INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2007 r. Nr 112, poz. 770) Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko przedstawione we wniosku z dnia 18 lutego 2008 r. (data wpływu 21 lutego 2008 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie zastosowania przez płatnika zryczałtowanych miesięcznych kosztów uzyskania przychodu z tytułu stosunku pracy - jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 21 lutego 2008 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie zastosowania przez płatnika zryczałtowanych miesięcznych kosztów uzyskania przychodu z tytułu stosunku pracy.

W przedmiotowym wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Spółdzielnia wypłaca pracownikom wynagrodzenie w miesiącu następującym po miesiącu przepracowanym tj. za miesiąc styczeń w lutym, za luty w marcu, itd. Wyjątkiem jest miesiąc grudzień, w którym wypłacone są dwie pensje: za listopad i za grudzień. Wynikiem takiego systemu wypłat wynagrodzeń jest brak przychodu po stronie pracowników w miesiącu styczniu. Spółdzielnia sporządzając PIT-11 za 2007 r. wykazała w informacji zryczałtowane koszty uzyskania przychodów za miesiące, w których wystąpił przychód tj. od lutego do grudnia, w kwocie 1.193,50 zł czyli za 11 miesięcy. Jednocześnie pracownicy zostali poinformowani, że pełne koszty uzyskania przychodu mogą uwzględnić w rozliczeniu rocznym (PIT-36, PIT-37), jeżeli przepracowali cały rok.

W związku z powyższym zadano następujące pytania.

1. Czy Spółdzielnia w prawidłowy sposób uwzględniła koszty uzyskania w informacji PIT-11 za 2007 rok wykazując je w wysokości 1.193,50 zł tj. za 11 miesięcy...
2. Czy pracownicy świadczący pracę przez cały 2007 rok mają prawo w rocznym rozliczeniu podatku uwzględnić koszty uzyskania przychodów w pełnej wysokości tj. za 12 miesięcy, pomimo, że Spółdzielnia wykazała w informacji PIT-11 koszty za 11 miesięcy...

Zdaniem Wnioskodawcy pracodawca przy obliczaniu zaliczki na podatek dochodowy od przychodów ze stosunku pracy za dany miesiąc, obowiązany jest stosować koszty w wysokości określonej w art. 22 ust. 2 pkt 1 lub 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Z konstrukcji powołanych przepisów wynika, że zastosowane w danym miesiącu koszty nie mogą przekroczyć 1/12 kosztów rocznych bez względu na liczbę dokonanych wypłat. Wynagrodzenia zaległe i bieżące wypłacone w jednym miesiącu stają się bowiem przychodem tego miesiąca. W efekcie Spółdzielnia w miesiącu styczniu nie nalicza pracownikom kosztów uzyskania przychodów, w związku z brakiem przychodu, a w miesiącu grudniu pomimo, że są dwie wypłaty nalicza tylko jedne koszty tak jak nakazuje ustawa tj. za jeden miesiąc jedne koszty w ściśle określonej wysokości. Zgodnie z objaśnieniami zawartymi w informacji PIT-11 w kwocie kosztów uzyskania przychodów, wykazuje się koszty faktycznie uwzględnione przez płatnika przy poborze zaliczek na podatek. Stosując się do powyższych zapisów, Wnioskodawca uważa, że prawidłowo wykazał wysokość kosztów uzyskania w PIT-11 tj. za 11 miesięcy. Wnioskodawca podkreśla, iż pracownicy mają prawo uwzględnić w rozliczeniu rocznym pełne koszty uzyskania przychodów, należne za 12 miesięcy, ponieważ byli zatrudnieni i świadczyli pracę przez cały 2007 r. Koszty uzyskania przychodów związane są bowiem bezpośrednio ze świadczeniem pracy wynikającym z umowy, który to obowiązek pracownicy spełnili.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 12 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. j.: Dz. U. z 2000 r. Nr 14 poz. 176 ze zm.) za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Wysokość kosztów uzyskania przychodów z tytułu stosunku pracy ustawodawca określił w sposób zryczałtowany w art. 22 ust. 2 ww. ustawy.

Ustawą z dnia 16 listopada 2006 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych oraz o zmianie niektórych innych ustaw (Dz. U. Nr 217 poz. 1588), zmieniono zapisy art. 22 ust. 2, jednakże w art. 8 ust. 1 tej ustawy zawarto zastrzeżenie, iż do obliczenia dochodów uzyskanych w latach 2007-2008 nie mają zastosowania przepisy art. 22 ust. 2 i ust. 9 pkt 5, ust. 11, 12 i 13 znowelizowanej ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Zgodnie z art. 8 ust. 2 pkt 1-4 ustawy o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych oraz o zmianie niektórych innych ustaw do obliczenia dochodu uzyskanego w 2007 r. z tytułu stosunku służbowego, stosunku pracy, spółdzielczego stosunku pracy oraz pracy nakładczej koszty uzyskania przychodów:

1. wynoszą 108 zł 50 gr miesięcznie, a za rok podatkowy nie więcej niż 1.302 zł, w przypadku gdy podatnik uzyskuje przychody z tytułu jednego stosunku służbowego, stosunku pracy, spółdzielczego stosunku pracy oraz pracy nakładczej;
2. nie mogą przekroczyć łącznie 1.953 zł 23 gr za rok podatkowy, w przypadku gdy podatnik uzyskuje przychody równocześnie z więcej niż jednego stosunku służbowego, stosunku pracy, spółdzielczego stosunku pracy oraz pracy nakładczej;
3. wynoszą 135 zł 63 gr miesięcznie, a za rok podatkowy łącznie nie więcej niż 1.627 zł 56 gr, w przypadku gdy miejsce stałego lub czasowego zamieszkania podatnika jest położone poza miejscowością, w której znajduje się zakład pracy, a podatnik nie uzyskuje dodatku za rozłąkę;
4. nie mogą przekroczyć łącznie 2.441 zł 54 gr za rok podatkowy, w przypadku gdy podatnik uzyskuje przychody równocześnie z więcej niż jednego stosunku służbowego, stosunku pracy, spółdzielczego stosunku pracy oraz pracy nakładczej, a miejsce stałego lub czasowego zamieszkania podatnika jest położone poza miejscowością, w której znajduje się zakład pracy, a podatnik nie uzyskuje dodatku za rozłąkę.

Zatem wysokość kosztów uzyskania przychodów ze stosunku pracy i stosunków pokrewnych jest limitowana, i to zarówno w skali miesiąca, jak i całego roku. Powyższe znajduje również swoje odzwierciedlenie w treści art. 32 ust. 2 ustawy, który to przepis określa zasady poboru zaliczki na podatek dochodowy m.in. od przychodów ze stosunku pracy. Zgodnie z tym przepisem koszty uzyskania przychodów mogą być uwzględnione przez płatnika jedynie w miesiącu, w którym pracownik otrzymuje przychody ze stosunku pracy, przy czym ich wysokość nie może przekroczyć w 2007 r. kwoty 108 zł 50 gr miesięcznie, lub kwoty 135 zł 63 gr, w sytuacji opisanej w cyt. powyżej pkt 3.

Tym samym, jeżeli pracownik, np. z powodu przyjętego w zakładzie pracy systemu wypłaty wynagrodzeń, nie uzyskał w danym miesiącu przychodów ze stosunku pracy, koszty uzyskania przychodów za ten miesiąc nie mogą być odliczone przez płatnika. W konsekwencji, przy sporządzaniu informacji PIT-11, o której mowa w art. 39 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, płatnik zobowiązany jest do wykazania kosztów uzyskania przychodów faktycznie uwzględnionych w trakcie roku tj. za 11 miesięcy w przypadku dokonania w roku 11 wypłat.

Pracownicy mają jednak prawo uwzględnić pełne koszty uzyskania przychodów, należne za wszystkie przepracowane miesiące tj. w sytuacji opisanej we wniosku – za 12 miesięcy, w zeznaniu podatkowym - PIT-37 lub PIT-36 (art. 45 ust. 1 ww. ustawy). Również w przypadku dokonania rocznego obliczenia podatku przez płatnika (PIT-40), na podstawie art. 37 ustawy - płatnik uwzględnia przysługujące koszty uzyskania przychodów za wszystkie miesiące, w których pracownik świadczył pracę. Koszty uzyskania przychodów przysługują bowiem pracownikowi za 12 miesięcy, bez względu na regulamin wynagradzania w części dotyczącej systemu wypłaty wynagrodzeń, o ile tylko w tym okresie pracownik zgodnie z umową świadczył pracę na rzecz zakładu pracy.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Złożenie przez Wnioskodawcę fałszywego oświadczenia, że elementy stanu faktycznego objęte wnioskiem o wydanie interpretacji w dniu złożenia wniosku nie są przedmiotem toczącego się postępowania podatkowego, kontroli podatkowej, postępowania kontrolnego organu kontroli skarbowej oraz że w tym zakresie sprawa nie została rozstrzygnięta co do jej istoty w decyzji lub postanowieniu organu podatkowego lub organu kontroli skarbowej powoduje, że niniejsza interpretacja indywidualna nie wywołuje skutków prawnych (art. 14b § 4 Ordynacji podatkowej).

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Bydgoszczy Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Toruniu, ul. Św. Jakuba 20, 87-100 Toruń.