INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 2 i § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2007 r. Nr 112, poz.770) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki z o.o. reprezentowanej przez Pełnomocnika, przedstawione we wniosku z dnia 12 marca 2008 r. (data wpływu 17 marzec 2008 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie wymaganej dokumentacji uprawniającej do stosowania 0% stawki podatku w wewnątrzwspólnotowej dostawie towarów – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 17 marca 2008 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie wymaganej dokumentacji uprawniającej do stosowania 0% stawki podatku w wewnątrzwspólnotowej dostawie towarów.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

W ramach prowadzonej działalności gospodarczej, Wnioskodawca dokonuje transakcji wewnątrzwspólnotowych dostaw towarów (dalej: WDT). W celu zastosowania 0% stawki VAT dla przedmiotowych dostaw, obok spełnienia warunku, o którym mowa w art. 42 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (dalej: ustawa o VAT), Spółka gromadzi dowody (dokumenty), o których mowa w art. 42 ust. 1 pkt 2 tej ustawy VAT, w celu zastosowania stawki VAT 0% dla WDT.

W niektórych przypadkach (w szczególności, gdy transport organizuje nabywca towarów), Spółka nie jest w stanie uzyskać dokumentu przewozowego CMR.

Niemniej jednak, dysponuje jednocześnie innymi dokumentami wskazującymi w sposób jednoznaczny, iż towary zostały dostarczone do odbiorcy znajdującego się na terytorium innego państwa członkowskiego (np.: dokumenty potwierdzające zapłatę za towar, podpisane przez odbiorcę zbiorcze potwierdzenie odbioru towarów będących przedmiotem kilku dostaw, dokumentowanych kilkoma fakturami, korespondencja handlowa z odbiorcą towarów).

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy na gruncie art. 42 ust. 1 pkt 2 w powiązaniu z art. 42 ust. 3 i art. 42 ust. 11 ustawy o VAT, posiadane przez Spółkę dokumenty, tj.:

1. kopia faktury,
2. specyfikacja poszczególnych sztuk ładunku,
3. dodatkowe dokumenty, które jednoznacznie wskazują na fakt dostarczenia towarów do odbiorcy znajdującego się na terytorium innego państwa członkowskiego (np.: dokumenty potwierdzające zapłatę za towar, podpisane przez odbiorcę zbiorcze potwierdzenie odbioru towarów będących przedmiotem kilku dostaw, dokumentowanych kilkoma fakturami, korespondencja handlowa z odbiorcą towarów)

ale przy braku dokumentu przewozowego CMR, uprawniają Spółkę do zastosowania 0% stawki VAT dla WDT...

Zdaniem Spółki, wskazane powyżej, zgromadzone przez nią dokumenty (mimo braku dokumentu przewozowego CMR) uprawniają ją do zastosowania 0% stawki VAT dla WDT.

UZASADNIENIE

Zgodnie z art. 42 ust. 1 pkt 2 ustawy o VAT, warunkiem zastosowania 0% stawki VAT dla WDT jest posiadanie przez podatnika, przed złożeniem deklaracji podatkowej za dany okres rozliczeniowy, o którym mowa w art. 99, dowodów, że towary będące przedmiotem WDT zostały wywiezione z terytorium kraju i dostarczone do nabywcy na terytorium państwa członkowskiego inne niż terytorium kraju.

Stosownie do art. 42 ust. 3 ww. ustawy, dowodami takimi są następujące dokumenty, jeżeli łącznie potwierdzają dostarczenie towarów będących przedmiotem wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów do nabywcy znajdującego się na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju:

1. dokumenty przewozowe otrzymane od przewoźnika (spedytora) odpowiedzialnego za wywóz towarów z terytorium kraju, z których jednoznacznie wynika, że towary zostały dostarczone do miejsca ich przeznaczenia na terytorium państwa członkowskiego inne niż terytorium kraju – w przypadku gdy przewóz towarów jest zlecany przewoźnikowi (spedytorowi),
2. kopia faktury,
3. specyfikacja poszczególnych sztuk ładunku.

Niemniej jednak, ustawodawca przewidział również możliwość posłużenia się innymi dokumentami w celu potwierdzenia dokonania WDT. Wynika ona z art. 42 ust. 11 ustawy o VAT, zgodnie z którym w przypadku gdy dokumenty, o których mowa w ust. 3-5, nie potwierdzają jednoznaczne dostarczenia do nabywcy znajdującego się na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju towarów, dowodami, o których mowa w ust. 1 pkt 2, mogą być również inne dokumenty wskazujące, że nastąpiło WDT, w szczególności:

1. korespondencja handlowa z nabywcą, w tym jego zamówienie,
2. dokumenty dotyczące ubezpieczenia lub kosztów frachtu,
3. dokument potwierdzający zapłatę za towar, z wyjątkiem przypadków, gdy dostawa ma charakter nieodpłatny lub zobowiązanie jest realizowane w innej formie, w takim przypadku inny – dokument stwierdzający wygaśnięcie zobowiązania,
4. dowód potwierdzający przyjęcie przez nabywcę towaru na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju.

Zdaniem Spółki, literalne brzmienie art. 42 ust. 3 i art. 42 ust. 11 ustawy o VAT nie wskazuje, w jaki sposób powinna być interpretowana wzajemna relacja pomiędzy powyższymi katalogami dokumentów. W szczególności, wątpliwości dotyczą kwestii:

1. czy dokumenty wymienione w otwartym katalogu art. 42 ust. 11 ustawy o VAT mogą zastępować dokumenty, o których mowa w ust. 3 tego przepisu, lub
2. czy mogą one służyć tylko i wyłącznie jako uzupełnianie tych pierwszych, tj. czy posiadanie dokumentów określonych w art. 42 ust. 3 ustawy o VAT jest warunkiem koniecznym dla możliwości posłużenia się dokumentami dodatkowymi.

Zdaniem Spółki, prawidłowym jest pierwsza z powyższych tez, tj. w przypadku, gdy podatnik nie jest w stanie zgromadzić dokumentów wymienionych w art. 42 ust. 3 ustawy o VAT, ale jednocześnie posiada dokumenty dodatkowe, i w konsekwencji komplet posiadanych przez niego dokumentów jednoznacznie potwierdza dokonanie WDT, jest on uprawniony do zastosowania 0% stawki VAT dla tej dostawy.

Zdaniem Spółki, prezentowane przez nią stanowisko znajduje szczególnie potwierdzenie w argumentach przedstawionych poniżej.

Zgodnie z art. 41 ust. 3 ustawy o VAT, właściwą dla WDT jest 0% stawka VAT. Możliwość jej zastosowania nie wynika z zamiaru uprzywilejowania przez ustawodawcę grupy podatników dokonujących WDT lub ich kontrahentów, ale tylko i wyłącznie z konieczności harmonizacji wspólnotowego systemu podatku od wartości dodanej. U podstaw stosowania 0% stawki dla WDT leży w szczególności zasada opodatkowania w państwie konsumpcji (nabywca towarów rozlicza wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów) oraz zapobieżenie podwójnemu opodatkowaniu (w sytuacji, gdy dostawca nie mógłby zastosować 0% stawki VAT, dostawa byłaby obciążana VAT w Polsce oraz dodatkowo w państwie nabywcy towarów jako wewnątrzwspólnotowe nabycie).

W świetle powyższego, zdaniem Spółki, wykładnia art. 42 ust. 3 oraz art. 42 ust. 11 ustawy o VAT powinna być dokonywana z uwzględnieniem powyższych przesłanek. Innymi słowy, ewentualne wątpliwości odnośnie brzmienia tych przepisów powinny być rozstrzygane na korzyść możliwości zastosowania 0% stawki VAT dla WDT, jako stawki właściwej dla tych transakcji, a nie potęgowania stawianych podatnikom wymogów formalnych w zakresie dokumentowania WDT.

W konsekwencji powyższego, zdaniem Spółki przepisy art. 42 ust. 3 i art. 42 ust. 11 ustawy o VAT powinny być więc interpretowane w ten sposób, iż podatnik może udokumentować dokonanie WDT także przy pomocy dokumentów, o których mowa w art. 42 ust. 11 tej ustawy.

Przyjęcie odmiennego stanowiska, od tego, które prezentuje Spółka, prowadziłoby także do nieakceptowalnego wniosku, iż w niektórych przypadkach stawka VAT dla WDT jest de facto ustalana nie przez regulacje ustawy o VAT, ale przez przewoźnika lub nabywcę towarów. Przykładowo dotyczy to sytuacji, w której:

1. transport organizowany jest przez nabywcę towarów (baza …), przy czym
2. przewoźnik zagraniczny, któremu nabywca zlecił transport, podzleca wykonanie transportu przewoźnikowi polskiemu (przewoźnik ten ma dostarczyć towar od siedziby Spółki do centrum logistycznego przewoźnika zagranicznego), który z kolei podzleca odbiór towaru od Spółki innemu (lokalnemu) przewoźnikowi polskiemu (przewoźnik ten ma dostarczyć towar od siedziby Spółki do centrum logistycznego przewoźnika polskiego),
3. dokument przewozowy, który wystawia przewoźnik odbierający towar od Spółki określa transport od siedziby Spółki do centrum logistycznego przewoźnika polskiego, który otrzymał zlecenie od przewoźnika zagranicznego.

W konsekwencji powyżej przedstawionej sytuacji, stanowisko odmienne od stanowiska Spółki prowadziłoby poprzez zawężającą wykładnię art. 42 ust. 3 oraz art. 42 ust. 11 ustawy o VAT do tego, iż Spółka, pomimo posiadania dokumentów, które jednoznacznie potwierdzają realizację WDT, nie miałaby prawa do stosowania dla WDT stawki VAT 0%, co zachwiałoby podstawowe zasady wspólnotowego systemu podatku od wartości dodanej.

Zgodnie natomiast z wykładnią zaprezentowaną przez Spółkę, możliwość zdobycia dowodów dokonania WDT leżałoby w gestii podatnika, gdyż nawet w sytuacji „braku dobrej woli" przewoźnika/nabywcy lub wystąpienia specyficznej sytuacji (np. podobnej do opisanej powyżej), mógłby on posłużyć się innymi dokumentami.

Spółka ma świadomość, iż w przeszłości większość organów podatkowych nie podzielało stanowiska, które ona prezentuje.

Niemniej jednak, na szczególną uwagę zasługuje fakt, iż powyższa praktyka została zakwestionowana przez Wojewódzki Sąd Administracyjny (dalej: WSA) w Warszawie w wyroku z dnia 27 września 2007 r., sygn. III SA/Wa 1210/07.

Jak bowiem stwierdził WSA:

„Stosowanie stawki 0% z tytułu wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów nie jest wyjątkiem od reguły, lecz regułą, od której wyjątkiem jest stosowanie stawki krajowej. Oznacza to, że wykładnia przepisów dotyczących warunków, od których spełnienia zależy prawo do zastosowania preferencyjnej stawki podatkowej, powinna być rozszerzająca, a nie zawężająca, zaś wszelkie wątpliwości dotyczące opodatkowania wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów powinny być rozstrzygane na korzyść reguły ogólnej, czyli stosowania stawki 0% (...).

Tam, gdzie to możliwe, dostawca powinien dążyć do zebrania dowodów potwierdzających przyjęcie towarów przez nabywcę w innym państwie członkowskim, czyli posiadać dokumenty obowiązkowe. Jeśli dostawca posiada wszystkie dokumenty wymienione w art. 42 ust. 3-5 lub posiada niektóre z nich, ale jednoznacznie potwierdzają one fakt dostarczenia towaru na terytorium innego państwa członkowskiego, wówczas z mocy prawa dostawcy przysługuje prawo do zastosowania stawki 0%. Zdaniem Sądu, jeżeli podatnik nie jest w stanie zgromadzić dokumentów wymienionych w katalogu podstawowym, powinien mieć prawo zastosowania dowodów pomocniczych, określonych w art. 42 ust. 11 ustawy o VAT, w celu skorzystania ze stawki 0% VAT przy wewnątrzwspólnotowej dostawie towarów".

Jak więc wynika z powyższego wyroku, potwierdza on argumentację oraz stanowisko prezentowane przez Spółkę, tj. możliwość zastosowania 0% stawki VAT dla transakcji WDT również w sytuacji braku dokumentu przewozowego CMR. Zdaniem Spółki, szczególne znaczenie w przedmiotowej kwestii ma również wyrok Europejskiego Trybunału Sprawiedliwości (dalej: ETS) z dnia 27 września 2007 r., w sprawie Albert Collée (C-146/05).

Jak bowiem stwierdził ETS:

„Zwolnienie od podatku dostawy wewnątrzwspólnotowej w państwie członkowskim rozpoczęcia wewnątrzwspólnotowej wysyłki lub wewnątrzwspólnotowego transportu towarów, której odpowiada nabycie wewnątrzwspólnotowe podlegające opodatkowaniu w państwie członkowskim zakończenia wysyłki lub transportu, pozwala więc uniknąć podwójnego opodatkowania, a przez to naruszenia zasady neutralności podatkowej, na której opiera się wspólny system podatku VAT (...).

(...) z utrwalonego orzecznictwa wynika, że przepisy, do przyjęcia których państwa członkowskie są upoważnione na podstawie art. 22 ust. 8 szóstej dyrektywy w celu zapewnienia prawidłowego poboru podatku i unikania oszustw podatkowych, nie powinny wykraczać poza to, co jest niezbędne do osiągnięcia tychże celów (...).

(...) należy stwierdzić, że przepis krajowy, który w istocie uzależnia prawo do zwolnienia od podatku dostawy wewnątrzwspólnotowej od spełnienia obowiązków formalnych, nieuwzględniając wymogów merytorycznych, a w szczególności nie biorąc pod uwagę kwestii, czy zostały one spełnione, wykracza poza to, co jest niezbędne dla zapewnienia prawidłowego poboru podatku (...).

W konsekwencji, w odniesieniu do sprawy przed sądem krajowym, skoro z postanowienia odsyłającego wynika, że fakt dokonania dostawy wewnątrzwspólnotowej jest bezsporny, zasada neutralności podatkowej wymaga – jak to słusznie podnosi Komisja Wspólnot Europejskich – by zwolnienie od podatku VAT zostało przyznane w razie spełnienia przesłanek merytorycznych, nawet jeśli podatnik pominął pewne wymogi formalne. Inaczej byłoby jedynie w przypadku, gdyby naruszenie tych wymogów formalnych uniemożliwiło przedstawienie przekonywującego dowodu spełnienia przesłanek merytorycznych. Jednak nie wydaje się, by tak było w sprawie przed sądem krajowym”.

W świetle przytoczonej powyżej argumentacji, a w szczególności wyroku WSA w Warszawie oraz wyroku ETS, Spółka raz jeszcze pragnie podkreślić, iż jej zdaniem, nawet w sytuacji, gdy nie posiada ona dokumentu przewozowego CMR, ale z posiadanych przez nią dokumentów bezspornie wynika fakt dokonania WDT, ma ona prawo do zastosowania 0% stawki VAT dla tej transakcji.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2004 r. Nr 54, poz. 535 ze zm.), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu ww. podatkiem, podlegają:

1. odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju;
2. eksport towarów;
3. import towarów;
4. wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów za wynagrodzeniem na terytorium kraju;
5. wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów.

Art. 13 ust. 1 ustawy stanowi, iż przez wewnątrzwspólnotową dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 5, rozumie się wywóz towarów z terytorium kraju w wykonaniu czynności określonych w art. 7 na terytorium państwa członkowskiego inne niż terytorium kraju (...).

Stosownie do art. 41 ust. 3 ustawy, w wewnątrzwspólnotowej dostawie towarów stawka podatku wynosi 0%, z zastrzeżeniem art. 42.

Natomiast w myśl art. 42 ust. 1 ustawy, wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów podlega opodatkowaniu według stawki podatku 0%, pod warunkiem że:

1. podatnik dokonał dostawy na rzecz nabywcy posiadającego właściwy i ważny numer identyfikacyjny dla transakcji wewnątrzwspólnotowych, nadany przez państwo członkowskie właściwe dla nabywcy, zawierający dwuliterowy kod stosowany dla podatku od wartości dodanej, i podał ten numer oraz swój numer, o którym mowa w art. 97 ust. 10, na fakturze stwierdzającej dostawę towarów;
2. podatnik przed złożeniem deklaracji podatkowej za dany okres rozliczeniowy, o którym mowa w art. 99, posiada w swojej dokumentacji dowody, że towary będące przedmiotem wewnątrzwspólnotowej dostawy zostały wywiezione z terytorium kraju i dostarczone do nabywcy na terytorium państwa członkowskiego inne niż terytorium kraju.

Dowodami o których mowa w ust. 1 pkt 2, zgodnie z ust. 3 powołanego artykułu, są następujące dokumenty, jeżeli łącznie potwierdzają dostarczenie towarów będących przedmiotem wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów do nabywcy znajdującego się na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju:

1. dokumenty przewozowe otrzymane od przewoźnika (spedytora) odpowiedzialnego za wywóz towaru z terytorium kraju, z których jednoznacznie wynika, że towary zostały dostarczone do miejsca ich przeznaczenia na terytorium państwa członkowskiego inne niż terytorium kraju – w przypadku gdy przewóz towarów jest zlecany przewoźnikowi (spedytorowi),
2. kopia faktury,
3. specyfikacja poszczególnych sztuk ładunku
   - z zastrzeżeniem ust. 4 i 5.

W myśl art. 42 ust. 11 ustawy, w przypadku gdy dokumenty, o których mowa w ust. 3-5, nie potwierdzają jednoznacznie dostarczenia do nabywcy znajdującego się na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju towarów, dowodami, o których mowa w ust. 1 pkt 2, mogą być również inne dokumenty wskazujące, że nastąpiła dostawa wewnątrzwspólnotowa, w szczególności:

1. korespondencja handlowa z nabywcą, w tym jego zamówienie;
2. dokumenty dotyczące ubezpieczenia lub kosztów frachtu;
3. dokument potwierdzający zapłatę za towar, z wyjątkiem przypadków, gdy dostawa ma charakter nieodpłatny lub zobowiązanie jest realizowane w innej formie, w takim przypadku inny – dokument stwierdzający wygaśnięcie zobowiązania;
4. dowód potwierdzający przyjęcie przez nabywcę towaru na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju.
   
   

Jak wynika z powyższych uregulowań, prawo podatnika do zastosowania przy wewnątrzwspólnotowej dostawie towarów, preferencyjnej stawki podatku w wysokości 0% uzależnione jest od posiadania dokumentów potwierdzających jednoznacznie, iż doszło do wywozu towaru poza terytorium Polski. Istotą przywołanych przepisów jest zobowiązanie podatnika do udowodnienia, iż towary będące przedmiotem dostawy, rzeczywiście opuściły terytorium kraju, ze względu na korzystniejsze, niż w odniesieniu do dostaw krajowych, skutki podatkowe.

Podstawowe znaczenie dla udokumentowania wewnątrzwspólnowej dostawy towarów mają dokumenty wymienione w art. 42 ust. 3 ustawy, natomiast dokumenty wymienione w ust. 11, pełnią funkcję uzupełniającą, w przypadku, gdy dokumentacja podstawowa nie potwierdza jednoznacznie dostarczenia towarów do nabywcy.

Z przedstawionego stanu faktycznego wynika, iż Wnioskodawca dokonuje wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów. W celu zastosowania 0% stawki VAT dla przedmiotowych dostaw, obok spełnienia warunku, o którym mowa w art. 42 ust. 1 pkt 1 ustawy Zainteresowany gromadzi dowody (dokumenty), o których mowa w art. 42 ust. 1 pkt 2 ustawy, w celu zastosowania stawki VAT 0%. Do potwierdzenia realizacji transakcji Wnioskodawca posiada w swojej dokumentacji następujące dokumenty: kopię faktury, specyfikację poszczególnych sztuk ładunku oraz dokumenty uzupełniające, np.: dokumenty potwierdzające zapłatę za towar, podpisane przez odbiorcę zbiorcze potwierdzenie odbioru towarów będących przedmiotem kilku dostaw, dokumentowanych kilkoma fakturami, korespondencję handlową z odbiorcą towarów, jednak nie posiada dokumentu przewozowego CMR.

Odnosząc się do stanowiska Wnioskodawcy wskazać należy, że art. 42 ust. 11 ustawy, ma zastosowanie w okolicznościach, gdy dostawca towarów dysponuje dokumentami wymaganymi w art. 42 ust. 3 ustawy, lecz dokumenty te nie potwierdzają jednoznacznie dostarczenia towarów do nabywcy. Wówczas można uznać za dowody dostawy towarów inne dokumenty, wymienione w art. 42 ust. 11 ustawy. Przepis ten jednak nie zezwala na kompleksowe i całkowite zastąpienie dokumentów wymienionych w art. 42 ust. 3 ustawy i dokumentowanie wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów dokumentami wskazanymi w art. 42 ust. 11 ustawy, czyli w przypadku Spółki: kopią faktury, specyfikacją poszczególnych sztuk ładunku oraz potwierdzeniem zapłaty za towar, podpisanym przez odbiorcę zbiorczym potwierdzeniem odbioru towarów będących przedmiotem kilku dostaw bądź korespondencją handlową z odbiorcą towarów. Z treści ww. przepisu art. 42 ust. 11 ustawy wynika, iż wymienione tam dokumenty mają charakter subsydiarny i pełnią rolę dokumentów uzupełniających dane dostarczone przez dokumenty wymienione w art. 42 ust. 3 ustawy, świadczy o tym zwrot „w przypadku gdy dokumenty, o których mowa w ust. 3-5 nie potwierdzają jednoznacznie…”. Zatem Spółka musi posiadać te dokumenty, żeby można było stwierdzić, że nie potwierdzają one jednoznacznie dostarczenia towaru i żeby można je uzupełnić dokumentami o których mowa w art. 42 ust. 11 ustawy.

Reasumując, brak w dokumentacji podatnika dokumentu przewozowego (przy czym nie musi być to dokument CMR), nie uprawnia Spółki do zastosowania stawki 0% dla transakcji wewnątrzwspólnotowych dostaw towarów.

Nadmienia się, że powołane we wniosku wyroki dotyczą konkretnych spraw podatników, osadzonych w określonych stanach faktycznych. Rozstrzygnięcia dokonane przez sądy są wiążące wyłącznie w sprawach, w których zostały wydane, a organy podatkowe nie są związane rozstrzygnięciami sądów administracyjnych w indywidualnych sprawach.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.