INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz.U. 2007 r. Nr 112, poz. 770) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki przedstawione we wniosku z dnia 5 grudnia 2007 r. (data wpływu 10 grudnia 2007 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej zryczałtowanego podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie zastosowania art. 21 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych oraz art. 12 umowy między Rzecząpospolitą Polską a Republiką Finlandii w sprawie unikania podwójnego opodatkowania w zakresie podatków od dochodu i od majątku podpisanej w Helsinkach dnia 26 października 1977 r. - jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 10 grudnia 2007 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej zryczałtowanego podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie art. 21 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych oraz art. 12 umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania zawartej między Rzecząpospolitą Polską a Republiką Finlandii (Dz.U. 1979 r. Nr 12, poz. 84).

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

Spółka prowadząca działalność w zakresie projektowania budowlanego, urbanistycznego, technologicznego dokonała zapłaty za dzierżawę programu komputerowego C… za okres 1- 31.10.2007 na podstawie faktury wystawionej przez spółkę mającą siedzibę w Finlandii.

Program C… służy do modelowania przestrzennego instalacji rurociągowych i automatycznego generowania dokumentacji (rysunków płaskich, izometrii, specyfikacji materiałowych). Treść faktury w oryginale „C... 1-31.10.2007”. Program C… został dostarczony na nośniku CD. Zainstalowany jest na serwerze (jądro systemu oraz baza danych), poszczególne stacje robocze mają dostęp poprzez lokalną sieć komputerową. Program C… jest wykorzystywany na własne potrzeby Spółki W związku z prowadzoną przez nią działalnością bez prawa do modyfikacji oraz dalszej odsprzedaży. Spółka nie przewiduje dokonywać w przyszłości podobnych transakcji.

Spółka fińska jest rezydentem Finlandii i nie prowadzi działalności w Polsce poprzez stałą placówkę (zakład).

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy zapłata dostawcy zagranicznemu, mającemu siedzibę w Finlandii, należności na dzierżawę programu komputerowego nabytego na własne potrzeby Spółki podlega opodatkowaniu podatkiem u źródła...

Zdaniem Spółki opłaty płacone za korzystanie z oprogramowania komputerowego nie mają charakteru należności licencyjnych podlegających opodatkowaniu w państwie źródła, o których mowa w umowie o unikaniu podwójnego opodatkowania pomiędzy Polską a Finlandią.

Zakup programu komputerowego nie powoduje przejęcia całości praw autorskich do tego programu, a korzystanie z tych praw jest ograniczone jedynie do wykorzystania na własne potrzeby kupującego. Zatem nie można tego wydatku zakwalifikować jako należności z tytułu praw autorskich. Spółka nie jest zobowiązana do poboru podatku u źródła od należności wypłaconych kontrahentowi fińskiemu za użytkowanie programu C. Podobne stanowisko prezentuje WSA w Warszawie (wyrok z dnia 23 maja 2005 r., sygn. Akt. III SA/Wa 630/05) ”skoro w treści umowy w sprawie zapobieżenia podwójnego opodatkowania w artykule definiującym należności licencyjne nie wymieniono należności z tytułu licencji do programów komputerowych, to mając na uwadze obowiązujący w Polsce porządek prawny nie można ich przyporządkować do żadnej z wymienionych tam grup i co za tym idzie - nie podlegają one w Polsce opodatkowaniu.” Również Ministerstwo Finansów w interpretacji z dnia 19 stycznia 2007 r. w piśmie Nr DD7/033- 236/PD/07/2870-06 mówi: „jeżeli zgodnie z twierdzeniem Spółki nie dochodzi do przeniesienia prawa autorskich ani udzielenia prawa do użytkowania prawa autorskiego, a korzystający może eksploatować program komputerowy wyłącznie na potrzeby własne - nie dochodzi do zapłaty, którą można by zakwalifikować jako należności z tytułu praw autorskich. W związku z czym świadczone usługi związane z użytkowaniem oprogramowania komputerowego nie stanowią również przekazania ani ingerencji w prawa autorskie”

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 3 ust. 2 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t. j. Dz.U. 2000 r. Nr 54, poz. 654) podatnicy, jeżeli nie mają na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej siedziby lub zarządu, podlegają obowiązkowi podatkowemu tylko od dochodów, które osiągają na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej.

Opodatkowanie wypłacanych przez podmioty polskie podmiotom zagranicznym należności z tytułu nabycia praw do korzystania z oprogramowania komputerowego, jako dochodów z praw autorskich lub praw pokrewnych, w tym również ze sprzedaży tych praw, regulują przepisy art. 21 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, zgodnie z którym z tytułu uzyskanych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej przez ww. podatników przychodów m.in. z praw autorskich i praw pokrewnych ustala się w wysokości 20% przychodów. Jednakże, w przypadku gdy podatnik uzyskujący tego rodzaju dochody ma siedzibę w państwie, z którym Polska ma podpisaną umowę o unikaniu podwójnego opodatkowania, uwzględnić należy przepisy tej umowy (art. 21 ust. 2 ww. ustawy).

Zgodnie z art. 12 ust. 3 umowy między Rzecząpospolitą Polską a Republiką Finlandii w sprawie unikania podwójnego opodatkowania w zakresie podatków od dochodu i od majątku podpisanej w Helsinkach dnia 26 października 1977 r. (Dz.U. 1979 r. Nr 12, poz. 84; dalej: Umowa polsko – fińska) określenie "należności licencyjne" oznacza wszelkiego rodzaju należności uzyskiwane za użytkowanie lub prawo do użytkowania każdego prawa autorskiego do dzieła literackiego, artystycznego lub naukowego, włącznie z filmami dla kin oraz filmami i taśmami dla radia lub telewizji oraz każdego patentu, znaku towarowego, rozwiązania konstrukcyjnego lub modelu, planu, tajemnicy lub technologii produkcyjnej albo wyposażenia przemysłowego, handlowego czy naukowego i za informacje związane z doświadczeniem zdobytym w dziedzinie przemysłowej, handlowej lub naukowej.

Cytowana definicja należności licencyjnych nie wymienia wprost pojęcia oprogramowania komputerowego, posługując się pojęciem wszelkich praw autorskich z tytułu twórczości literackiej, artystycznej lub prac naukowych, które pozostaje niezdefiniowane tej umowie. Należy jednak stwierdzić, iż umowy w sprawie unikania podwójnego opodatkowania zawierane przez Polskę wzorowane są na Modelowej Konwencji OECD w sprawie podatku od dochodu i majątku. Zarówno tekst Modelowej Konwencji jaki i Komentarz do Modelowej Konwencji zostały wypracowane w drodze konsensusu przez państwa członkowskie OECD, które zobowiązały się do stosowania zawartych w nich postanowień.

W pkt 13 Komentarza do art. 12 Modelowej Konwencji OECD (należności licencyjne) wyraźnie stwierdza się, iż program komputerowy może być traktowany jako utwór literacki, artystyczny lub naukowy, przy czym, o ile ustawodawstwo krajowe nie stanowi inaczej, najbardziej uzasadnione jest traktowanie programów komputerowych jako dzieła naukowego. Zatem, w przypadku braku wymienienia dochodów z tytułu użytkowania lub prawa do użytkowania programów komputerowych w definicji „należności licencyjnych”, należy uznać program komputerowy za utwór literacki, artystyczny lub naukowy i dochód uzyskiwany z tytułu użytkowania takich programów traktować dla celów podatkowych jak „należność licencyjną.

Zgodnie natomiast z art. 3 ust. 2 umowy polsko – fińskiej określenie w niej nie zdefiniowane będzie miało takie znaczenie, jakie przyjmuje się według prawa danego Państwa – strony w zakresie podatków, do których ma zastosowanie niniejsza umowa.

W polskim ustawodawstwie nie ma definicji programu komputerowego. Jedynie w art. 1 ust. 2 pkt 1 ustawy z dnia 4 kwietnia 1994 r. o prawie autorskim i prawach pokrewnych (Dz. U. z 2000 r. Nr 80, poz. 904 ze zm.) określono przedmiot praw autorskich, przez który należy rozumieć w szczególności utwory wyrażone słowem, symbolami matematycznymi znakami graficznymi (literackie, publicystyczne, naukowe, kartograficzne oraz programy komputerowe). Natomiast, w art. 74 ust. 1 tejże ustawy stwierdza się, iż programy komputerowe korzystają z takiej samej ochrony jak utwory literackie.

Stosując zatem, przywołane definicje należności licencyjnych w polskim ustawodawstwie, należy stwierdzić, iż należności z tytułu użytkowania lub prawa do użytkowania programu komputerowego mieszczą się w definicji należności licencyjnych zawartych w art. 12 umowy polsko - fińskiej.

Jednocześnie należy podkreślić fakt, że prawo do korzystania z oprogramowania komputerowego, zgodnego z prawem autorskim, przekazywane może być na wiele sposobów, z których każdy odmiennie określa kwestie natury praw, jakie odbiorca nabywa w ramach konkretnych uzgodnień, dotyczących programu.

Zaliczenie należności wypłacanych przez Spółkę na rzecz kontrahentów z siedziba w Finlandii do odpowiedniej kategorii dochodów, w rozumieniu umowy polsko – fińskiej zależy od istoty praw, jakie odbiorca nabywa w ramach umów przewidujących prawo do korzystania z oprogramowania komputerowego.

W przedstawionym stanie faktycznym, Spółka nabywa oprogramowanie komputerowe, które służy do modelowania przestrzennego instalacji rurociągowych i automatycznego generowania dokumentacji w związku z prowadzoną przez nią działalnością wyłącznie na swoje własne potrzeby, bez prawa do modyfikacji oraz dalszej odsprzedaży.

Zgodnie z brzmieniem ust. 2 Komentarza do Modelowej Konwencji OECD do art. 12, jeżeli z umowy zawartej pomiędzy polskim a zagranicznym kontrahentem wynika, że nabywca oprogramowania komputerowego nabywa egzemplarz lub egzemplarze oprogramowania i nie ma między nim a zbywcą żadnej szczegółowej umowy dotyczącej zakresu korzystania z takiego oprogramowania, w takim przypadku nie następuje udzielenie prawa do korzystania z cudzych praw majątkowych.

Zatem płatności dokonywane przez Spółkę na rzecz fińskiego kontrahenta nie stanowią należności licencyjnych. Oznacza to, że wnioskodawca dokonując zapłaty na rzecz Producenta Oprogramowania mającego siedzibę w Finlandii nie będzie obowiązany do potrącenia od niej zryczałtowanego podatku dochodowego od osób prawnych. W takiej sytuacji, dochód kontrahenta fińskiego w postaci wynagrodzenia, jakie otrzymuje z tytułu oprogramowania komputerowego, należy kwalifikować jako „zyski przedsiębiorstwa” w rozumieniu art. 7 umowy polsko – fińskiej.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1-go Maja 10, 09-402 Płock.