INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 8 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Pani A.K., reprezentowanej przez Doradcę podatkowego Pana A. M., przedstawione we wniosku z dnia 27.03.2008 r. (data wpływu 31.03.2008 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie ustalenia obowiązku podatkowego w związku z przeniesieniem rezydencji podatkowej do Holandii – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 31.03.2008 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie ustalenia obowiązku podatkowego w związku z przeniesieniem rezydencji podatkowej do Holandii.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

Wnioskodawczyni jest obywatelką polski, która w sierpniu 2007 r. wyjechała z Polski w celu wykonywania pracy na rzecz holenderskiej spółki XX. Do końca lipca 2007 roku Wnioskodawczyni była traktowana jako osoba mająca miejsce zamieszkania dla celów podatkowych w Polsce, tj. jako osoba podlegająca nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu w Polsce.

Wnioskodawczyni przebywa na terytorium Holandii w celu świadczenia pracy na rzecz holenderskiej spółki XX, z którą od sierpnia 2007 roku podpisała umowę o pracę. Umowa zawarta jest na czas nieokreślony. Przed wyjazdem rozwiązała umowę o pracę z polską spółką M….

Obecnie Wnioskodawczyni zamieszkuje wraz z dzieckiem w domu wynajętym w Holandii i nie ma sprecyzowanego zamiaru powrotu do Polski. Dziecko Wnioskodawczyni uczęszcza na terenie Holandii do międzynarodowej szkoły The International … (…).

Wnioskodawczyni jest niezamężna. Począwszy od 1 sierpnia 2007 roku i w latach następnych nie będzie Ona przebywała w Polsce z wyjątkiem krótkotrwałych podróży turystycznych i wyjazdów o charakterze służbowym (szacowany czas pobytu w Polsce w roku 2007 po 1 sierpnia to ok. 20 dni). W okresie styczeń 2007 r. - lipiec 2007 r. pobyt Wnioskodawczyni w Polsce wynosił 189 dni.

Wnioskodawczyni uzyskała na podstawie wewnętrznego ustawodawstwa holenderskiego status rezydenta podatkowego w Holandii i oczekuje na otrzymanie certyfikatu potwierdzającego powyższe.

Wnioskodawczyni posiada w Polsce 2 nieruchomości mieszkalne, których nie traktuje jako swojego miejsca zamieszkania (nie jest w żadnej z nich zameldowana) i nie wyklucza ich wynajęcia.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy zgodnie z art. 3 ust. 2a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych oraz art. 4 konwencji Wnioskodawczyni podlega ograniczonemu obowiązkowi podatkowemu w Polsce w roku 2007 i w latach następnych...

Zdaniem Wnioskodawczyni:

Zgodnie z regulacją zawartą w art. 3 ust. 2a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, w brzmieniu obowiązującym od 1 stycznia 2007 roku, osoby fizyczne, jeżeli nie mają miejsca zamieszkania na terytorium Rzeczpospolitej Polskiej, podlegają ograniczonemu obowiązkowi podatkowemu w Polsce tj. obowiązkowi podatkowemu tylko od dochodów (przychodów) osiąganych na terytorium Polski.

Natomiast za osobę mającą miejsce zamieszkania w Polsce, zgodnie z art. 3 ust. 1a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, uważa się osobę fizyczną, która:

1. posiada na terytorium Rzeczpospolitej Polskiej centrum interesów osobistych lub gospodarczych (ośrodek interesów życiowych) lub
2. przebywa na terytorium Polski dłużej niż 183 dni w roku podatkowym.
   
   

W myśl powyższego przepisu, aby można było mówić o podleganiu nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu (polskiej rezydencji podatkowej) przez konkretnego podatnika, musi on posiadać na terytorium Polski centrum interesów osobistych lub gospodarczych lub też czas pobytu danej osoby na terytorium Polski powinien przekroczyć 183 dni w ciągu roku podatkowego.

Od sierpnia 2007 roku centrum interesów ekonomicznych i osobistych Wnioskodawczyni znajduje się W Holandii, gdzie przebywa wraz z dzieckiem. Ma Ona umowę o pracę zawartą na czas nieokreślony. Dochód otrzymywany za pracę w Holandii jest głównym źródłem utrzymania Wnioskodawczyni.

Biorąc pod uwagę powyższe należy stwierdzić, iż pierwszy warunek z art. 3 ust. 1a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych nie jest spełniony, a zatem na tej podstawie Wnioskodawczyni nie może zostać uznana za osobę posiadającą miejsce zamieszkania w Polsce.

Jeżeli chodzi o długość oraz częstotliwość przebywania przez Wnioskodawczynię w Polsce, w roku 2007 pobyt ten przekroczył 183 dni. Do końca lipca 2007 roku Wnioskodawczyni spędziła na terytorium Polski 189 dni. Po 1 sierpnia będzie przebywała na terytorium Polski sporadycznie (około 10 dni). W związku z tym, na podstawie przepisów ww. ustawy Wnioskodawczyni zostanie uznana za osobę, której ogólnoświatowe dochody podlegają opodatkowaniu w Polsce.

Wnioskodawczyni będzie także uznana za rezydenta podatkowego Holandii. Z uwagi na fakt, iż zgodnie z art. 4a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, przepisy art. 3 ust. 1, 1 a, 2a i 2b ww. ustawy stosuje się z uwzględnieniem umów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania, w razie gdyby zaszła konieczność rozstrzygania kwestii podwójnej rezydencji, należy przeanalizować także zapis art. 4 Konwencji. Gdyby w interpretacji władz polskich Wnioskodawczyni została uznana za osobę posiadającą miejsce zamieszkania i podlegającą nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu w Polsce, art. 4 ust. 2 Umowy znalazłby zastosowanie.

Zgodnie z tym artykułem, jeżeli dana osoba ma stałe miejsce zamieszkania dla celów podatkowych (rezydencję) zarówno w Polsce, jaki i w Holandii, osobę uważa się za mającą miejsce zamieszkania (za rezydenta) tylko w tym Umawiającym się Państwie, w którym ma ona stałe miejsce zamieszkania; jeżeli ma ona stałe miejsce zamieszkania w obu Państwach, wówczas uważa się ją za mającą miejsce zamieszkania tylko w tym Państwie, z którym ma ściślejsze powiązania osobiste i gospodarcze (ośrodek interesów życiowych); jeżeli nie można ustalić, w którym Państwie osoba ma ośrodek interesów życiowych, albo jeżeli nie posiada ona stałego miejsca zamieszkania w żadnym z Państw, to uważa się ją za mającą miejsce zamieszkania tylko w tym Państwie, w którym zwykle przebywa. Jeżeli osoba przebywa zazwyczaj w obu Umawiających się Państwach lub nie przebywa zazwyczaj w żadnym z nich, to uważa się ją za mającą miejsce zamieszkania tylko w tym Państwie, którego jest obywatelem. Jeżeli natomiast dana osoba jest obywatelem obydwu Umawiających się Państw lub nie jest obywatelem żadnego z nich, to właściwe organy Umawiających się Państw rozstrzygną tę sprawę w drodze wzajemnego porozumienia.

Kwestię miejsca stałego zamieszkania osób fizycznych analizuje Józef Banach w książce pt. „Polskie umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania": „Stały charakter danego miejsca zamieszkania oznacza, że dana osoba to miejsce urządziła i zastrzegła dla jej trwałego użytkowania (stałe ognisko domowe), w przeciwieństwie do miejsca, w którym jej zamieszkanie nosi wyłącznie charakter tymczasowości, gdyż ogranicza się do krótkiego okresu czasu. Przy czym sama forma miejsca zamieszkania (np. mieszkanie, dom, pokój), oraz tytuł prawny również nie może stanowić kryterium rozstrzygającego dla uznania danego miejsca za miejsce stałego zamieszkania".

W świetle powyższej argumentacji, jednoznacznym wydaje się fakt, iż dom wynajmowany przez Wnioskodawczynię w Holandii, w którym przebywa wraz z dzieckiem na stałe począwszy od sierpnia 2007 roku i w którym znajduje się jej ognisko domowe, powinien być traktowany jako miejsce jej stałego zamieszkania.

Zatem, gdyby uznać, że na mocy wewnętrznych regulacji Wnioskodawczyni posiada roku 2007 oraz w latach następnych miejsce zamieszkania zarówno w Holandii, jak i w Polsce, na podstawie art. 4 Konwencji, Wnioskodawczyni powinna zostać uznana za rezydenta Holandii dla celów podatkowych, gdyż od sierpnia 2007 roku posiada tam miejsce zamieszkania.

W związku z powołanym wyżej stanem faktycznym w świetle art. 4 Konwencji, Wnioskodawczyni powinna podlegać w 2007 roku i w latach następnych (podczas których będzie przebywała w Holandii), ograniczonemu obowiązkowi podatkowemu w Polsce. Zatem powinna opłacać podatki w Polsce wyłącznie od dochodów osiągniętych ze źródeł położonych na jej terytorium tj. tylko od dochodów z pracy wykonywanej na terytorium Polski oraz innych dochodów z polskich źródeł. Natomiast, dochód osiągnięty z pracy wykonywanej poza terytorium Polski (tj. w Holandii) oraz inne dochody Wnioskodawczyni ze źródeł zagranicznych nie będą podlegały opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych w Polsce.

Na tle przedstawionego zdarzenia przyszłego stwierdzam, co następuje.

Zgodnie z art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. j. Dz. U. z 2000 r. Nr 14, poz. 176 ze zm.), osoby fizyczne, jeżeli mają miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, podlegają obowiązkowi podatkowemu od całości swoich dochodów (przychodów) bez względu na miejsce położenia źródeł przychodów (nieograniczony obowiązek podatkowy).

Natomiast art. 3 ust. 2a ww. ustawy stanowi, że osoby fizyczne, jeżeli nie mają na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej miejsca zamieszkania, podlegają obowiązkowi podatkowemu tylko od dochodów (przychodów) osiąganych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej (ograniczony obowiązek podatkowy).

Na podstawie art. 4a cyt. ustawy powołane przepisy stosuje się z uwzględnieniem umów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania, których stroną jest Rzeczpospolita Polska.

Zgodnie z art. 4 ust. 1 Konwencji między Rzecząpospolitą Polską a Królestwem Niderlandów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania i zapobiegania uchylaniu się od opodatkowania w zakresie podatków od dochodu podpisanej w Warszawie w dniu 13 lutego 2002 r. (Dz. U. z 2003 r. Nr 216, poz. 2120) określenie osoba ma miejsce zamieszkania lub siedzibę w Umawiającym się Państwie, oznacza osobę, która zgodnie z prawem tego Państwa podlega tam opodatkowaniu z uwagi na jej miejsce zamieszkania, miejsce stałego pobytu, miejsce zarządu albo inne kryterium o podobnym charakterze i obejmuje również to Państwo, każdą jego jednostkę terytorialną lub organ lokalny. Jednakże określenie to nie obejmuje osób, które podlegają opodatkowaniu w tym Państwie, w zakresie dochodu osiąganego tylko ze źródeł w tym Państwie.

Rozstrzygające znaczenie ma zatem ustalenie miejsca zamieszkania Wnioskodawczyni.

Od 1 stycznia 2007 r. ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych zawiera definicję miejsca zamieszkania osoby fizycznej do celów podatkowych (art. 3 ust. 1a ww. ustawy).

Za osobę posiadającą w Polsce miejsce zamieszkania dla celów podatkowych uważa się taką, która przebywa w Polsce przez więcej niż 183 dni w roku kalendarzowym lub posiada w Polsce centrum interesów osobistych lub gospodarczych.

Mając na uwadze opisany we wniosku stan faktyczny oraz przedstawiony powyżej stan prawny należy stwierdzić, iż Wnioskodawczyni z dniem wyjazdu do Holandii przeniosła tam swój ośrodek interesów życiowych. W państwie tym mieszka z zamiarem stałego pobytu, posiada status rezydenta podatkowego. W kraju tym pracuje zawodowo (umowa zawarta z pracodawcą na czas nieokreślony). Dziecko wnioskodawczyni uczęszcza do szkoły The International...

Wnioskodawczyni posiada w Polsce 2 nieruchomości mieszkalne, których nie traktuje jako swojego miejsca zamieszkania (nie jest w żadnej z nich zameldowana). Nie wyklucza ich wynajęcia.

Oznacza to, iż od miesiąca sierpnia 2007 r. Wnioskodawczyni podlega w Polsce ograniczonemu obowiązkowi podatkowemu tj. podlega opodatkowaniu jedynie od dochodów osiąganych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej zgodnie z przepisami ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych z uwzględnieniem umów o unikaniu podwójnego opodatkowania. Natomiast do dnia wyjazdu do Holandii Wnioskodawczyni podlegała w Polsce opodatkowaniu od całości uzyskanych dochodów na zasadach określonych w art. 3 ust. 1 ww. ustawy.

Reasumując należy stwierdzić, co następuje. W okresie od 1.01.2007 r. do dnia wyjazdu do Holandii Wnioskodawczyni podlegała nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu w Polsce. Od uzyskanych, w tym czasie dochodów powinna zgodnie z dyspozycją art. 45 ust. 1 i ust. 1b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych złożyć zeznanie podatkowe w urzędzie skarbowym właściwym wg ostatniego miejsca zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej z zastrzeżeniem ust. 7.

Natomiast dochody uzyskane od sierpnia 2007 r. z tytułu pracy wykonywanej w Holandii gdzie Wnioskodawczyni przeniosła swoje centrum interesów życiowych z zamiarem stałego pobytu nie podlegają opodatkowaniu w Polsce, w związku z powyższym przychody te będą opodatkowane w Holandii. W konsekwencji w tym państwie, od sierpnia 2007 roku Wnioskodawczyni, jako rezydent, podlega nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu.

A zatem od sierpnia 2007 r. i w latach następnych (o ile zmianie nie ulegnie stan faktyczny) Wnioskodawczyni podlegać będzie w Polsce ograniczonemu obowiązkowi podatkowemu.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawczynię i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1 Maja 10, 09-402 Płock.