INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2007 r. Nr 112, poz. 770) Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 17 stycznia 2008 r. (data wpływu 21 stycznia 2008 r.) uzupełnione pismem z dnia 4 lutego 2008 r. (data wpływu 11 lutego 2008 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów opłat leasingowych dokonanych po utracie przedmiotu leasingu -jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 21 stycznia 2008 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów opłat leasingowych dokonanych po utracie przedmiotu leasingu.

Wniosek uzupełniono pismem z dnia 4 lutego 2008 r. (data wpływu 11 lutego 2008 r.).

W przedmiotowym wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny:

W miesiącu czerwcu 2007 r. w wyniku wypadku drogowego uległ całkowitej likwidacji ciągnik siodłowy, który był użytkowany w przedsiębiorstwie Wnioskodawcy na podstawie umowy leasingu. Leasingodawca obciążył Wnioskodawcę pozostałymi do spłaty ratami - notą obciążeniową wpisując w treści „z tytułu szkody całkowitej” oraz kwotą odszkodowania.

Umowa leasingu operacyjnego zawarta została na okres 36 miesięcy, a zakończenie jej nastąpiłoby 25 lipca 2008 r. Zgodnie z ogólnymi warunkami leasingu oraz zawartymi w umowie uzgodnieniami Wnioskodawca zobowiązany jest wyrównać szkodę leasingodawcy.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy opłaty leasingowe dokonane po utracie przedmiotu leasingu Wnioskodawca może zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów...

Wnioskodawca, uważa że pozostałe opłaty leasingowe jako koszt szkody można zaliczyć do kosztów uzyskania przychodu, a kwotę otrzymanego odszkodowania doliczyć do przychodów. Stosowanie do art. 23b ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (tekst jednolity Dz. U. z 2000 r., Nr 14, poz. 176 ze zmianami) opłaty ustalone w umowie leasingu, ponoszone przez korzystającego stanowią koszty uzyskania przychodów, o ile umowa spełnia warunki wynikające z tych przepisów. Ponoszone opłaty w trakcie trwania umowy, czy po jej zakończeniu są opłatami leasingowymi wynikającymi z umowy.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (tekst jednolity Dz. U. z 2000 r., Nr 14, poz. 176 ze zmianami) kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

Z gramatycznej wykładni tego przepisu wynika, że wszystkie poniesione wydatki, po wyłączeniu zastrzeżonych w ustawie są kosztami uzyskania przychodów, o ile pozostają w związku przyczynowo – skutkowym z przychodami, w tym służą zabezpieczeniu funkcjonowania źródła przychodów.

Decydujące znaczenie, zwłaszcza w kontekście przedmiotowego wniosku, dla uznania danego wydatku za koszt uzyskania przychodu, ma cel dla jakiego dany wydatek został poniesiony, przy czym z przepisu tego nie wynika konieczność wystąpienia pozytywnego efektu w postaci faktycznego osiągnięcia przychodu.

Zasady opodatkowania stron umowy leasingu, reguluje rozdział 4a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Zgodnie z art. 23a pkt 1 ww. ustawy, ilekroć w rozdziale jest mowa o umowie leasingu – rozumie się przez to umowę nazwaną w kodeksie cywilnym, a także każdą inną umowę, na mocy której jedna ze stron, zwana dalej „finansującym”, oddaje do odpłatnego używania albo używania i pobierania pożytków na warunkach określonych w ustawie drugiej stronie, zwanej dalej „korzystającym”, podlegające amortyzacji środki trwałe lub wartości niematerialne i prawne, a także grunty.

Na podstawie art. 23b ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych opłaty ustalone w umowie leasingu, ponoszone przez korzystającego w podstawowym okresie umowy z tytułu używania środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, stanowią przychód finansującego i odpowiednio koszt uzyskania przychodów korzystającego, z zastrzeżeniem ust. 2, jeżeli umowa ta spełnia następujące warunki:

1. została zawarta na czas oznaczony, stanowiący co najmniej 40% normatywnego okresu amortyzacji, jeżeli jej przedmiotem są podlegające odpisom amortyzacyjnym rzeczy ruchome lub wartości niematerialne i prawne, albo została zawarta na okres co najmniej 10 lat, jeżeli jej przedmiotem są podlegające odpisom amortyzacyjnym nieruchomości, oraz
2. suma ustalonych w niej opłat, pomniejszona o należny podatek od towarów i usług, odpowiada co najmniej wartości początkowej środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych.

W odniesieniu do wyżej przytoczonych przepisów stwierdzić należy, iż ustawodawca posługując się sformułowaniem „opłaty ustalone w umowie leasingu”, wskazał że do kosztów uzyskania przychodów zaliczone mogą być nie tylko raty leasingowe, ale także inne opłaty wynikające z tej umowy.

Zgodnie z treścią art. 709⁵ § 1 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93 z zm.) jeżeli po wydaniu korzystającemu rzecz została utracona z powodu okoliczności, za które finansujący nie ponosi odpowiedzialności, umowa leasingu wygasa. Jeżeli umowa leasingu wygasła z przyczyn określonych w § 1, finansujący może żądać od korzystającego natychmiastowego zapłacenia wszystkich przewidzianych w umowie, a nie zapłaconych rat, pomniejszonych o korzyści, jakie finansujący uzyskał wskutek ich zapłaty przed umówionym terminem i wygaśnięcia umowy leasingu oraz z tytułu ubezpieczenia rzeczy, a także naprawienia szkody (art. 709⁵ § 3).

Wygaśnięcie umowy leasingu nie zwalnia więc korzystającego z obowiązku ponoszenia wydatków związanych z tą umową.

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, iż w skutek wypadku drogowego przedmiot leasingu uległ całkowitej likwidacji, Wnioskodawca zobowiązany był na mocy zawartej z leasingodawcą umowy do zapłaty kwoty rozliczeniowej. Nie jest to już w prawdzie opłata za korzystanie z przedmiotu leasingu, lecz Wnioskodawca podpisując umowę zobowiązał się do poniesienia jej w określonej sytuacji by móc korzystać z przedmiotu umowy. Zobowiązanie to było więc niezbędne w celu zawarcia umowy leasingu.

Reasumując nie ma więc decydującego znaczenia, czy opłaty ustalone w umowie leasingu operacyjnego ponoszone są w trakcie trwania tej umowy czy też po jej zakończeniu. W kontekście ww. przepisów w dalszym ciągu są to jednak opłaty leasingowe wynikające z tej umowy, które „korzystający” decyduje się ponieść zawierając umowę leasingu. Pozostałą do zapłaty kwotę rozliczeniową należy więc uznać za koszt związany z umową leasingową i tym samym zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Złożenie przez Wnioskodawcę fałszywego oświadczenia, że elementy stanu faktycznego objęte wnioskiem o wydanie interpretacji w dniu złożenia wniosku nie są przedmiotem toczącego się postępowania podatkowego, kontroli podatkowej, postępowania kontrolnego organu kontroli skarbowej oraz że w tym zakresie sprawa nie została rozstrzygnięta co do jej istoty w decyzji lub postanowieniu organu podatkowego lub organu kontroli skarbowej powoduje, że niniejsza interpretacja nie wywołuje skutków prawnych (art. 14b § 4 Ordynacji podatkowej).

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Bydgoszczy Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Toruniu, ul. Św. Jakuba 20, 87-100 Toruń.