INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki, przedstawione we wniosku z dnia 12.12.2007 r. (data wpływu 21.12.2007 r.) w sprawie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie kosztów uzyskania przychodów - jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 21.12.2007 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie kosztów uzyskania przychodów.

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe.

Spółka B. Sp. z o.o. (dalej: Spółka) planuje zaciągnąć oprocentowaną pożyczkę, która zostanie przeznaczona na dopłaty do kapitału wniesione w trybie art. 177 Kodeksu spółek handlowych do Spółki P. Sp. z o.o. w organizacji, której Spółka jest większościowym wspólnikiem.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy odsetki od pożyczki, którą planuje zaciągnąć Spółka, będą stanowiły jej koszty uzyskania przychodów zgodnie z ustawą z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych...

Zdaniem wnioskodawcy, odsetki od zaciągniętej przez Spółkę pożyczki będą stanowiły koszty uzyskania przychodów na gruncie ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Na podstawie art. 15 ust. 1 ww. ustawy kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1.

W opinii Spółki, zgodnie z utrwalonym w orzecznictwie (wyrok WSA z 21 stycznia 2004 r., sygn. III SA 919/02; wyrok NSA z 7 marca 2001 r., sygn. III SA 64/00; wyrok NSA z 27 kwietnia 1995 r„ sygn. SA/Sz 158/95) oraz doktrynie prawa podatkowego poglądem, możliwość zaliczenia konkretnego wydatku do kategorii kosztów uzyskania przychodów uzależniona jest od:

1. powiązania poniesionego wydatku z działalnością podatnika, który zalicza ten wydatek do kosztów;
2. istnienia bezpośredniego lub pośredniego związku przyczynowego między wydatkiem a uzyskanym przychodem;
3. właściwego udokumentowania tego wydatku;
   
   

Powyżej wymienione przesłanki muszą być spełnione łącznie.

Wnioskodawca podkreśla, iż w analizowanym stanie faktycznym pożyczka, którą ma zamiar zaciągnąć Spółka zostanie przeznaczona na dopłaty wnoszone w trybie art. 177 Kodeksu spółek handlowych do innej spółki, w której Spółka jest większościowym udziałowcem. Konieczność wniesienia dopłat wynika z procesu inwestycyjnego prowadzonego przez Spółkę P. Sp. z o.o., co w przyszłości powinno przynieść Spółce dochód w postaci dywidendy.

Zaciągnięta przez Spółkę pożyczka zostanie udokumentowana stosowną umową.

W zawiązku z powyższym Spółka stoi na stanowisku, iż poniesione przez nią koszty związane z odsetkami od planowanej pożyczki na sfinansowanie dopłat do Spółki P. Sp. z o.o., zostaną poniesione w celu uzyskania przychodu.

W ocenie Spółki, przedstawiona argumentacja przemawia za zaliczeniem poniesionych przez nią wydatków do kosztów uzyskania przychodów na gruncie ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Ponadto, Spółka pragnie podkreślić, iż w przedmiotowym stanie faktycznym art. 16 ust. 1 pkt 13a ww. ustawy na mocy którego nie uważa się za koszty uzyskania przychodu odsetek od dopłat wnoszonych do spółki w trybie i na zasadach określonych w odrębnych przepisach, nie znajduje zastosowania. Przepis art. 16 ust. 1 pkt 13a tej ustawy odnosi się bowiem do odsetek wypłacanych na rzecz wspólnika przez spółkę z ograniczoną odpowiedzialnością do której wspólnik wniósł dopłaty w trybie przepisów kodeksu spółek handlowych. Zawarte w niniejszym wniosku pytanie dotyczy natomiast odsetek od pożyczki zaciągniętej na sfinansowanie dopłat.

Na tle przedstawionego zdarzenia przyszłego, stwierdzam, co następuje.

Warunki kwalifikujące dany wydatek do grupy kosztów uzyskania przychodów określone zostały w przepisie art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t. j. Dz. U. z 2000r., Nr 54, poz. 654 z późn. zm.), zgodnie z którym kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1.

Powyższe oznacza, że wszystkie poniesione wydatki, po wyłączeniu zastrzeżonych w ustawie, są kosztami uzyskania przychodów, o ile pozostają w związku przyczynowo-skutkowym z przychodami, w tym służą zabezpieczeniu funkcjonowania źródła przychodów podatnika.

Zgodnie z art. 177 i 178 ustawy z dnia 15 września 2000r. Kodeks spółek handlowych (Dz.U. z 2000r. Nr 94, poz. 1037 z późn. zm.) dopłaty są to wpłaty stanowiące część majątku spółki, jednakże nie powiększają one udziałów wspólników w kapitale zakładowym, co oznacza, że dopłaty wniesione do spółki nie doprowadzają do podwyższenia jej kapitału zakładowego. Dopłaty mogą być wnoszone m.in. na pokrycie strat, na zwiększenie środków obrotowych przy podejmowaniu przedsięwzięć wymagających zwiększonych nakładów finansowych, których firma nie może pokryć z własnych środków. Obowiązek wnoszenia dopłat musi wyraźnie wynikać z umowy spółki.

Zawarcie w treści umowy zapisów zgodnych z obowiązującymi przepisami art. 177 i 178 ustawy – Kodeks spółek handlowych, ma decydujące znaczenie przy rozstrzygnięciu, czy wniesione dopłaty są zaliczane do przychodów opodatkowanych podatkiem dochodowym (w podmiocie, który otrzymuje dopłaty). Wynika to z przepisu art. 12 ust. 4 pkt 11 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, na podstawie którego do przychodów nie zalicza się dopłat wnoszonych do spółki, jeżeli ich wniesienie następuje w trybie i na zasadach określonych w odrębnych przepisach. Dopłaty wniesione do spółki z ograniczona odpowiedzialnością nie są więc uznawane za przychód do celów podatkowych pod warunkiem, że zostały wniesione na podstawie ww. przepisów Kodeksu spółek handlowych.

Analogicznie nie są kosztem uzyskania przychodu dopłaty wnoszone przez udziałowca, co jednoznacznie określa postanowienie art. 16 ust. 1 pkt 53 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, zgodnie z którym nie uważa się za koszty uzyskania przychodów dopłat, o których mowa w art. 12 ust. 4 pkt 11, oraz ich zwrotu.

Z przywołanych regulacji wynika, że ustawodawca jednoznacznie, nie pozostawiając wątpliwości, określił wyłączenie dopłat zarówno z kosztów uzyskania przychodów jak i z przychodów, pod warunkiem zastosowania odpowiednich zasad i trybu ich wnoszenia. Wobec powyższego, treść przytoczonych przepisów podatkowych pozwala wyprowadzić wniosek, iż operacja wniesienia dopłat i ich zwrotu (zgodnie z przepisami KSH) jest neutralna podatkowo w każdym momencie czasowym. Ponadto, brak w ustawie o podatku dochodowym od osób prawnych zapisu, z którego wynikałoby, że wniesione dopłaty w którymś momencie czasowym np. w chwili zbycia udziałów przez wspólnika (jeżeli wcześniej nie został dokonany zwrot tych dopłat), stają się kosztem uzyskania przychodu. Ustawa nie wskazuje momentu, w którym dopłaty mogą zostać zakwalifikowane jako koszty podatkowe.

Odnosząc powołane uregulowania ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych do treści wniosku, zauważyć należy, iż wniesione dopłaty na działalność bieżącą innej spółki, której wnioskodawca jest udziałowcem nie stanowią dla niego kosztu uzyskania przychodu. Przy czym wniesienie takiej dopłaty musi wyraźnie wynikać z umowy spółki. Wobec powyższego odsetki od pożyczki przeznaczonej na wniesienie dopłat do kapitału w trybie art. 177 ustawy Kodeks spółek handlowych do spółki w której wnioskodawca jest większościowym wspólnikiem, jako ściśle związane z kategorią kosztów nie będących kosztami uzyskania przychodów, nie mogą być uznane za koszty uzyskania przychodów.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego zdarzenia przyszłego przedstawionego przez wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1-go Maja 10, 09-402 Płock.