INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2012 r. poz. 749) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki przedstawione we wniosku z dnia 07.02.2011 r. (data wpływu 11.02.2011 r.), uzupełnionym w dniu 28.03.2011 r. (data wpływu) na wezwanie tut. Organu z dnia 16.03.2011 r. (skutecznie doręczone w dniu 21.03.2011 r.), o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie uznania kserokopii celnego dokumentu litewskiego za dokument uprawniający do zastosowania stawki 0% w eksporcie - jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 11.02.2011r. wpłynął ww. wniosek, uzupełniony w dniu 28.03.2011 r., o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie uznania kserokopii celnego dokumentu litewskiego za dokument uprawniający do zastosowania stawki 0% w eksporcie. Wniosek uzupełniony został pismem z dnia 23.03.2011 r., złożonym w dniu 24.03.2011 r. (data wpływu 28.03.2011 r.), będącym odpowiedzią na wezwanie Organu z dnia 16.03.2011 r.

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawiony następujący stan faktyczny.

Spółka dokonała dostawy towaru na rzecz podmiotu z siedzibą w Belize; dostawa towaru dokonana została do Moskwy (Rosja). Spółka posiada kserokopię dokumentu IE-599 wystawionego przez litewski organ celny z którego wynika, że w dniu 09.12.2010 r. wskazany na fakturze towar opuścił terytorium Unii Europejskiej. Jako eksporter wskazany jest Podatnik. Przy czym Spółka nie dokonywała zgłoszenia celnego eksportu w wewnętrznym polskim organie celnym – wywozu. Towar został zgłoszony jedynie w litewskim urzędzie celnym wyprowadzenia. Zgłoszenia celnego dokonywał litewski podmiot który wykonywał transport na rzecz Spółki. Litewskiemu podmiotowi został wydany dokument IE-599, którego kserokopia została przesłana Spółce.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy w przedstawionym stanie faktycznym, tj. posiadaniem kserokopii dokumentu IE 599 wystawionego przez litewski organ celny potwierdzającego wywóz towaru poza terytorium UE, Spółce przysługuje prawo do zastosowania stawki 0% w podatku od towarów i usług w związku z eksportem towaru...

Zdaniem Wnioskodawcy,

Na stronie internetowej Służby Celnej zamieszczona została informacja o następującej treści: „Uprzejmie informuję, iż zgodnie z informacją otrzymaną od litewskiej administracji celnej od dnia 1 lipca 2009 litewska aplikacja ECS generuje komunikat IE-599 (potwierdzenie wywozu), z tym że komunikat ten jest przesyłany wyłącznie do litewskich podmiotów (zgodnie ze specyfikacją funkcjonalną systemu nie jest przesłany do podmiotów z innych państw członkowskich).

Dla podmiotu z innego państwa członkowskiego dowodem potwierdzającym zakończenie procedury wywozu z litewskiego systemu ECS będzie:

1. przesłany podmiotowi z innego kraju członkowskiego przez litewskiego zgłaszającego komunikat IE599 albo w formie pliku elektronicznego w formacie XML albo w postaci wydruku, albo
2. komunikat IE538 informujący o etapie obsługi zgłoszenia po uprzednim wysłaniu zapytania komunikatem IE527, albo
3. zaświadczenie wystawione przez litewski urząd celny na wniosek zgłaszającego (dokument papierowy).
   
   

Stosowana informacja w tym zakresie została przekazana do Departamentu Podatku od Towarów i Usług w Ministerstwie Finansów.”

Mając to na uwadze należy wskazać, że pomimo, iż Spółka nie dokonała zgłoszenia celnego we właściwym organie celnym wywozu (właściwym dla siedziby Spółki) - do czego była zobowiązana, w przypadku gdy urzędem celnym wyprowadzenia był organ litewski, Podatnik nie otrzymałby komunikatu IE 599 w formie elektronicznej lub jego kopii wystawionej przez polski urząd celny wywozu. Z przedstawionej informacji wynika, że prawidłowa procedura nie mogła zostać zachowana. Organy celne Litwy nie przesyłają bowiem komunikatów potwierdzających wywóz towaru poza Unię Europejską żadnym innym podmiotom niż te które mają siedzibę na terytorium Litwy, w tym organom celnym Polski.

Tym samym jedynym potwierdzeniem jakie można uzyskać Spółka jest kopia papierowa dokumentu elektronicznego IE 599 przesłanego przez litewski organ celny wyprowadzenia do zgłaszającego procedurę na terytorium Litwy. Dlatego też odmowa zastosowania preferencyjnej stawki podatku od towarów i usług, w związku z brakiem elektronicznego dokumentu IE 599 bądź papierowej kopii tego dokumentu, wystawionego przez polski urząd celny wywozu, a nie litewski urząd celny wyprowadzenia, pomimo zaniechania zgłoszenia w polskim urzędzie celnym wywozu. stanowiłaby nieuzasadnione pozbawienie podatnika jego ustawowego uprawnienia do stosowania stawki 0%.

Interpretacją indywidualną z dnia 18 maja 2011 r. tut. Organ stwierdził, że stanowisko Spółki, przedstawione we wniosku o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie uznania kserokopii celnego dokumentu litewskiego za dokument uprawniający do zastosowania stawki 0% w eksporcie jest nieprawidłowe.

Przedmiotowa interpretacja indywidualna była przedmiotem skargi, złożonej przez Wnioskodawcę.

W uzasadnieniu do wyroku z dnia 23.05.2012 r. o sygn. III SA/Wa 2518/11 Sąd Wojewódzki, dokonał wykładni art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej, w związku ze statusem prawnym Skarżącej. Wskazał, iż znaczenie prawne indywidualnych interpretacji prawa podatkowego sprowadza się przede wszystkim do możliwości zrealizowania i wykorzystania związanej z nimi ochrony prawnej przez wnioskodawcę. Zawiera ona tym samym ocenę możliwości zastosowania konkretnych przepisów w relacji do indywidualnych okoliczności zaszłego bądź przewidywanego przez jednostkowy podmiot stanu faktycznego, dotyczącego jego spraw podatkowych. Wskazał, iż wydanie jej jest załatwieniem sprawy określonego wnioskodawcy, który może się do niej zastosować i oczekiwać z tego tytułu ochrony prawnej, ma ona tym samym zapewnić bezpieczeństwo prawne z punktu widzenia ochrony praw jednostki. W swoim uzasadnieniu Sąd podkreślił, że przewidywalność prawa jest mocno eksponowana w orzecznictwie Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej a oparta jest nie tylko na wykładni prawa dokonywanej przez podatnika, lecz także na znajomości praktyki jego stosowania, w tym przypadku praktyki stosowania prawa podatkowego przed administrację skarbową. Zdaniem Sądu, instytucja interpretacji ma na celu odpowiedzenie podatnikowi na jego wątpliwości związane z wykładnią prawa podatkowego, czyli uzyskanie obiektywnej interpretacji prawa do której może się zastosować przy rozliczeniach z organami podatkowymi aby uniknąć negatywnych dla siebie rozstrzygnięć. Po uzyskaniu takiego stanowiska podatnik może tak ułożyć sobie swoje interesy tak, aby wszystko odbywało się zgodnie z obiektywną interpretacją podatkową. Przedstawione rozważania co do charakteru instytucji indywidualnej interpretacji wpływają na ocenę dokonywanej wykładni przepisów prawa podatkowego w procesie sądowej kontroli. W przedmiotowej sprawie, jako adresata interpretacji wskazano A. spółkę z ograniczoną odpowiedzialnością, natomiast z akt postępowania interpretacyjnego wynikało, że z wnioskiem o wydaniem interpretacji wystąpiła A. spółka z ograniczoną odpowiedzialnością D. spółka komandytowa. Skargę do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie złożyła również A. spółka z ograniczoną odpowiedzialnością D. spółka komandytowa.

Zdaniem Sądu, powyższe rozważania prowadzą do wniosku, iż interpretacja podatkowa Ministra Finansów z dnia 18 maja 2011 r. nie została skierowana do jej wnioskodawcy, jako podmiotu zainteresowanego w rozumieniu art. 14b § 1 Op.

A contrario wydanie takiej interpretacji wobec innego podmiotu (np. komplementariusza będącego spółką z ograniczoną odpowiedzialnością) narusza art. 14b § 1 Op. w stopniu mającym wpływ na wynik sprawy.

W świetle obowiązującego stanu prawnego, biorąc pod uwagę rozstrzygnięcie zawarte w wyroku WSA w Warszawie z dnia 23 maja 2012 r. sygn. akt III SA/Wa 2518/11 stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535 ze zm.) zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu ww. podatkiem podlegają:

1. odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju;
2. eksport towarów;
3. import towarów;
4. wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów za wynagrodzeniem na terytorium kraju;
5. wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów.
   
   

Stosownie do art. 2 pkt 8 ustawy, w brzmieniu obowiązującym do 01.04.2011 r. przez eksport towarów rozumieć należy potwierdzony przez urząd celny określony w przepisach celnych wywóz towarów z terytorium kraju poza terytorium Wspólnoty w wykonaniu czynności określonych w art. 7, jeżeli wywóz jest dokonany przez:

1. dostawcę lub na jego rzecz, lub
2. nabywcę mającego siedzibę poza terytorium kraju, lub na jego rzecz, z wyłączeniem towarów wywożonych przez samego nabywcę dla celów wyposażenia lub zaopatrzenia łodzi rekreacyjnych oraz prywatnych statków powietrznych lub innych prywatnych środków transportu, w tym środków transportu, o których mowa w art. 16 rozporządzenia Rady (WE) nr 1777/2005 z dnia 17 października 2005 r. ustanawiającego środki wykonawcze do dyrektywy 77/388/EWG w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. Urz. UE L 288 z 29.10.2005, str. 1), zwanego dalej "rozporządzeniem nr 1777/2005".
   
   

Analiza powyższego przepisu pozwala na sformułowanie trzech podstawowych warunków, których łączne spełnienie pozwala na uznanie danej transakcji za eksport. Te warunki to:

1. wywóz towarów z terytorium kraju poza terytorium Wspólnoty;
2. wywóz w wykonaniu czynności określonych w art. 7;
3. uzyskanie potwierdzenia wywozu przez urząd celny określony w przepisach celnych.
   
   

Z powyższego wynika, że jednym z warunków koniecznych do wypełnienia definicji eksportu towarów, zawartej w art. 2 pkt 8 ustawy jest dokonanie wywozu towarów z terytorium kraju. Zgodnie z art. 2 pkt 1 ww ustawy za terytorium kraju uznaje się natomiast terytorium Rzeczpospolitej Polskiej.

Zważyć należy, iż ze względu na terytorialny charakter podatku od towarów i usług znaczenie podatkowe, w kontekście ustawy, będą miały tylko te czynności, które zostały podjęte na terytorium kraju. Czynności podejmowane na terytorium innego państwa członkowskiego będą więc poza ustawą o podatku od towarów i usług. W tym przypadku właściwe będzie opodatkowanie danej transakcji na zasadach określonych w ustawodawstwie państwa członkowskiego, na terytorium którego dana czynność miała miejsce. Dyrektywa VAT w pełni harmonizuje zasady obowiązujące w tym zakresie, a definicja eksportu zawarta w art. 2 pkt 8 ustawy jest z nią zgodna.

Jeśli chodzi o pojęcie dokonania wywozu towarów, to należy przez to rozumieć objęcie towarów odpowiednią procedurą celną, stosowaną przy eksporcie towarów poza terytorium Wspólnoty - tj. procedurą wywozu.

Stosownie do art. 161 ust. 1 i 2 Rozporządzenia Rady (EWG) Nr 2913/92 z dnia 12 października 1992r. ustanawiającego Wspólnotowy Kodeks Celny (Dz.U. UE L Nr 302, poz. 1 ze zm) - zwanego w dalszej treści WKC - procedura wywozu pozwala na wyprowadzenie towaru wspólnotowego poza obszar celny Wspólnoty. Dokonanie wywozu wymaga spełnienia formalności przewidzianych dla niego, z uwzględnieniem środków polityki handlowej i o ile znajdują zastosowanie, należności celnych wywozowych. Z wyjątkiem towarów objętych procedurą uszlachetniania biernego lub procedurą tranzytu, zgodnie z art. 163 i bez uszczerbku dla art. 164, każdy towar wspólnotowy przeznaczony do wywozu zostaje objęty procedurą wywozu.

Z cyt. wyżej przepisów wynika, że podmiot, który zamierza w sposób zgodny z prawem wyprowadzić towary wspólnotowe poza obszar Wspólnoty, powinien taki towar zgłosić do procedury wywozu. W przypadku zgłoszenia celnego do omawianej procedury wywozu, musi być ono złożone w urzędzie celnym właściwym dla stwierdzenia zaistnienia eksportu. Przy ocenie „właściwego urzędu celnego" należy uwzględnić przepisy WKC oraz rozporządzenia Komisji (EWG) nr 2454/93 z dnia 2 lipca 1993r. ustanawiającego przepisy w celu wykonania rozporządzenia Rady (EWG) nr 2913/92 ustanawiającego Wspólnotowy Kodeks Celny (Dz. Urz. WE L. 253, poz. 1 ze zm.) - zwanego w dalszej treści Rozporządzeniem Komisji (EWG) nr 2913/92. Mając powyższe na uwadze wskazać należy przepis art. 161 ust. 5 WKC, zgodnie z którym zgłoszenie do wywozu musi zostać złożone w urzędzie celnym właściwym dla dozoru miejsca, gdzie osoba dokonująca wywozu ma swoją siedzibę lub gdzie towary zostały zapakowane bądź załadowane do transportu wywozowego.

Z cyt. wyżej przepisów wynika, iż o właściwości urzędu, w którym należy dokonać zgłoszenia przesądza co do zasady siedziba eksportera lub miejsce, gdzie towary zostały zapakowane (załadowane) celem wywozu poza obszar celny Wspólnoty.

Ze stanu faktycznego przedstawionego we wniosku wynika, iż Wnioskodawca sprzedał towar podmiotowi z siedzibą w Belize, natomiast dostawa towaru dokonana została do Moskwy w Rosji. Wnioskodawca posiada kserokopię dokumentu IE-599 wystawionego przez litewski organ celny z którego wynika że w dniu 09.12.2010 r. wskazany towar opuścił terytorium Unii Europejskiej. Jako eksporter na dokumentach celnych wskazany jest Wnioskodawca, przy czym zgłoszenia celnego eksportu dokonała w litewskim urzędzie celnym wyprowadzenia litewska firma, która wykonała transport na rzecz Wnioskodawcy. To właśnie podmiot litewski uzyskał komunikat IE-599 a kserokopię tego dokumentu dostarczył Wnioskodawcy.

Art. 2 pkt 8 ustawy, jako jeden z warunków do uznania czynności za eksport towarów, stanowi o konieczności uzyskania potwierdzenia wywozu przez urząd celnym, o którym mowa w art. w art. 161 ust. 5 WKC. Jak wynika z tego artykułu zasadniczo zgłoszenia celnego do procedury wywozu dokonuje się w urzędzie celnym wywozu (wewnątrz kraju) na jednolitym Dokumencie Administracyjnym (SAD). W celu kontroli faktycznego opuszczenia obszaru celnego Wspólnoty w charakterze dokumentu potwierdzającego wyprowadzenie stosowany jest egzemplarz nr 3 SAD (art. 286 ust. 1 Rozporządzenia Komisji (EWG) nr 2913/92). W kontekście definicji eksportu w rozumieniu ustawy o podatku od towarów i usług potwierdzeniem wywozu będzie więc egzemplarz karty 3 SAD z odpowiednimi adnotacjami urzędu celnego wyprowadzenia. Natomiast wraz z wprowadzeniem systemu ECS (Export Control System), pozwalającego na elektroniczną obsługę zgłoszeń wywozowych, dokument SAD w wersji papierowej zastąpiony został komunikatem IE-599 („Potwierdzenie wywozu"). W przypadku stosowania tego systemu urząd celny wywozu - art. 161 ust. 5 WKC potwierdza fizyczne wyprowadzenie towarów, przesyłając zgłaszającemu komunikat „Potwierdzenie wywozu" (art. 796 ust. 1 Rozporządzenia Komisji (EWG) nr 2913/92). Komunikat IE-599 przesłany drogą elektroniczną wraz z kluczem do bezpiecznej transmisji danych będzie stanowić potwierdzenie wywozu.

W zaistniałym stanie faktycznym Wnioskodawca, dysponując jedynie kserokopią dokumentu IE-599, wygenerowaną z litewskiej aplikacji ECS, chciałby wykazać opisaną powyżej dostawę towaru do Rosji jako eksport towaru.

Analizując przywołane przepisy oraz przedstawiony stan faktyczny, stwierdzić należy, iż przewidziany w art. 2 pkt 8 warunek wywozu towaru z kraju poza terytorium Wspólnoty może zostać spełniony jedynie wówczas, gdy procedura wywozu, o której mowa w art. 161 WKC rozpocznie się w urzędzie celnym położonym w Polsce, gdyż tylko wówczas miejscem opodatkowania będzie terytorium Polski. W świetle powyższego, urzędem celnym właściwym dla potwierdzenia eksportu, w rozumieniu art. 2 pkt 8 ustawy winien być urząd celny mający siedzibę na terytorium Polski.

W świetle powyższego rozpoczęcie - w celu eksportu towarów - procedury wywozu z Litwy, a nie w Polsce, powoduje, że to na Litwie, a nie w Polsce ma miejsce opodatkowanie tej czynności, skoro Litwa jest krajem, w którym transportowane towary znajdują się w momencie rozpoczęcia transportu (wysyłki) o charakterze eksportowym do nabywcy.

Nie stanowi więc eksportu towarów w Polsce transakcja dokonana przez Wnioskodawcę, polegająca na przemieszczeniu - poza procedurą wywozu - towarów z Polski do innego państwa członkowskiego, a następnie objęciu wywożonego towaru taką procedurą w tym kraju i wywozie poza terytorium Wspólnoty. Wywóz taki może stanowić jednak eksport towarów w rozumieniu regulacji podatkowych państwa członkowskiego tj. Litwy, z terytorium którego jest dokonywany.

Podsumowując, Wnioskodawca pomimo posiadaniem kserokopii dokumentu IE-599 wystawionego przez litewski organ celny potwierdzającego wywóz towaru poza terytorium Wspólnoty, nie może zastosować stawki podatku 0% właściwej dla eksportu towarów. Czynności dokonanej przez Wnioskodawcę w litewskim urzędzie celnym nie można uznać za eksport w rozumieniu art. 2 pkt 8 ustawy o VAT a tym samym nie można traktować kserokopii litewskiego dokumentu IE-599 za dokument potwierdzający wywóz towarów z terytorium kraju poza terytorium Wspólnoty.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t.j. Dz. U. z 2012 r. poz. 270). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy). Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1-go Maja 10, 09-402 Płock.