INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 2 i § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2007 r. Nr 112, poz. 770) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością, reprezentowanej przez doradcę podatkowego Pana …, przedstawione we wniosku z dnia 17 marca 2008 r. (data wpływu 31 marca 2008 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie źródeł przychodów – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 31 marca 2008 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie źródeł przychodów.

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe.

Spółka zajmuje się produkcją części i akcesoriów do samochodów. Planuje w najbliższym czasie dokonać leasingu kilku samochodów osobowych na potrzeby związane z prowadzoną przez Spółkę działalnością gospodarczą. Zgodnie z ustaleniami Spółka zamierza formalnie (na podstawie zawartej z pracownikami umowy) przekazać samochody do korzystania wybranym pracownikom kadry zarządzającej. Szczegółowe zasady korzystania z przekazanych samochodów oraz obowiązki ciążące na pracownikach, którym pojazdy powierzono, uregulowane zostaną w wewnętrznym akcie normatywnym Spółki (regulaminie).

Przekazanie pracownikom samochodów nastąpi na zasadach określonych w art. 142 Kodeksu pracy, tzn. z obowiązkiem zwrotu powierzonego mienia będącego własnością pracodawcy. Zgodnie z powołanym przepisem Kodeksu pracy, pracownik odpowiada w pełnej wysokości za szkodę powstałą w powierzonym mieniu.

Spółka rozważa ponadto wprowadzenie do umowy z pracownikami dodatkowej klauzuli, nakładającej na pracownika karę umowną w ustalonej kwotowo wysokości w przypadku powstania w powierzonym mu składniku mienia szkody (kradzież, uszkodzenie) z przyczyn, za które pracownik ponosi odpowiedzialność.

Do obowiązków nałożonych na pracowników w związku z powierzeniem im samochodu służbowego należeć będą między innymi:

• utrzymywania samochodu w odpowiednim stanie technicznym,
• obowiązek zgłaszania ewentualnych usterek w samochodzie,
• dbanie o czystość samochodu,
• garażowanie (parkowanie) samochodu,
• eksploatowanie samochodu z należytą starannością.

Pracownicy zobligowani będą tym samym do utrzymywania samochodów w odpowiednim stanie technicznym i estetycznym.

Ponadto w sytuacji, gdy pracownicy Spółki nie będą wykorzystywać przekazanych im samochodów, możliwym będzie korzystanie z nich przez pozostałych pracowników Spółki. Jednocześnie na czas urlopu, bądź dłuższej nieobecności, pracownicy zobowiązani będą przekazać samochód do korzystania innym pracownikom Spółki.

W związku z faktem, iż Spółka dostrzega możliwość częściowego wykorzystywania samochodów służbowych do celów prywatnych, oraz z uwagi na brak możliwości określania faktycznej wartości wykorzystywania samochodu służbowego do celów prywatnych, Spółka zdecydowała o doliczeniu do wartości przychodów pracowników miesięcznej kwoty zryczałtowanej w wysokości 150 zł miesięcznie.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy korzystanie przez pracowników Spółki z samochodów służbowych w przedmiotowym stanie faktycznym skutkuje dla pracowników powstaniem przychodu podlegającego opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych jako przychód z nieodpłatnych świadczeń...

Zdaniem Wnioskodawcy, w przedmiotowej sprawie po stronie pracowników nie wystąpi co do zasady przychód tytułem nieodpłatnych świadczeń w związku z korzystaniem z samochodów służbowych do celów prywatnych. Jednocześnie Spółka stoi na stanowisku, iż z uwagi na fakt, że możliwym jest częściowe wykorzystywanie samochodów służbowych do celów prywatnych pracowników, a nie jest możliwe określenie faktycznej wartości, prawidłowym będzie comiesięczne doliczanie do przychodów pracowników zryczałtowanej kwoty w wysokości 150 zł miesięcznie.

Zgodnie z art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. j. Dz. U. z 2000 r. Nr 14, poz. 176 ze zm.) przychodami ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy są wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężna świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Jednocześnie, w przypadku otrzymywania przez osoby fizyczne świadczeń ze strony pracodawcy, ich wartość co do zasady podlega opodatkowaniu, chyba że znajdzie zastosowanie jedno ze zwolnień z art. 21 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Zdaniem Wnioskodawcy, w art. 21 ww. ustawy brak jest wyraźnego zwolnienia przedmiotowego odnoszącego się do wykorzystywania samochodów służbowych do celów prywatnych. Powyższe nie oznacza jednak, iż każdorazowo w przypadku wykorzystywania przez pracowników Spółki samochodów służbowych ma miejsce powstanie po ich stronie przychodów. Aby można było uznać, iż po stronie pracowników powstaje przychód w tym zakresie, koniecznym jest wskazanie, iż:

• pracownicy wykorzystują w sposób nieodpłatny składniki majątku będące własnością pracodawcy (w tym przypadku samochody służbowe),
• pracownicy wykorzystują otrzymane od pracodawcy świadczenie, które będzie przez nich wykorzystywane dla celów prywatnych.

Wnioskodawca wskazuje, iż w przedmiotowym przypadku, brak jest udostępnienia świadczenia w postaci korzystania z samochodów służbowych do celów prywatnych, bowiem Spółka nie udostępnia pracownikom samochodów służbowych do nieodpłatnego korzystania. Przekazanie pracownikom samochodów odbywa się na podstawie zarządzeń, z których treści wynika, iż w związku z otrzymaniem samochodu na pracownikach ciążą liczne obowiązki wobec Spółki. Tym samym ma miejsce odpłatność za przekazane samochody.

Jednocześnie, o tym, jak ustalić wartość nieodpłatnych świadczeń, rozstrzyga art. 11 ust. 2a pkt 4 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Przepis ten stanowi, że wartość świadczeń nieodpłatnych ustalana jest w takiej sytuacji na podstawie cen rynkowych stosowanych przy świadczeniu usług lub udostępnianiu rzeczy lub praw tego samego rodzaju i gatunku, z uwzględnieniem ich stanu i stopnia zużycia oraz czasu i miejsca udostępnienia.

W przedmiotowym przypadku oznaczałoby to, że Spółka ustalając przychód z udostępnienia pracownikom firmowych aut, powinna wziąć pod uwagę markę samochodu, rok produkcji, stan techniczny i przebieg. Powinna też porównać ceny usług świadczonych przez działające na tym samym terenie co Spółka firmy zajmujące się wynajmem samochodów tej samej marki co auto wykorzystywane przez pracownika.

Jednakże, zdaniem Spółki, w przedmiotowym stanie faktycznym co do zasady nie można uznać, iż pracownicy Spółki uzyskują nieodpłatne świadczenia w zakresie korzystania z samochodów służbowych do celów prywatnych.

Nieodpłatność charakteryzuje się bowiem brakiem jakiejkolwiek odpłatności ze strony jednego z podmiotów. Wszystkie zdarzenia prawne i zdarzenia gospodarcze w działalności osoby prawnej, których skutkiem jest nieodpłatne (tj. nie związane z kosztami lub inną formą ekwiwalentu) przysporzenie w majątku tej osoby, mające konkretny wymiar finansowy są nieodpłatnymi świadczeniami (wyroki: S.A./Sz 2425/97 z 3 grudnia 1998 r., l S.A./Gd 1290/98 z 29 października 1999 r., l S.A./Gd 2285/98 z 28 stycznia 2000 r., S.A./Sz 1423/00 z 7 listopada 2001 r.).

W orzecznictwie NSA reprezentowane jest stanowisko, że aby w świetle art. 12 ust. 1 pkt 2 ustawy można było zaliczyć określone świadczenie do kategorii świadczeń nieodpłatnych stanowiących źródło przychodu podlegającego opodatkowaniu, musi dojść do stosunku prawnego, w wyniku którego jeden podmiot dokonuje określonego świadczenia, drugi natomiast to świadczenie otrzymuje nieodpłatnie. W przedmiotowym zakresie – zdaniem Wnioskodawcy - nie można mówić o takiej sytuacji. Podkreślić należy, iż oddanie samochodu służbowego do używania przez pracownika na cele prywatne nie jest nieodpłatne. Jak zostało już wskazane, na pracownikach w związku z otrzymaniem samochodów służbowych ciążą liczne obowiązki na rzecz Spółki. Ponadto w związku z otrzymaniem samochodu, pracownikom Spółki doliczane będzie dodatkowe wynagrodzenie w wysokości 150 zł miesięcznie.

Trudno więc mówić o nieodpłatnym świadczeniu. Odpłatnością za przekazanie samochodów są w tym przypadku usługi świadczone przez pracowników na rzecz Spółki w związku z przekazaniem im samochodów oraz wartość pieniężna w wysokości 150 zł miesięcznie doliczana do przychodów pracowników. Ekwiwalentem, jaki otrzymuje pracodawca, są tym samym wykonywane przez pracownika czynności związane z przekazaniem samochodów. W zamian za udostępnienie samochodów, pracownicy Spółki zobowiązani będą do świadczenia szeregu czynności na rzecz Spółki, do których należą między innymi:

• utrzymywanie samochodu w odpowiednim stanie technicznym,
• dbanie o czystość samochodu,
• garażowanie samochodu,
• eksploatowanie samochodu z należytą starannością.

Należy więc przyjąć, że zapewnienie pracownikowi możliwości korzystania z samochodu służbowego, jest rodzajem wynagrodzenia za świadczenia ponoszone przez pracownika na rzecz Spółki w związku z użytkowaniem samochodu.

Przyjęcie takiego poglądu jest uzasadnione zwłaszcza w przypadku, gdy pracownik w związku z otrzymanym świadczeniem zobligowany jest świadczyć na rzecz pracodawcy dodatkowe świadczenia. Taka też sytuacja ma miejsce w przedmiotowym stanie faktycznym.

Wszystkie zobowiązania ciążące na pracowniku w związku z użytkowaniem samochodu wynikają z treści zawartych przez Spółkę z pracownikami umów i są przez Spółkę respektowane. Podkreślić należy, iż przekazanie samochodów konkretnym pracownikom, jest korzystne zwłaszcza dla Spółki. Przekazując samochód do korzystania pracownikom, Spółka otrzymuje w zamian staranność pracownika co do prawidłowego wykorzystywania sprzętu. Spółka uzyskuje więc gwarancję, iż każdy z pracowników dokładał będzie należytej staranności w zakresie prawidłowego eksploatowania samochodów. W przypadku, gdyby samochody nie były przyporządkowane do konkretnych osób, istniałoby realne ryzyko szybszego zniszczenia i zużycia tych samochodów.

Podkreślić należy również, iż w umowie o przekazaniu samochodu zawarty będzie zapis, zgodnie z którym Spółka powierza mienie będące jej własnością - w tym przypadku samochód - na rzecz swoich pracowników. Powierzenie mienia w tym zakresie skutkuje ewentualną odpowiedzialnością ze strony pracownika w przypadku uszkodzenia samochodu z jego winy. Powyższe wzmacnia odpowiedzialność pracowników za przekazane im samochody.

Jednocześnie na podstawie aktów regulujących przekazanie samochodów pracownikom (umowa uzupełniona zapisami odpowiedniego regulaminu) pracownicy zobligowani będą do ich bezpiecznego parkowania, bądź garażowania. Pracownicy przejmują więc również odpowiedzialność za samochody na czas ich parkowania czy garażowania. W takim przypadku Spółka zyskuje dodatkową gwarancję co do tego, iż samochody garażowane czy parkowane są w bezpiecznym miejscu.

Mając na uwadze powyższe wskazać należy, iż przypisanie przez Spółkę samochodów konkretnym pracownikom Spółki, jest dla niej korzystne. Umowa taka wzmacnia poczucie odpowiedzialności pracowników za sprzęt będący własnością Spółki (za przekazane samochody) oraz wymusza wykorzystywanie przez nich samochodów służbowych z należytą starannością.

Ponadto wskazać należy, iż siedziba Spółki znajduje się w miejscu, gdzie brak jest możliwości bezpośredniego dojazdu środkami komunikacji miejskiej oraz miejscu oddalonym od pozostałej zabudowy, co stwarza realne zagrożenie zniszczenia bądź kradzieży samochodów służbowych. Dlatego też pracownicy Spółki zostaną również zobowiązani do garażowania (parkowania) samochodów w miejscu zamieszkania. Zobligowanie pracowników Spółki do parkowania (garażowania) samochodów w miejscu swojego zamieszkania związane jest z faktem, iż pracownicy Spółki nierzadko zobowiązani są do załatwiania spraw służbowych w czasie przed i po zakończeniu godzin pracy. Tym samym zasadnym, w przypadku konieczności wykonywania zadań służbowych, jest w tym przypadku bezpośredni przejazd z miejsca zamieszkania do miejsca wykonywania pracy i z powrotem samochodem służbowym.

Jednocześnie w przedmiotowej sprawie istotnym jest również brak możliwości uwzględnienia wykonywanych przez pracowników przejazdów dla celów prywatnych. Podkreślić należy, iż pracownicy Spółki, którym przypisane są samochody wykonują część czynności w ramach stosunku pracy poza siedzibą Spółki. Oznacza to, iż nie jest regułą dokonywanie przez pracowników bezpośrednich przejazdów z miejsca zamieszkania do miejsca wykonywania pracy, albowiem w trakcie wyjazdów z domu do pracy i z pracy do domu nierzadko wykonują czynności służbowe. Spółka jest w stanie udowodnić, iż pracownicy kadry kierowniczej otrzymujący do używania samochody służbowe w trakcie pracy wykonują szereg czynności wymagających wykorzystywania samochodów służbowych dla potrzeb Spółki. Jak zostało wskazane w przedstawionej sprawie, siedziba Spółki znajduje się w znacznej odległości od zabudowań. Istnieją również utrudnienia komunikacyjne w zakresie dojazdu do siedziby Spółki. W związku z powyższym dla pracowników Spółki czasochłonnym i problematycznym rozwiązaniem byłoby dojeżdżanie do pracy własnym samochodem, a następnie powrót do miasta samochodem służbowym w celu załatwienia spraw Spółki i kolejne przemieszczenie się do jej siedziby. Jednocześnie w tym kontekście podkreślić należy, iż część zadań służbowych jest wykonywana przez pracowników w danym dniu przed przyjazdem do siedziby Spółki.

Mając na uwadze powyższe, zdaniem Spółki, co do zasady pracownicy Spółki wykorzystują przekazane im samochody jedynie na rzecz pracodawcy. Podkreślić należy, iż osoby, które otrzymają samochody, to pracownicy kadry zarządzającej w Spółce. Każda z tych osób w trakcie świadczenia pracy zobligowana jest nierzadko do wykonywania tych czynności poza siedzibą Spółki. W zakres takich czynności wchodzą w szczególności wizyty w banku, przejazdy do urzędu skarbowego, spotkania z kontrahentami, wizyta w urzędzie miasta, przejazdy na szkolenia, dojazdy na lotnisko.

Jednocześnie, Spółka dostrzega możliwość częściowego wykorzystywania przez pracowników samochodów służbowych do celów prywatnych (w niewielkim zakresie). W związku ze wskazanymi powyżej uwarunkowaniami wynikającymi z lokalizacji siedziby Spółki nie można bowiem wykluczyć sytuacji, w której pracownik przejazdy z siedziby zakładu pracy do miejsca zamieszkania wykonywać będzie za pomocą samochodu służbowego. Mając na uwadze powyższe, rozważyć należy powstanie ewentualnego przychodu po stronie pracownika w związku z takim wykorzystywaniem samochodu.

Zdaniem Spółki, w przypadku gdyby pracownik otrzymywał samochód służbowy i wykorzystywał go także w części do jazd prywatnych istniałaby konieczność doliczania wartości takich jazd do jego przychodu. Ustalenie kwoty nieodpłatnego świadczenia następować powinno w wartości rynkowej. Określenie takiej rynkowej wartości następuje co do zasady w proporcji części przejechanych w trakcie danego miesiąca kilometrów dla celów prywatnych i odniesieniu tej wartości do kwoty rynkowej odnoszącej się do wynajmu samochodów. Przy czym jako wartość rynkową przyjmuje się cenę ustalaną przez podmioty świadczące usługi w zakresie wynajmu samochodów.

Jednakże w przedmiotowym przypadku taka forma rozliczenia nie może być stosowana. Spółka nie jest w stanie ewidencjonować przejazdów pracowników dla celów służbowych i ewentualnych przejazdów prywatnych. Również zlecanie pracownikom ewidencjonowania takich wyjazdów i wskazywanie, która część dotyczy przejazdów służbowych, a która prywatnych, byłaby w tym zakresie niemożliwa. Jak zostało wskazane wyżej, pracownicy Spółki w zakresie przemieszczania się pomiędzy miejscem zamieszkania, a siedzibą zakładu pracy, nierzadko, niejako przy okazji wykonują usługi na rzecz Spółki. Trudno więc określić w wielu przypadkach czy przejazd ma charakter prywatny czy służbowy.

Ponadto w przypadku ewentualnego wykorzystania samochodu dla celów prywatnych, przykładowo w związku z wyjazdem na urlop, pracownik ma obowiązek zgłosić ten fakt Spółce. W takim przypadku cała wartość uzyskanego przez pracownika świadczenia stanowić będzie dla pracownika przychód tytułem nieodpłatnego świadczenia w związku z korzystaniem samochodu służbowego do celów prywatnych.

Biorąc pod uwagę, iż zgodnie z założeniami przewidywanego przez Spółkę sposobu uregulowania kwestii korzystania przez pracowników z samochodów służbowych, wykorzystywanie pojazdów dla celów prywatnych ograniczone jest do sytuacji wyjątkowych oraz z uwagi na utrudnienia co do ustalenia konkretnej wartości przychodu z tytułu nieodpłatnych świadczeń, jak również z uwagi na fakt, iż pracownicy Spółki w związku z przekazanymi samochodami zobowiązani są do szeregu czynności na rzecz Spółki, Spółka zdecydowała się na ustalenie miesięcznej, zryczałtowanej kwoty, która co miesiąc będzie doliczana do przychodu pracownika. Tym samym odpłatnością za korzystanie z samochodu przez pracowników będzie wartość pieniężna w wysokości 150 zł miesięcznie oraz szereg wskazanych wyżej czynności, do których zobowiązani są pracownicy otrzymujący samochody.

Zdaniem Spółki taki sposób rozliczania uznać należy za prawidłowy i dopuszczalny.

Mając na uwadze powyższe, Spółka z każdym pracownikiem, któremu przypisany został samochód służbowy zawrze aneks do umowy o pracę, w której treści uzasadni sposób wyliczenia wartości przychodu. Treść aneksu przedstawiać się będzie następująco:

Z uwagi na znacznie ograniczoną możliwość wyliczania wartości Strony umowy ustalają następujące zasady obliczania miesięcznej wysokości świadczenia:

1. określenie miesięcznej wartości świadczenia następuje w oparciu o rynkową wartość najmu samochodu osobowego, ustaloną na podstawie średnich stawek stosowanych przez firmy zajmujące się najmem samochodów w regionie, wynoszącą 3.500 zł, z uwzględnieniem proporcji wykonywanych jazd dla celów służbowych i celów prywatnych,
2. wskazana wartość najmu uwzględnia marżę, nakładaną przez komercyjny podmiot prowadzący działalność gospodarczą. Spółka w celu określenia wartości rynkowej nie dolicza marży, dlatego też kwotę z ust. 2 pomniejszono, przyjmując wartość rynkową najmu samochodu w wysokości 2.000 zł,
3. wartość rynkową korzystania z samochodu służbowego do celów prywatnych oblicza się poprzez pomnożenie proporcji określonej w pkt a) i wartości rynkowej, o której mowa w pkt b).

Zakres korzystania przez Pracownika z samochodu służbowego do celów prywatnych może ograniczać się w pewnym zakresie do przejazdów pomiędzy miejscem zamieszkania, a miejscem pracy. W związku z faktem iż:

• z przekazaniem pracownikowi samochodu służbowego, po stronie pracownika istnieje szereg świadczeń jakie zobligowany on jest świadczyć na rzecz Spółki,
• pracownicy Spółki przemieszczając się z miejsca zamieszkania do miejsca siedziby Spółki wykorzystują samochód służbowy do czynności na rzecz Spółki

brak jest możliwości ustalenia wartości konkretnego świadczenia w postaci wykorzystywania przez pracowników Spółki samochodów służbowych również do celów prywatnych. Dlatego też ustalono, iż kwota jaka doliczana będzie do przychodu pracownika, stanowić będzie 5% wartości kwoty ustalonej w pkt b), tj. kwoty w wysokości 150 zł miesięcznie.

Zdaniem Spółki kwota ta uwzględnia możliwość wykorzystywania samochodów służbowych do celów prywatnych i stanowi jednocześnie rynkowe ustalenie wartości częściowo odpłatnego świadczenia w postaci wykorzystywania samochodów służbowych do celów prywatnych.

Spółka stoi na stanowisku, iż w przedmiotowym stanie faktycznym brak jest możliwości określenia w jakim zakresie pracownicy Spółki korzystają z samochodów służbowych do celów prywatnych. Dlatego też zasadnym jest właśnie takie określenie odpłatności - tj. w wartości kwoty zryczałtowanej w wysokości 150 zł miesięcznie dla każdego pracownika, który otrzymał samochód do korzystania, oraz czynności związanych z odpowiednim eksploatowaniem samochodu i jego parkowaniem (bądź garażowaniem).

Mając na uwadze powyższe, zdaniem Spółki w przedmiotowym przypadku nie udostępnia ona nieodpłatnie świadczenia swoim pracownikom w zakresie korzystania przez nich z samochodów służbowych do celów prywatnych.

Jednocześnie z uwagi na fakt, iż Spółka dostrzega uzyskiwanie przez pracowników częściowo odpłatnych świadczeń w zakresie korzystania z samochodów, Spółka dolicza do przychodów pracowników zryczałtowaną wartość w wysokości 150 zł/miesięcznie.

W ocenie Spółki, z uwagi na brak możliwości określenia faktycznego zakresu wykorzystywania samochodów służbowych do celów prywatnych, kwota ta wraz z czynnościami świadczonymi ze strony pracowników na rzecz Spółki w związku z przekazaniem samochodów stanowi ekwiwalent za przekazanie samochodu. Jednocześnie wartość pieniężna wraz z obowiązkami wynikającymi z przekazania samochodów, odpowiada wartości rynkowej korzystania przez pracowników Spółki z samochodów służbowych do celów prywatnych.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za nieprawidłowe.

Zgodnie z treścią art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. j. Dz. U. z 2000 r. Nr 14, poz. 176 ze zm.) opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Stosownie do treści art. 12 ust. 1 ww. ustawy a przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za nie wykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Przepis art. 12 ust. 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych stanowi, iż wartość pieniężną innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych ustala się według zasad określonych w art. 11 ust. 2-2b.

W myśl art. 11 ust. 1 ww. ustawy przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-16, art. 17 ust. 1 pkt 6 i 9, art. 19 i art. 20 ust. 3, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Zgodnie z treścią art. 11 ust. 2a pkt 4 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wartość pieniężną innych nieodpłatnych świadczeń ustala się na podstawie cen rynkowych stosowanych przy świadczeniu usług lub udostępnianiu rzeczy lub praw tego samego rodzaju i gatunku, z uwzględnieniem w szczególności ich stanu i stopnia zużycia oraz czasu i miejsca udostępnienia.

Natomiast, stosownie do treści art. 11 ust. 2b ww. ustawy jeżeli świadczenia są częściowo odpłatne, przychodem podatnika jest różnica pomiędzy wartością tych świadczeń, ustaloną według zasad określonych w ust. 2 lub 2a, a odpłatnością ponoszoną przez podatnika.

Mając powyższe na uwadze, należy stwierdzić, iż nieodpłatne świadczenie otrzymane od pracodawcy w formie używania samochodu służbowego do celów prywatnych stanowi po stronie pracownika przychód podlegający opodatkowaniu. Jeśli jednak pracownik zostanie obciążony kosztami ww. świadczenia, nie będzie to świadczenie nieodpłatne skutkujące powstaniem przychodu.

Użyczenie pracownikowi samochodu służbowego do celów prywatnych jest świadczeniem usług. Ustalając wartość udostępnienia samochodu służbowego do celów prywatnych pracownika należy wziąć pod uwagę markę samochodu, rok produkcji, stan techniczny, przebieg, wyposażenie i porównać z cenami usług świadczonych przez działające na tym samym terenie co Spółka, firmy zajmujące się wynajmem takich samochodów, które po analizie powyższych kryteriów odpowiadają samochodowi wykorzystywanemu przez pracownika.

Należy także podkreślić, że wartość przyznanego pracownikom ryczałtu ustalonego szacunkowo, jednakowego dla wszystkich zatrudnionych, korzystających z tej usługi, nie obrazuje rzeczywistej wartości uzyskiwanego przez nich świadczenia.

Nadmienia się, że tut. Organ rozumie, iż pracownicy, którym Wnioskodawca ma zamiar przekazać samochody do korzystania, mogą mieć problemy z jednoznacznym określeniem wielkości uzyskanego świadczenia w postaci wykorzystania samochodu do celów prywatnych. Jednakże zauważa się, że Wnioskodawca zamierza zobowiązać pracowników do zgłaszania faktu wykorzystania samochodu do celów prywatnych. Zatem – o ile pracownicy rzetelnie wywiążą się z nałożonego na nich obowiązku – Wnioskodawca będzie w posiadaniu dokumentu pozwalającego na jednoznaczne ustalenie wielkości uzyskanego przez pracownika przychodu z tytułu nieodpłatnych świadczeń.

Tym samym wysokość przychodu dla pracownika należy ustalić z uwzględnieniem art. 11 ust. 2b w związku z art. 11 ust. 2 lub 2a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Tak ustalona na podstawie ww. przepisów wartość świadczenia stanowi dla pracownika, który wykorzystuje samochód służbowy dla celów prywatnych przychód ze stosunku pracy, który podlega opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych.

Odnosząc się do powołanych przez Wnioskodawcę wyroków sądowych, tut. Organ informuje, że zostały one wydane w indywidualnych sprawach i nie mają zastosowania ani konsekwencji wiążących w odniesieniu do żadnego innego zaistniałego stanu faktycznego czy też zdarzenia przyszłego.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.