INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2012 r., poz. 749 ze zm.) oraz § 2 i § 5a rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Łodzi działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością, przedstawione we wniosku z dnia 24 października 2012 r. (data wpływu 29 października 2012 r.), o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązków płatnika w związku z wypłatą świadczeń socjalnych:

• o których mowa w art. 21 ust. 1 pkt 67 – jest prawidłowe,

• o których mowa w art. 21 ust. 1 pkt 78 – jest nieprawidłowe.
  
  

UZASADNIENIE

W dniu 29 października 2012 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązków płatnika w związku z wypłatą świadczeń socjalnych.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

Od dnia 1 stycznia 2012 r. Wnioskodawca wprowadził do Regulaminu ZFŚS dofinansowanie do wypoczynku pracowniczego. Ww. dofinansowanie dotyczy 4 - dniowego pobytu w obiektach sieci . Aby pracownik otrzymał dofinansowanie powinien złożyć do Działu Kadr komplet dokumentów. Dofinansowanie przysługuje w ramach przyjętego rocznego planu rzeczowo - finansowego oraz opracowanego na tej podstawie podziału posiadanych środków na poszczególne rodzaje działalności. Maksymalne dofinansowanie na jedną osobę uprawnioną wynosi 200,00 zł.

W przedmiotowym stanie faktycznym Wnioskodawca przedstawił następujący przykład:

Pan K. - pracownik Wnioskodawcy wyjechał na 4 - dniowy wypoczynek z 3 - osobową rodziną, w tym dziecko niepełnoletnie (5 lat), do jednego z obiektów sieci, w którym jest zapewnione wyżywienie i zakwaterowanie. Po powrocie ww. pracownik złożył do Działu Kadr następujące dokumenty:

1. deklarację pracownika, w której uwzględnił ilość członków rodziny oraz datę urodzenia osób korzystających z wypoczynku i ilość dób wypoczynku,
2. skierowanie na pobyt wypoczynkowy potwierdzone przez recepcjonistę, bądź osobę upoważnioną do wystawiania faktury w obiekcie, w którym realizowany był wypoczynek, w celu wyszczególnienia kosztów poniesionych za osobę dorosłą i dziecko,
3. wniosek o przyznanie dofinansowania do wypoczynku (wraz z dochodami uprawnionych członków rodziny),
4. oryginał faktury VAT potwierdzającej poniesione koszty.
   
   

Dział Kadr po przeanalizowaniu dokumentów uznał, iż pracownik zgodnie z Regulaminem ZFŚS spełnia wszystkie warunki niezbędne do otrzymania dofinansowania do wypoczynku pracowniczego. W oparciu o obowiązującą w Regulaminie ZFŚS tabelą dopłat z zastosowaniem kryterium dochodowego pracownikowi przysługuje 200 zł dofinansowania na jednego członka rodziny. Następnie Dział Kadr przekazał do Działu Płac komplet dokumentów, celem naliczenia dofinansowania przy najbliższym wynagrodzeniu. Kwota do wypłaty wyniosła 596,00 zł.

Wynikało to z następującego wyliczenia:

Osoby uprawnione:

• osoby dorosłe 2 x 200 zł = 400 zł

400 zł – 380 zł = 20 zł x 18% = 4 zł

• dzieci niepełnoletnie 200 zł

400 zł – 4 zł = 396 zł + 200 zł = 596 zł

Ogółem dofinansowanie na rodzinę wynosi 596,00 zł.

Szczegółowe wyliczenie kwoty dofinansowania do wypoczynku pracownika i członków jego rodziny, zostało przedstawione w celu uwzględnienia kwoty wolnej od podatku dochodowego od dziecka niepełnoletniego, zgodnie z art. 21 ust. 1 pkt 78 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Wnioskodawca dodał, iż obiekt sieci, o którym mowa we wniosku, nie jest podmiotem prowadzącym działalność w zakresie organizowania wypoczynku, zgodnie z rozporządzeniem Ministra Edukacji Narodowej z dnia 21 styczeń 1997 r. w sprawie warunków, jakie muszą spełnić organizatorzy wypoczynku dla dzieci i młodzieży szkolnej, a także zasad jego organizowania i nadzorowania (Dz. U. Nr 12, poz. 67 ze zm.).

Pobyt dziecka w jednym z obiektów sieci miał formę wypoczynku, zgodnie z katalogiem ofert dla pracowników Wnioskodawcy.

Obiekt sieci prowadzi działalność, w szczególności:

1. 55.10.Z Hotele i podobne obiekty zakwaterowania,
2. 56.10.A Restauracje i inne stałe placówki gastronomiczne,
3. 68.20.Z Wynajem i zarządzanie nieruchomościami własnymi lub dzierżawnymi,
4. 78.30.Z Pozostała działalność związana z udostępnieniem pracowników,
5. 81.21.Z Niespecjalistyczne sprzątanie budynków i obiektów przemysłowych,
6. 93.29.Z Pozostała działalność rozrywkowa i rekreacyjna.
   
   

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy w takim stanie faktycznym ma zastosowanie art. 21 ust. 1 pkt 78 i art. 21 ust. 1 pkt 67 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, a w konsekwencji, czy na Wnioskodawcy nie ciąży obowiązek płatnika...

Zdaniem Wnioskodawcy, w przedstawionym stanie faktycznym stosuje się art. 21 ust. 1 pkt 67 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych i uznaje, iż wolne od podatku dochodowego od osób fizycznych są określone w Regulaminie świadczenia socjalne i sfinansowane z ZFŚS rzeczowe i pieniężne świadczenia związane z finansowaniem działalności nieprzekraczającej 380 zł w skali roku podatkowego. Zatem, dofinansowanie do wypoczynku ma charakter pieniężny. Tym samym przedmiotowe dofinansowanie stanowi przychód pracownika z tym, że do kwoty 380 zł zwolnione jest z opodatkowania. W konsekwencji Wnioskodawca, dla celów podatkowych, kwoty tej nie dolicza do przychodu pracownika i jako płatnik nie nalicza zaliczki na podatek dochodowy od osób fizycznych.

Odnosząc się do art. 21 ust. 1 pkt 78 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, stwierdzono, iż Wnioskodawca stosuje się do ww. artykułu, gdyż świadczenie, jakie przekazuje dla pracownika w postaci dopłaty do wypoczynku jego niepełnoletniego dziecka ze środków ZFŚS korzysta ze zwolnienia od opodatkowania na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 78 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, gdyż z Regulaminu Spółki wynika, iż wypoczynek zorganizowany jest zgodny z wytycznymi zawartymi w rozporządzeniu w sprawie organizowania wypoczynku. Tym samym na Wnioskodawcy nie ciąży obowiązek płatnika.

W świetle obowiązującego stanu prawnego oraz przedstawionego stanu faktycznego stwierdza się co następuje:

W myśl art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. j. Dz. U. z 2012 r. poz. 361 ze zm.), opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

W myśl art. 10 ust. 1 pkt 1 ww. ustawy, źródłem przychodów jest stosunek służbowy, stosunek pracy, w tym spółdzielczy stosunek pracy, członkostwo w rolniczej spółdzielni produkcyjnej lub innej spółdzielni zajmującej się produkcją rolną, praca nakładcza, emerytura lub renta.

Na podstawie art. 11 ust. 1 ww. ustawy, przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9 i 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, art. 19 i art. 20 ust. 3, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Na mocy art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Tak szerokie zdefiniowanie pojęcia przychodu pracownika wskazuje, iż w każdym przypadku, w którym uzyska on realną korzyść, będzie to rodzić obowiązek zwiększenia jego przychodu, z wyjątkiem świadczeń określonych w katalogu zwolnień przedmiotowych, zawartych w art. 21, 52, 52a i 52c ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Biorąc powyższe pod uwagę, do przychodów ze stosunku pracy (stosunku służbowego) zalicza się każde świadczenie, które pracownik otrzymał w związku z faktem pozostawania w stosunku pracy z pracodawcą. Do przychodów ze stosunku pracy zalicza się więc zarówno otrzymane przez pracownika pieniądze, jak i wartość pieniężną świadczeń w naturze, świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Jednocześnie, zgodnie z treścią art. 21 ust. 1 pkt 67 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, wolna od podatku dochodowego jest wartość otrzymywanych przez pracownika w związku z finansowaniem działalności socjalnej, o której mowa w przepisach o zakładowym funduszu świadczeń socjalnych, rzeczowych świadczeń oraz otrzymanych przez niego w tym zakresie świadczeń pieniężnych, sfinansowanych w całości ze środków zakładowego funduszu świadczeń socjalnych lub funduszy związków zawodowych, łącznie do wysokości nieprzekraczającej w roku podatkowym kwoty 380 zł; rzeczowymi świadczeniami nie są bony, talony i inne znaki, uprawniające do ich wymiany na towary lub usługi.

Z przepisu art. 21 ust. 1 pkt 67 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wynika, że zwolnienie od podatku dochodowego świadczeń – do wysokości 380 zł w roku podatkowym - otrzymanych przez pracowników możliwe jest, jeżeli są spełnione łącznie następujące przesłanki:

• świadczenie ma charakter świadczenia rzeczowego lub pieniężnego,

• źródłem finansowania są w całości środki zakładowego funduszu świadczeń socjalnych lub funduszy związków zawodowych,

• świadczenie ma związek z finansowaniem działalności socjalnej,

• ich wysokość nie przekracza w roku podatkowym kwoty 380 zł.
  
  

Wartość świadczeń rzeczowych i świadczeń pieniężnych przyznanych pracownikowi w danym roku podatkowym podlega sumowaniu. W sytuacji jednak, gdy wystąpi nadwyżka powyżej kwoty 380 zł, wówczas różnicę należy zaliczyć do przychodu pracownika podlegającego opodatkowaniu i odprowadzić od niej zaliczkę na podatek dochodowy od osób fizycznych oraz wykazać w informacji PIT-11, jako przychód ze stosunku pracy.

Zasady i warunki korzystania z usług i świadczeń finansowanych z zakładowego funduszu świadczeń socjalnych oraz zasady przeznaczenia środków tego funduszu na poszczególne cele i rodzaje działalności socjalnej określa pracodawca w regulaminie ustalanym zgodnie z art. 27 ust. 1 albo z art. 30 ust. 5 ustawy o związkach zawodowych. Pracodawca, u którego nie działa zakładowa organizacja związkowa, uzgadnia regulamin z pracownikiem wybranym przez załogę do reprezentowania jej interesów (art. 8 ust. 2 ustawy z dnia 4 marca 1994 r. o zakładowym funduszu świadczeń socjalnych - Dz. U. z 1996 r. Nr 70, poz. 335 ze zm.).

W myśl postanowień art. 2 pkt 1 ustawy o zakładowym funduszu świadczeń socjalnych, działalność socjalną stanowią usługi świadczone przez pracodawców na rzecz różnych form wypoczynku, działalności kulturalno-oświatowej, sportowo-rekreacyjnej, opieki nad dziećmi w żłobkach, przedszkolach oraz innych formach wychowania przedszkolnego, udzielanie pomocy materialnej - rzeczowej lub finansowej, a także zwrotnej lub bezzwrotnej pomocy na cele mieszkaniowe na warunkach określonych umową.

Ponadto należy podkreślić, iż użyte w przepisie art. 21 ust. 1 pkt 67 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych sformułowanie „sfinansowane w całości z zakładowego funduszu świadczeń socjalnych lub funduszy związków zawodowych” oznacza, że pracodawca bądź związki zawodowe są ze swej strony zobligowane do finansowania lub współfinansowania świadczeń na rzecz pracownika wyłącznie z wymienionych w tym przepisie funduszy. Przepis ten zatem określa źródło finansowania świadczeń, uznając że dla zastosowania zwolnienia od podatku koniecznym jest, aby pracodawca nie sfinansował tych świadczeń z innych źródeł niż zakładowy fundusz świadczeń socjalnych. Ustawodawca nie odnosi się natomiast do wielkości udziału w finansowaniu świadczeń rzeczowych, tj. możliwe jest zarówno pokrycie przez zakład pracy 100% wartości świadczeń, bądź częściowe jego sfinansowanie z wymienionych w przepisie źródeł.

W świetle zacytowanych powyżej przepisów należy stwierdzić, że kwota dofinansowania do wypoczynku dla pracownika jako świadczenie pieniężne, które zostanie sfinansowane ze środków Zakładowego Funduszu Świadczeń Socjalnych, w ramach finansowania działalności socjalnej korzystać będzie ze zwolnienia na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 67 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, w granicach określonych w tym przepisie. Przedmiotowe zwolnienie obejmuje tylko świadczenia łącznie wynoszące nie więcej niż 380 zł w roku podatkowym, przy czym wartość świadczeń rzeczowych i świadczeń pieniężnych przyznanych pracownikowi podlega sumowaniu. W sytuacji jednak, gdy wystąpi nadwyżka powyżej tej kwoty, wówczas tę różnicę należy zaliczyć do przychodu pracownika podlegającego opodatkowaniu, odprowadzić od niej zaliczkę na podatek dochodowy od osób fizycznych oraz wykazać w informacji PIT-11 jako przychód ze stosunku pracy.

Z kolei, zgodnie z art. 21 ust. 1 pkt 78 ww. ustawy, wolne od podatku dochodowego są dopłaty do: wypoczynku zorganizowanego przez podmioty prowadzące działalność w tym zakresie, w formie wczasów, kolonii, obozów i zimowisk, w tym również połączonego z nauką, pobytu na leczeniu sanatoryjnym, w placówkach leczniczo-sanatoryjnych, rehabilitacyjno-szkoleniowych i leczniczo-opiekuńczych, oraz przejazdów związanych z tym wypoczynkiem i pobytem na leczeniu - dzieci i młodzieży do lat 18:

1. z funduszu socjalnego, zakładowego funduszu świadczeń socjalnych oraz zgodnie z odrębnymi przepisami wydanymi przez właściwego ministra - niezależnie od ich wysokości,
2. z innych źródeł - do wysokości nieprzekraczającej w roku podatkowym kwoty 760 zł.
   
   

Zatem, aby dopłaty do wypoczynku korzystały z przedmiotowego zwolnienia muszą zostać spełnione łącznie następujące warunki:

1. wypoczynek ma mieć formę zorganizowaną;
2. organizatorem wypoczynku ma być podmiot prowadzący działalność w tym zakresie;
3. forma wypoczynku nie odbiegać ma swoim charakterem od wymienionych form wypoczynku, takich jak wczasy, kolonie, obozy lub zimowiska, przy czym może to być również wypoczynek połączony z nauką, pobyt na leczeniu sanatoryjnym, w placówkach leczniczo-sanatoryjnych, rehabilitacyjno-szkoleniowych, leczniczo-opiekuńczych;
4. dopłata dotyczyć ma dzieci i młodzieży uczestniczących w wypoczynku, które nie ukończyły 18 roku życia.
   
   

Dopłaty do wypoczynku, które spełniają łącznie ww. warunki i są finansowane z zakładowego funduszu świadczeń socjalnych podlegają w całości zwolnieniu od opodatkowania podatkiem dochodowym, natomiast w przypadku sfinansowania z innych źródeł zwolnienie przysługuje do wysokości nieprzekraczającej w roku podatkowym kwoty 760 zł.

Wskazanie przez ustawodawcę w ww. przepisie czterech form wypoczynku oznacza, że nie każda dopłata do wypoczynku może korzystać ze zwolnienia, a tylko ta, która związana była z wypoczynkiem zorganizowanym przybierającym postać wczasów, kolonii, obozu lub zimowiska. Ustawodawca jednoznacznie określił katalog zwolnień, a także wymóg dla organizatorów tego wypoczynku, co powoduje, że tylko dopłaty do wypoczynku zorganizowanego przez podmioty prowadzące działalność w tym zakresie korzystają ze zwolnienia, o którym mowa wyżej.

Wprowadzając obowiązek zorganizowania wypoczynku przez podmioty prowadzące działalność w tym zakresie, ustawodawca nie sprecyzował bliżej tego pojęcia. Powołany przepis nie wskazuje, czy ma być to podmiot, który świadczy usługi wypoczynkowe w ramach prowadzonej działalności gospodarczej, czy podmiot zajmujący się statutowo tego typu działalnością. Istotne jest to, czy tego typu wypoczynek organizowany jest zgodnie ze specjalnymi regulacjami dotyczącymi organizowania wypoczynku dla dzieci i młodzieży, tj. zgodnie z rozporządzeniem Ministra Edukacji Narodowej z dnia 21 stycznia 1997 r. w sprawie warunków, jakie muszą spełniać organizatorzy wypoczynku dla dzieci i młodzieży szkolnej, a także zasad jego organizowania i nadzorowania (Dz. U. Nr 12, poz. 67 ze zm.).

Stosownie do § 2 tego rozporządzenia, organizatorami wypoczynku mogą być szkoły i placówki, osoby prawne i fizyczne, a także jednostki organizacyjne nieposiadające osobowości prawnej.

Tak więc, zasadnicze znaczenie ma formalno-prawne umocowanie danego podmiotu do wykonywania czynności związanych z organizowaniem wypoczynku, określone w dokumentach stanowiących podstawę funkcjonowania danego podmiotu, tj. czy podmiot organizujący wypoczynek dla dzieci statutowo zajmuje się tego typu działalnością i czy jest to zgodne z regulacjami, jakie określono w ww. rozporządzeniu Ministra Edukacji Narodowej.

Ponadto, przez zorganizowany wypoczynek należy rozumieć wszelkie formy wypoczynku zorganizowanego, z wyjątkiem takich form wypoczynku, jak: wczasy „pod gruszą”, pobyt u rodziny oraz wypoczynek organizowany „na własna rękę” przez rodziców (pracowników) i związany z tym pobyt dzieci w hotelach, pensjonatach, domach wczasowych, czy wynajmowanych pokojach.

Mając powyższe na uwadze należy stwierdzić, że w sytuacji gdy wypoczynek nie był zorganizowany przez podmiot prowadzący działalność w zakresie wypoczynku dla dzieci i młodzieży, dofinansowanie pobytu hotelowego, usług hotelowych, czy też pobytu w ośrodku hotelowym łącznie z usługą gastronomiczną, nie stanowi takiej formy wypoczynku jaką są wczasy, obóz, kolonie lub zimowisko, o których mowa w art. 21 ust. 1 pkt 78 ww. ustawy.

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, iż od dnia 1 stycznia 2012 r. Wnioskodawca wprowadził do Regulaminu ZFŚS dofinansowanie do wypoczynku pracowniczego. Ww. dofinansowanie dotyczy 4 - dniowego pobytu w obiektach sieci. Dofinansowanie przysługuje w ramach przyjętego rocznego planu rzeczowo - finansowego oraz opracowanego na tej podstawie podziału posiadanych środków na poszczególne rodzaje działalności. Maksymalne dofinansowanie na jedną osobę uprawnioną wynosi 200,00 zł. Obiekt sieci, o którym mowa we wniosku, nie jest podmiotem prowadzącym działalność w zakresie organizowania wypoczynku, zgodnie z rozporządzeniem Ministra Edukacji Narodowej z dnia 21 styczeń 1997 r. w sprawie warunków, jakie muszą spełnić organizatorzy wypoczynku dla dzieci i młodzieży szkolnej, a także zasad jego organizowania i nadzorowania. Pobyt dziecka w jednym z obiektów sieci miał formę wypoczynku zgodnie z katalogiem ofert dla pracowników Spółki.

Dodano, iż obiekt sieci prowadzi działalność, w szczególności w zakresie: hotele i podobne obiekty zakwaterowania, restauracje i inne stałe placówki gastronomiczne, wynajem i zarządzanie nieruchomościami własnymi lub dzierżawnymi, pozostała działalność związana z udostępnieniem pracowników, niespecjalistyczne sprzątanie budynków i obiektów przemysłowych, pozostała działalność rozrywkowa i rekreacyjna.

Tym samym należy stwierdzić, że wypoczynek niepełnoletniego dziecka pracownika nie był zorganizowany przez podmiot zobowiązany do przestrzegania i stosowania przepisów rozporządzenia Ministra Edukacji Narodowej z dnia 21 stycznia 1997 r. w sprawie warunków, jakie muszą spełniać organizatorzy wypoczynku dla dzieci i młodzieży szkolnej, a także zasad jego organizowania i nadzorowania. Wobec powyższego, dopłata do wypoczynku dziecka nie korzysta ze zwolnienia od podatku dochodowego, określonego w art. 21 ust. 1 pkt 78 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Mając na uwadze przedstawiony stan faktyczny oraz powołane wyżej przepisy prawa należy stwierdzić, iż wypłacone dofinasowanie z zakładowego funduszu świadczeń socjalnych stanowi przychód pracownika, z tym że do kwoty 380 zł, jako dofinansowanie do wypoczynku pracownika, korzysta ze zwolnienia od podatku na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 67 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Natomiast świadczenie przekazane pracownikowi w postaci dopłaty do wypoczynku dziecka ze środków zakładowego funduszu świadczeń socjalnych, nie korzysta ze zwolnienia od opodatkowania na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 78 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, gdyż z wniosku wynika, że organizatorem wypoczynku dziecka pracownika nie jest podmiot, który prowadzi działalność w zakresie organizowania wypoczynku dla dzieci i młodzieży, zgodnie z wytycznymi zawartymi w ww. rozporządzeniu Ministra Edukacji Narodowej. Tym samym tut. Organ nie podziela stanowiska Wnioskodawcy, iż przedmiotowa dopłata do wypoczynku dziecka korzysta ze zwolnienia na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 78 ww. ustawy.

Biorąc powyższe pod uwagę, wartość świadczeń, które nie są objęte zwolnieniem Wnioskodawca będzie zobowiązany doliczać do wynagrodzenia wypłaconego w danym miesiącu i od łącznej kwoty obliczyć, pobrać i odprowadzić zaliczkę na podatek dochodowy, według zasad przewidzianych dla opodatkowania przychodów ze stosunku pracy, zgodnie z art. 31, 32 i 38 ww. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Końcowo należy zaznaczyć, iż Dyrektor Izby Skarbowej w Łodzi działając w imieniu Ministra Finansów nie ma możliwości potwierdzenia prawidłowości wyliczeń przedstawionych w przedmiotowym wniosku z uwagi na fakt, iż przepis art. 14b ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2012 r., poz. 749 ze zm.) nakłada na organ podatkowy obowiązek udzielenia pisemnej interpretacji co do zakresu i sposobu zastosowania przepisów prawa podatkowego. Z uwagi na powyższe, tutejszy Organ nie może odnieść się do wyliczeń wskazanych przez Wnioskodawcę. Prawidłowość, bądź nieprawidłowość wyliczeń podlega weryfikacji przez właściwy organ podatkowy w toku, np. postępowania kontrolnego, postępowania podatkowego, czy też czynności sprawdzających.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t. j. Dz. U. z 2012 r., poz. 270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Łodzi, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Piotrkowie Trybunalskim, ul. Wronia 65, 97-300 Piotrków Trybunalski.