Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach
IBPBII/1/415-707/12/BD
z 5 listopada 2012 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz. U. z 2012 r. poz. 749 ze zm.) oraz § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 31 lipca 2012 r. (data wpływu do tut. Biura – 07 sierpnia 2012 r.), o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie zaliczania do przychodów pracowników wartości dojazdów samochodem służbowym do/z wyznaczonego miejsca parkowania do/z miejsca wykonywania obowiązków służbowych - jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 07 sierpnia 2012 r. do tut. Biura wpłynął ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie zaliczania do przychodów pracowników wartości dojazdów samochodem służbowym do/z wyznaczonego miejsca parkowania do/z miejsca wykonywania obowiązków służbowych.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

Spółka-Wnioskodawca jest największym w Europie producentem kotłów i urządzeń ochrony środowiska dla energetyki. Spółka jest również wiodącym wykonawcą bloków energetycznych, z projektami realizowanymi w Polsce oraz na terytorium innych krajów. Mając na względzie odpowiednie sformalizowanie zasad przyznawania pracownikom samochodów służbowych oraz założenia zwiększenia sprawności i efektywności wykorzystania i rozliczania samochodów służbowych oraz racjonalizacji kosztów środków transportu, Spółka zdecydowała się wprowadzić we wrześniu 2011 r. nowy regulamin użytkowania i rozliczania samochodów powierzonych. Stosownie do zapisów regulaminu, zważywszy na potrzeby organizacyjne, zajmowane stanowiska oraz zakres wykonywanej pracy, Dyrektor Generalny Spółki przyznaje wybranym pracownikom do wykorzystywania samochody służbowe. Osoby, którym przyznawane są samochody służbowe to głównie pracownicy średniego i wyższego szczebla kierowniczego, do zadań których należy: utrzymywanie relacji z klientami, nadzór nad projektami realizowanymi w różnych miejscach (place budowy zlokalizowane w różnych miejscach Polski oraz w innych krajach), pozyskiwanie nowych klientów, wypełnianie bieżących obowiązków służbowych wymagających sporej mobilności. Jednym z celów przyznania danym pracownikom samochodów służbowych jest również usprawnienie wykonywania przez nich obowiązków służbowych.

Za pisemną zgodą Dyrektora Generalnego Spółki, dany pracownik może nieodpłatnie korzystać z powierzonego samochodu w innych celach niż służbowe. W takiej sytuacji pracownik uzyskuje przychód z tytułu nieodpłatnego świadczenia, którego wartość zostaje odpowiednio przez Spółkę obliczona i opodatkowana podatkiem dochodowym od osób fizycznych. Do zakresu obowiązków pracowników, którym przyznano samochody służbowe, należy między innymi: odpowiednie zabezpieczenie samochodu przed kradzieżą lub uszkodzeniem. Mając na względzie odpowiedzialność materialną za powierzony samochód wynikającą z przyjętego regulaminu oraz uwzględniając zapisy art. 124 ustawy Kodeks pracy, jednocześnie w celu należytego wywiązania się z obowiązków służbowych przez poszczególnych pracowników, przyznając samochód służbowy określa się również miejsce postoju/parkowania (w tym nocnego postoju/parkowania) powierzonego samochodu. Miejscem takim może być garaż, parking strzeżony lub inny teren trwale ogrodzony z zamykaną bramą zlokalizowany w pobliżu miejsca zamieszkania pracownika, któremu przyznano samochód służbowy. Spółka jednocześnie nadmienia, że dysponuje ograniczonymi możliwościami odpowiedniego zabezpieczenia postoju i parkowania samochodów służbowych na terenach firmowych. Dodatkowo takie działania (organizacja miejsc postoju, nocnego postoju, parkowania na terenie firmy) mogłoby być w wielu wypadkach nieekonomiczne zważywszy na potencjalne koszty oraz utrudniałoby w dużym stopniu osiągnięcie celów jakim było usprawnienie wykorzystania samochodów służbowych i optymalizację ich wykorzystywania w celu realizacji obowiązków służbowych.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy po stronie pracowników powstaje przychód ze stosunku pracy w rozumieniu art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych w związku z wyznaczeniem miejsca postoju/parkowania samochodu służbowego w pobliżu miejsca zamieszkania pracownika i realizowaniem dojazdów samochodem służbowym do/z miejsca postoju/parkowania z/do miejsca wykonywania obowiązków służbowych, w tym do/z siedziby Spółki, i konsekwentnie Spółka jako płatnik powinna wyliczyć i pobierać z tego tytułu zaliczki na podatek dochodowy od osób fizycznych?

Wnioskodawca-Spółka stoi na stanowisku, iż po stronie pracowników nie powstaje przychód ze stosunku pracy w rozumieniu art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, w związku z wyznaczeniem miejsca postoju/parkowania samochodu służbowego w pobliżu miejsca zamieszkania pracownika i realizowaniem dojazdów samochodem służbowym do/z miejsca postoju/parkowania do miejsca wykonywania obowiązków służbowych, w tym do siedziby Spółki, i konsekwentnie Spółka jako płatnik nie powinna wyliczać i pobierać z tego tytułu zaliczek na podatek dochodowy od osób fizycznych.

W swoim uzasadnieniu Wnioskodawca przywołał treść art. 9 ust. 1, art. 11 ust. 1 oraz art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Oceniając czy dochodzi do sytuacji skutkujących określaniem przychodu ze stosunku pracy w kontekście nieodpłatnych świadczeń należy uwzględnić przepisy obowiązujące pracowników i dotyczące zasad użytkowania i dbania o powierzone pracownikom mienie. Jak bowiem wynika z dyspozycji art. 124 § 2 ustawy Kodeks pracy pracownik odpowiada w pełnej wysokości za szkodę w mieniu powierzonym mu z obowiązkiem zwrotu albo do wyliczenia się. Z powyższego wynika zatem, że realizacja obowiązków służbowych przez pracownika nie może generować dla tego pracownika dodatkowego przychodu ze stosunku pracy.

Spółka przydzieliła samochody służbowe pracownikom, od których charakter realizowanych obowiązków służbowych wymaga znacznej dyspozycyjności i mobilności. Jednocześnie, dbając o mienie Spółki, miejsce postoju/parkowania samochodów (w tym nocnego postoju/parkowania) wyznaczone zostało w garażach, na parkingach strzeżonych lub innych terenach trwale ogrodzonych z zamykaną bramą. Mając na względzie uwarunkowania logistyczne oraz usprawnienie realizacji obowiązków służbowych pracowników, wspomniane miejsca dodatkowo organizowane były w pobliżu miejsca zamieszkania pracowników, którym przyznano samochody służbowe. Pracownicy, którym powierzono samochody zobowiązani zostali do parkowania samochodów we wspomnianych miejscach, co wpływa pozytywnie na dyspozycyjność pracowników oraz właściwe zabezpieczenie przed kradzieżą lub uszkodzeniem samochodów Spółki.

W świetle wskazanych wyżej przepisów pracownicy dojeżdżający samochodami służbowymi do/z wyznaczonego miejsca parkowania z/do miejsca wykonywania obowiązków służbowych nie uzyskują przychodów ze stosunku pracy w postaci innego nieodpłatnego świadczenia w sytuacji, gdy miejsce parkowania samochodu służbowego zostało im wyznaczone przez pracodawcę (w przypadku Spółki miejsce postoju/parkowania każdorazowo określone jest w załączniku do Protokołu przekazania samochodu powierzanego w postaci deklaracji odpowiedzialności materialnej). Wyznaczenie przez Spółkę miejsca postoju/parkowania w pobliżu miejsca zamieszkania pracowników, którym powierzono samochody gwarantuje bezpieczeństwo samochodów, dbałość o powierzone mienie oraz stałą gotowość do użytkowania samochodów i przyczynianie się do osiągania przychodu przez Spółkę. Organizacja miejsc postoju/parkowania samochodów służbowych w pobliżu miejsca zamieszkania pracowników, którym przydzielono samochody wpływa również pozytywnie na efektywne wykorzystanie czasu pracy poprzez zapewnienie bieżącej gotowości do wykonywania przez pracowników obowiązków służbowych (między innymi sprawny i terminowy dojazd do siedziby Spółki lub do innego bieżącego miejsca wykonywania obowiązków służbowych, możliwość elastycznego określenia czasu pracy).

Reasumując Wnioskodawca stwierdza, iż przejazdy pracowników samochodem służbowym z/do miejsca postoju/parkowania do/z miejsca wykonywania obowiązków służbowych, w tym do/z siedziby Spółki, są przejawem wykonywania zadań służbowych, nie stanowią zatem nieodpłatnego świadczenia w rozumieniu przepisu art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowego od osób fizycznych, a zatem ich wartości nie można uważać za przychód pracowników ze stosunku pracy. Konsekwentnie w powyższym zakresie Spółka nie jest obowiązana do wystąpienia w roli płatnika.

Spółka nadmienia, że pogląd zbieżny z jej stanowiskiem prezentowany jest w licznych indywidualnych interpretacjach podatkowych (przykładowo Wnioskodawca wskazuje interpretacje wydane przez Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z dnia 19 maja 2010 r., znak IPPB2/415-168/10-2/AS, z dnia 18 lutego 2011 r., znak IPPB2/415-989/10-4/MG, z dnia 16 czerwca 2012 r., znak IPPB4/415-319/12-2/JK2; Dyrektora Izby Skarbowej w Łodzi z dnia 06 lipca 2011 r., znak IPTPB2/415-125/11-2/KJ oraz Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu z dnia 06 maja 2011 r., znak ILPB1/415-153/11-3/AMN).

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Zawarta w art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (tj. Dz. U. z 2010 r. Nr 51, poz. 307 ze zm. a od 03 kwietnia 2012 r. tj. Dz. U. z 2012 r. poz. 361 ze zm.) zasada stanowi, iż opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku. Wyrazem jej praktycznej realizacji jest art. 11 ust. 1 ww. ustawy, z którego treści wynika, że przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9 i 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, art. 19 i art. 20 ust. 3, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

W myśl art. 12 ust. 1 ww. ustawy za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej, spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

W świetle wskazanego wyżej przepisu pracownicy dojeżdżający samochodami służbowymi z miejsca zamieszkania, będącego wyznaczonym miejscem parkowania do siedziby firmy oraz z siedziby firmy do miejsca zamieszkania będącym jednocześnie miejscem parkowania - co do zasady - nie uzyskują przychodów ze stosunku pracy w postaci nieodpłatnego świadczenia w sytuacji, gdy miejsce parkowania samochodu służbowego zostało im wyznaczone przez płatnika zgodnie z obowiązującym regulaminem. Sytuacja taka występuje wówczas, gdy płatnik nie dysponuje zabezpieczonym placem bądź garażem, w którym mógłby bezpiecznie parkować samochody stanowiące jego własność, bądź gdy wynika to z charakteru zadań służbowych realizowanych przez pracowników.

Przepisy dotyczące określania przychodu ze stosunku pracy, w szczególności dotyczące innych nieodpłatnych świadczeń należy rozpatrywać w kontekście przepisów obowiązujących pracowników określających m.in. zasady użytkowania i dbania o powierzone pracownikom mienie. Jak bowiem wynika z dyspozycji art. 124 § 2 ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. Kodeks pracy (tj. Dz. U. z 1998 r. Nr 21, poz. 94 ze zm.) pracownik odpowiada w pełnej wysokości również za szkodę w mieniu innym niż wymienione w § 1, powierzonym mu z obowiązkiem zwrotu albo do wyliczenia się. Z powyższego wynika, że realizacja obowiązków służbowych przez pracownika nie może generować dla tego pracownika dodatkowego przychodu ze stosunku pracy.

Jak wynika z przedstawionego stanu faktycznego, Spółka zdecydowała się wprowadzić we wrześniu 2011 r. nowy regulamin użytkowania i rozliczania samochodów powierzonych. Stosownie do zapisów regulaminu, zważywszy na potrzeby organizacyjne, zajmowane stanowiska oraz zakres wykonywanej pracy zostały przyznane wybranym pracownikom samochody służbowe. Osoby, którym przyznawane zostały samochody służbowe to głównie pracownicy średniego i wyższego szczebla kierowniczego, do zadań których należy: utrzymywanie relacji z klientami, nadzór nad projektami realizowanymi w różnych miejscach (place budowy zlokalizowane w różnych miejscach Polski oraz w innych krajach), pozyskiwanie nowych klientów, wypełnianie bieżących obowiązków służbowych wymagających sporej mobilności. Jednym z celów przyznania danym pracownikom samochodów służbowych jest również usprawnienie wykonywania przez nich obowiązków służbowych. Do zakresu obowiązków pracowników, którym przyznano samochody służbowe, należy między innymi: odpowiednie zabezpieczenie samochodu przed kradzieżą lub uszkodzeniem. W celu należytego wywiązania się z obowiązków służbowych przez poszczególnych pracowników, przyznając samochód służbowy określa się również miejsce postoju/parkowania (w tym nocnego postoju/parkowania) powierzonego samochodu. Miejscem takim może być garaż, parking strzeżony lub inny teren trwale ogrodzony z zamykaną bramą zlokalizowany w pobliżu miejsca zamieszkania pracownika, któremu przyznano samochód służbowy. Spółka jednocześnie nadmienia, że dysponuje ograniczonymi możliwościami odpowiedniego zabezpieczenia postoju i parkowania samochodów służbowych na terenach firmowych. Dodatkowo takie działania (organizacja miejsc postoju, nocnego postoju, parkowania na terenie firmy) mogłoby być w wielu wypadkach nieekonomiczne zważywszy na potencjalne koszty oraz utrudniałoby w dużym stopniu osiągnięcie celów jakim było usprawnienie wykorzystania samochodów służbowych i optymalizację ich wykorzystywania w celu realizacji obowiązków służbowych.

Zatem należy stwierdzić, iż w przedstawionym stanie faktycznym przydzielenie samochodów służbowych pracownikom Spółki – które, jak wynika z wniosku, zostało podyktowane charakterem pracy - nie będzie stanowiło przychodu dla tychże pracowników ze stosunku pracy, o ile samochody te będą wykorzystywane wyłącznie w celach służbowych. W konsekwencji przejazdy z miejsca zamieszkania (parkowania) do miejsca wykonywania obowiązków służbowych w tym do siedziby firmy i z powrotem nie generują przychodu ze stosunku pracy. Przejazdy stanowią realizację celu służbowego jakim jest dbałość o powierzone mienie firmy wyrażająca się w ustanowionym przez Spółkę regulaminie poprzez parkowanie samochodu służbowego w miejscu gwarantującym jego bezpieczeństwo, a także – z uwagi na charakter zadań służbowych - stałą gotowość do wykonania obowiązków służbowych.

Wskazać jednak należy, iż w sytuacji, gdy powierzone samochody służbowe wykorzystywane będą przez pracowników do celów prywatnych, to wówczas – jak słusznie zauważył Wnioskodawca - będzie to rodziło po stronie tych pracowników przychód ze stosunku pracy z tytułu nieodpłatnego świadczenia, którego wartość Spółka winna obliczyć i opodatkować podatkiem dochodowym od osób fizycznych.

Reasumując należy stwierdzić, iż przejazdy ww. pracowników samochodem służbowym z miejsca zamieszkania do miejsca wykonywania pracy - o ile nie służą one osobistym celom pracowników lecz odbywają się w ramach realizacji zadań służbowych - nie stanowią nieodpłatnego świadczenia w rozumieniu przepisu art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, a zatem wartości tego świadczenia nie można zaliczyć do przychodu pracowników ze stosunku pracy. Zatem Spółka nie jest obowiązana do wystąpienia w roli płatnika podatku dochodowego w związku z przejazdami pracowników do i z miejsca wykonywania pracy.

Wobec powyższego stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

W odniesieniu do powołanych przez Wnioskodawcę interpretacji organów podatkowych należy stwierdzić, że interpretacje te zostały wydane w indywidualnych sprawach i nie są wiążące dla organu wydającego przedmiotową interpretację.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach, ul. Prymasa S. Wyszyńskiego 2, 44-100 Gliwice, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t.j. Dz. U. z 2012 r. poz. 270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.