INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2007 r. Nr 112, poz. 770) Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko przedstawione we wniosku z dnia 19 lutego 2008 roku (data wpływu 25 lutego 2008 roku) uzupełnionym pismami: z dnia 5 maja 2008 roku (data wpływu 15 maja 2008 roku) i z dnia 14 maja 2008 roku (data wpływu 23 maja 2008 roku) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania sprzedaży na rzecz „M.” urządzeń infrastrukturalnych za kwotę 1 zł - jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 25 lutego 2008 roku został złożony wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania sprzedaży na rzecz „M.” urządzeń infrastrukturalnych za kwotę 1 zł.

W przedmiotowym wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

„P.” S.A. zawarła z podmiotami realizującymi inwestycje budowlane umowy o wykonanie infrastruktury technicznej w zamian za wynagrodzenie. Charakter Inwestycji wymagał wybudowania również urządzenia infrastruktury ściekowej, kanalizacji sanitarnej, kanalizacji deszczowej oraz magistrali i sieci wodociągowych. Spółka z tytułu realizacji inwestycji uzyska przychód z ww. umów. Jednocześnie na podstawie zawartych umów oraz umów z „M.” S.A., Spółka została zobowiązana do przekazania wybudowanych w związku z inwestycją urządzeń infrastrukturalnych na rzecz „M.”.

Spółka i „M.” nie są podmiotami powiązanymi w rozumieniu przepisów podatkowych. Przekazanie urządzeń infrastrukturalnych na rzecz „M.” może nastąpić w drodze nieodpłatnego przekazania lub sprzedaży za cenę równą 1 zł.

W pismach uzupełniających opis zdarzenia przyszłego wskazano, iż infrastruktura jest budowana na linii rozgraniczającej ulic. Wnioskodawca, który był współwłaścicielem gruntów przeznaczonych do sprzedaży dla developerów pod budowę mieszkaniową rozpoczął budowę infrastruktury niezbędnej dla rozpoczęcia prac, by w przyszłości nieruchomość mogła być użytkowana na cele mieszkalne. Spółka sukcesywnie, w miarę budowania poszczególnych odcinków sieci infrastruktury na poszczególnych działkach, sprzedawała je developerom (tj. sprzedawała swój udział we współwłasności tych działek). W umowach sprzedaży udziałów w działkach Spółka zobowiązała się wobec nabywców do dokończenia budowy infrastruktury i do doprowadzenia, że zostanie ona przyłączona do sieci. Zobowiązanie to mieściło się w cenie sprzedaży. W celu przyłączenia infrastruktury do sieci Spółka musi zbyć infrastrukturę na rzecz „M.” Spółka odlicza podatek naliczony przy nabyciu towarów i usług związanych z budową infrastruktury na podstawie art. 86 ust. 1 ustawy, ponieważ wybudowanie infrastruktury było niezbędne do przygotowania działek pod budowę przez nabywców – developerów. Czynność ta jest więc związana z opodatkowaną działalnością Spółki, skoro Spółka uzyskała dochód opodatkowany podatkiem od towarów i usług ze sprzedaży udziałów w gruncie, a z umów sprzedaży wynikał obowiązek podłączenia infrastruktury do sieci. Ponadto Spółka uzyskała dochód opodatkowany podatkiem od towarów i usług ze sprzedaży części magistrali do „M.”.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy sprzedaż urządzeń infrastrukturalnych za kwotę 1 zł podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług...

Zgodnie z art. 5 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług opodatkowaniu podlega m. in. odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju, przy czym przez odpłatną dostawę towarów rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (art. 7 ust. 1 ustawy). Natomiast zgodnie z art. 29 ustawy podstawą opodatkowania jest obrót, za który uznaje się kwotę należną z tytułu sprzedaży, pomniejszoną o kwotę należnego podatku. Jednocześnie obrót zmniejsza się o kwoty udokumentowanych, prawnie dopuszczalnych i obowiązkowych rabatów (art. 29 ust. 4 ustawy).

Powyższe oznacza, że przy sprzedaży za złotówkę, podstawę opodatkowania powinna stanowić kwota należna od nabywcy bez podatku, tj. 1 zł. Nie ma podstaw do tego, by uznać że podstawą opodatkowania powinna być wartość rynkowa sprzedawanych rzeczy (praw), w obrocie rynkowym normalnym zjawiskiem jest bowiem udzielanie rabatów i bonifikat. Działanie takie ma na celu osiągnięcie innych korzyści (np. zdobycie nowych klientów, poszerzenie rynku, nawiązywanie współpracy biznesowej). W efekcie, zdarzenia gospodarcze, które są następstwem takiego rabatu (a w zasadzie są możliwe dzięki niemu), są korzystne dla przedsiębiorcy. Zachowanie takie, tj. udzielenie rabatu skutkuje w przyszłości zazwyczaj dokonywaniem kolejnych transakcji, będących źródłem przychodu, dla których podstawą opodatkowania jest już wynagrodzenie rynkowe.

W analizowanym przypadku uzasadnieniem dla udzielenia wysokiego rabatu przez Spółkę jest korzyść w postaci przychodu ze świadczonych usług wybudowania urządzeń infrastrukturalnych. Natomiast „M.” nie wyraziłoby zgody na zapłatę wyższej ceny za urządzenie infrastrukturalne.

Kwestia opodatkowania sprzedaży za symboliczną cenę była przedmiotem interpretacji organów podatkowych, które uznawały, iż w takich transakcjach podstawę opodatkowania stanowi kwota faktycznie otrzymana przez sprzedawcę (dostawcę), tj. 1 zł, zatem w przypadku sprzedaży przez Spółkę urządzeń infrastrukturalnych na rzecz „M.” za cenę 1 zł, kwota ta będzie stanowiła podstawę opodatkowania.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za prawidłowe, nie mniej jednak stwierdzić należy, iż błędnie przywołane zostały w uzasadnieniu złożonego wniosku przepisy prawne będące podstawą do przyjęcia takiego rozstrzygnięcia.

W myśl art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535 ze zm.) opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlega odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju. Przez towary należy rozumieć rzeczy ruchome jak również wszelkie postacie budynki i budowle lub ich części, będące przedmiotem czynności podlegających opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, które są wymienione w klasyfikacjach wydanych na podstawie przepisów o statystyce publicznej, a także grunty, o czym stanowi art. 2 pkt 6 ustawy.

Pojęcie dostawy towarów ustawodawca zdefiniował w art. 7 ust. 1 tej ustawy. Zgodnie z tym przepisem pod pojęciem tym należy rozumieć przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel.

W myśl art. 8 ust. 1 cytowanej ustawy, przez świadczenie usług, o których mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7 (...).

Stosownie do art. 29 ust. 1 powołanej ustawy podstawą opodatkowania jest obrót, z zastrzeżeniem ust. 2-22, art. 30-32, art. 119 oraz art. 120 ust. 4 i 5. Obrotem jest kwota należna z tytułu sprzedaży, pomniejszona o kwotę należnego podatku. Kwota należna obejmuje całość świadczenia należnego od nabywcy. Obrót zwiększa się o otrzymane dotacje, subwencje i inne dopłaty o podobnym charakterze mające bezpośredni wpływ na cenę (kwotę należną) towarów dostarczanych lub usług świadczonych przez podatnika, pomniejszone o kwotę należnego podatku. Zgodnie z ust. 4 art. 29 powołanej ustawy obrót zmniejsza się o kwoty udokumentowanych, prawnie dopuszczalnych i obowiązkowych rabatów (bonifikat, opustów, uznanych reklamacji i skont) i o wartość zwróconych towarów, zwróconych kwot nienależnych w rozumieniu przepisów o cenach oraz zwróconych kwot dotacji, subwencji i innych dopłat o podobnym charakterze, a także kwot wynikających z dokonanych korekt faktur.

Kwestia dopuszczalnych i obowiązkowych rabatów nie została uregulowana przepisami prawa podatkowego, a więc również przepisami ustawy o podatku od towarów i usług. Zgodnie z definicją zawartą w słowniku języka polskiego (Słownik Języka Polskiego PWN pod red. M. Szymczaka, Warszawa 1992): rabat – to zniżka, ustępstwo procentowe od ustalonych cen towaru, głównie na rzecz nabywców płacących gotówką, kupujących dużą ilość towaru jednorazowo lub w określonym czasie; skonto – to zniżka ceny towaru objętego sprzedażą kredytową albo ratalną, udzielona nabywcy płacącemu gotówką; opust – to zniżka ceny kupna, przyznawana nabywcy przez sprzedawcę (zwykle przy zakupach hurtowych); bonifikata – to zniżka od ustalonej ceny towaru, zwłaszcza jako forma odszkodowania za poniesioną stratę.

Na gruncie ustawy o podatku od towarów i usług w przypadku, gdy wypłacony rabat (zgodnie z umową handlową) związany jest z konkretną dostawą to powinien być traktowany jako rabat, o którym mowa w art. 29 ust. 4 ustawy, ponieważ ma bezpośredni wpływ na wartość tej dostawy i w efekcie prowadzi do obniżenia kwoty należnej z tytułu sprzedaży, czyli obrotu (rabat pieniężny zatem udzielany z tytułu zrealizowania konkretnej dostawy ma bezpośredni wpływ na wartość tej transakcji i w konsekwencji prowadzi do obniżenia ceny i tym samym obniżenia podstawy opodatkowania podatkiem od towarów i usług).

Z uzupełniającego wniosek pisma z dnia 5 maja 2008 roku wynika, że Spółka zbyła swój udział we własności gruntu na którym prowadzone są prace związane z wytworzeniem urządzeń infrastrukturalnych, tak więc w okolicznościach przedmiotowej sprawy, mamy do czynienia nie z dostawą towarów, o której mowa w art. 7 ust. 2 ustawy o podatku od towarów i usług, lecz z ze świadczeniem usług uregulowanym w art. 8 ust. 2 ustawy.

W świetle przedstawionego stanu faktycznego należy uznać, iż świadczenie przez Spółkę usługi na rzecz „M.” w cenie 1 złoty, przy założeniu, iż to podmioty realizujące inwestycje budowlane, które nabyły udział we współwłasności gruntu, na którym Wnioskodawca wytworzył przedmiotową infrastrukturę, i z którymi zawarte zostały umowy na wykonanie urządzeń infrastrukturalnych, poniosą główne koszty ich wytworzenia - jak wynika bowiem z wniosku, zobowiązanie do dokończenia infrastruktury i doprowadzenia do tego, że zostanie ona przyłączona do sieci mieściło się w cenie sprzedaży - stanowi rabat określony w art. 29 ust. 4 ustawy o podatku od towarów usług. Powyższy rabat (udzielany przy dokonanej sprzedaży), nosi cechy rabatu transakcyjnego, w związku z czym dokonywany jest w momencie wystawienia faktury, tym samym Strona ma obowiązek zmniejszyć obrót, będący podstawą opodatkowania podatkiem od towarów i usług, o kwotę powyższego rabatu.

Interpretacja dotyczy zaistniałego zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Złożenie przez Wnioskodawcę fałszywego oświadczenia, że elementy stanu faktycznego objęte wnioskiem o wydanie interpretacji w dniu złożenia wniosku nie są przedmiotem toczącego się postępowania podatkowego, kontroli podatkowej, postępowania kontrolnego organu kontroli skarbowej oraz że w tym zakresie sprawa nie została rozstrzygnięta co do jej istoty w decyzji lub postanowieniu organu podatkowego lub organu kontroli skarbowej – powoduje, iż niniejsza interpretacja indywidualna nie wywołuje skutków prawnych (art. 14b § 4 Ordynacji podatkowej).

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Bydgoszczy Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Toruniu, ul. Św. Jakuba 20, 87-100 Toruń.