INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko przedstawione we wniosku z dnia 26.11.2007 r. (data wpływu 29.11.2007 r.) oraz piśmie z dnia 28.02.2008 r. (data wpływu 03.03.2008 r.) uzupełniającym braki formalne na wezwanie Nr IPPB1/415-436/07-2/AM z dnia 08.02.2008 r. (data nadania 11.02.2008 r. data doręczenia 25.02.2008 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości zaliczenia w kosztów uzyskania przychodów straty powstałej w związku z kradzieżą pieniędzy - jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 29.11.2007 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości zaliczenia w kosztów uzyskania przychodów straty powstałej w związku z kradzieżą pieniędzy.

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe:

W dniu 20.01.2004 r. nieznany sprawca złożył do B.S w X do rachunku firmy prowadzonej przez wnioskodawcę dwa sfałszowane przelewy na kwotę 124.789,03 zł. Pieniądze te zostały przelane na konto W. w banku Z, a następnie z tego konta wypłacone. Dochodzenie i poszukiwanie sprawcy trwało do 2007 roku i nadal sprawcy nie wykryto. Postępowanie zostało umorzone.

W odpowiedzi na wezwanie z dnia 08.02.2008 r. (doręczone w dniu 25.02.2008 r.) Wnioskodawca doprecyzował swój wniosek pismem z dnia 29.02.2008 r. – data stempla pocztowego (data wpływu 03.03.2008 r.) przedstawiając własne stanowisko w sprawie oceny prawnej zaistniałego stanu faktycznego oraz wskazał art. 22 i 23 ustawy o podatku dochodowego od osób fizycznych jako przepisy prawa podatkowego będących przedmiotem jego indywidualnej interpretacji.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy w związku z powyższym wnioskodawca może zaliczyć do kosztów prowadzonej działalności gospodarczej straty w związku z kradzieżą pieniędzy z konta bankowego...

Zdaniem wnioskodawcy, skradzione środki nie były należycie chronione przez Bank tj. zgodnie z Zarządzeniem Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji z dnia 14.10.1998 roku ( Dz. U z 1998 r., Nr 129, poz. 858 ze zm.). Wnioskodawca uważa, iż powstała strata jest przez niego niezawiniona, a tym samym może być kosztem uzyskania przychodu.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26.07.1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2000 r. Nr 14, poz. 176 ze zm.) kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

Wśród wymienionych w tzw. negatywnym katalogu kosztów ujętym w art. 23 ust. 1 ww. ustawy nie wyszczególniono strat w środkach obrotowych. Oznacza to, iż co do zasady straty te, jako związane z prowadzoną działalnością, mogą być uznane za koszty uzyskania przychodów.

Z treści ogólnej definicji kosztu podatkowego wynika, że podatnik ma możliwość odliczenia od przychodów wszelkich kosztów, pod warunkiem, że mają one bezpośredni związek z prowadzoną działalnością, a ich poniesienie ma bądź może mieć wpływ na wielkość osiągniętego przychodu.

Jednakże każdy przypadek i każde tego rodzaju zdarzenie należy rozpatrywać i oceniać indywidualnie jako konkretny przypadek z uwzględnieniem okoliczności faktycznych badanej sprawy. Należy zaznaczyć, że kradzież środków pieniężnych jest szczególną formą starty w środkach obrotowych i jej zakwalifikowanie jako kosztu uzyskania przychodu uwarunkowane jest od udowodnienia przez poszkodowanego, iż w danym przypadku mamy do czynienia ze zdarzeniem losowym, rozumianym jako zdarzenie nieprzewidywalne i nie do uniknięcia. Nie można uznać starty w środkach obrotowych za koszt uzyskania przychodu, w sytuacji, gdy zostanie udowodnione, że środki obrotowe nie były zabezpieczone lub były zabezpieczone w sposób nienależyty.

W odniesieniu do strat w majątku obrotowym, jakimi są między innymi pieniądze, trudno mówić, że zmierzają one do osiągnięcia przychodów. Stanowią one jednak element kosztowy w prowadzonej działalności gospodarczej, przy czym każdy przypadek obciążenia kosztów stratami musi być rozpatrywany indywidualnie pod kątem ich zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów w myśl ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Warunkiem zaliczenia strat w środkach obrotowych do kosztów uzyskania przychodu jest ocena zdarzenia w aspekcie:

1. całokształtu prowadzonej przez podatnika działalności,
2. okoliczności, które spowodowały powstanie straty,
3. udokumentowania straty,
4. podjętych przez podatnika działań zabezpieczających.
   
   

Przyjmuje się, iż dla celów podatkowych tylko kradzież powstałą na skutek zdarzeń nieprzewidywalnych, nie do uniknięcia przez racjonalnie działający podmiot można uznać za zdarzenie losowe, które uzasadnia zaliczenie powstałej straty w ciężar kosztów uzyskania przychodów. Jeżeli więc faktycznie poniesiono straty – mimo prowadzenia racjonalnych działań w ramach działalności gospodarczej lub straty te poniesione zostały w wyniku zdarzeń losowych, chociaż były starannie zabezpieczone, ponadto są właściwie udokumentowane i nie mają związku z nadużyciami, niegospodarnością lub zaniedbaniem podatnika (brak nadzorui odpowiedzialności) mogą być uznane za koszt uzyskania przychodu. Ocena tego kosztu ma jednak charakter indywidualny i jest uzależniona od konkretnych faktów i okoliczności towarzyszących tym stratom.

Aby możliwe było rozliczenie w kosztach straty poniesionej w wyniku kradzieży gotówki, konieczne jest przestrzeganie przepisów rozporządzenia Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji z dnia 14 października 1998 r. w sprawie szczegółowych zasad i wymagań, jakim powinna odpowiadać ochrona wartości pieniężnych przechowywanych i transportowanych przez przedsiębiorców i inne jednostki organizacyjne (Dz. U. z 1998 r., Nr 129, poz. 858 ze zm. w Dz. U. z 2000 r., Nr 17, poz. 221). Wartości pieniężne uznaje się za należycie zabezpieczone, jeśli przedsiębiorca w celu ich ochrony przed kradzieżą przestrzegał wymagań zasad określonych w ww. rozporządzeniu.

W związku z powyższym przedsiębiorca może zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów stratę wynikającą z kradzieży gotówki, tylko wówczas jeśli skradziona gotówka była zabezpieczona zgodnie z wymogami powołanego wyżej rozporządzenia.

Reasumując, w stanie faktycznym opisanym we wniosku kradzież środków pieniężnych z rachunku firmowego przedsiębiorcy należy uznać za koszty uzyskania przychodu.

Jeżeli przedstawiony we wniosku stan faktyczny różni się od stanu faktycznego występującego w rzeczywistości, wówczas wydana interpretacja nie będzie chroniła Wnioskodawcy w zakresie dotyczącym rzeczywiście zaistniałego stanu faktycznego.

Należy dodać, iż dokumenty dołączone przez Pana do wniosku nie podlegały analizie i weryfikacji w ramach wydanej interpretacji. Tym samym, jeżeli przedstawiony we wniosku stan faktyczny różni się od stanu faktycznego występującego w rzeczywistości, wówczas wydana interpretacja nie będzie chroniła Wnioskodawcy, w zakresie dotyczącym rzeczywiście zaistniałego stanu faktycznego.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1 Maja 10, 09-402 Płock.