INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki przedstawione we wniosku z dnia 26 marca 2008r. (data wpływu 03 kwietnia 2008r.) o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych, w zakresie kosztów uzyskania przychodów - jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 03 kwietnia 2008r. wpłynął wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie określenia momentu potrącenia kosztów uzyskania przychodów.

W przedmiotowym wniosku został przestawiony następujący stan faktyczny:

Wnioskodawca w ramach swojej działalności ponosi m.in. koszty inne niż bezpośrednio związane z przychodami Spółki (np. koszty najmu pomieszczeń sklepowych oraz biurowych, koszty ochrony, mediów, doradztwo prawne itp. koszty pośrednie.). Ponoszone koszty pośrednie są przez Spółkę zaliczane do kosztów uzyskania przychodu w oparciu o treść art. 15 ust. 4d ustawy z dnia 15 lutego 1992r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz. U. z 2000r. Nr 54, poz. 654 ze zm.), tj. w dacie ich poniesienia, definiowanej zgodnie z art. 15 ust.4e ww. ustawy jako „dzień, na który ujęto koszt w księgach rachunkowych (zaksięgowano)”. Procedura ujmowania ww. kosztów dotyczących roku 2007, a wynikających z faktur otrzymanych po 31.12.2007r., obejmuje dwie powiązane ze sobą czynności techniczno - księgowe:

• zaksięgowanie kosztu w ewidencji księgowej roku 2008, oraz
• korespondujące z ww. operacją rozwiązanie rozliczenia międzyokresowego kosztów zawiązanego na 31.12.2007r., w wartości odpowiadającej zaksięgowanym po 31.12.2007r. kosztom odnoszącym się do roku 2007 (per saldo zmniejszające w księgach Spółki koszty toku 2008).
  
  

Konsekwencją powyższych zapisów księgowych jest per saldo uwzględnienie kosztów dotyczących roku 2007, a wynikających faktur otrzymanych po 31.12.2007r., w sprawozdaniu finansowym za rok 2007. Tego typu metodyka zarachowania kosztów (obejmująca operacje na kontach kosztowych) jest aprobowana przez podmiot badający sprawozdanie finansowe Spółki dla celów ustawy rachunkowości (w opinii audytora badającego sprawozdanie finansowe Spółki, metodyka ta pozwala na prowadzenie ewidencji księgowej zgodnie z zasadą współmierności, wynikającą z ustawy o rachunkowości).

Tym samym, Spółka przypisuje ww. koszty dotyczące toku 2007 do toku 2007, tj. następuje księgowe ujęcie tych kosztów jako obciążających Spółkę na 31.12.2007r.

Rok podatkowy i obrotowy Spółki jest równy rokowi kalendarzowemu.

W związku z powyższym zadano następujące pytania:

1. Czy termin „dzień, na który ujęto koszt w księgach rachunkowych (zaksięgowano)” należy rozumieć jako dzień, w odniesieniu do którego następuje zarachowanie kosztu przez podatnika, tzn. dzień do którego dany koszt jest przypisywany zgodnie z przepisami ustawy o rachunkowości...
2. Czy koszty pośrednie wynikające z faktur otrzymanych po 31 grudnia 2007 roku, które zostały ujęte w wyniku księgowym 2007 toku powinny być uznane jako koszt uzyskania przychodu w zeznaniu podatkowym CIT-8 odnoszącym się do roku 2007...
   
   

Zdaniem wnioskodawcy „dzień, na który ujęto koszt w księgach rachunkowych (zaksięgowano)” jest dniem, do którego przypisywany jest dany koszt zgodnie z kryteriami wynikającymi z ustawy o rachunkowości. Koszty pośrednie wynikające z faktur otrzymanych po 31 grudnia 2007 roku, które zostały ujęte w wyniku księgowym 2007 roku powinny być rozliczone podatkowo w sprawozdaniu rocznym 2007r. Zgodnie z art. 15 ust 4e ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych „za dzień poniesienia kosztu uzyskania przychodów uważa się dzień, na który ujęto koszt w księgach rachunkowych (zaksięgowano) na podstawie otrzymanej faktury (rachunku), albo dzień, na który ujęto koszt na podstawie innego dowodu w przypadku braku faktury (rachunku), z wyjątkiem sytuacji gdy dotyczyłoby to ujętych jako koszty rezerw albo biernych rozliczeń międzyokresowych kosztów”. Nie może być wątpliwości, iż ustawodawca używając w komentowanym przepisie sformułowania „dzień, na który ujęto koszt (…)” celowo zamierzał podkreślić, że nie jest istotny sam moment zaksięgowania, rozumianego jako czynność czysto techniczna - tj. dzień wprowadzenia dowodu księgowego do ewidencji prowadzonej zgodnie z przepisami ustawy o rachunkowości. Niewątpliwie, zdaniem Spółki, o ile zamiarem ustawodawcy byłoby uznanie za dzień poniesienia kosztu (w rozumieniu art. 15 ust. 4d ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych) dnia, w którym dokonany został przez podatnika zapis w księgach, posłużyłby się on wówczas terminem „dzień, którym ujęto koszt (...)” - które w sposób jednoznaczny (a zarazem poprawny z punktem widzenia gramatyki języka polskiego) odnosi się do dnia rzeczywistego wykonania pewnej czynności. Użycie przez ustawodawcę sformułowania „dzień, na który ujęto koszt w księgach rachunkowych (…)” wskazuje natomiast na „przyjęcie przez ustawodawcę założenia, iż wykazanie kosztu w księgach rachunkowych w odniesieniu do danego dnia („na dzień”) determinuje - w odniesieniu do kosztów innych niż bezpośrednie (o których mowa w art. 15 ust 4b ww. ustawy) - datę powstania kosztu dla celów podatku dochodowego od osób prawnych (z ograniczeniami wynikającymi z art. 15 ust.4d i 4e ww. ustawy). Założenie to jest czytelne zwłaszcza w odniesieniu do sformułowań, którymi posługuje się ustawa o rachunkowości, np:

• przez „dzień bilansowy” rozumie się „dzień, na który jednostka sporządza sprawozdanie finansowe” (art. 3 pkt 10 ustawy o rachunkowości);
• ujawnione w toku inwentaryzacji różnice między stanem rzeczywistym a stanem wykazanym w księgach rachunkowych należy ”rozliczyć w księgach rachunkowych tego roku obrotowego, na który przypada termin inwentaryzacji” (art. 27 ust. 2 ustawy o rachunkowości).
  
  

Jak wynika z powyższego, sformułowanie „dzień, na który (...)” używane jest w kontekście przepisów o rachunkowości w celu wyraźnego odróżnienia faktycznego wykonania danej czynności (np. sporządzenia sprawozdania finansowego albo inwentaryzacji) od dnia, do którego odnosić ma się ta czynność (tj. dnia, na który sporządzane jest sprawozdanie finansowe, albo dnia na który przypadał termin inwentaryzacji). W konsekwencji, pojęcie „dzień, na który ujęto koszt (…)” interpretowane musi być zgodnie z przepisami o rachunkowości, z których wynikają normy określające m.in. do jakich okresów rozrachunkowych przyporządkowane są określone koszty i przychody - w tym zwłaszcza z zasadą współmierności, zgodnie z którą „w księgach rachunkowych jednostki należy ująć wszystkie osiągnięte, przypadające na jej rzecz przychody i obciążające ją koszty związane z tymi przychodami dotyczące danego roku obrotowego, niezależnie od terminu ich zapłaty” (art. 6 ust 1 ustawy o rachunkowości). Konsekwencją zasady współmierności jest wynikający z art. 20 ust. 1 ustawy o rachunkowości obowiązek ujmowania w księgach rachunkowych okresu sprawozdawczego tych operacji gospodarczych, które nastąpiły w danym okresie sprawozdawczym - w zasadzie bez względu na moment otrzymania dokumentu księgowego lub datę wystawienia przez kontrahenta tego dokumentu, czy też moment faktycznego zaksięgowania (rozumianego jako czynność techniczno - rachunkowa).

Analogiczne stanowisko wyrażają także organy podatkowe. Przykładowo, w postanowieniu Naczelnika Trzeciego Mazowieckiego Urzędu Skarbowego w Radomiu z 17 maja 2007r. (sygn. 1473/892/KDO/423/29/07/EK) stwierdza się, że „ujęcie kosztu w księgach rachunkowych wyznacza datę poniesienia kosztu podatkowego. Przepisy ustawy o rachunkowości decydują zatem, na który dzień ujmuje się w księgach rachunkowych koszt, a tym samym przesądzają o dacie poniesienia kosztu podatkowego, z zastrzeżeniem rezerw i biernych rozliczeń międzyokresowych kosztów.” Praktyczne zastosowanie przedstawionej powyżej interpretacji ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych sprowadza się do stwierdzenia, iż koszty pośrednie wynikające z faktur otrzymanych przez Spółkę po 31.12.2007 roku które zostały ujęte w wyniku księgowym 2007 roku powinny być uznane za koszt uzyskania przychodu w zeznaniu podatkowym CIT-8 odnoszącym się do roku 2007.

Ponadto, Podatnik podkreśla, iż stosowana przez Spółkę specyficzna procedura zaliczania do wyniku księgowego roku 2007 kosztów wynikających z faktur otrzymanych w roku 2008 (obejmująca dwie korespondujące ze sobą operacje księgowe) nie wpływa - w ocenie Spółki - na wysokość deklarowanych zgodnie z przepisami ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych w poszczególnych latach podatkowych kosztów uzyskania przychodów. Przepisy ustawy o rachunkowości zezwalają bowiem podatnikom na realizowanie zasad wynikających z tejże ustawy (w tym zasady współmierności przychodów i kosztów) poprzez różne rozwiązania techniczno - księgowe, które nie mają wpływu na ocenę zgodności danego sprawozdania finansowego z przepisami ustawy o rachunkowości. Odmienny punkt widzenia umożliwiałby podatnikom w zasadzie dowolne „zarządzanie” przypisywaniem pośrednich kosztów uzyskania przychodu do poszczególnych lat podatkowych, co z punktu widzenia spójności systemu podatkowego jest niemożliwe do zaakceptowania.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Mając powyższe na względzie, stosownie do art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej odstąpiono od uzasadnienia prawnego oceny stanowiska Wnioskodawcy.

Interpretacja dotyczy przedstawionego stanu faktycznego przez wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku ul. 1-go Maja 10, 09-402 Płock.