jak przy monetach zakupionych z NBP – jako inny niż faktura dokument księgowy. Monety 2 zł zakupione w NBP i u osób fizycznych są odsprzedawane w systemie sprzedaży VAT marża.

Podatek VAT naliczany jest od zrealizowanej marży, a cały przychód, pomniejszony o podatek VAT zostaje wprowadzony do kolumny 7 księgi. Sprzedaż jest wprowadzana do kasy fiskalnej np. moneta 2 zł w cenie sprzedaży 2,50 zł:

1. 2,50 jako zw. – paragon wydawany jest klientowi w kwocie 2,50 zł
   
2. nabijany jest zaraz kolejny paragon na kwotę marży 0,50 zł w stawce 22%- oryginał paragonu zostaje w aktach podatnika i stanowi podstawę rozliczenia podatku VAT marża od zrealizowanej transakcji.
   
   

Miesięczny raport fiskalny korygowany jest w sprzedaży zw. o kwotę 0,50 zł. Wnioskodawca jest zarejestrowany jako podatnik VAT czynny na zasadach ogólnych.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy w związku z zakupem monet nieudokumentowanym fakturą VAT prawidłowo jest naliczany i wykazywany w kasie fiskalnej VAT należny tylko od zrealizowanej marży...

Zdaniem Wnioskodawcy, zgodnie z art. 120 ustawy o VAT, jest on zobowiązany do rozliczania podatku VAT od wartości zrealizowanej marży, jeżeli nabyte do odsprzedaży wartości kolekcjonerskie są zakupione od osób fizycznych i innych, dla których przedmiotowa sprzedaż nie jest przedmiotem opodatkowania VAT. Zatem naliczanie podatku od wartości marży jest prawidłowe. Mając na względzie możliwości techniczne kasy fiskalnej przyjęty sposób rozliczania w kasie fiskalnej jest prawidłowy.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 120 ust. 1 pkt 2 lit. b) ustawy o podatku od towarów i usług z dnia 11 marca 2004 r. (DZ. U. Nr 54, poz. 535 ze zm.), zwanej dalej ustawą o VAT, przez przedmioty kolekcjonerskie rozumie się kolekcje oraz przedmioty kolekcjonerskie, o wartości zoologicznej, botanicznej, mineralogicznej, anatomicznej, historycznej, archeologicznej, paleontologicznej, etnograficznej lub numizmatycznej (PCN 9705 00 00 0), (CN 9705 00 00), a także przedmioty kolekcjonerskie, o których mowa w art. 43 ust. 1 pkt 7 tj. monety ze złota, srebra lub innego metalu oraz banknoty, które nie są zwykle używane jako prawny środek płatniczy lub które mają wartość numizmatyczną. Z powołanej definicji wynika, że moneta jest przedmiotem kolekcjonerskim nawet, gdy jest prawnym środkiem płatniczym, ale nie używanym „zwykle” lub gdy posiada wartość numizmatyczną.

Przepisy prawa podatkowego jak i przepisy ustawy o podatku od towarów i usług nie definiują pojęcia „zwykle” i „numizmat”. Zgodnie z definicją Słownika języka polskiego PWN (htp://sjp.pwn.pl) słowo „zwykle” oznacza „najczęściej, przeważnie” a więc mający charakter powszechny, zaś słowo “numizmat” oznacza “dawną monetę mającą wartość zabytkową”. Zatem zaistnienie jednej z dwóch przesłanek powoduje, że dana moneta staje się przedmiotem kolekcjonerskim w rozumieniu art. 43 ust. 1 pkt 7.

Przedmiotami kolekcjonerskimi będą więc nie tylko monety i banknoty niebędące aktualnymi środkami płatniczymi. Za przedmioty kolekcjonerskie mogą być uznane także takie monety, które w danym momencie są środkami płatniczymi, lecz nie są zwykle używane w tym celu. Będzie to przede wszystkim dotyczyło różnego rodzaju monet okazowych, odmiennych od zazwyczaj będących w obiegu. Ich wartość kolekcjonerska - jako przedmiotu, a nie środka płatniczego - jest z reguły wyższa od ich wartości nominalnej.

Z przedstawionego stanu faktycznego wynika, że przedmiotem sprzedaży są monety okolicznościowe 2 zł.

Ponadto według Wnioskodawcy przedmiotowe monety posiadają wartość kolekcjonerską z uwagi na fakt, że monety są zakupione bezpośrednio z NBP, czyli bezpośrednio z mennicy.

Zatem biorąc pod uwagę powyższe zauważa się, iż okolicznościowe monety 2 zł (w tak opisanym stanie faktycznym) wypełniają znamiona przedmiotów kolekcjonerskich, o których mowa w art. 43 ust. 1 pkt 7, ponieważ nie maja charakteru powszechnego, nie są przeważnie, najczęściej, a więc nie są zwykle używane jako prawny środek płatniczy.

Z regulacji zawartej w art. 120 ust. 4 ustawy o VAT wynika, iż w przypadku podatnika wykonującego czynności polegające na dostawie towarów używanych, dzieł sztuki, przedmiotów kolekcjonerskich lub antyków nabytych uprzednio przez tego podatnika dla celów prowadzonej działalności lub importowanych w celu odsprzedaży, podstawą opodatkowania podatkiem jest marża stanowiąca różnicę między całkowitą kwotą, którą ma zapłacić nabywca towaru, a kwotą nabycia, pomniejszona o kwotę podatku. Jeżeli jednak rodzaj poszczególnych przedmiotów kolekcjonerskich lub specyfika ich dostaw czyni skomplikowanym lub niemożliwym określenie marży zgodnie z ust. 4, podatnik może, za zgodą naczelnika urzędu skarbowego, obliczać marżę jako różnicę pomiędzy łączną wartością dostaw a łączną wartością nabyć określonego rodzaju przedmiotów kolekcjonerskich w okresie rozliczeniowym (art. 120 ust. 5 ww. ustawy o podatku od towarów i usług). Sposób obliczenia marży w danym okresie rozliczeniowym oraz zasięg czasowy stosowania tej metody precyzują postanowienia kolejnych ustępów art. 120 ww. ustawy, tj. ust. 6-9.

Zgodnie z art. 120 ust. 10 ustawy o VAT zasadę opodatkowania marży, o której mowa w art. 120 ust. 4, dotyczącą przedmiotów kolekcjonerskich stosuje się pod warunkiem, że podatnik dokonał nabycia od:

1. osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, niebędącej podatnikiem, o którym mowa w art. 15, lub niebędącej podatnikiem podatku od wartości dodanej;
   
2. podatników, o których mowa w art. 15, jeżeli dostawa tych towarów była zwolniona od podatku na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 2 lub art. 113;
   
3. podatników, jeżeli dostawa tych towarów była opodatkowana zgodnie z ust. 4 i 5;
   
4. podatników podatku od wartości dodanej, jeżeli dostawa tych towarów była zwolniona od podatku na zasadach odpowiadających regulacjom zawartym w art. 43 ust. 1 pkt 2 lub art. 113;
   
5. podatników podatku od wartości dodanej, jeżeli dostawa tych towarów była opodatkowana podatkiem od wartości dodanej na zasadach odpowiadających regulacjom zawartym w ust. 4 i 5, a nabywca posiada dokumenty jednoznacznie potwierdzające nabycie towarów na tych zasadach.
   
   

Z powyższego uregulowania wynika zatem, że podstawowym warunkiem opodatkowania dostawy przedmiotów kolekcjonerskich według systemu „VAT-marża” jest uprzednie ich nabycie od podmiotu spełniającego odpowiednio wyżej wymienione kryteria.

Zgodnie z art. 4 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997r. o Narodowym Banku Polskim (t.j. Dz. U. z 2005r. Nr 1 poz. 2) Narodowy Bank Polski ma wyłączne prawo emitowania znaków pieniężnych Rzeczypospolitej Polskiej za które uznaje się banknoty i monety opiewające na złote i grosze (art. 31). Powyższy zapis oznacza, że NBP jest jedyną instytucją uprawnioną do wprowadzania do obiegu pieniężnego złotych i groszy jako prawnych środków płatniczych na obszarze Polski.

Na mocy uregulowań art. 15 ust. 6 ustawy o VAT, za podatnika nie uznaje się organów władzy publicznej oraz urzędów obsługujących te organy w zakresie realizowanych zadań nałożonych odrębnymi przepisami prawa, dla realizacji których zostały one powołane, z wyłączeniem czynności wykonywanych na podstawie zawartych umów cywilnoprawnych.

Z przedstawionego stanu faktycznego wynika, że emisja monet okolicznościowych o nominale 2 zł, będących prawnym środkiem płatniczym, jest jedną z funkcji nałożoną przez ustawę o NBP na Narodowy Bank Polski. W związku z powyższym na gruncie przedstawionych uregulowań NBP nie jest podatnikiem w rozumieniu art. 15 w odniesieniu do ww. czynności, a zatem należy do grupy podmiotów o której mowa w wyżej przytoczonym art. 120 ust. 10.

Podsumowując w świetle powyższych unormowań oraz w tak przedstawionych okolicznościach tj. wskazania przez Wnioskodawcę, że zakupione monety stanowią wartość kolekcjonerską, stwierdzić należy, iż w przedmiotowej sprawie prawidłowe jest stanowisko Wnioskodawcy dotyczące dokonywania rozliczenia podatku od towarów i usług przy zastosowaniu procedury szczególnej przewidzianej w art. 120 ust. 4 ww. ustawy.

Zgodnie z § 5 ust. 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 4 lipca 2002r. w sprawie kryteriów i warunków technicznych, którym muszą odpowiadać kasy rejestrujące oraz warunków stosowania tych kas przez podatników (Dz. U. Nr 108, poz. 948 ze zm.), podatnicy prowadzący ewidencję przy zastosowaniu kas rejestrujących, u których podstawą opodatkowania jest kwota prowizji lub inna postać wynagrodzenia za wykonywane usługi w ramach umowy agencyjnej, zlecenia, pośrednictwa lub innych umów o podobnym charakterze albo też marża, ewidencjonują na potrzeby obliczenia osiąganego przez nich obrotu oraz kwot podatku należnego całą wartość sprzedaży własnej oraz prowadzonej na rzecz lub w imieniu innych podatników.

Z powołanego przepisu wynika, że w przypadku stosowania procedury opodatkowania marży, dostawca zobowiązany jest za pomocą kas rejestrujących ewidencjonować całą kwotę, którą nabywca jest zobowiązany zapłacić, tj. kwotę nabycia towaru powiększoną o kwotę marży.

Natomiast w świetle art. 120 ust. 16 ustawy o VAT - podatnik, o którym mowa w art. 120 ust. 4 i 5, nie może oddzielnie wykazywać na wystawianych przez siebie fakturach podatku od dostawy towarów, w przypadku gdy opodatkowaniu podlega marża.

Te same zasady winny być stosowane przy ewidencjonowaniu obrotu za pomocą kasy rejestrującej.

W związku z tym, że kasy rejestrujące nie mają możliwości odrębnego zidentyfikowania sprzedaży towarów opodatkowanych tylko od marży (dla których nie wyodrębnia się kwoty VAT), należy wykorzystać aktualne możliwości kas. Zgodnie z § 4 ust. 1 pkt 1 lit. c ww. rozporządzenia w stawkach towarów oznaczonych literowo występują stałe pozycje:

- literze "A" jest przyporządkowana stawka podatku 22%,
- literze "B" jest przyporządkowana stawka podatku 7%,
- literze "C" jest przyporządkowana stawka podatku 0%,
- literom od "D" do "G" odpowiadają kolejne stawki podatkowe wprowadzone na poszczególne towary i usługi oraz zwolnienie od podatku.

Dla sprzedaży opodatkowanej na zasadzie marży można przyporządkować kolejną wolną literę np. „D” (przyjmując w tym przypadku stawkę 0% lub zwolnienie od podatku - nie jest to stawka podatku VAT, lecz tzw. zero techniczne). Serwisant programując kasę powinien odnotować w książce serwisowej, że litera ta jest przyporządkowana do sprzedaży opodatkowanej zgodnie z art. 120 ust. 4 ustawy o VAT. Za pomocą kasy ewidencjonowana jest więc wartość brutto sprzedaży.

W kasie zostanie więc zaewidencjonowana wartość sprzedaży brutto (tj. łącznie z opodatkowaną prowizją) i nie zostanie wykazany należny podatek VAT.

Dla prawidłowego określenia przedmiotu i podstawy opodatkowania należy prowadzić dodatkową ewidencję. Zgodnie z art. 109 ust. 3 - podatnicy, z wyjątkiem podatników wykonujących wyłącznie czynności zwolnione od podatku na podstawie art. 43 i 82 ust. 3 oraz zwolnionych od podatku na podstawie art. 113 ust. 1 i 9, są obowiązani prowadzić ewidencję zawierającą: kwoty określone w art. 90, dane niezbędne do określenia przedmiotu i podstawy opodatkowania, wysokość podatku należnego, kwoty podatku naliczonego obniżające kwotę podatku należnego oraz kwotę podatku podlegającą wpłacie do urzędu skarbowego lub zwrotowi z tego urzędu oraz inne dane służące do prawidłowego sporządzenia deklaracji podatkowej, a w przypadkach określonych w art. 120 ust. 15, art. 125, 134, 138 – dane określone tymi przepisami niezbędne do prawidłowego sporządzenia deklaracji podatkowej.

Reasumując, Wnioskodawca ma obowiązek zaewidencjonować za pomocą kasy rejestrującej wartość sprzedaży brutto, czyli całą otrzymaną należność (na paragonie fiskalnym nie będzie uwidoczniana kwota podatku należnego), a dla dokonania prawidłowego rozliczenia podatku od towarów i usług w deklaracji podatkowej posłużyć się danymi z prowadzonej odrębnie ww. ewidencji.

Z treści wniosku wynika, iż sprzedaż opodatkowana na zasadzie marży jest wprowadzana do kasy fiskalnej np. moneta 2 zł w cenie sprzedaży 2,50 zł:

1. 2,50 jako zw. – paragon wydawany jest klientowi w kwocie 2,50 zł
   
2. nabijany jest zaraz kolejny paragon na kwotę marży 0,50 zł w stawce 22%- oryginał paragonu zostaje w aktach podatnika i stanowi podstawę rozliczenia podatku VAT marża od zrealizowanej transakcji.
   
   

Miesięczny raport fiskalny korygowany jest w sprzedaży zw. o kwotę 0,50 zł.

Z powyższego wynika, iż sprzedaż opodatkowana na zasadzie marży jest wprowadzana do kasy rejestrującej w kwocie brutto i na paragonie wydawanym nabywcy nie jest wykazywany podatek należny, natomiast marża ewidencjonowana jest odrębnie z zastosowaniem stawki 22%. Powyższy sposób ewidencjonowania sprzedaży opodatkowanej z zastosowaniem procedury marży spełnia warunki określone ww. przepisami i umożliwia określenie przedmiotu i podstawy opodatkowania niezbędne do prawidłowego sporządzenia deklaracji podatkowej.

Tym samym stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).
Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.