INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (tekst jednolity: Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2007 r. Nr 112 poz. 770) Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Pana B. przedstawione we wniosku z dnia 14 maja 2008r. (data wpływu do tut. Biura – 19 maja 2008r.), o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości dokonania jednorazowej amortyzacji zakupionych środków transportu (ciągnika siodłowego i naczep) - jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 19 maja 2008r. wpłynął do tut. Biura ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie, dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości dokonania jednorazowej amortyzacji zakupionych środków transportu (ciągnika siodłowego i naczep).

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

Wnioskodawca jest podatnikiem podatku dochodowego od osób fizycznych opodatkowanym na zasadach określonych w art. 30c ustawy regulującej ten podatek. Jako mały podatnik prowadzi działalność gospodarczą od 1997 roku w zakresie transportu drogowego (PKD 60.24.A) w formie spółki cywilnej będącej czynnym podatnikiem VAT. W 2007 roku w ramach działalności spółki zakupił wraz ze swoim wspólnikiem dwie naczepy i ciągnik siodłowy, które po wprowadzeniu do ewidencji środków trwałych zostały zamortyzowane w formie jednorazowych odpisów. Łączna wartość jednorazowych odpisów amortyzacyjnych w 2007 roku wyniosła w spółce cywilnej 221.419,87 (dwieście dwadzieścia jeden tysięcy czterysta dziewiętnaście złotych 87/100). Zgodnie z zasadą wyrażoną w art. 8 ust. 2 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych koszt uzyskania przychodów tytułu jednorazowej amortyzacji określony proporcjonalnie do prawa udziału wnioskodawcy w zysku wyniósł 110.709,94 zł, wg wyliczenia 221.419,87 x 50% = 110.709,94. Tak więc jako podatnik, nie przekroczył w roku podatkowym równowartości 50 tyś. euro łącznej wartości tych odpisów amortyzacyjnych.

W związku z powyższym zadano następujące pytania:

1. Czy prowadząc działalność gospodarczą w zakresie towarowego transportu drogowego mógł skorzystać z pomocy, o której mowa w art. 22k ust 7 w związku z ust. 10 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych...
2. Czy prawidłowo zinterpretował art. 8 ust. 2 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych w odniesieniu do obliczenia limitu równowartości kwoty 50.000 euro łącznej wartości odpisów amortyzacyjnych w odniesieniu do wnioskodawcy – podatnika podatku dochodowego, a zarazem wspólnika spółki cywilnej...
3. W jakim terminie, kogo i na podstawie jakiego przepisu prawa ma powiadomić o skorzystaniu z pomocy de minimis w formie przyspieszonej amortyzacji...
   
   

Zdaniem wnioskodawcy:

Ad 1)
Dokonując odniesienia przedstawionego stanu faktycznego do obowiązującej normy prawnej zawartej w art. 22k ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych w związku z art. 5a pkt 20, art. 22 ust. 1, art. 22a ust. 1 pkt 2, art. 22g ust. 3, jak również mając na uwadze ust 10 art. 22k tejże ustawy, który w sposób niejednoznaczny określa obowiązujące akta prawa wspólnotowego dotyczące pomocy de minimis, po szczegółowej analizie tych ostatnich – uważa, że spełnia wszelkie przesłanki, o których mowa w art. 22k i w związku z tym ma prawo do jednorazowych odpisów amortyzacyjnych dotyczących środków transportu (grupa 7 Klasyfikacji) wykorzystywanych w działalności. Zachodzi bowiem zgodność pomiędzy przedstawionym stanem faktycznym, a obowiązującymi w tym zakresie przepisami prawa. W związku z art. 22k ust. 10 ustawy, zakres i zasady pomocy de minimis określone zostały w bezpośrednio obowiązujących przepisach prawa wspólnotowego.

Są nimi:

• Traktat ustanawiający Wspólnotę Europejską, tekst skonsolidowany (uwzględniający zmiany wprowadzone Traktatem z Nicei),
• Rozporządzenie Komisji (WE) Nr 1998/2006 z dnia 15 grudnia 2006 r.
  
  

Zakres pomocy de minimis określa art. 1, natomiast jej zasady art. 2 Rozporządzenia Komisji. Przepisy ww. aktów normatywnych uznają, że pomoc de minimis nieprzekraczająca pułapu 200 tyś. EUR (100 tyś. EUR w sektorze transportu drogowego) w okresie 3 kolejnych lat budżetowych nie podlega przepisom art. 87 ust. 1 Traktatu, ponieważ nie zakłóca i nie grozi zakłóceniem konkurencji oraz nie wpływa na handel między państwami członkowskimi. W Rozporządzeniu Komisji - art. 1 pkt g - wyłączono pomoc na nabycie pojazdów przeznaczonych do transportu drogowego przyznawanej podmiotom gospodarczym prowadzącym działalność zarobkową w zakresie drogowego transportu drogowego.

Przepisy unijne dotyczące pomocy de minimis (niespełniającej kryteriów art. 87 ust. 1 Traktatu) nie definiują pojęć "pomoc", "na", "nabycie" i w związku z tym, określił ich znaczenie zgodnie z wykładnią gramatyczną przy użyciu Słownika Języka Polskiego PWN:
"pomoc" - praca, wysiłek, działanie podjęte dla dobra innej osoby w celu ujrzenia jej w działaniu;
"nabycie (kupno)" - umowa, na podstawie której kupujący (nabywca) zobowiązuje się odebrać rzecz od sprzedawcy i zapłacić mu ustaloną cenę w zamian za przeniesienie na siebie prawa własności;
"na" - (przyimek) w połączeniu z rzeczownikiem tworzy wyrażenie określające charakterystyczne okoliczności, np. cel - na zakup środka transportu; skutek - uzyskanie korzyści ekonomicznych po nabyciu środka transportu z uwagi na zmniejszenie obciążenia podatkowego.

Wobec powyższego wyłączenie "pomocy na nabycie" pojazdów oznacza wyłączenie działania państwa członkowskiego związanego z ulżeniem podmiotom gospodarczym:

1. w odebraniu rzeczy od sprzedawcy, lub
2. w dokonaniu zapłaty za zakupioną rzecz (pojazd).
   
   

Pomoc państwa przyznana po zakupie środka transportu nie jest pomocą, na nabycie (na zasadzie ex ante) lecz pomocą po nabyciu (na zasadzie ex post). Należy dokonać rozróżnienia pomiędzy podmiotem ubiegającym się o pomoc, a beneficjentem pomocy. Ten ostatni jest osobą, która tę pomoc już otrzymała, a więc obliczenie jej wartości może zostać dokonane wyłącznie na zasadzie ex post. Jednocześnie nie jest spełniony w tym przypadku warunek celu pomocy (o którym mowa wyżej), a skutek pomocy nie dotyczy nabycia. Prawo wspólnotowe wyłączyło dotowanie inwestycji w zakresie zakupu sprzętu transportowego określonym podmiotom, a nie - jak zinterpretował to Urząd Skarbowy w Zgierzu (postanowienie z dnia 12 lipca 2007r. sygn. I-1/415/45/07) - przyspieszoną amortyzację pojazdów transportowych.

Ad 2)
Zdaniem wnioskodawcy limit 50.000 euro, o który mowa w art. 22k ust. 7 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych dotyczy małego podatnika, tzn. podatnika podatku dochodowego, którym jest osoba fizyczna, a nie spółka cywilna będąca jednostką organizacyjną nieposiadającą osobowości prawnej. Spółka cywilna nie jest zatem podmiotem normy prawnej dotyczącej limitu łącznej wartości odpisów amortyzacyjnych w ramach pomocy de minimis.
Limit pomocy de minimis można odnieść wyłącznie do podmiotu, którego dotyczy dany przepis prawa. Jeżeli w art. 22k ust. 7 ww. ustawy mowa jest o małym podatniku, to limit jednorazowej amortyzacji dotyczy wyłącznie podmiotu, o którym mowa w tym przepisie - osoby fizycznej. Ustawodawca nie dokonał w art. 22k zastrzeżeń i wyłączeń dotyczących wspólników spółki cywilnej (jak miało to miejsce np. w przypadku wykluczenia samochodów osobowych) i nie określił zarazem, że limit dotyczy spółki cywilnej. Podatkowa księga przychodów i rozchodów oraz ewidencja środków trwałych są wyłącznie narzędziami służącymi do prawidłowego określenia przychodów i kosztów z udziału w spółce cywilnej. Obowiązek do prowadzenia księgi oraz ewidencji środków trwałych nałożony na spółkę cywilną osób fizycznych nie przesądza o uprawnieniach podatkowych wspólników tej spółki. W ustawie o podatku dochodowym od osób fizycznych nie istnieją pojęcia takie jak: przychód spółki cywilnej, koszty spółki cywilnej, dochód/strata spółki cywilnej. Jednorazowa amortyzacja jest więc prawem przysługującym poszczególnym wspólnikom będącym odrębnymi podmiotami podatku dochodowego. Forma w jakiej prowadzą oni działalność gospodarczą nie może wpłynąć na ich uprawnienia jeżeli ustawodawca w sposób jednoznaczny nie dokonał w tym zakresie ograniczeń. Dlatego też wnioskodawca uważa, że zgodnie z zasadą równości praw i obowiązków wynikających z przepisów konstytucyjnych posiada prawo do limitu w granicach 50.000 euro łącznej wartości odpisów amortyzacyjnych w roku podatkowym.

Ad 3)
Jak uważa wnioskodawca, Urząd Ochrony Konkurencji i Konsumentów monitorujący pomoc publiczną jaką jest m.in. pomoc de minimis został zobligowany do pozyskania od stosownych organów państwowych i instytucji wiadomości na temat udzielonych przez te podmioty pomocy publicznej. Jednocześnie w obowiązujących przepisach brak jest wytycznych określających sposób przekazywania informacji dotyczących faktu skorzystania z jednorazowej amortyzacji w ramach pomocy de minimis.

Obowiązujące przepisy dotyczą wyłącznie zaświadczeń o pomocy de minimis wydawanych z urzędu w dniu udzielenia pomocy publicznej, a w przypadku pomocy:

1. udzielanej na podstawie decyzji - wraz z tą decyzją w dniu jej wydania,
2. w formie ulgi podatkowej udzielonej na podstawie aktu normatywnego bez wymogu wydania decyzji - w terminie 2 miesięcy od dnia udzielenia pomocy publicznej.
   
   

Należy podkreślić, że jednorazowa amortyzacja nie jest ulgą podatkową lecz pomocą automatyczną przyznawaną na podstawie aktu w formie przyspieszonej amortyzacji. W tym zakresie ustawodawca nie określił jednoznacznie dnia, w którym podmiot (beneficjent) nabywa prawo do otrzymania przedmiotowej pomocy (udzielonej w różnych formach), jak również adresata, do którego należy skierować ewentualne zawiadomienie o skorzystaniu z niej. Tak niejednoznacznie sformułowane przepisy prawa nie odpowiadają zasadom rzetelnej legislacji, przez co nie pozwalają zainteresowanym podatnikom na zachowanie należytej staranności w stosunku do organów podatkowych. W związku z powyższym oczekuje na pomoc ze strony organu uprawnionego do wydania interpretacji w tym zakresie.
Jednocześnie z uwagi na brak konkretnych przepisów nie może dokonać uzasadnienia oceny prawnej, bowiem oparta byłaby ona na zasadzie domniemania.

Na tle przedstawionego stanu faktycznego stwierdzam co następuje:

Zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. j. Dz. U. z 2000 r. Nr 14, poz. 176 ze zm.) kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.
Stosownie do postanowień art. 22 ust. 8 ww. ustawy, kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z art. 22a-22o, z uwzględnieniem art. 23.
Natomiast zgodnie z art. 22k ust. 7 ww. ustawy podatnicy, w roku podatkowym, w którym rozpoczęli prowadzenie działalności gospodarczej, z zastrzeżeniem ust. 11, oraz mali podatnicy, mogą dokonywać jednorazowo odpisów amortyzacyjnych od wartości początkowej środków trwałych zaliczonych do grupy 3-8 Klasyfikacji, z wyłączeniem samochodów osobowych, w roku podatkowym, w którym środki te zostały wprowadzone do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, do wysokości nieprzekraczającej w roku podatkowym równowartości kwoty 50.000 euro łącznej wartości tych odpisów amortyzacyjnych.
W 2007r. jednorazowy odpis amortyzacyjny ograniczony był limitem 199.000 zł, wg wyliczenia: średni kurs ogłoszony przez Narodowy Bank Polski na dzień 2 października 2006r. (pierwszy dzień roboczy) wynosił 3,9745 x 50.000 = 198.725,00 zł, w zaokrągleniu 199.000 zł.

Określenie „mały podatnik” jest zdefiniowane w art. 5a pkt 20 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych; oznacza podatnika, u którego wartość przychodu ze sprzedaży (wraz z kwotą należnego podatku od towarów i usług) nie przekraczała w poprzednim roku podatkowym wyrażonej w złotych kwoty odpowiadającej równowartości 800.000 euro; przeliczenia kwot wyrażonych w euro dokonuje się według średniego kursu euro ogłaszanego przez Narodowy Bank Polski na pierwszy dzień roboczy października poprzedniego roku podatkowego, w zaokrągleniu do 1000 zł.
W 2007 r. za małego podatnika można było uznać tego, u którego przychód brutto ze sprzedaży za 2006 rok nie przekroczył kwoty 3.180.000,00 zł, wg wyliczenia: średni kurs euro ogłoszony przez Narodowy Bank Polski na dzień 2 października 2006 roku (pierwszy dzień roboczy) wynosił 3,9745 zł x 800.000 = 3.179.600 zł, w zaokrągleniu 3.180.000 zł.

Dla skorzystania z jednorazowej amortyzacji na podstawie ww. przepisów istotne jest kto nabywa środki trwałe, prowadzi ich ewidencję i dokonuje odpisów amortyzacyjnych.Zgodnie z art. 24a ww. ustawy, osoby fizyczne, spółki cywilne osób fizycznych, spółki jawne osób fizycznych oraz spółki partnerskie wykonujące działalność gospodarczą, są obowiązane prowadzić podatkową księgę przychodów i rozchodów, zwaną dalej „księgą”, z zastrzeżeniem ust. 3 i 5, albo księgi rachunkowe, zgodnie z odrębnymi przepisami, w sposób zapewniający ustalenie dochodu (straty), podstawy opodatkowania i wysokości należnego podatku za rok podatkowy, w tym za okres sprawozdawczy, a także uwzględniać w ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych informacje niezbędne do obliczenia wysokości odpisów amortyzacyjnych zgodnie z przepisami art. 22a – 22o.

Skoro zarówno przychody, jak i koszty podatkowe ewidencjonowane są przez podmioty prowadzące działalność gospodarczą, to w przypadku prowadzenia działalności gospodarczej w formie spółki nie będącej osobą prawną, dokonywanie odpisów amortyzacyjnych od środków trwałych należy wiązać ze spółką. Dlatego też kryterium małego podatnika musi spełniać podmiot dokonujący odpisów amortyzacyjnych, tj. w przedmiotowej sprawie spółka, a nie jej wspólnicy.

W związku z powyższym, zarówno limit łącznej wartości odpisów amortyzacyjnych w wysokości 50.000 euro, określony w art. 22k ust. 7 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, jak i limit wartości przychodu ze sprzedaży (wraz z kwotą należnego podatku od towarów i usług) w wysokości 800.000 euro, określony w art. 5a pkt 20, odnoszą się do spółki, a nie do poszczególnych jej wspólników.

Z ww. powodów, zważywszy, iż w złożonym wniosku wskazano, iż łączna wartość jednorazowych odpisów amortyzacyjnych w 2007r. wyniosła w spółce cywilnej 221.419,87 zł, a więc przekraczała kwotę 50.000 euro (199.000 zł), przedstawiony we wniosku sposób wyliczenia przysługujących wnioskodawcy w tymże roku podatkowym jednorazowych odpisów amortyzacyjnych jest nieprawidłowy.

Odnosząc się natomiast do kwestii możliwości skorzystania z jednorazowej amortyzacji zakupionego środka transportu przez podatników prowadzących działalność gospodarczą w zakresie transportu drogowego towarów należy stwierdzić, iż powołane wyżej przepisy wykluczają możliwość dokonywania jednorazowo odpisów amortyzacyjnych, w stosunku do niektórych środków trwałych (np. w stosunku do samochodów osobowych) oraz niektórych podatników (nie spełniających kryteriów małego podatnika, a także rozpoczynających prowadzenie działalności w warunkach określonych w art. 22k ust 11 ww. ustawy). Przepisy nie wykluczają jednak możliwości stosowania tej metody amortyzacji w stosunku do innych pojazdów transportu drogowego, w tym samochodów ciężarowych, przez podatników prowadzących działalność w zakresie drogowego transportu towarowego. Amortyzacja dokonana na zasadach określonych w art. 22k ust. 7 ww. ustawy, stanowi pomoc de minimis udzielaną w zakresie i na zasadach określonych w bezpośrednio obowiązujących aktach prawa wspólnotowego (art. 22k ust. 10 ww. ustawy). Powyższe oznacza, iż metoda jednorazowych odpisów amortyzacyjnych nie ma zastosowania w przypadku gdy w świetle przepisów dotyczących pomocy publicznej, nie jest dopuszczalne udzielenie podatnikowi pomocy de minimis.
Zasady pomocy de minimis uregulowane zostały rozporządzeniem Komisji (WE) Nr 1998/2006 z dnia 15 grudnia 2006 r. w sprawie stosowania art. 87 i 88 Traktatu do pomocy de minimis ( Dz. Urz. UE L 06.379.5 z dnia 28 grudnia 2006 r.). Jednakże przepisów tych nie stosuje się do pomocy na nabycie pojazdów przeznaczonych do transportu drogowego przyznawanej podmiotom gospodarczym prowadzącym działalność zarobkową w zakresie drogowego transportu towarowego.
Zauważyć należy, iż odpisy amortyzacyjne stanowią pieniężny wyraz stopniowego zużywania się trwałych składników majątku wykorzystywanego w działalności gospodarczej i są elementem kosztów uzyskania przychodów. Wysokość kwoty odpisu za dany okres podatkowy oraz okres amortyzacji wynikają z przyjętej przez podatnika metody amortyzacji.
Zastosowanie metody jednorazowych odpisów amortyzacyjnych powoduje szybsze (lub wolniejsze) niż według innych metod zaliczenie do kosztów podatkowych wartości środków trwałych. Możliwość wyboru tej metody nie została uwarunkowana formą nabycia środka trwałego. Nie ma przeszkód do jej stosowania gdy nabycie nastąpiło w sposób inny niż w drodze kupna (aport wniesiony do spółki, nabycie w drodze spadku i darowizny lub inny nieodpłatny sposób – z zastrzeżeniem art. 23 ust. 1 pkt 45a. ww. ustawy), a także do ujawnionych środków trwałych nie objętych dotychczas ewidencją (art. 22h ust. 1 pkt 4 ww. ustawy). Oznacza to, iż możliwości dokonywania jednorazowo odpisu amortyzacyjnego nie można utożsamiać z pomocą na nabycie amortyzowanego środka trwałego.
W świetle powyższego, ulga w postaci jednorazowego odpisu amortyzacyjnego, jakkolwiek stanowi pomoc publiczną, to nie stanowi pomocy na nabycie środka trwałego. Zatem podatnicy prowadzący działalność gospodarczą w zakresie drogowego transportu towarowego mają możliwość korzystania z jednorazowych odpisów amortyzacyjnych od zakupionych dla potrzeb tej działalności pojazdów transportu towarowego, w tym samochodów ciężarowych po spełnieniu ustawowych warunków.

W przedstawionym stanie faktycznym wnioskodawca wskazał, iż jest „małym podatnikiem” prowadzącym pozarolniczą działalność gospodarczą w formie spółki cywilnej. Jednakże dla celów jednorazowej amortyzacji kryterium małego podatnika musi spełniać podmiot dokonujący odpisów amortyzacyjnych, tj. w przedmiotowej sprawie spółka, a nie jej wspólnicy. W związku z powyższym jeżeli spółka, której jest Pan wspólnikiem spełniała w 2007r. kryterium „małego podatnika” to mogła skorzystać z możliwości dokonania jednorazowej amortyzacji zakupionych środków transportu (ciągnika siodłowego oraz naczep), na zasadach określonych w art. 22k, ust. 7-12 ww. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, jednakże wyłącznie do określonego limitu, który również odnosi się do spółki, a nie do poszczególnych jej wspólników.

W związku z powyższym stanowisko wnioskodawcy uznać należy za nieprawidłowe.

Na marginesie wskazać należy, iż z uwagi na konstrukcję pomocy de minimis w formie jednorazowej amortyzacji – tj. o skorzystaniu z tej pomocy decyduje samodzielnie podatnik, bez wymogu wydania decyzji przez właściwy urząd skarbowy – podatnik powinien samodzielnie sprawdzić spełnienie warunków uzyskania tej pomocy. Weryfikacji spełnienia warunków uzyskania pomocy, powinien dokonać urząd skarbowy wydając zaświadczenie o udzieleniu pomocy de minimis, dopiero wtedy bowiem pomoc publiczna o nieokreślonym charakterze staje się pomocą de minimis. Do czasu wydania takiego zaświadczenia podatnik nie może mieć pewności, iż zastosowana metoda jednorazowej amortyzacji stanowi pomoc de minimis i czy ta metoda może być zastosowana. W interesie zatem podatnika leży poinformowanie urzędu skarbowego o skorzystaniu z jednorazowej amortyzacji. Biorąc pod uwagę, iż o wyborze tej metody decyduje sam podatnik, bez udziału urzędu skarbowego, urząd skarbowy może wszcząć postępowanie o wydanie zaświadczenia de minimis jedynie w przypadku gdy uzyska informacje o skorzystaniu z tej metody przez podatnika, tj. w przypadku, gdy podatnik poinformuje urząd skarbowy o tym fakcie, w wyniku przeprowadzonej kontroli lub gdy uzyskał informacje w inny sposób. Obowiązujące przepisy nie precyzują przy tym w jakim terminie winno nastąpić ww. zawiadomienie.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).
Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.