INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997r. Ordynacja podatkowa (tekst jednolity Dz. U. z 2005r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2007r. Nr 112, poz. 770) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Strony, przedstawione we wniosku z dnia 15 stycznia 2008r. (data wpływu 21 stycznia 2008r.) - o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie sposobu wyliczania kwoty podatku należnego wykazywanego na paragonach i fakturach w związku ze sprzedażą artykułów, w szczególności pomijanie końcówek kwot podatku VAT o wartości mniejszej niż grosz - jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 21 stycznia 2008r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie sposobu wyliczania kwoty podatku należnego wykazywanego na paragonach i fakturach w związku ze sprzedażą artykułów, w szczególności pomijanie końcówek kwot podatku VAT o wartości mniejszej niż grosz .

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe.

Spółka planuje zmienić zasadę zaokrąglania kwoty podatku VAT należnego, wykazywanego na fakturach (paragonach) w związku ze sprzedażą artykułów, w następujący sposób:

• końcówki kwot podatku VAT o wartości mniejszej niż grosz będą pomijane.
  
  

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy planowany przez Spółkę sposób wyliczania kwoty podatku należnego, wykazywanego na paragonach i fakturach w związku ze sprzedażą artykułów będzie prawidłowy, w szczególności, czy prawidłowe będzie pomijanie przez Spółkę końcówek kwot podatku VAT o wartości mniejszej niż grosz...

Zdaniem Wnioskodawcy, Spółka powinna pomijać końcówki kwoty podatku VAT o wartości mniejszej niż grosz.

Zgodnie z art. 106 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004r. o podatku od towarów i usług (dalej: „ustawa VAT”), podatnicy podatku VAT są obowiązani wystawić fakturę stwierdzającą w szczególności dokonanie sprzedaży, datę dokonania sprzedaży, cenę jednostkową bez podatku, podstawę opodatkowania, stawkę i kwotę podatku, kwotę należności oraz dane dotyczące podatnika i nabywcy. Zgodnie z art. 106 ust. 4 ustawy o podatku od towarów i usług, podatnicy nie mają obowiązku wystawiania faktur osobom fizycznym nieprowadzącym działalności gospodarczej. W takiej sytuacji podatnicy zobowiązani są wystawić paragon. Na podstawie art. 106 ust. 8 ustawy o podatku od towarów i usług, Minister właściwy do spraw finansów publicznych został upoważniony do określenia w drodze rozporządzenia szczegółowych zasad wystawiania faktur, danych, które powinny zawierać, oraz sposobu i okresu ich przechowywania.

Na mocy ww. przepisu dnia 25 maja 2005r. Minister Finansów wydał rozporządzenie w sprawie zwrotu podatku niektórym podatnikom, zaliczkowego zwrotu podatku, wystawiania faktur, sposobu ich przechowywania oraz listy towarów i usług, do których nie mają zastosowania zwolnienia od podatku od towarów i usług (dalej: „rozporządzenie VAT”).

Zgodnie z § 9 ust. 6 rozporządzenia VAT, kwoty wykazywane w fakturze zaokrągla się do pełnych groszy; przy czym końcówki poniżej 0,5 grosza pomija się, a końcówki 0,5 grosza i wyższe zaokrągla się do 1 grosza.

Na podstawie § 20 pkt 5 rozporządzenia VAT, za fakturę, w rozumieniu uznaje się również rachunki wystawiane przez podatników nieobowiązanych do wystawiania faktur. Opisane regulacje dotyczące zaokrąglania stosuje się zatem także do paragonów, stanowiących rachunki dokumentujące sprzedaż na rzecz osób fizycznych dokonywaną za pośrednictwem kas rejestrujących.

Z powyższego wynika, że zasady zaokrąglania, określone w § 9 ust. 6 rozporządzenia VAT, znajdują zastosowanie zarówno do kwot podatku wyrażonych na paragonach, jak i na fakturach.

Zdaniem Spółki, regulacja zawarta w § 9 ust. 6 rozporządzenia VAT jest niezgodna z obowiązującym w Polsce porządkiem prawnym.

Brak kompetencji Ministra Finansów do określenia zasad zaokrąglania końcówek powyżej 0,5 grosza do 1 grosza.

Zgodnie z art. 217 Konstytucji RP, nakładanie podatków, innych danin publicznych, określanie podmiotów, przedmiotów opodatkowania i stawek podatkowych, a także zasad przyznawania ulg i umorzeń oraz kategorii podmiotów zwolnionych od podatków następuje w drodze ustawy.

Zdaniem Spółki, przepis § 9 ust. 6 rozporządzenia VAT jest niezgodny z przytoczonym przepisem Konstytucji i stanowi niedopuszczalną ingerencję Ministra Finansów w zakres regulacji zarezerwowany mocą przepisów Konstytucji dla ustawy. Zastosowanie bowiem tego przepisu i wyrażonej w nim zasady, że końcówki kwot podatku o wartości 0,5 grosza i wyższe mają być zaokrąglane do 1 grosza skutkuje tym, że wartość deklarowanego przez podatnika podatku należnego jest wyższa niż wartość podatku obliczona na podstawie stawek określonych w ustawie VAT. A zatem przepis rozporządzenia VAT ma charakter daninotwórczy i jego zastosowanie skutkuje objęciem niektórych transakcji wyższą stawką podatku VAT niż stawka określona w ustawie VAT.

Zgodnie z ugruntowanym orzecznictwem, według regulacji zawartej w art. 217 Konstytucji „…wszystkie istotne elementy każdego podatku powinny być określone w drodze ustawy...” (wyrok NSA z dnia 24 czerwca 2004r., sygn. FSK 177/04). Jak wskazuje Trybunał Konstytucyjny w wyroku z 27 grudnia 2004r. (sygn. SK 35/02) „Zasada ustanawiania podatków wyłącznie w drodze ustawowej jest zarazem podstawową zasadą państwa demokratycznego”. Podobnie w wyroku z dnia 3 kwietnia 2001r. (sygn. K 32/99) Trybunał Konstytucyjny stwierdził, że „Ustawy powinny rozstrzygać, kto powinien płacić podatek (podmiot), jakie zjawiska życia społecznego i gospodarczego podlegają opodatkowaniu (przedmiot) oraz w jakiej wysokości podatek powinien być płacony”.

Ustawa o VAT wyraźnie określa stawki podatku w wysokości 22%, 7%, 3% i 0% i nie przewiduje żadnych zasad zaokrąglania kwot podatku. Minister Finansów nie ma zatem kompetencji do wydawania rozporządzeń mających, lub mogących mieć wpływ na wysokość stawek podatkowych w podatku VAT także wówczas, gdy regulacja taka sprowadza się do określenia zasad zaokrąglania kwot podatku. Zgodnie z art. 92 ust. 1 Konstytucji, rozporządzenia są bowiem wydawane jedynie na podstawie szczegółowego upoważnienia zawartego w ustawie i w celu jej wykonania. Rozporządzenie nie może przy tym dotyczyć materii zarezerwowanej dla ustawy.

Spółka zauważa, że żaden z przepisów, na podstawie których zostało wydane rozporządzenie VAT nawet pośrednio nie wskazuje na kompetencję Ministra Finansów do wprowadzenia zasad wyliczania kwot podatku VAT, skutkujących lub mogących skutkować zwiększeniem kwoty podatku należnego. Kompetencji takiej nie ma, gdyż być nie mogło, leży ona bowiem w zakresie materii ustawowej, a zakres materii ustawowej nie może być przedmiotem delegowania na organ władzy wykonawczej. W szczególności przepis art. 106 ust. 8 pkt 1 ustawy VAT nadaje Ministrowi kompetencję do ustalenia w drodze rozporządzenia szczegółowych zasad wystawiania faktur, danych, które powinny zawierać oraz sposobu i okresu ich przechowywania. Zdaniem Spółki, zakres tych kompetencji sprowadza się do regulacji czysto technicznych i nie mieści się w nim prawo do określenia zasad zaokrąglania kwot podatku, skutkujących zwiększeniem kwoty podatku. Tym samym regulacja rozporządzenia VAT jest w tym zakresie niezgodna z Konstytucją.

Spółka pragnie stwierdzić, że taka ingerencja Ministra Finansów w zakres kompetencji władzy ustawodawczej jest w demokratycznym państwie prawa niedopuszczalna. Trybunał Konstytucyjny potwierdzał wielokrotnie, że „chodzi o to, by decyzje polityczne dotyczące nakładania podatków i innych danin publicznych zastrzeżone były wyłącznie dla władzy ustawodawczej” (wyrok z dnia 27 grudnia 2004r., sygn. SK 35/02). Z kolei w orzeczeniu z dnia 9 września 2004r. (K 2/03) Trybunał Konstytucyjny stwierdził: „Artykuł 217 Konstytucji wprowadza szczególne rygory, jeśli chodzi o system źródeł prawa daninowego. Zasada wyłączności ustawowej w określaniu obowiązków obywatelskich, wypływająca z art. 92 Konstytucji, ulega znaczącemu zaostrzeniu w przypadku podatków i innych danin publicznych w świetle art. 217 Konstytucji. Nie jest to jednak tylko zaostrzenie wymagań, lecz także znaczące przesunięcie kompetencji w ramach podziału władz. To władza ustawodawcza ma ponosić wyłączną odpowiedzialność polityczną za wprowadzanie, konstrukcję i wysokość oraz zasady poboru danin”.

Spółka pragnie przy tym stwierdzić, że wprowadzenie § 9 ust. 6 rozporządzenia VAT nie może być uzasadnione względami praktycznymi. Tak wypowiedział się Urząd Skarbowy w Ełku w postanowieniu w sprawie interpretacji prawa podatkowego z dnia 25 stycznia 2006r. (nr US.IV/443-2/06) stwierdzając, że regulacja ta „ma przede wszystkim uzasadnienie praktyczne, bowiem obliczając z danej kwoty należnej (z wartości brutto), podstawę opodatkowania (wartość netto) oraz kwotę podatku, niejednokrotnie nawet w przypadku dużych kwot, możemy spotkać się z sytuacją, że obliczona arytmetycznie podstawa opodatkowania lub kwota podatku zawiera w sobie ułamek 1 grosza (...) Ponieważ nie istnieje nominał ułamka grosza, uzasadnione było uregulowanie prawne takich sytuacji i wprowadzenie w zakresie wystawiania faktur VAT, zaokrągleń kwot do pełnego grosza.”. Spółka zauważa, że nie można mówić o względach praktycznych w sytuacji, w której regulacja rozporządzenia Ministra Finansów wkracza w zakres regulacji zarezerwowany dla ustawy i stoi w sprzeczności z Konstytucją. W tym momencie regulacja taka nie wprowadza żadnych praktycznych rozwiązań, a stanowi naruszenie obowiązującego porządku prawnego i nakłada na podatników nieuzasadnione obciążenia publicznoprawne.

Reasumując, Spółka uważa, że przepis § 9 ust. 6 rozporządzenia VAT w zakresie, w jakim nakazuje zaokrąglać końcówki o wartości 0,5 grosza i większe do 1 grosza jest niezgodny z Konstytucją i nie powinien być stosowany. Jednocześnie ustawa o VAT nie zawiera żadnych przepisów, które uzasadniałyby dokonywanie tego typu zaokrągleń. Prawidłowo zatem kwota podatku VAT powinna być wykazywana w wartości do dwóch miejsc po przecinku, bez uwzględnienia „ułamkowych części grosza”, które powinny być pomijane. Spółka pragnie przy tym zauważyć, że pominięcie przy określaniu kwoty podatku VAT „ułamkowych części grosza” w żaden sposób nie narusza konstrukcji podatku VAT, gdyż wyliczenie kwoty podatku z uwzględnieniem dwóch miejsc po przecinku jest wystarczająco szczegółowe.

Grosz, jako jednostka monetarna niepodzielna Przepis § 9 ust. 6 rozporządzenia VAT stwierdza pośrednio, że wartość podatku VAT jest wyrażona także poprzez ułamkową część grosza. Jednak, zdaniem Spółki, w polskim systemie monetarnym nie funkcjonuje jednostka monetarna o wartości ułamkowej części grosza (czyli tysięcznej części złotego), nie jest zatem dopuszczalne uznanie, że ułamkowa część grosza może wyrażać wartość należności publicznoprawnej, jaką jest podatek. Zgodnie z art. 1 ust. 2 ustawy z 7 lipca 1994r. o denominacji złotego, jednostką pieniężną obowiązującą w Polsce jest złoty, który dzieli się na 100 groszy. Natomiast zgodnie z art. 3 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 5 lipca 2001r. o cenach, ceną jest wartość wyrażoną w jednostkach pieniężnych, którą kupujący jest obowiązany zapłacić przedsiębiorcy za towar lub usługę; w cenie uwzględnia się podatek od towarów i usług oraz podatek akcyzowy.

Z powyższych przepisów wynika, że cena, składająca się z wartości netto artykułu oraz wartości podatku VAT, powinna być podawana w jednostkach pieniężnych - złotych, który dzieli się na 100 groszy. A zatem także elementy ceny, tj. wartość netto artykułu oraz kwota podatku VAT powinny być wyrażane tylko i wyłącznie w obowiązujących jednostkach pieniężnych, czyli w złotych i groszach. Jednocześnie brak jest w tej ustawie jakichkolwiek przepisów, zgodnie z którymi ułamkowe części grosza mogłyby mieć wpływ na wyliczenie wartości netto artykułów, czy wartości podatku VAT. Grosz jest bowiem najmniejszą funkcjonująca w Polsce jednostką pieniężną i jest niepodzielny. Zdaniem Spółki, z powyższego wynika, że ułamkowa część grosza nie może być uwzględniana przy wyliczaniu kwoty podatku należnego VAT.

Spółka pragnie zwrócić uwagę, że Minister Finansów całkowicie niezasadnie uwzględnia w rozporządzeniu VAT części grosza, jako wartości mogące mieć wpływ na wyrażoną na fakturze wartość podatku. Tymczasem fakt, że z matematycznego działania, jakim jest wyliczenie kwoty podatku VAT w odniesieniu do wartości netto (lub brutto) towaru, uzyskuje się wynik ze szczegółowością do wielu miejsc po przecinku nie oznacza, że cały wynik wyraża wartość podatku VAT. Uzyskanie bowiem takiego wyniku jest konsekwencją tylko i wyłącznie tego, że podatek VAT jest podatkiem, w którym stawki określone są procentowo. Należy jednak uznać, że kwotą podatku jest jedynie kwota z dokładnością do drugiego miejsca do przecinku. Nieuzasadnione jest przy tym uwzględnianie dalszych miejsc po przecinku, w szczególności dokonywanie jakichkolwiek zaokrągleń. W rezultacie, zdaniem Spółki, za kwotę podatku należnego Spółka powinna uznawać wynik ze szczegółowością do drugiego miejsca po przecinku. Jednocześnie dalsze miejsca powinny być pomijane, gdyż to, że są one wynikiem działania matematycznego nie oznacza, że wyrażają jakąkolwiek wartość podatku VAT. Regulacja Dyrektywy Rady Unii Europejskiej

Zdaniem Spółki z przepisów dyrektywy Rady Unii Europejskiej z dnia 28 listopada 2006r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (nr 2006/l ł2JWE; dalej: „Dyrektywa Rady”) wynika, że prawo wspólnotowe sprzeciwia się stosowaniu zasady polskiego prawa krajowego nakazującej zaokrąglania w górę kwoty podatku VAT, w przypadku gdy końcówka tej kwoty jest równa bądź wyższa od 0,5 grosza, do 1 grosza. Jednocześnie prawo wspólnotowe wymaga, aby zezwolono podatnikom na pomijanie tej części kwot podatku VAT, które wyrażone są w wartości równej ułamkowej części grosza. Zgodnie z art. 1 ust. 2 Dyrektywy Rady, zasada wspólnego systemu VAT polega na zastosowaniu do towarów i usług ogólnego podatku konsumpcyjnego dokładnie proporcjonalnego do ceny towarów i usług. Przepisy wspólnotowe wymagają zatem, aby kwota podatku VAT była wyrażona dokładnie proporcjonalnie do cen towarów i usług. Przepisy wspólnotowe nie przewidują w takiej sytuacji żadnych zasad zaokrąglania ułamkowych części grosza, ani w dół, ani w górę. Przepis art. 93 Dyrektywy Rady, stwierdza jednak, że do transakcji podlegających opodatkowaniu stosuje się stawkę, która obowiązuje w momencie zaistnienia zdarzenia powodującego powstanie obowiązku podatkowego. Zdaniem Spółki oznacza to, że kwota podatku VAT powinna być wyliczona zgodnie z obowiązującą w Polsce stawką, a końcówki grosza powinny być pomijane. Uznanie, że możliwe jest zaokrąglanie wartości przekraczających 0,5 grosza do 1 grosza skutkowałoby bowiem tym, że efektywna stawka podatku VAT byłaby w takich sytuacjach wyższa niż stawka faktycznie obowiązująca w momencie przeprowadzenia transakcji. Ponadto art. 226 pkt 10 Dyrektywy Rady przewiduje, że faktury VAT powinny zawierać kwotę VAT do zapłaty. Postanowienie to wymaga zatem by kwota ta była określona dokładnie oraz wyrażona została w walucie narodowej, przy pomocy obowiązujących jednostek monetarnych. Dyrektywa Rady nie przewiduje przy tym jakichkolwiek zasad zaokrąglania kwot podatku, które nakazywałyby uwzględniać wartości ułamkowe najmniejszej jednostki monetarnej. Oznacza to, że zgodnie z Dyrektywą Rady kwota podatku powinna być wykazana proporcjonalnie, w sposób jak najbardziej szczegółowy, zgodnie z obowiązującą stawką, jednak bez zaokrągleń. Kwota na fakturze nie powinna zatem przekraczać kwoty podatku wyliczonej według zastosowania odpowiedniej stawki, nawet jeśli różnica jest konsekwencją zastosowania zaokrągleń ułamkowych części najmniejszej jednostki monetarnej w górę. Zdaniem Spółki milczenie Dyrektywy w przedmiocie zaokrągleń i ścisła regulacja pozostałych aspektów opodatkowania transakcji podatkiem VAT wyraźnie wskazuje, że kwoty stanowiące ułamkowe części grosza powinny być pomijane przy określaniu kwoty podatku.

Spółka pragnie zauważyć, że także obowiązujące do 31 grudnia 2006r. Dyrektywy Rady Unii Europejskiej w przedmiocie VAT (nr 77/388/EWG - Szósta dyrektywa w sprawie harmonizacji ustawodawstw Państw Członkowskich w odniesieniu do podatków obrotowych - wspólny system podatku od wartości dodanej: ujednolicona podstawa wymiaru podatku; nr 67/227/EWG - Pierwsza dyrektywa w sprawie harmonizacji ustawodawstw Państw Członkowskich dotyczących podatków obrotowych) nie zezwalały na zaokrąglania końcówek 0,5 grosza i wyższych do 1 grosza. Przepisy szóstej i pierwszej dyrektywy były bowiem w tym zakresie w zasadzie analogiczne względem obowiązującej obecnie Dyrektywy Rady. Z powyższych argumentów wynika, że Spółka jest uprawniona do stosowania metody wyliczenia kwoty podatku VAT, zgodnie z którą kwoty podatku wykazane na paragonach (fakturach) będą wykazywane z pominięciem końcówek o wartości mniejszej niż 1 grosz. Biorąc powyższe pod uwagę, zdaniem Spółki, kwota podatku należnego VAT powinna być wykazywana w wartości do dwóch miejsc po przecinku, z pominięciem „ułamkowych części grosza”.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 87 ust. 1 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 2 kwietnia 1997r., źródłami powszechnie obowiązującego prawa Rzeczypospolitej Polskiej są: Konstytucja, ustawy, ratyfikowane umowy międzynarodowe oraz rozporządzenia.

Sposób zaokrąglania kwot podatku od towarów i usług na fakturach VAT i rachunkach uproszczonych, regulują przepisy rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 25 maja 2005r. w sprawie zwrotu podatku niektórym podatnikom, zaliczkowego zwrotu podatku, wystawiania faktur, sposobu ich przechowywania oraz listy towarów i usług, do których nie mają zastosowania zwolnienia od podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 95, poz. 798). Zgodnie z przepisem § 9 ust. 6 ww. rozporządzenia, kwoty podatku wykazuje się w złotych bez względu na to, w jakiej walucie określona jest kwota należności w fakturze. Kwoty wykazywane w fakturze zaokrągla się do pełnych groszy, przy czym końcówki poniżej 0,5 grosza pomija się, a końcówki 0,5 grosza i wyższe zaokrągla się do 1 grosza.

Podsumowując należy stwierdzić, iż przy wystawianiu faktur VAT oraz rachunków, kwoty wykazywane w fakturze i rachunku należy zaokrąglać do pełnych groszy, przy czym końcówki poniżej 0,5 grosza pomija się, a końcówki 0,5 grosza i wyższe zaokrągla się do 1 grosza.

Dyrektor Izby Skarbowej nie jest właściwym organem do oceny (należy to do obowiązków sądów), czy przepis § 9 ust. 6 ww. rozporządzenia jest zgodny z przepisem art. 217 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej i stanowi niedopuszczalną ingerencję Ministra Finansów w zakres regulacji zarezerwowany mocą przepisów Konstytucji dla ustawy.

Odnosząc się natomiast do powołanych przez Wnioskodawcę w treści złożonego wniosku wyroku sądowego i postanowienia w sprawie interpretacji prawa podatkowego stwierdzić należy, iż są one rozstrzygnięciami w konkretnych sprawach, osadzonych w określonym stanie faktycznym lub zdarzeniach przyszłych i tylko do nich się zawężają, w związku z tym nie mają mocy powszechnie obowiązującego prawa.

Przepisy krajowe w sposób szczegółowy regulują zasady zaokrąglania kwot podatku VAT wykazywanego na fakturach i rachunkach uproszczonych, a zatem nie ma potrzeby odnoszenia się do prawa unijnego w tej kwestii.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1 Maja 10, 09-402 Płock.